HAPPY DIVALI

Voor degenen die het gemist hebben: het is weer Divali. Na een programma bleef de tv nog wat aanstaan en voor ik het wist, zat ik midden in een uitleg over dit Hindoe-feest. Eerst kreeg ik een mevrouw te zien, die een heleboel schaaltjes in een afwasbak dumpte om schoon te maken. Daarna kreeg het hele huis een beurt en vulde ze de schaaltjes met leuke piramidevormige kaarsjes. Ze kookte en had haar mooiste kleren aan. Onderwwijl kregen we uitleg over het feest en wwartoe het diende. Een vijtal mannen vertelden het en beelden uit India werden erbij geleverd. Veel kleur, muziek, lichtjes die aan en uit floeperden. Ik probeerde te volgen waar het om draaide, maar aan het einde snapte ik er weinig van. Al die heren met onuitsprekelijke namen hadden erg hun best gedaan, het zag er heel exotisch uit, maar ik was nog geen stap verder. Wat ik wel begreep was, dat het eigenlijk 5 dagen in beslag nam, liefst met de hele familie gevierd werd, nieuwe kleren en lekker eten en allemaal lichtjes door het hele huis een rol speelden allemaal. Maar dat je het ook in je uppie, ver weg van je familie en vrienden in India, Surianame of waar dan ook kon vier, alleeen was het dan minder plezeierig. Vervolgens vertelde een jongedame mij, dat het ging om contact te maken met je agn. Atman, je diepste kern(je ziel bedacht ik zelf) en om alle obstakels en vooroordelen, negativiteit weg te werken, zeg maar de rotzooi die je in de weg zit. Mahalaksmi is dan een van de Godinnen in het rijk gevulde pantheon, die gevraagd wordt om haar zegen. Ze staat niet alleen voor rijkdom, maar vooral ook voor wijsheid en dan voornamelijk die die ieder mens van nature heeft.
Ik heb zelf niet zoveel met India, denk ik altijd. Alleen de muziek met de trommeltjes, daar word ik erg vrolijk van en bedwing met moeite de ´dansneigingen´ die het oproept.
Onder alle beelden doemden andere dingen op uit mijn verleden. In een trieste periode in mijn leven woonde ik in een piepklein studiootje, heel gehorig en pal op het winkelcentrum. In die tijd was ik werkelijk doodongelukkig, maar tegelijk heel druk met van alles. In het gebouw waarin mijn studiootje zich bevond, waren nog veel meer van die dingen en veel van die plekken werden volgens mij bewoond door mensen, die minstens even unhappy waren als ik in die tijd.
Een van hen was Raja. Ik leerde hem kennen en we raakten bevriend. Raja was een Indiër. Hij was voor korte tijd gestationeerd hier voor werk en om te studeren. Zonder zijn familie voelde hij zihc ontheemder dan hij zelf wilde toegeven. We praatten vaak met elkaar, dronken thee of koffie, maakten grappen. Niet altijd fijnzinnig, maar we moesten er beiden erg om lachen. We leken niet zoveel gemeen te hebben. 
Het grappige was dat hij in de IT-wereld zat, waar ik totaal geen kaas van had gegeten. En ik in de spirituele, waar hij geen verstand van had. Hij leerde me dus van alles over dat stuk, terwijl ik hem, die geen religieuze achtergrond had meegekregen, van alles over hindoeïsme, mantra´s, puja´s etc. 
Hij zette door zichzelf te zijn en te blijven de boel behoorlijk op zijn kop. Zo liep ie gezellig te winkelen met een emmer aan zijn arm. Daarin vervoerde hij wat ie kocht of ´t nou een paar tshirts waren of etenswaren. Ik had discussie´s met hem over het kastensysteem en hij vertrouwde me toe, dat hij de meeste van zijn landgenoten neit mocht, omdat ze zo hooghartig waren t.o. andere rassen. Hijzelf was van een hogere kaste, maar maalde daar absoluut niet om. Zijn ouders en zusje kwamen op bezoek. De ouders sliepen dan in zijn tweepersoonsbed, hij en zijn zus op een vloerkleedje ervoor. Dat vond ie doodgewoon. Dat zelfde bed probeerde die te vullen met meisjes, maar ik geloof niet dat hij erg suksesvol was, hij werkte ook heel hard en was spaarzaam volgens mij.
Hij moest wennen aan het idee, dat ik op mannen viel en daar zo open over was. Toen hij merkte dat ik niet boven op hem dook bij de eerste de beste kans, won ik een stuk respect. We hebben enorm gelachen en vaak ´stuurde´ ik hem terug naar zijn eigen plek. Waar we dan weer grappen over maakten met elkaar.
Ik denk, terugkijkend, dat we samen wel wat vooroordelen over elkaar en onze landen en mensen er in hebben weggewerkt. Ik denk nog vaak aan hem en hoe we gelachen hebben. 
Op tv zag ik mensen genieten van het feest. Net Kerst...ach, wat een kleine verschillen. Wat licht, lekker eten, samen, lachen en ons beter voelen. En daarom wens ik iedereen Happy Divali!

