Maar na de begroeting en het uitlaten van Pippi, zet ik het water op voor Nescafé en de laptop aan om even berichten te checken. Niet al teveel emails, dus ga ik naar Hyves om te zien hoe het met mijn schoonzusje gaat, waarvan ze het autootje hebben bewerkt en even ´gezellig´ de autoruiten ingeslagen. Daardoor was zij natuurlijk aangeslagen. Het blauwe Fiatje was haar lust en haar leven. Bovendien stond het voor een fase in haar leven, waarin van alles gebeurde. Gelukkig alweer wat beter, ze nam de draad weer op om een alternatief te gaan gebruiken. Mooi, dat gaat de goeie kant op! Verder naar Facebook. Ik tik een berichtje aan. Tot mijn grote verbazing lees ik allemaal steunbetuigingen. Wat is dit? Ik ga naar de site van een Amerikaanse vriend. Tot mijn stomme verbazing lees ik daar dat hij overleden is. Gewoon harstikke dood. Dat kan niet, denk ik. Maar de woorden ´funeral´, ´home´ en ´eulogy´ komen voorbij.
Een paar jaar geleden voegde ik David, zo heet hij, toe aan mijn vrienden. We kletsen wat op FB. Soms stuurt hij grapjes op, erg leuk. Soms leuke belevenissen. Soms praten we over onszelf. Wie we zijn, wat ons bezig houdt. Zelfs over twijfels, angsten, donkere periodes in ons leven en lichtere. Altijd eindigen we met veel lol. Af en toe teasen we elkaar. Later kan ik hem van dienst zijn, omdat hij zich zorgen maakt over een goeie vriend, die zijn zoon heeft verloren. Een paar maanden later verliest ie ook zijn vrouw en kan ik hulp bieden, gelukkig. David is daar blij mee. Hij werkt als directielid van een logostiek bedrijf. Woont samen met Paul, die prof is aan de universiteit. In het zuiden van de VS is het nog niet zo gewoon als hier om als gay stel te leven. Bovendien is de grootste hoop van de bevolking daar niet alleen traditioneel, maar ook flink christelijk, waarbij de ene familie op de andere let. Ze wonen eerst nog uit elkaar, ieder in een eigen huis. Net in het afgelopen jaar komt er de strijd voor het homohuwelijk flink opzetten. De mensen daar willen de kans hebben om hun relatie legaal te maken. Veel religieuze mensen en groepen komen daartegen in het geweer. Paul en David zijn erg goed geworden in het spitsroeden lopen tussen respectvol omgaan met die mensen, maar toch het gevoel van civil right om te mogen trouwen als mannenkoppel naar voren te schuiven. Ze zijn heel tactisch, respectvol, ook als anderen dat niet zijn naar hen. En nooit verliezen ze de humor uit het oog. Al zeven jaar vormen ze een paar. Bovendien zijn ze dol op dieren, vooral honden. Een hele stoet aan viervoeters maken deel uit van hun gezin. En allerlei neefjes en nichtjes komen graag op bezoek, want er wordt lekker gegeten, gebakken en gekookt en ook voor een goed gesprek ben je bij hen aan het goeie adres.
David is een forse man, nogal corpulent. Maar hij krijgt het voor elkaar om flink af te vallen. Paul is ook niet de slankste. David vertelt me over hoe hij een aantal jaren geleden kanker kreeg. Hoe hij daar mee omging en ook met de confrontatie met de dood. In die tijd schreef hij ook veel. Hij genas hiervan. En daarna werd ie heel gelukkig met Paul. Nog gelukkiger alle twee, toen ze ein-de-lijk konden gaan trouwen. Een daverend feest met alle lieve mensen, familie, vrienden, collega´s vierden ze. Foto´s getuigden er van.
Nu is David dood. Zomaar een paar dagen geleden met de auto. Een enorme klap, onderweg naar zijn werk. Stomme pech. Pas twee maanden geleden was de bruiloft. En Paul is nu ineens een weduwnaar.
Hij presteert het om anderen allemaal te schrijven en te woord te staan. Die eindeloze rij mensen, die meeleven, verdriet om hen hebben en verbijsterd zijn. Bang dat ie iemand vergeet. Zo is hij. Zo was David, zijn man. Twee warme, knuffelige, lieve beren van mannen.
Ik zit hier aan de andere kant van de Atlantische oceaan. En schrijf iets aan Paul, om mijn gevoel en medeleven te delen met hem. Over onze gesprekken, ons lachen, onze melancholie, ons geloof in wat er hierna gebeurt, als je naar de overkant gaat.
Pas daarna lees ik zijn eulogie. David heeft die 6 jaar geleden zelf geschreven. Het is alsof ie met mensen samen op een veranda zit in Alabama en praat met ze. Met humor(vertelt over een afscheid waarbij de dominee met zoveel lof over de dode spreekt, dat de weduwe zegt tegen haar kind: ga eens effe kijken in de kist...of het wel je vader is die daar in ligt...) en met wijsheid en vooral veel warmte en liefde. Hij eindigt met de mensen aan te sporen op zijn uitvaart vooral niet te vergeten om gebakken aardappelen en chocolade cake te eten die ´hier ergens moet staan voor jullie´, daar was ie zelf ook dol op...
Ik heb hem nooit écht ontmoet, een arm om elkaar geslagen. Toch zit ik te huilen, want het is zo´n mooi mens. En ik voel me zo bevoorrecht, dat we in korte tijd zoveel hebben gedeeld. En als laatste stuur ik een zoen en een omarming de hemel in. Zo groot, maar ik ben er zeker van dat ie bij hem terecht komt! David zegt zelf in zijn afscheid, dat ie bij mensen zal aankomen, sommigen zullen daar blij mee zijn, sommigen helemaal niet. Mijn zegen heeft ie! En dat ie ons weer zal zien, als we die kant op gaan. Ik kan bijna niet wachten...Tot later, goeie vriend! Knuffelige engel met ondeugende pretoogjes! Groetjes aan Ricky en Robin, maak het niet te bont daar...
RESPECT!!
BeantwoordenVerwijderenVoor je mooie woorden; herinnering aan hem.