Blauwe jurk of de day after

Ze keek op de wekker. Jemig, half 10. Hoe was het mogelijk. Ze draaide haar benen, zwiepte ze over de rand en ging rechtop zitten. Door het raam zag ze de bomen en het gras. Er liepen een paar witte ganzen over heen te waggelen. ´Komisch´, dacht ze. ´Nooit eerder gezien.´ Ze stond op. Bijna struikelde ze over haar schoenen. Meteen wakker! Ze liep door naar de badkamer. In de spiegel zag ze haar gezicht. Een diepe zucht volgde. Ach ja, wat maakte het ook uit. 
Eenmaal beneden schoof ze aan de ontbijttafel. De kranten schoof ze terzijde. Glaasje jus d´orange. Vers broodje, kaas. Ze kauwde gedachteloos. Wat was het stil in huis. Nog effe hangen. De ganzen vlogen op.
Voor het ontbijt afgeruimd werd, een sigaretje. Lekker, ze inhaleerde diep. Er klonk een klop op de deur..
De resten van het ontbijt verdwenen op het dienblad. ´Ja, zeker, dat hebben we.´ Werktuigelijk gaf ze antwoord. Ze glimlachte, toen ze er aan dacht. Aangemoedigd om die gehate hoge schoenen door de kamer te gooien. Na veel aandringen gaf ze toe en met een ´hopla´ smeet ze de dingen van zich af, die met een zachte plof neerkwam op het dikke tapijt. Een symbolisch handeling, al kostte het haar veel moeite, na al die jaren. 
De telefoon ging over. Ze nam hem op. ´Hallo liefje? Hoe is het, hoe voel je je?´ Ze knikte instemmend bij het antwoord. ´Langzaam, zo kan oma je toch niet verstaan.´
Na enige woorden moest ze even wachten. `Dag kleine schat. Wat hoor ik nu? Je zusje vertelde me dat je een probleem hebt. Dus als ik het goed begrijp, zou je je blauwe jurk morgen naar school aan willen? Ja, nee, oma vind het ook niet zo´n goed idee. Luister, oma is nog een beetje aan het wakker worden. Ik heb een idee. Als je nu vrijdag bij mij komt logeren, dan gaat oma je een verhaal vertellen. Dan weet ik zeker dat je het begrjipt. Maar eerst aan mama en papa vragen hoor. Die moeten het goed vinden. En nog wat schatje, niet zo doen tegen je zusje. Ook al zegt die zo iets, niet meer schelden van stommerd en rotmeid, beloof je me dat?´
Ze nam nog een trek van haar sigaret. ´Ja, ik vertel het verhaal pas als je hier bent. Beloof je dan dat je je blauwe jurk nog niet aan doen naar school, voor je het gehoord hebt. Wat zeg je? Nou ja, over een klein meisje, dat Irene heette. Ze wilde net als jij iets moois aan naar school. Een diadeem. Haar moeder vond het niet zo´n goed idee....´