In het verleden heb ik me gewaagd aan Russische klassieke schrijvers. Bijna geen enkele was veilig voor mij! Gogol, Toergenjev, Tjechov, ze boeiden me mateloos. Nu is het Russische volk eentje dat haar schrijvers eren. Ze worden daar op handen gedragen. Aan eentje ben ik niet begonnen: Leo Tolstoj. Toch behoort hij zeker tot de groten daar. Gelukkig is het zo, dat van tijd tot tijd romans van zijn had verfilmd worden. Nu dus weer.
En aangezien we het Blue Ray-tijdperk zijn ingegaan, kunnen we ongegeneerd genieten van goeie kwaliteit films of serie´s. Onze nieuwste aanwinst is ´War and peace´. Heerlijk om bij weg te zwijmelen, meer dan 400 minuten in 4 delen, door de BBC verflimd, dit kostuumdrama.
Grappig is om eens eerdere versie´s te bekijken via Youtube met b.v. Audrey Hepburn en Henry Fonda.

Kuifje

Ik heb nooit wat met Kuifje gehad. Waar Asterix en Obelix, Suske en Wiske, Jan, Jans en de kinderen mij wel konden boeien, had ik dat met Kuifje veel minder, zeg maar niet. Nu zag ik deze week een stukje van de film die Stephen Spielberg had gemaakt. Die was echter wel heel erg mooi.Animatie, waarbij echte acteurs alles speelden en via allerlei ingewikkelde, maar niettemin boeiende technieken overgebracht werden, zodat er beelden ontstaan, die ik ook kende uit de Kerstfilm over de Noordpoolexpress. Heel fascinerend. Er schijnt ook een versie te zijn met Nederlandse stemmen. Dat wordt weer genieten!

