Ideetje

Verveeld door alle zomeruitzendingen op tv, zaten we na te kaarten. We kletsten over het gebrek aan kwaliteit van de programma´s en hoe vaak herhaling op herhaling gestapeld werd. Terwijl we toch met zijn allen voldoende betalen voor het kunnen bekijken van programma´s. Hele glasvezels worden in ons land ingegraven en andere mogelijkheden waardoor we niks meer hoeven te missen. Of we er happy van worden, ik weet het zo net nog niet. 
Hoe vaak zien we ook niet dat er een show succesvol is en er daarna tig spin-offs verschijnen, terwijl het concept ook nog ´s verkocht wordt all over the world. 
Persoonlijk werd ik al niet goed van alle Big Brothers in 83 talen. En later volgde the X-factor en The Voice.
Geinig, maar toch wel erg snel en goedkoop geproduceerde tv, als je het mij vraagt. Ik snap ook best dat veel mensen behoefte hebben aan ´hapklare brokken´ na een dag lang werken. Dus zitten ze met opwarm- maaltijd of meebreng-prak op de bank en nemen ook dat spul tot zich  in één moeite. Wie kan ze dat kwalijk nemen? Degenen die die programma´s maken, laat staan ze produceren, wrijven in hun handjes. Ze werken zich de blubber, maar kunnen dan ook naar verre landen om daar in een eigens gehuurde villa te drijven in een veels te groot zwembad met het nodige personeel. 
Aangezien ik ook wel mijn niet al te royale salaris zou willen aanvullen, ben ik vandaag op een briljant idee gekomen, al zeg ik het zelf. Het is een combinatie van amusement, protest en politiek en kan tegelijk onrust in vele landen bezweren. En ik vraag er niet veel voor, dat is nog het mooiste.
Een spin-off van de Voice. Je haalt bestaande politici op het podium, die problemen dienen op te lossen in een beperkte tijd. Als jury neem je 17 miljoen landgenoten, vertegenwoordigd door enkele bekende kopstukken. Wie dat zijn, dondert er niet toe, het moet een leuk plaatje worden en wat humor hebben met een zwart randje. Moet lukken...en die 5 of zo, verbindt je via computer, what´s app enz. met het hele volk. Dan worden ze in 10 rondes of zo afgeserveerd...eh...werggestemd. Het heeft vele voordelen, zoals men makkelijk kan zien. Je hebt geen verkiezingen meer nodig. Het is zeer democratisch. Protesten zijn overbodig. Beveiliging van politici ook verleden tijd, dat scheelt ook weer in de kosten. Het geld van de publiek omroep kan gebruik worden voor spannende tv, dus dat zijn vele vliegen in één klap. En het idee kan verkocht worden over de hele wereld. De Verenigde Naties kan opgedoekt worden. Amnestie Internatioaal wordt compleet overbodig. U ziet, allemaal voordelen. 
Ik ga het binnenkort indienen. Aangezien het maar een spin-off betreft, hoef ik maar de helft van de normale beloning te hebben. Ik stel me voor dat ik in mijn villa straks de tv maar uit laat, want ik weet al wat er gaat komen. En de naam heb ik ook al: The Vote. Ik zou zeggen John de Mol, eat your heart out. En Linda: opzouten! Maak plaats...

Stil heimwee

In de nog prille ochtend besluiten we tot een wandeling. Ik trek mijn bos-outfit aan, anti-teek natuurlijk, riem Muffin aan en we steken de weg over. Fred zal met Pippi naar het grote bos verdwijnen. Muffin is zich van niks bewust, totdat de laarzen tevoorschijn komen en hij ze ruikt. Dan verandert ie in een nerveus kind, dat alleen nog één ding wil: naar buiten en rennen tussen het groen. Als een gek trekt hij me de berg op, de weg naar het kleine bos. Eenmaal daar laat ik hem zitten en maak de riem los. Hij rent als door een katapult afgeschoten over het pad, snuffelt aan de bladeren en draait dan rondjes om mij heen op hoge snelheid. Ik loop glimlachend achter hem aan het pad op. Even zie ik een tegenligger met twee honden, dus sommeer ik Muffin bij me te komen. Terug aan de lijn en de jongeman met twee prachtige zwarte labradors passeren. Muffin kijkt naar ze en blaft voor de vorm vanaf het zijpad waar we keurig wachten. De zwarte deugnieten doen hetzelfde als ze voorbij zijn. Ik loop weer terug en we vervolgen ons pad.
Over het groene lover is het heerlijk toeven. De zon schijnt al een beetje, maar het is koel. We zien een paar poelen met groenig water. Ik vind een oude tak, die ik vooruit gooi. Hij apporteert hem met veel plezier. Dan komen we op een rustiger stuk. Er is veel gekapt en nu verschijnt er allengs overal kreupelhout. Het ziet al heel anders uit als eerst. 