Historisch

Een lied geschreven. Hoe moeilijk kan het zijn? Tja, als je aan 17 miljoen mensen vraagt om iets op paier te zetten, een lied te maken dat je kunt zingen als één stem op een dag dat ons staatshoofd er mee op houdt en de volgende aantreedt, dan kun je van alles verwachten. Uiteindelijk komt er een koningslied naar voren. Een hele hoop artiesten en BN-ers hebben het ingezongen. Dan komt het naar buiten. 
De kritiek is niet mals. Het is een illusie dat alle inwoners van dit land zich en masse achter welk lied dan ook zullen scharen. Maar ja, de inzet was dat iedereen zich er in terug kan herkennen en zich door voelt vertegenwoordigt. Een vrijwel onmogelijke zaak. 
De maker van dit moois is een gerenommeerde vakman. Hij heeft vele hits geproduceerd, waarvan veel ook gezongen zijn door een alom gevierd zanger. Dat kan wel eens gevaarlijk zijn. Voor je het weet, maakt het idee van je meester, dat je onfeilbaar bent en sukses verzekerd is...
Ik heb op mijn gemak het clipje van het lied tot mijn genomen. De tekst, de muziek en het geheel. En ik moet zeggen dat het nogal apart was. Een grote verbijstering voelde ik. En ongeloof. En onrust.
Ik vond het bar slecht. 
De kritiek werd overal geuit. Luidkeels. Soms speels, soms aarzelend, maar meestal met on-nedederlands vuur en ronduit respectloos. Ik bedacht dat iedereen wel eens zijn dag niet kan hebben. Maar dit ging verder. 
En inmiddels heeft de maker van het lied het terug getrokken. Hij kon moeilijk iets anders. Afgekeurd door het volk. Geschoffeerd door een deel ervan met afschuwelijke dingen en door afgrijselijk taalgebruik ook nog. Kan het erger? 
Ik zag de gezichten van de artiesten en BNérs die het lied zongen. Was er nou niemand die dacht ´hé wacht even, wat heb ik hier nou voor materiaal?´ Of werden ze verblind door ambitie en wilden ze soms een graantje meepikken door zich in de picture te zetten op dit historisch moment? Zou dat kunnen dat ze hun egootje iets te ver op lieten spelen? Het zijn en blijven toch vakmensen allemaal. Nou ja, allemaal..bijna allemaal. 
Nu duiken er allerlei alternatieven. We zien de terriër Droes Roelvink. Na jaren van niet optreden, als karikatuur opgedoken in de pers van zichzelf, heeft ie nog steeds niet door ´dat men hem niet mot´. Dan is er een lied van Paul van Vliet, maar dat schijnt meer over Máxima te gaan dan over iets anders. Leuk, maar niet handig als je wilt onderstrepen  dat er ´maar één koning is in dit land en dat is WA´ en zou zijn er nog meer alternatieven. Het ene lied is te simpel, te alternatief, zoals van 2 Utrechtse studenten, te vrolijk of te zwaar. 
En dan zien we, als afornding nog even meneer Bolland, die verlekkert uitroept, dat het toch wel spannend gaat worden. Want wie gaat er winnen? Het inhuldigingscommitee wil koste wat kost met een hele meute voor het balkon van het Paleis op de Dam staan en voor het tv-scherm, waar we als één volk met één stem eenduidig onze nieuwe koning toezingen. En daarna, o ja, nog even een leuk de tango dansen. Als cadeau voor Máxima. De vrouw van de koning die verstandig genoeg is om haar vader en familie buiten het zicht te houden en zo allerlei vervelende kwestie´s opnieuw op te rakelen. Al zou dat wel eens ingefluisterd kunnen zijn door raadgevers, wie zal het zeggen.
Je zou bijna vergeten dat een groot deel van ons volk keihard aan het werk is, om het hoofd boven water te houden en de hypotheek van hun te dure huis op te hoesten. Of om te solliciteren en zo het recht op een karige uitkering te behouden en ondertussen maar Hema-tompoezen gaat halen of zelf in elkaar te knutselen. En dan heb ik het nog niet over de aanhangers van een republiek, die de erfelijk verkregen titel van de vorst met alle privileges, crisis of niet, onzin vinden en het ook niet eens zijn met de hoogte van de beloning. Een koning die in het eerste interview net voor de troon zelf aangeeft dat het doorknippen van lintjes ook een heel diepzinnig iets kan zijn. Zijn verstandige vrouw zit er lachend bij. 
Twee honderd jaar duurt dit ´sprookje´ nu. Eigenlijk best wel lang al. Als ze nou opschieten met dat lied, dan kan ik voor mijn pc oefenen, terwijl ik ondertussen mijn tangopassen oefen. En dan snel naar de bakker voor het gebak. Wat een feest...

