Buikschuiver, lip en zeemleer

Piippi drentelt over het fietspad, haar buikje net boven het asfalt. Af en toe staat ze stil. Een plasje water is voldoend om haar te doen stoppen. En die zijn er plenty. Het is pas half 5, donker nog en het regent. Ik loop in mijn korte broek en t-shirt en op slippers. Je moet snel zijn met zo´n kleintje, anders heb je al een ongelukje in huis. Mijn maag zit verdraaid, ik heb knallende hoofdpijn. `Kom, loop eens door...´ zeg ik tegen ons schatje. Het is veel te fris voor een korte broek en het regenwater spat tegen mijn onderbenen en voeten en ook van boven laten de dikke druppels zich genadeloos van de bomen vallen. Het interesseert totaal niet.
Zo moet het ongeveer zijn als een vrouw bevalt, stel ik me voor. Doodmoe, in de war, maar totaal blij, een uitputtende vreemde toestand. Alleen hebben zij er nog rond razende hormonen bij later, begrijp ik.
Maar het boeit voor geen meter. Ze zijn zo dicht bij de essentie van het leven, dat al die dingen niet tellen.
Voor Pippi telt ook niet veel. Een zeldzame auto in deze vakantie-tijd komt aanrijden. Ze vindt het heel mooi, spitst de oren, steek één achterpoot naar achter, de staart tussen de poten in. Zo staart ze, gebiologeerd door het onbekende geluid en beeld, de auto na. Als jongetjes in de 60/er jaren in een dorp, al heeft zij geen potlood en papier bij zich om de nummerborden te noteren, ten einde die later met vriendjes te vergelijken. Soms laat ze achterwerk zakken en kijkt ze meewarig hoe de auto´s voorbijrazen. Ze heeft totaal geen haast, maar zit pontificaal, alsof ze op een prima plek de races op Zandvoort zit te volgen...
De kennel waar haar moeder de jongen wierp ligt ver buiten de bebouwde kom, echt buiten. Dus nu hoort en ziet ze dingen in haar jonge leven, die ze totaal niet kent. Machtig interessant natuurlijk! En allemaal nieuw!
Op het grasveldje voor het voetbalveld laat ze zich helemaal gaan. Ze schuift met haar kin naar voren op haar buik verzaligd over het natte gras en blijft dan zo liggen, de achterpoten gestrekt achter zich. Dit is een bekend iets, dat kun je zien. Vervolgens staat ze weer op en loopt, al lekkend door. Van elk grassprietje likt ze begerig de druppels op. Maffe hond! Zonder iets te doen, komt ze retour. Ze weet al feilloos waar we wonen.
Op de oude drempel van het huis posteert ze zich  door haar achterwerk er neer te laten. Ik open de voordeur en ga naar binnen. Zij volgt me. Net binnen blijft ze zo staan, dat het onmogelijk is voor mij om de deur te sluiten, want dan zou die tegen haar achterwerk aan komen. ´Allez´, zeg ik. ´Beetje doorlopen Pippi.´
Ze blijft echter stokstijf staan, zodat ik genoodzaakt ben om haar een aanmoedigend zetje te geven. ´Hup, naar binnen jij. We kunnen hier niet tegen eeuwige dage blijven staan...´Dan  doe ik haar riem af, til haar op en loop naar de keuken. Ik sluit de deur en open de koker, haal het speciale Eukanuba-doekje er uit(een soort honden-zeemlap, die ideaal werkt om honden droog te wrijven) en maak haar buik weer enigszins droog. Dan zet ik haar weer op de grond en open de keukendeur, waar ze huppelend haar grote vriend tegemoet gaat. Pardoes springt ze tegen zijn snuit op. Hij trekt zijn lip niet meer op, maar kijkt naar mij voor begrip. Het wordt nog een lange dag voor hem. En voor mij ook. Zo meteen maar beschuit met muisjes gaan halen. Want het is toch feest!