Zaterdags avontuur

Na een afscheid ver weg, met Tapas, kwam mijn dierbare wederhelft op een voor ons laat tijdstip weer thuis. Hij hoefde niet eens wat te zeggen, ik zag meteen dat hij heel moe was, zijn ogen vielen al bijna dicht. Bij mij hetzelfde verhaal, al had ik de natuur een handje geholpen door nog een tweetal glazen wijn tot me te nemen. Dat valt onder het kopje ´vals spelen´, dus tel ik dat niet mee.
Niet verbazingwekkend dat we pas om kwart over 8 wakker werden. De hondjes hadden zich nog niet gemeld met decent, maar duidelijke piepgeluiden. Die schatten, ze moesten wel bijna uit hun voegen barsten van de opgehouden plasjes en hun buiken rammelen van de honger! Snel snel, er uit!
Even later waren zowel onze lievelingen als wij opgelucht en begonnen we op enigszins moeizame manier aan de nieuwe dag. Terwijl wij onze luiken probeerden permanent open te houden, sprongen en vlogen onze viervoeters door de keuken en de kamer. Ze ´joegen´ op Piep, het pseudo stukje wild in hun wereldje, maar eigenlijk een plastic speelgoedbeest met ingebouwde piep, die hen elke keer tot grote hoogte opzweept. We zagen het met lede ogen aan, maar dat gold voor alles. Er kon weinig uit hun achterkant komen, want beiden hadden hun behoeftes gedaan, dus de baasjes konden even gerust zijn...
Onderwijl maakte ik plannen voor de dag. Ik had inmiddels uitgerekend dat het wel zaterdag moest zijn, want gister was ik onderweg met Muffin naar de dierenarts en die afspraak was op vrijdag.
Op de terugweg waren we, heel gemeen, overvallen door een fikse onweersbui. De bus al vertrokken, dus toog ik met hem te voet terug naar ons dorp. Ik had de lucht bekeken, waar antracietgrijze wolken snel voorbij dreven. En aangezien we naar het enige lichte stuk toe liepen, dacht ik ten onrechte, dat we geen gevaar liepen. Hoe bezijden de waarheid, want even later veranderden de lichte regendruppels in forse douches. Ik zag Muffin naar me kijken met bakken schuldgevoel. Hij zag er uit als een verzopen kat en ik trok hem snel onder een hulstbos, waar ik kromgedoken met hem schuilde. Opeens hoorde ik een stem. Een vrouw wenkte ons en liet ons schuilen onder een enorme carport naast haar huis. Waarop we een gezellig en boeiend gesprek kregen en ik ontdekte dat ze een goeie vriendin van mijn collega is. De wereld is klein. 
Uiteindelijk rende ik met de hond naar de vlakbij gelegen bushalte, waar we net op tijd de bus haalde met daarin de zelfde christelijke chauffeur, die ons ook gebracht had(en die nog steeds sprekend lijkt op een vriendje van me uit een heel ver verleden)
Ik maakte dus plannen voor zaterdag. Eens zien, ik moest echt naar de bieb om boeken in te leveren en dan meteen naar de supermarkt om wat eten in te slaan. Die lag daar tegenover en is enorm groot en redelijk van prijs. Mooie gelegenheid om de beste pizzadeeg te bemachtigen. Bovendien had mijn vriendin Anita mij per email laten weten, dat ze er ´clotted cream´ verkopen. Zij woont in de stad die wij een aantal jaren geleden verlieten voor dit dorp en waar ze in korte tijd enkele supermarkten hebben omgetoverd in Jumbo´s(Hallo Jumpó!) Toen ik het las, maakte mijn hart een sprongetje! Clotted cream...heerlijk! 
Na veel getreuzel en kopjes koffie was ik aardig bij de pinken. Het weer nodigde niet echt uit tot fietsen en ik had zitten dubben over bus of fiets, maar nu besloot ik het er op te wagen. Even de banden opgepompt en weg. Fred liet ik achter met de hondjes en een film, die hij graag wilde bekijken.
Ik zette koers naar de stad. Nu eens niet over de geijkte weg, maar via de ´toeristische route´, meteen achter de boerderij voor in de straat rechtsaf. Daar over het slingerende weggeteje, langs nog een grote oude boerderij en kleine lieve huisjes met aan de andere kant weilanden. In de verte lag de tunnel die afgesloten was, omdat er achter nu een enorm overloopgebied is gemaakt, zodat in de wintertijd de Maas flink buiten haar oevers kan treden zonder dat half Limburg natte voeten krijgt en kromme parketplanken, want dat hebben ze al een paar keer gehad. Aan de andere kant van het dorp langs een boomgaard en nog meer oude huizen omhoog en het fietspad op. 