Zenden en ontvangen

In hetzelfde programma, ik ben nog steeds aan het strijken(puik strijkijzer trouwens!) wordt aandacht besteed aan een mevrouw, die last heeft van elektrostraling. 
Ze woonde, noodgedwongen, buiten de stad. De verslaggever kon naar binnen, maar pas nadat de mevrouw zijn gsm verpakt heeft in aluminiumfolie. In haar woning heeft ze met folie de boel afgeschermd.
Een tijd geleden zou ik dit nog raar gevonden hebben. Inmiddels weet ik wel beter. Een lieve vriendin van me heeft last van dezelfde dingen.
Het deed me denken aan het begin van de tv. Toen werden mensen gewaarschuwd om vooral geen fruitschaal bovenop hun toestel te plaatsen. De straling zou slecht zijn voor het fruit, dat dan geconsumeerd zou worden en zo weer slecht voor de spijsvertering van de gebruiker.
Terug naar nu. De mevrouw op tv vertelt dat 5 mobieltjes die uitstaan een straling afgeven, die gelijk staat met 1 die aanstaat. Naast de gsm heeft ze ook last van de computer, laptops enz. 
Hartritmestoornissen, allergie, angsten, labiliteit, misselijkheid, hoofdpijn zijn maar enkele van de llijst van klachten. 
Ik moet eerlijk bekennen, toen ik er eerst van hoorde, dat ik dacht ´dit moet toch vooral tussen de oren zitten´. Het schijnt (nog) niet wetenschappelijk bewezen te zijn. Wat op zich niet al te veel zegt. Er zijn immers enorme economische belangen mee te spelen.
De masten die gebruikt worden voor het doorsturen van telefoontjes en berichten van onze gsms b.v. zijn ook een probleem voor deze mensen. Ook de elektromagnetische straling van de aarde zelf.
De mevrouw op tv heeft op de camping een slaapplek weten te creëren die stralingsvrij is, zodat ze enigszins normaal kan leven. Zo leeft ze 10 dagen en dan 4 dagen thuis. Ik moet er toch niet aan denken.
Mijn vriendin woont in de stad en voelt aan haar eigen lijf, dat er masten bijgeplaatst op een hoog gebouw, in haar geval een ziekenhuis. Zonder dat er officiële berichten komen, merkt ze aan haar gezondheid en lijf, dat het mis is. Zelfs per plekje in huis!
Omdat ik er meer over wilde weten, ben ik gaan Googlen. Blijkt dat het b.v. in Zweden al erkend wordt. Een meneer die er aan lijdt, heeft van de regering geld gekregen om te verhuizen naar een zeer dun bevolkt gebied, waar hij niet langer last heeft.
Mijn vriendin ´sukkelt´ voorlopig nog door. Ze werkt in een winkel, waar sinds kort de kassa is aangepast, ze dient nu af te rekenen via de computerkassa. Een enorm probleem.
Het vooroordeel en de onbekendheid over dit probleem zorgt voor veel extra zorg, omdat velen ten onrechte menen dat het ´aanstellerij´ betreft.
Vraag blijft wat het allemaal doet met mensen die niks voelen, maar evengoed slachtoffer kunnen zijn, ongemerkt van dit fenomeen.
We leven helaas in een tijd, waarin we denken, dat we niet langer zonder computer, MP3speler, Ipad, gsm enz. kunnen. Voor een aantal mensen geldt dat dus niet. Die zijn blij als ze er even van verlost zijn.
Want het is gewoon broodnodig voor hen om zich in een normale leefsituatie te bevinden.
En het blijft toch raar, dat veel instantie´s spastisch doen over het al dan niet plaatsen van de masten...
Ik heb in ieder geval inmiddels mijn vooroordeel over dit onderwerp laten varen.

