Me goeie goed...

In vroegere tijd maakte men onderscheid tussen de dagen en wat er bij hoorde aan kleding, gebruiksartikelen en gebruiken of de manier waarop men zich diende te gedragen. Lekker overzichtelijk en duidelijk, dat wel, maar toch hebben we dat allang massaal achter ons gelaten. 
Vaak moet ik er toch nog aan denken, wanneer ik mensen hoor praten over serviesgoed of zilveren bestek dat voor speciale gelegenheden wordt bewaard. Al die dagen zich dan aandienen, moet de hele boel dan tevoorschijn worden gehaald, gereinigd en met zorg gebruikt. Een beetje voorzichtig het liefst...
Ik doe daar aan niet meer mee. 
Jaren geleden zag ik in mijn moeder kast, dat de ontbijtbordjes waarvan wij als kinderen gegeten hadden, dag in dag uit, veel tekenen van verval begonnen te vertonen. Ik woonde niet meer bij mijn ouders, maar het zat me niet lekker. Toen ik een week of wat later in de stad mooie bordjes zag, die ook nog sterk en vrij neutraal van kleur waren, aarzelde ik geen moment. Ik schafte een stapel aan(gelukkig was ik met de auto), liet ze goed inpakken en nam ze mee. Bij het volgende bezoek aan mijn ouders plaatste ik de stapel pontificaal op tafel, waarop mijn moeder zei: ´Wat zullen we nou krijgen?´
´Pak maar uit, dan zie het zelf ´ vertelde ik haar. Dat deed ze met enige schroom, de generatie waartoe ze behoorde was nog van ´dat had je nou niet moeten doen´, ´het is toch veels te veel´ en ze rekenden onder het uitpakken uit, wat het hun zou gaan kosten om het genoegen te pareren met een soortgelijk geschenk. Kortom een heel gedoe...
Mijn moeder had inmiddels het papier voorzichtig verwijderd. Ik zag aan haar gezicht, dat ze de achtkantige porseleinen bordjes mooi vond. Ik had voldoende aangeschaft, omdat ze vaker visite kreeg met aanhang, die allemaal van eten voorzien dienden te worden. Ze bedankte me op een halfslachtige manier met bovengenoemde commentaar. En plaatste de hele stapel in de kast in de kamer. Op mijn ´wat doe je nou?´, keek ze me aan. ´Dan kan ik ze later gebruiken...als de oude bordjes versleten zijn.´
´Ja, zei mijn vader droog. ´Je moet ze vooral in de kast zetten en daar houden, dan komt er niks aan.´
Ik liep naar de keukenkast en pakte er een oud ontbijtbord uit. ´Mens, deze zijn stokoud. Die ZIJN al versleten.´ Nou, dat zag ik toch verkeerd, ze konden nog best een tijd mee, tot ze echt kapot gingen.
Inmiddels was mijn adrealinepeil gestegen en sloeg de stoom uit mijn oren. Ik nam de hele stapel uit de keukenkast en liep naar buiten. Daar op de stoep hield ik ze in de lucht. En met één vloeiend gebaar liet ik ze los. Ze kwam naar buiten, waar ik voldaan naar de berg scherven keek. ´Zo, zei ik. ´Het is zover...zet ze maar in de keukenkast.´ Mijn moeder was verbijsterd, vooral toen ik haar herinnerde aan de zuinigheid van haar eigen moeder, waar we toch altijd wel wat besmuikt om lachten...mijn vader lag in een deuk, hij had het niet meer! Hij stikte van het lachen. Er kam alleen nog een ´Dat jong heeft gelijk!´ uit.
Vanaf dat moment ben ik gaan leven alsof elke dag mijn laatste kan zijn. Ik ben alle dagen gaan behandelen als een hoogtij-dag, een heilige dag, een feestdag of een zondag! Ik gebruik mijn beste spullen, mooiste tafellaken(zodat het niet ergens tussen de mottenballen blijft liggen), zet er ons mooiste servies op, met het kleurig bestek er naast of het zilveren naar gelang. Ik vier het leven en zal niet nalaten om te genieten van alles wat er maar te genieten valt: eten en alles wat er bij hoort, ons huis, noem maar op. Want wat voor zin heeft het om alles uit te stellen en te bewaren voor ´later´. We leven nu, we weten niet of later nog wel komt. Waarom zou je jarenlang je inhouden om ergens aan het einde nog even feestelijk te doen...wat een onzin!
Ik las laatst ´I don´t want to tiptoe through life, only to arrive safely to death´...dat is ons op het lijf geschreven. Niet de gordijntjes dichtdoen, voordat je dood bent. Leven, niet overleven...Niet je beste spullen overlaten aan de ´erven´, die het niks vinden en voor een habbekrats verpatsen...
Lang leve het goeie goed!