De zon laat zich langzaamaan meer gelden. In de open stukjes wordt het voelbaar, het wordt toch warm. 
Ik mijmer zoals altijd in het bos, als ik alleen loop. Er dringt zich een gevoel aan me op. Tussen deze twee hittegolfjes krijgen we nu even respijt. Een pauze om wat af te koelen, voordat het kwik weer boven de 30 graden stijgt. Voor mijn geestesoog dringen zich beelden op. Ik zie de bomen veranderen. De bladeren veranderen omdat de sapstroom onder de bast afneemt. Ze verkleuren langzaam. Het groen wordt doffer naar geel en dan richting oranje-bruin of diep rood, naar gelang. De grasjes worden matgeel. Maar eerst bloeit de heide paars. Er lopen schapen tussen. Die zullen dan weer opgehaald worden. De herder verzamelt ze met haar hond. En dan lopen ze het grote hek uit, de harde weg op. Ze gaan voor ons huis voorbij en door het dorp. De auto´s worden gedwongen aan de kant te gaan. Ze staan machteloos te wachten in de berm. Groot en klein, zonder onderscheid. De schapen hebben gekleurde konten. De rammen hebben hen gestempeld tijdens hun liefdesspel. Zo kan de herder zien, dat er lammetjes zullen komen. 
Als de bladeren langzaam van de takken neer dwarrelen, verschijnen de eerste paddestoelen. In allerlei kleuren voor de goeie waarnemer. Ze steken hun kopjes op tussen het donkerbruine vergane hout, de rottende blaadjes en zo meer. Ze lijken wel doorschijnend. 
Nog wat later zet de mist in. Boven de vennen en de heide hangt ze als flarden van mysterie. Ze dekt de aarde toe en maakt het zicht stukken minder. De spinnewebben vertonen druppels, ze hangen als parels in het rag en glinsteren in de lage bleke zon. Ik hou van de herfst. Dat schijnt veel mensen raar toe. Ze dromen juist van de zomer, van weinig kleding of helemaal geen. Van eindeloos barbecuen en buiten wijn drinken. 
Van kamperen in een tent of een caravan. En pootje baden in zee of eten in een strandtent en flaneren op de boulevard. 
Ik droom van wandelen in de frisse wind, die alle spoken uit mijn kop verwaait. Op de heide, in het bos of op het strand. Ook van zitten in de avondschemering. Of uitzien over het nevelige ven, waar nauwelijks iets beweegt. Van de kleuren van de paddestoelen. En van de schapen die verdwijnen richting hun schuur, voor de lange winter, die er aankomt. Ik droom van cappuccino en warme chocolademelk, van dikke soep met hompen brood. Van lekker lezen met opgetrokken benen, terwijl buiten de wind huilt om het huis. Van je terugtrekken onder een sprei op de bank met de honden aan je voeten en muziek in je oren...of de dag achter je laten met een warm dekbed en de maan boven je. 
Ik kan niet wachten tot het najaar zich aan dient. Nu de hondsdagen regeren en de zon nog even haar machtige stralen op ons laat vallen, heb ik dit heimwee nodig. Ik laat haar maar, want ik weet dat haar dagen geteld zijn. Binnenkort komt de avondschemering weer wat vroeger. De korte broek kan weer achter in de kast, de dunne rokjes opgeborgen. De barbecue kan afgeschrobd. De kiloknallers liggen dan niet meer vooraan in het rek en ook de sausproducenten zullen hun rendement zien kelderen. Ook de vraag naar stokbrood neemt af. 
We zitten weer in de file dan en op school. En ook de sleur van na de vakantie komt weer heel snel. Te snel. De foto´s van onze reizen zijn weer gedeeld, net als de verhalen. 
Ik heb ondertussen de stoofpan klaar staan. De kersenpitzak ook. En er is voldoende cacao. Mijn camera hunkert naar mist, naar rode blaadjes, naar paddestoel. Ik kan de wind al door mijn haren voelen en ik zie de regendruppels al op het ven kringelen. 
Het zal wel niet normaal wezen, dat heimwee naar het najaar. Maar ik gun een ieder een eigen seizoen. Dit is gewoon niet zo het mijne. De herfst wel. Gelukkig begrijpen mijn honden dat. En mijn maatje ook. 
Ik glunder dus nog even gewoon mee met de zomermensen. Ik gun ze de hete zon, het geklooi op de camping en zo meer. Want ik zie dat ze er van opbloeien. En voor alle mensen, die net zo zijn zoals ik: nog een poosje doorzetten. Onze tijd komt er aan! Nog een beetje geduld...