Goede morgen

Gister had ik voor het luttele bedrag van 10 euro een stoomstrijkijzer aangeschaft bij de onvolprezen Hema. Een lichte aarzeling, want hoe kun je voor dat geld zo´n ding maken en verkopen? Zo ontstond het idee om vanmorgen vroeg op te staan en maar ´s snel mijn nieuwe aanwinst aan een test te onderwerpen.
Om me niet te zeer te vervelen onder dit karweitje had ik een nieuwsprogramma aangezet. 
Opeens kwam daar een bericht voorbij, die me naar de keel greep. Vandaag moest een mevrouw voor de rechter verschijnen. Als 83 jarige is dat al niet gebruikelijk, maar de aanleiding verraste me nog meer. Ze leek haar dochter omgebracht te hebben. Ik spitste mijn oren, zeker toen ik hoorde dat die dochter verstandelijk gehandicapt was. Men liet beelden voorbij komen van de stille tocht die gehouden was, want de vrouw was inderdaad overleden. Daarna werden buurvrouwen getoond, die praatten over de moeder en dochter. Het bleek dat de moeder haar hele leven voor haard dochter had gezorgd. Nu ze het einde voelde naderen en met een eerdere ervaring in haar achterhoofd, was ze tot haar daad gekomen, De dochter had in een verzorgingshuis gewoond, lang geleden, maar was daar mishandeld. Daarna bij moeder teruggekomen. 
Nu zag die geen uitkomst meer. Ze had schijnbaar haar dochter in haar mooiste kleding gehesen, slaapmiddelen gegeven, zodat ze zou slapen. Daarna had ze met scheermesjes de polsen van haar kind doorgesneden.
Ik kreeg kippenvel. Aangezien ik zelf al jaren met verstandelijk gehandicapte mensen werk, waar je natuurlijk in aanraking komt met familie´s, de verhalen uit het verleden en het nu, krijg je al iets meer inzicht in hoe moeilijk situatie´s soms kunnen zijn. Dat went nooit, gelukkig.
Ik stel me voor hoe het is om een ernstig verstandelijke dochter te hebben, daar alleen voor te zorgen, die zorg dan over te dragen in vertrouwen, vervolgens te moeten constateren dat het mis is en dat kind beschadigd wordt door de mensen waaraan je ze toevertrouwd. Dan haal je dat meisje weer thuis, waarbij ze natuurlijk een en ander moet verwerken en jij als ouder ook, bovendien moet ze weer een verandering een plek geven, terug bij mama na het aanvankelijke afscheid.
Hoe eenzaam moet je je voelen, als je het einde van je aardse leven voelt naderen en weten, dat je niet langer garant kunt staan voor de bescherming en verzorging van je kind. Haar te wassen, haar haar mooiste kleren aan te trekken, haartjes verzorgen, geurtje op. Pillen geven, op bed leggen.
En dan het ergste van alles, dat scheermesje tevoorschijn houden en het ultieme van je moederliefde te vergen en die sneetjes te maken.
Na dit alles heeft deze mevrouw een poging gedaan om ´de hand aan zichzelf te slaan´. Dat is dus niet gelukt.
Triest dat het haar niet gegund is geworden. Nu dient ze voor de rechtbank te verschijnen. Er wordt na rijp beraad zeer voorzichtig te werk gegaan in deze delicate zaak.Waarschijnlijk volgt een voorwaardelijke straf...
Ik kan er niks aan doen, dat ik me afvraag, waarom de lieve mensen, die meeliepen in de stille tocht niet meer konden betekenen voor deze ongelukkige vrouw en haar dochter. Ik stel me zo voor dat ze met niemand gesproken heeft over haar plan. Hoe kon ze ook?
Het nieuwsprogramma is inmiddels alweer verder. Een presentator die menigeen rubberen knieën bezorgd met zijn stem en verschijning, kan me niet boeien vandaag. De politici die na een nacht hard werken een enorme crisis in Europa bestreden hebben en niet weinig trots in beeld verschijnen evenmin. 
Ik zit met mijn gedachten bij een ander. En vanuit de verte groet ik deze echte heldin en wens haar allen goeds...

De gelukkigste mensen hebben niet ´t beste van alles, ze maken alleen maar het beste van alles