Toch fijn dat nu duidelijk wordt dat de B.V. Nederland geen georganiseerd volgend hitje van welke zanger dan ook is, geen X-factor voor gevorderden is, geen dansles voor alle leeftijden. Iedere Nederlander kan zelf wel bepalen, welke muziek ze mooi vinden, of ze de polka, chachacha, wals of horlepiep willen dansen(ook al vind een ander dat niet sexy) en of ze gezamenlijk ademloos een nieuwe koning willen toezingen. Die mag nog laten zien wat ie in zijn mars heeft aan ons. Dus niet op voorhand al helemaal lyrisch worden.
Gewoon broodnuchter kijken en pas daarna applaus. Eindelijk zijn we door de werkelijkheid ingehaald. En in dat proces doen velen wat we het beste doen: lekker zeiken in de polder en wijzen naar de ander, die zijn kop boven het tulpenveld durft uit te steken, zonder ook maar een moment naar onszelf te kijken. En naar de zorgvuldig bewaarde middelmatigheid, de krenterigheid en het doe maar gewoon syndroom, wat in de polder welig tiert. Ach, we blijven onszelf. Misschien dat Beatrix het daarom zo lang heeft volgehouden. En wij met haar en haar familie....gewoon, dag na dag.

Wissel met tulpen

De oude vrouw liep net naar achter toen ze het belletje weer hoorde. Ze legde wat ze in haar hand hield neer en slofte naar voren. Nadat ze had afgerekend, begon de vrouw een praatje. ´Dus het is echt waar? Je gaat stoppen?´ Ja, knikte ze. ´Maar zij zei, geen probleem. Onze zoon neemt de boel over. Zijn kinderen zijn nu wat groter en het kent het klappen van de zweep. Alleen jammer dat mijn man niet meer leeft, hij zou het geweldig gevonden hebben. Bovendien zou hij een handje toe kunnen steken en een oogje in het zeil houden.  Net als ik ga doen hoor.´

De vrouw keek haar aan. ´Ja, hij was zo´n schat. Je kon met alles over hem praten. Zelden iemand gekend die zo goed kon luisteren.´ ´Ik weet het. Al stond ie niet vaak in de zaak, meestal ving hij de kinderen op. Die rotziekte ook. Maar ik mis hem nog elke dag.´

´Wel leuk dat het feest er komt´ De buurt had de oude vrouw willen eren en ook de overname door haar zoon niet zomaar voorbij willen laten gaan. Het vreemde was alleen dat niet de mensen die altijd in de zaak kwamen, het voortouw hadden genomen. Mensen uit het centrum hadden zich op de voorgrond geplaatst. Ze zetten de boel in de steigers, organiseerden wedstrijden, de fanfare en versieringen en een lint met speech. 

´Ik vind het allemaal best. Ben vooral blij dat ik nu mijn voeten wat vaker omhoog kan gooien, op de momenten dat ik het zelf wil. Lekker bijlezen, ik ga op boetseerles weer en heerlijk op mijn kleinkinderen passen. Die van de andere jongen vragen er al zo vaak om, kunnen ze ook ´s makkelijker komen logeren. En ze kunnen mee naar zee, ik heb daar een huisje.´

`Het zij je gegund, meid´ zie de klant hartelijk. ´Je hebt zo hard gewerkt. Nu is de volgende generatie aan de beurt. Zijn vrouw helpt ook al lang mee, ze heeft leuke ideeën. En niet voor het een of ander, maar veel mannen doen nu opeens ook boodschappen. Hoe denk je dat dat komt?´ Ze stootte de winkelvrouw aan, terwijl ze lachte. 

´Je hebt wel een zorgen´, zei die. ´ Het is niet niks, alle dingen in de smiezen houden, inbraak, veiligheid, genoeg personeel, de inkoop, administratie. Natuurlijk wel goeie hulp van mijn accountant. En de schoonmaak is al jaren in goeie handen. En een mannetje voor de veiligheid. De rest is niet aan ons.´ Ze wees met de vinger naar boven.

´Meer kan een mens niet doen en wensen. Ik wens je alle goeds. Zo´n feest is niets voor mij, te druk, te veel bombarie met alle bobl´s.´

´Ach, dat kan er nog wel bij. Effe doorbijten en dan mijn sloffen aan. En af en toe de schort om met klei te gaan knoeien. Heerlijk!´ Toen zag ze pas het bosje tulpen dat de vrouw over de toonbank schoof. Ze nam ze op, keek in het papier. ´Prachtig! Hartelijke dank!´ en haar hand rustte op die van de vrouw. Zo stonden ze even stil, een moment. Om te genieten en te voelen. En toen was het voorbij.