The Help

In een niet een zo ver verleden was er een soort Apartheid, die als gewoon beschouwd werd in het zuiden van de VS. Tenminste voor de witte mensen daar, die tegenwoordig blank en Angelsaksisch heetten. De negers(lees Afro-Amerikanen) plaatste men ´gewoon´ op een tweede of zelfs derde rangs-plaats. Ze moesten benzine tanken aan een aparte pomp, mochten niet in de zelfde ruimte wachten op bus of trein en zo meer van die minder fraaie dingen. In de bus zelf mochten ze alleen achterin plaats nemen. Een vrouw pikte dat op een gegeven moment niet meer en zette zich neer voor in de bus. Dat was het begin van een felle strijd om gelijke rechten. De mensen die afstamden van slaven, verkochte mensen uit Afrika en die generatie´s er voor gevlucht waren voor hardvochtige meesters, die hun ´koopwaar´ slecht behandelden, vonden het genoeg. Martin Luther KIng was één van de mannen die er politiek op in haakte. Hij werd om die reden vermoord. Een zwart iemand die rechten opeiste? Het moest niet gekker worden. 
In deze periode speelt dit verhaal zich af. Vrouwen verzorgen de kinderen van witte dames, die hun dochter konden zijn en mochten niet eens gebruik maken van het toilet van diezelfde witte mensen. Een van de dochters van zo´n rijke familie zoekt een baan en komt op het idee, waar nog niemand aan gedacht heeft. Hoe is het eigenlijk voor die vrouwen, die zich uitsloven in die grote huizen en doodmoe terugkeren naar hun eigen leven, ver van dat bestaan verwijderd? En dat heeft grote gevolgen. De film is komisch, dramatisch en ontroerend tegelijk. Naar het boek van Kathryn Stockett. 

Zoete verslavingen

Een mens wordt soms overvallen door dingen, die vlak ervoor geen enkele rol van betekenis speelden. En plots denk je ´Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?´ De vraag is dan niet langer, hoe je er aan gekomen bent, maar veel eer: hoe kom je er nog vanaf?
Ik had het pas nog. Ik leefde mijn leven, gewoon gezellig, met man en honden, werk, niks aan de hand. De zomer stond voor de deur. Het lag voor de hand, dat er de komende pakweg 3 maanden geen zak te beleven zou zijn in televisieland. Je betaalt je scheel aan digi-tv, je wilt immers bij blijven, maar op de 338 zenders wordt hoegenaamd niks van betekenis uitgezonden van begin juni tot eind augustus. Heel het Gooi gaat er van uit, dat de goegemeente of de Fransen zit te vervelen op de camping met kilo´s aardappels in de caravan, meegenomen uit ´Ollande´ zelf en dat onze landgenoten alleen maar de plaatselijke winkel frequenteren voor de spreekwoordelijke stokbroden of de supermarkt voor de goedkope wijn. De andere helft is of weg naar verre buitenlanden, ondanks de crisis, werkt door of blijft thuis, onder het motto Home sweet home, alwaar ze fluks in de groentetuin schoffelen en gieteren en gewoon sperziebonen met gehakballen eten met nieuwe aardappels en vanille vla toe. 
Of het moet zijn dat het er allemaal niet meer aan zit, die dure vakantie, dan gaan ook hele volkstammen snel naar de Aldi of Lidl en slaan er enorme bakken vlees in om de vakkundig te cremeren op de barbecue, als de thermometer maar boven de 25 graden dreigt te komen. Pa zwaait dan vervaarlijk met een tang, blij dat ie mag ´koken´(lees fikkie stoken), ma is blij dat ze niet zoveel hoeft af te wassen en meer kan zitten, i.p.v. drijfnat achter het fornuis te vertoeven. Geluk alom dus!
Tot mijn grote verbazing kwam er, o wat een hemels genot, toch nog iets aardigs op de beeldbuis! Kijk, dat is boffen, met zijn allen. De onvolprezen omroep Max bracht Heel Holland bakt. 