Koeckbaking foor dummies and andere mannen

Vanmorgen me voorgenomen om twee lekker wandelingen te maken met onze viervoeters, blijkt het te miezeren alsof de ark van Noë opnieuw af is, als ik de rolluiken omhoog laat schuiven, ten einde de wereld te aanschouwen. 
Nou perfect weer voor een nostalgisch rondje koekjes bakken. In de keukenkast bevindt zich een bataljon aan bakproducten en in de kelder, zoals cakemeel, brooddeeg en zelfrijzend bakmeel. In de kelder de aanvullende ingrediënten, zoals bakpoeder, vanillepoeder, suiker, rozijnen en krenten, gist etc.
In onze kookboeken zoek een goed recept. Wat ik vind, bevalt me maar half, maar het moet dan maar..Tijdens het klaarzetten van de benodigdheden, zie ik op de zijkant van het pak bakmeel precies het recept wat ik wil.
(Toch raar, ik heb even de kookboeken geteld, het zijn er 43. Heb ze niet allemaal doorgenomen...)
Ach, ik pas het gewoon aan naar eigen inzicht en smaak! Ik weeg het spul af, donder het in de beslagkom en zet de mixer aan. De kneedhaken maken er een aardig geheel van, zo eitje er bij. Dan nog de kruiden.
Ik kies voor koek- en speculaas-kruiden vandaag, om het Anton Pieckgehalte nog verder te verhogen.
De bakplaat ligt al klaar. En ik heb gekozen om hem niet in te vetten, maar er bakpapier in te draperen. Ik zie nu, als leek, dat die bij lange niet genoeg is. Wie bedenkt nou een recept met zoveel deeg? Want welke gek heeft nou een oven met twee bakplaten? Ikke niet...
Dan steek ik mijn hand in het deeg. Er dienen kleine balletje gedraaid te worden, die ik dan keurig op de bakplaat dien te leggen. Nou voorlopig leg ik niks. De smurrie plakt aan alle kanten aan mijn hand, het voelt alsof ik drie weken heb zitten boetseren met roomboter.. Dan even ingrijpen maar. Ik voeg nog wat meel toe en meng. Nog een keertje. Dommig kijk in de kom. Wat ik zie is bruingeel van kleur en houdt het midden tussen pindakaas die nog niet af is en babypoep. Dapper begin ik met rollen. Natuurlijk valt het eerste balletje te groot uit. Ik ben te gretig en ongeduldig. Mijn hand is ook veels te groot. Ik moet meer op een damesmanier te werk gaan, zoveel is duidelijk. Ik steek opnieuw mijn hand in het goedje en draai heel soepel een soort bruin soepballetje en plaats dat voorzichtig in het hoekje van de bakplaat. Dan nummer 2. Al snel begin ik er aardigheid in te krijgen. Mijn brein is helaas niet damesachtig genoeg om balletjes van dezelfde grootte te krijgen, maar dat kan me eerlijk gezegd geen donder schelen.
In ieder geval verschijnen er voor mijn oog prachtige rijtje. Volgens het recept kunnen er 40 uit de kom komen. Nou mijn kom is nog halfvol...
Ik schuif tevreden de bakplaat de oven in.. De kom plaats ik waar de hondjes niet bij kunnen. Die liggen trouwens op één oor, een toonbeeld van welopgevoedheid en rust. Hoe is het mogelijk...
Gedurenden het bakproces zie ik dat de koekbolletje inzakken tot drabbige plassen deeg, die overigens wel keurig bol oprijzen. Het zal wel zo moeten...
Na vijftien minuten prik ik ´s in zo´n bolletje om te zien hoe de zaken er voor staan. Ja, ik weet ook niet hoe je kijkt of koekjes gaar zijn in de oven. Mijn moeder stak vroeger een breinaald in het brood of de cake, die er dan schoon uit moest komen, dan was de boel gaar. Dit bolletje loopt een deuk op, die niet meer weg gaat..
Ik zet de bakplaat op onderzetters en wip ze geroutineerd op het rooster. Ze zijn aardig goed gelukt. Vervolgens pak ik de kom weer en sla opnieuw aan het draaien van mijn babypoepbolletjes op de damesmanier. Uiteindelijk kom ik uit op 66 koeken i.p.v. 40. 
Kijk daar kun je mee thuis komen!


Dus heeren: enen goeden raad in dezen crisistijd. Wanneer gij u onledig thuis bevindt, geeft uwen echtgenoote vrijaf en begeeft u naar den keuken. Zorg dat u ten allen tijde alleen zijt. Bedien u van schoon gerei, zorgt ook voor hygiënische handen en ondergrond! En niet alleen gij zult groote vreugde beleven aan dit nuttige tijdverdrijf, ook moeder den vrouw zal aangenaam verrast zijn, wanneer zij thuiskomt. Bovendien spaart u geld uit in deze moeilijke financiële crisis. Ook uw respect tegenover diegene die normaliter deze taken uitvoeren zal zeker stijgen. U ziet, het komt het geheele huisgezin ten goede! Immers, een ieder dient de schouder er onder te zetten!

Liefdesverklaring

Door stom toeval kwam ik er achter. Mijn huis. Het stond zo maar te koop. Niet dit huis, waar we nu wonen. Nee, mijn vorige huis. En zonder dat ik het wilde, vloog ik terug. Jaren geleden, toen ik vanuit het diepe zuiden verhuisde. Ik was het zat om in een achterstandsbuurt te wonen. Ik wilde een andere weg inslaan. Mijn toenmalige partner en ik hadden het er over met toenmalige vrienden. Eén van hen vroeg simpelweg, waarom we niet naar diens stad verhuisden? Tja, waarom eigenlijk niet?