In de bieb vond ik al snel wat leesvoer. Zaterdag is geen ideale dag, er zijn veel mensen en die hebben ook nog de neiging om in de weg te lopen of ergens midden in een pad te blijven staan alsof ze een wassen beeld zijn in Madame Tussaud. Iets waarvan me de bedoeling ontgaat, maar ach, ik heb een vrij praktische en ongeduldige aard. Vandaag bleef ik glimlachen en slalomde om deze figuren heen, geenszins van plan om mijn goeie zin te laten bederven...
Toen ik de bibliotheek achter me liet, zag ik tot mijn verbazing dat het flink geregend had. Maar dit had al weer plaats gemaakt voor een zonnetje. Ik ging het winkelcentrum in. In de supermarkt nam ik een karretje, wat belachelijk groot was voor wat ik nodig had. Maar onder het motto ´het gemak dient de mens´ ging ik naar binnen. Eerst maar de verrukkelijke pizzabodem, want als dat niet zou lukken, hoefde ik de andere ingredienten niet mee te nemen. En jawel hoor, daar lagen ze. Een  lang dun pak met aan de ene kant opgerold kant en klaar deeg(de gedachte aan de geur alleen al...) en aan het andere uiteinde het minipotje pizzasaus. Mooi, het andere spul, de groente. Nu de onvolprezen clotted cream. Hm, hier in de koeling niet. Maar even navragen. De behulpzame bediende liep voor me uit naar de andere koeling. Ook hier niks. Toen naar de blikken(?) Zoete gecondenseerde melk...nee, meisje hier heb ik ook niks aan. Even speel ik met de gedachte om mijn vriendin te bellen, maar ik doe het maar niet. Dan maar slagroom.
Ik reken af en loop dan terug naar mijn fiets. Die staat in de schaduw van de basiliek. Ik hoor weliswaar niet meer tot de kudde van de kerk, toch verbeeld ik me dat mijn fiets bescherming geniet, zo in het aanzicht van dit mooie en indrukwekkende gebouw. Voordat ik er ben loop ik door de winkelstraten. Ik hoor en zie van allerhande mensen. Verschillende talen ook. Op het plein zitten mensen op terrasjes. Ze genieten van koffie met vlaai of andere lekkere dingen zoals een borreltje. De platanen filteren het zonlicht. In de kiosk zit een orkest zacht af te stemmen. Het lijkt op een Engels orkest dat speelt op een zondagmiddag. Alleen de bomen doen meer denken aan Zuid-Frankrijk. Ik geniet van het plaatje. 
Dan haal ik mijn fiets van het slot, hang mijn tas er aan. En welgemoed zoek ik mijn weg. Ik passeer de rondweg en dan omhoog langs de kathedraal, waar ik de brug oprijd. Over de machtige Maas, waar de zwanen dobberen op het zilveren water. Aan de overkant lopen toeristen naar de stad. En ik zie de wolken drijven in de lucht. Al gauw rijd ik langs de hoge canidassen naar huis. Ik passeer de plassen, ga over het kanaal. Daar doemt het oude kasteel op. Met links ervan het kerkje. 
Ik ben al haast bij de rotonde als mijn gsm afgaat. Dat zal Fred wel zijn, denk ik. Ik stop en neem op. Het blijkt mijn vriendin te zijn. Ze hoopt dat alles goed is. Ja dus. Omdat ik weinig gemailt heb(doen we veelvuldig) en niet geblogt, de laatste dagen, wil ze even informeren. Lief is dat! Meteen neem ik de kans te baat om het mysterie van de clotted cream op te lossen. ´Die staat bij het gebak, tenminste hier dan´ zegt ze.
Ik vertel dat ik daar zeker zal kijken, een volgend keer. Het zit dus wel degelijk in kleine plastic bakjes en in een koeling. Zo, weten we dat ook weer! Vergenoegd fiets ik verder, na een hartelijk afscheid. In een mum van tijd ben ik weer thuis, waar de hondjes vrolijk tegen mijn benen springen, alsof ik na jaren emigratie mij weer aandien. Ik ben thuis...