Het kostte niet meer dan 1x kijken, toen was ik verslaafd. Het concept is zeer eenvoudig. Je zoekt een landgoed, ergens in Nederland. Je zet er twee tenten op, één grote en één kleine. Je zoekt een sponsor van keukenapparaten, laat een stel aardig keukenblokken maken, zoekt een stel bakfanaten en een vakkundige jury. Bestaande uit 2 prominenten, een Meesterbakker en één culinair journalist. Vervolgens vraag een goeie presentratrice en klaar is Kees. 
Het maffe was dat ik net begon te werken aan mijn vers ontdekte verslaving aan suiiker en zoet. Toch zat ik klaar voor de eerste keer. In een aantal keren zouden er de meest uiteenlopende lekkernijen gefabriceerd worden door de liefhebbers en die gepresenteerd aan de jury, die het geheel zou beoordelen, eerlijk en wel.
Ik genoot met volle teugen. Terwijl wij de avondprak net binnen hadden, koffie binnen handbereik, kwamen in de grote tent een stel bakkers binnen lopen en namen plaats, ieder achter hun eigen werkbank. De presentratrice Martine Bijl legde het spel uit en meteen de eerste opdracht en de tijd die men ervoor kreeg. Want het werd ook een race tegen de klok. Alles werd zo getoond, dat je de baklucht zowat thuis kon ruiken. Inmiddels ben ik er aardig aan verslaafd. Er kan gebeuren wat wil, maar klokslag half 9 ´s avonds op woensdag neem ik plaats en zit er klaar voor. De mannen en vrouwen zwoegen dat het een lieve lust is. Ze wegen, ze kloppen, al dan niet met garde of luxe mixer, ze scheidden eieren, ze stellen de oven in, ze rollen met de deegroller. En kijken nerveus rond en vervolgens in hun oventje. Rijst de boel wel, wordt het niet te gaar. Dan halen ze hun baksel er uit en zetten het in de open lucht. Vervolgens dient het vaak gedecoreerd te worden en dan plaatsen ze het product op de hoek van de bank. De jury komt langs en snijdt en proeft, terwijl ook het oog wat wil. Het moet er mooi uitzien! En dan volgt het oordeel.
Sommige dingen worden blind gejureerd. Dan verdwijnt die naar het kleine tentje. Ik smul van hoe het gaat en elke week heb ik bijna een andere favoriet. De een is goed in de afwerking, de ander in het gaar laten worden of combineren van smaken. Ze werken zich te barsten, zijn poepie nerveus en hopen er het beste van. Hoe verder het vordert, hoe spannender, want er vallen steeds mensen af. De een krijgt veren in zijn achterwerk, de ander wordt beleefd maar spijtig afgewimpeld, sportief reagerend. 
Het mooiste is als, na alle aandacht en energie toch de taart inzakt of het prachtige broodje van binnen papgaar is of niet te vreten goor. Dat wordt dan allercharmanst gebracht.