We besloten de optie te bekijken. En voor we het wisten stonden we in een straat stil, in onze auto. We keken naar een oud huis, waarop een bord ´Te koop´. Het bleek uit 1938 en zag er aanlokkelijk uit. Hoge bomen ervoor. We wilden echter niet kopen. Toch namen we contact op met de huiseigenares. Een oudere dame. Zij had, na enig denkwerk, wel oren naar ons idee. Vanaf het moment dat we het huis betraden, voelde ik me omarmd, als door een warme, ouwe jas. Ik was verkocht. Gek genoeg zaten er verschillende lagen behang op de muur. In de keuken ontdekten we helemaal onder de onderste laag kranten uit het bouwjaar. In de huiskamer behang en vloerbedekking die in vroeger jaren absoluut als heel chique moesten hebben gegolden. Enorme bloementuilen erin verwerkt. En de schouw had Noorse leisteen, die nog ´s lekker ingewreven waren met olie, zodat ze mooi glommen. De tuin keek uit op een stukje bos. Daarin zaten eekhoorntjes, egels(die onze tuin zouden bezoeken) en allerlei vogels(die ons wekten in de zomertijd)

Er was geen verwarming, maar een gashaard. Ingebouwde kasten beneden en boven. Dubbele kelders. 

Het mooie was ook, dat je met 5 minuten midden in de stad stond en bij het station. En met de zelfde moeite buiten de stad in de natuur. Tegenover ons huis lag het spoor, met oude bomen in een plantsoen met een beekje en achterin het talud. In de zomer werden heel vroeg treinwagons geladen. Ik weet niet wat, maar je hoorde in de holst van de nacht van alles in de lege wagons donderen en de vrachtauto´s af en aan rijden.

Tegenover ons huis een enorme kastanje, waaraan jongens uit de buurt vervaarlijk slingerden aan een touw boven de beek. 

We haalden het behang van de muur, sloopten de leisteen van de schoorsteen en trokken de vloerbedekking los. Alles werd gebroken wit en een beige vloer. De buren, die de vorige bewoners goed hadden gekend en het huis ook, stonden paf, toen ze het resultaat zagen. Veel meer licht en ruimte. Ze volgden ons voorbeeld.

We waren erg happy in het huis. Bij de huisbazin informeerden we later of we het huis konden kopen. ´Nee, misschien later. Als ik oud ben´ zei ze. In ons hoofd broedden allerlei plannen om de boel te verbouwen en op te knappen. De tuin hadden we al aangepakt.

Later verhuisde ik, toen onze relatie ophield te bestaan. En tot mijn eigen bijna schrik en verbazing kwam ik er  onverwacht terug. Alleen. Ik kleurde de boel en richtte het opnieuw in. Ik maakte de tuin anders. Ik leefde er met een nieuwe kat, die helaas na een tijd het hazenpad koos.

En ik vertrok weer, toen ik mijn nieuwe liefde tegen het lijf gelopen was. Met weemoed. Met dank je wels. Ik klopte het huis tegen de muur, de schoorsteen. Keek nog één keer door de ramen naar buiten. En trok de deur dicht achter me.

Nu liep ik er langs. Het was te koop. Van de vertrekkende huurder hoorde ik van achterstallig onderhoud. Van lekkende dakgoten. Ik zag de vlekkerige verf op de kozijnen. Mijn hart kromp in elkaar. Ik gunde dit huis zoveel meer. Heel even hebben we gespeeld met mijn oude droom. Het huis het onze te maken. De boel onder handen te nemen. Maar het is te laat. Opnieuw neem ik afscheid, deze keer voorgoed. Ik wens het huis het allerbeste. Een liefhebbende bewoner, die het huis waardeert. Het oppoetst en vernieuwt. Die die droom wel waar kan maken. Dag lief huis!

Huis

Paradise

Some things never change! People laying down together with an apple, who are in paradise...

Rechtzetten

Melk, daar wil ik het graag over hebben. In de afgelopen jaren aangeprezen, maar nu van het voetstuk gevallen. Klaboink, fles kapot, alles verspreid en weggelopen. Wat is er aan de hand?
Er wordt ons doodleuk verteld, dat melk niet de beschermende en gezonde eigenschappen bezit, die men dacht dat het bezat. Het houdt dus waarschijnlijk niet allerlei soorten kanker buiten je lijf, helaas. Ondertussen zorgt het wel voor kalk, nodig voor dames van een zekere levensfase, die anders botten zien verkruimelen tot slappen lucifershoutjes en bij het minste of geringe alle botten kunnen breken in hun lijf. Je zou als vrouw bijna maar vast gaan ´leggen´ of voorzichtig naar de Thuishulp rennen of nee, beter nog, mailen om een rolstoel en/of rollator te bestellen. Niet doen, helemaal niet nodig!
Nou vond ik melk altijd al verdacht. Als kind al. Het werd zo fantastisch aangeprezen. In de eerste klas, waar ik ploeterde onder de knoet van juffrouw van B. Of eigenlijk geen knot, meer een houten liniaal, die onbarmachtig op  mijn handje neerkwam, omdat ik nou eenmaal mijn linkerhandje als goed beschouwde.
Onder dat dictatoriaal regime(ik voel zo mee met mensen in Tunesië, Egypte, Libië en Jemen) werd ook schrijfles gegeven. Ik hoor nog de misselijkmakende stem van dat rotmens de regels dicteren. Onze schrijfregels vormden een verhaaltje, jawel! Over Jan en An. Veel verbeeldingskracht kon de bedenkers van het achterlijke schrijfboekje niet toegedicht worden en daar overheen de stem van de trol uit mijn jeugdige bestaan, met haar rotliniaal...
Jan en An hielden zich onledig met allerlei nuffige spelletjes, helaas geen vieze. En op zekere dag was Jan ziek.  Net goed, dacht ik, zijn we hem even kwijt. Maar dat was buiten de waard gerekend, een actrice van GTST zou nog eerder voorgoed verdwijnen. Nee, de kwijlebal kreeg bezoek van het gluiperige vriendinnetje An. Niet dat die lekker in d´r eentje zich ging vermaken met poppen, knikkeren of neuspeuteren met haar vriendinnen. Nee, ze moest zo nodig bij Jan aan bed zitten. En ziedaar, ook verschijnt nog de moeder van Jan. En wat heeft die moeder in haar hand? Een glas melk. ´Drink maar gauw op´ zegt ze tegen haar spruit, onderwijl naar vriendinnetje An kijkend. En daarna volgde het zinnetje wat wij moesten opschrijven.
´Melk is goed voor elk, vooral voor Jan, want die wordt er weer beter van...´ De moeder van Jan had nog nooit gebeld met haar homeopaat, de natuurvoedingswinkel bezocht of de Onkruid gelezen. Anders had ze geweten dat haar blaag nog meer slijm zou gaan vormen in zijn keel door die melk. En dus meer hoesten, snotteren enz. De moeder van Jan was niet zo slim.
Vanaf dat moment haatte ik melk. Ik kreeg het al niet opgeschreven, terwijl juffrouw van B. het maar bleef herhalen. Mijn inktlap maakte overuren en ik keek schichtig om me heen. Geen rugzakje te bekennen, geen Pgb, geen Ritalin. Ik stond er helemaal alleen voor, zonder hulpmiddelen....
Ik weigerde voortaan categorisch nog melk te drinken. Het vieze, slappe goedje kon me niet meer bekoren. Ook niet ´vermomd´ als anijsmelk, voor het naar bed gaan. Nauwelijks als cacao. Bij elk glas hoorde ik de lispelende stem van mijn tirannieke onderwijzeres en zag ik het beeld van die truttige moeder van Jan. Ik weet wel zeker dat An heel gluiperig aan zijn bed naar hem glimlachte. Waarschijnlijk ben ik toen ook de herenliefde toegnegen geworden. Maar helemaal bewijzen kan ik het niet. Helaas.
Eigenlijk is het ook een vreemd iets. Een koe, vreselijk lieve prachtige dieren, krijgt een kalfje. Ze produceert natuurlijk, zoals elk zoogdier, melk voor de kleine. Maar nee, dan komt de mens na een tijdje, haalt dat kalfje weg en pikt de melk in. Ze maken er van alles van en propageren dat met verve.