De oorzaak van mijn verslaving zit deels in de spanning en het menselijke aspect. Ik hou van koken en bakken, dus het is invoelbaar wat er gebeurt, voor mij. Maar toch is het iets anders....
Het is dat mens van Bijl. De Hak-dame, die vrolijk en blij rondloopt, kijjkt, praat, soms snoept van wat dingen. Ze weet geen bal van bakken, dus alle kandidaten staan in hoog aanzien bij haar. Ze trekt niemand voor. Maar ze maakt en nu komt het, de meest meesterlijke cynische uitspraken. Die gaan er dan in als koek, bij mij. Ja, het zal mijn eigen inborst zijn, die daar debet aan is, ik weet het niet. En verdorie, ik had het kunnen weten. Voor dit programma flikte ze het ook al bij Krasse knarren, ook al een Max-programma.
Die hele Omroep Max is trouwens een wolf in schaapkleren, weet je dat? Ik ben in een onbewaakt ogenblik lid gewordn. Mijn hele leven nog niet 1x lid van een omroep, maar och, het kost geen drol. Sturen ze een gids. Ja, die hebben ze ook, 49 cent in de losse verkoop. Je tuint er zo in. Prachtige programma´s, Engelse serie´s, costuumdrama´s, praatprogramma´s, dit soort shows. Lekker langzaam, duidelijk pratende mensen, allemaal goed te volgen. Ik had het nog zo tegen willen houden, dat lidmaatschap! Ik vond me zelf te jong voor de doelgroep. En sommige programma´s te saai en oudbollig, zoals b.v. de hersentrainer door de directeur Jan Slagter ´s morgens. Of hoe die arme, zieke, bijna-dooie, gehandicapte mensen de winter door helpt. Vlak voor Kerst reist ie af naar Moldaviè of zo. In een soort schuurtje, waar je geen hand voor ogen ziet, ligt in een hoop oude paardendekens iets te rochelen en dan zie je een hand bewegen. Een vrouwtje staat met moeite op en ik zweer het je, die lijkt dan sprekend op de zus van je grootvader of je oude buurvrouwtje. Met daaronder het gironummer, terwijl ze je huilend aankijkt. Knappe jongen die het droog houdt, zo vlak voor kerst. 
Ach, ik zal het moeten dragen. Gelukkig kunnen we genieten van vrouwtje Bijl en wordt de zomer draaglijk. Ik zie nou al weer op tegen de kersttijd. Gelukkig is mijn geheugen niet meer zo goed. En kan ik blijven afvallen, terwijl ik de lekkerste taarten voorbij zie komen op woensdag. Want ik eet ondertussen een appeltje. Want ik weet hoe zo´n stuk gebak er in hakt. Nog jaren erna...Daarom heb ik de Bijl er in gezet, in al dat snoepen...

Schonen

In de vroege ochtend besloot ik de teletekst met het nieuws en het journaal vandaag maar ´ns over te slaan. Het was zo heerlijk stil nog, in huis zowel als buiten, ik wilde die sfeer niet verstoren, maar er van genieten. Het zonnetje scheen nog niet, maar alles wees er op dat het niet lang zou duren, voordat ze boven de horizon zou komen en de eerste stralen de nieuwe dag aankondigen. 

De honden, rustig nu, lagen heerlijk op één oor. De een tegen mijn voet, de ander op het kussen. Mijn blote voeten rusten op de houten vloer. Een lekker gevoel! Ik bladerde en las in een tijdschrift. Mijn oog viel op een reportage over een aantal zomers aandoende huizen. De interieurs werden getoond in mooie foto´s. Terwijl ik genoot van alle fraaie ideeën die verschillende mensen vorm hadden gegeven, bedacht ik hoe fijn het is om creatief bezig te zijn. Eén huis sprong er voor mij uit. Aan alle kanten keek je zo naar buiten, een weelderige tuin en natuur. Binnen een sierlijk geheel van lichte muren en meubels, geaccentueerd met grappige en subtiele bloemen en servies. Ik zat weliswaar alleen thuis, maar ik voelde enige g:ene omdat ik het stiekem het interieur was, wat me het meest aansprak, al vond ik het wat vrouwelijk. 

Het deed me denken aan hoe ik vroeger bloemen verzamelde en schikte voor in huis, op een heel directe en simpele manier. Voor ik het wist, ging ik naar buiten. De tuin oogde wat kil nog. Net voor de zon er in zou gaan schijnen, leek alles vol verwachting, terwijl de koelte van de nacht(net voorbij) nog niet verdwenen was. Ik ging naar de rozen en knipte er enkele af, die volop in bloei stonden. Voorzichtig legde ik ze in een schaal. Een paar lichtgele en enkele zacht-roze. Ik vulde de schaal voorzichtg met water aan de buitenkraan. Toen stak ik mijn neus er in en snoof de geur op. Niks is te vergelijken met dat, vond ik. Ik liep naar binnen en zette de schaal op het buffet. De honden dirigeerde ik even de keuken in, bang dat ze misschien van het water zouden drinken of de schaal per ongeluk omtrekken.

Weer buiten pakte ik de sleutel en opende het tuinhuis. Ik dacht dat wat ik zocht al verdwenen zou zijn, maar dat bleek gelukkig niet het geval. In het halfdonker zag ik de turquoise bak staan. Een overblijfsel uit de tijd dat we poezen in huis hadden. Het fungeerde toen als kattenbak, die elke dag gevuld werd met grit, zodat het grut er hun behoefte op kon doen. Nu gebruikte ik hem al jaren in de tuin. Ik liep naar de rozen. Eerst maar de gele klimroos. In de struik waar nu inmiddels de zon op scheen, wemelde het van de lichtgele rozen, die vrolijk open stonden, hun meeldraden en stampers uitnodigend voor de insecten om hen te bestuiven. Een roos, die gebloeid heeft, dient men te ´schonen´. Ik had ooit gelezen, dat men de bijna uitgebloeide roos als een grijper vast kan pakken en dan zo vasthouden, dat met één knak, de knop afbreekt net onder de basis. In deze struik(niet echt tegen een rek of opgebonden) zaten in het begin van het seizoen 100 knoppen. Nu waren het er nog meer, oude en nieuwe. Bij de eerste roos die ik beet nam, ging het nog enigszins goed. Maar bij de tweede dus niet. De rozen zaten dicht tegen elkaar en het bleek onmogelijk om er eentje vast te pakken en dan met één gebaar te verwijderen. De andere lieten dan hun blaadjes los, met als gevolg dat er tientallen naar beneden zeilden. De bedoeling van het schonen is dat er geen bloemblaadjes op de gewone bladeren terechtkomen, Want die kunnen blijven plakken en veroorzaken schimmels, plekken en trekken voor je het weet insecten aan, die de plant verder aantasten. Niet goed! Beteuterd keek in naar de roos. Aan de voet leek het of het gesneeuwd had, allemaal lichtgeel op de houtsnippers. Bovendien zaten er her en der nog een hoop tussen de taxus ernaast en aan de andere kant in de toverhazelaar. Ik besloot het anders aan te pakken en nam de schaar ter hand die ik nog in mijn kontzak had zitten. Knip! Ai, dit was nog erger....geen sukses...Dan maar verder ´knakken´, alle gedwarrel ten spijt. Toen ik klaar was, zag de roos er kaal uit. De weelde van de grote rozen verdwenen en hier en daar nog een dapper klein roosje en gelukkig wat knoppen die open zouden gaan. De roze roos kreeg dezelfde behandeling. 

Ik moest onwillekeurig denken aan de voorbeeldig afgewerkte tuinen in Engeland. Perfecte rozen, gras zo groen, dat het pijn deed aan je ogen, met maadelijke randjes, fantastisch gesnoeide heggen die wel mijlen lang leken en kunstig vormgegeven buxus soms. En niet alleen in de tuinen bij de kastelen en manors die ik bezocht, ook de kleinere tuinen in de countryside, het dorp of de voorsteden, zelfs de postzegelmodellen, in shipshape conditie! Hoewel ik er ook bij sommige kleine boerenhuizen de wat rafelige exemplaren zag, maar die waren veruit in de minderheid. Ik verdacht de bewoners van zo´n stulp te zijn gebombardeerd als outcasts, die onpatriottisch gedrag vertoonden door er een sjofele hof op na te houden...zoiets doet een Brit niet! Verder dan een boodschapje in stilte zal de arme man of vrouw zich niet buiten vertoont hebben, om maar te zwijgen over de mogelijkheid om een pint te gaan drinken in de pub of daar deel te nemen aan een potje darten. Men moet ergens de grens trekken, niet waar?

Ik verzamelde de ´afgedankte rozen in de bak. De gele en roze werden aangevuld met de uitgebloeide, bijna gedroogde korenbloemen, zodat ik eindigde met een natuurlijke potpourri. Ik zal wel gek zijn, maar ik geniet van de bleke pastelkleuren tussen dat turquoise en liet ze vrolijk nog even staan op de tafel onder het afdakje. 

Vervolgens ging ik naar binnen om mijn camera te pakken en enige foto´s te maken. Onze tuin is een geweldige bron van vreugde. We poten bollen, zaaien bloemen en zetten die uit in potten, al dan niet na een kraamtijd in een klein kasje. En dan, als alles goed is gegaan, nemen we er foto´s van. En soms schrijf ik er een verhaaltje over. Ik ben niet een Engelse tuinier. Gelukkig hoef ik niet bang te zijn voor een sociaal isolement. Voor mijn gevoel ´doen wij maar wat´. Dat lukt heel aardig! En zoals vaak met die dingen is het een metafoor voor het leven. Ook daar ´doen we maar wat´ en daar komen de leukste dingen uit. Okee, er dwarrelen wat blaadjes op de grond. Maar er verschijnen ook op de gekste plaatsen onverwachte dingen. Zo staat er tussen twee tegels nu al zeker 8 weken een paars viooltje vlijtig te bloeien. Ik hoef er niet met de gieter langs te sjouwen, maar ik geniet net zo erg van het dappere ding als van de zorgvuldig bewaterde mede-planten. Of van de welig tiergende eik achter in de tuin. De vogels nestelen hier onbekommerd en fluiten dat het een lieve lust is. Ik had me dit jaar voorgenomen dat de parasol-plataan nu echt eens een keer of 3 extra bij gesnoeid zou worden, zodat ie zoals het hoort echt plat zou worden van boven. Helaas, de natuur had andere plannen. Nu eens niet één maar twee duiven, deze keer zelfs met partner streken er neer in de boom. Eerst vernielden ze tot ontsteltenis van ons het oude nest van vorig jaar. Nou ja, het was geen architectonisch hoogstandje, een rommeltje van takjes waar je met gemak doorheen keek en de derriere zag van mevrouw duif, alias Josje. Ze broedde er onnodig op de onbevruchte eitjes, die ik dan later terugvond. Kapot op de treden van het trapje of zo. Ach, zo´n duif in de overgang, die gewoon de laatste opleving van haar hormonen volgt, ik had het hart niet om haar te verstoren. Die twee doffers van dit jaar dus wel. Met hun vrijers in het kielzog...Ze broeden dat het een lieve lust is. Op het dak kijkt een eigenwijze kwikstaart toe, alsof die zich ver verheven voelt. En achterin de tuin scharrelen appelvinkjes rond en een enkele winterkoning. Daar zit ook de merel, die zich in de steeds groter wordende hulst gemakkelijk heeft gemaakt. Ook zij doen allemaal maar wat. Aandoenlijk, wonderlijk en mooi. Ik heb het van hen geleerd. En gelukkig kan ik de poort op slot doen. Niemand heeft er last van of kan het ongemerkt zien. Nu hou  ik niet van darten en ik heb geen tijd om vaak in de kroeg te hangen. Trouwens dit is Engeland niet. Alleen u bent nu op de hoogte, lieve lezer. Ik reken op uw discretie.

ROND

Rond

Wat gluurt er in mij?
Tuurt er in mij?
Wat steekt en
schurkt en
schuurt in mij?

Wat klotst er in mij?
Botst er als
Rots op rots
in mij?

Wat schreit er
diep  in mij?
Fluistert er
zacht
´Bevrijdt´
in mij?

Er is geen ik
Er is geen jij
Het loopt hier over
Er is opeens alleen
Nog wij

Geen kern
Geen rand
Maar enkel
Binnenkant
En rond...
Waar ik de sleutel vond

Robert 13 juli 2013