Hoe het nu gesteld is, weet ik niet. Maar in die dagen had je in Nederland enorm veel koeien. Ze produceerden allemaal een boel melk(of vlees, maar daar gaat dit verhaal niet over) En die melk vormde een groot overschot. Ze noemden dat een Melkplas. Net zoals je een Boterberg had. En een eiermijn.
Ik verwachtte wel eens in Zuid-Limburg een grote zachtgele berg tegen te zullen komen. Telkens als we naar het Drielandenpunt reden op schoolreisje of zo. Nooit tegen gekomen. En ook geen bordje ´Eiermijn...die kant op´ met een pijl. Zo zie je dan goed, hoe slecht je volwassenen vertrouwen kunt. Ze spelden je van alles op de mouw, schreeuwen tegen je en zeuren en vinden dat je niet moet liegen. Terwijl ze er toch echt zelf mee begonnen zijn. Mijn kinderziel heeft er nl nooit om gevraagd...
Afijn, je begrijpt dat ik heel erg blij ben met het bericht dat melk helemaal niet zo gezond is. En dat ik met moeite de neiging onderdruk om naar de Campina en Melkunie te gaan en met driehonderd melkhaters heel hard ´sliep uit´ met bijbehorend gebaar te produceren. Maar dat zou kinderachtig zijn.
Wel verwacht ik nu langs de snelweg binnenkort gigantische waarschuwingsborden met daarop ´Pas op, geef uw kinderen geen melk´ en dat ook het Voedingcentrum zich buigt in deemoed met welgemeende excuses voor het verspreiden van dergelijk onzin. Plus een schadevergoeding van juffrouw van B. Al zal ze wel niet meer leven...teveel melk gedronken. Net als Jan en An en die verschrikkelijke moeder. Lekker puh!
Dat krijg je er van als niemand luistert...

Op wacht

Er komen ook mooie berichten op je pad soms. In het zuiden van Limburg sprongen jonge mannen in de bres. Helaas hadden anderen een mannelijke zwaan doodgeknuppeld(waarom in hemelsnaam?)
Drie jonge mannen hebben daarna het nest van de ´weduwe´ bewaakt, zodat die haar vier eieren rustig uit kon broeden. Vierentwintig uur per etmaal, in ploegen. 
Daar word ik nou helemal blij van en ontroerd. Mooi!

Opdoemend grijs

Ik zag een stukje in Trouw over een nieuw verschenen boek, getiteld ´Jodenjacht´. Het handelt, 65 jaar na dato over de mensen in het Haarlems politiekorps, die tijdens de Tweede Wereldoorlog joden verraden. Die werden natuurlijk opgepakt en afgevoerd naar de kampen. De zgn. jodenjagers kregen een premie per jood en vaak konden ze nog geld en sieraden ´scoren´ in die schamele tijd. Het bleek dat velen afkomstig waren uit religieuze hoek, 70 % protestant en 30 % katholiek. Nederland was nog erg verdeeld in zuilen. 
Niet alleen financieel voordeel, maar ook een diepgewortelde haat jegens joden, schijnt hun drijfveer te zijn geweest.
Ik word erg onrustig van dit soort berichten. Als ik het lees, begin ik op mijn stoel heen en weer te schuiven. Het is verwarrend, onthutsend en ik vind het een vervelend bericht. Dat is het natuurlijk niet, ik ervaar het alleen maar zo. Want ik ben nog van de generatie uit de nadagen van de verzuiling. Stevig katholiek opgevoed, met alles er op en er aan. En dat ging ver en zat veel en veel dieper geworteld, dan je erg in had.
Het resultaat was een soort van veilig gevoel, alles was keurig georderend. Je wist waar je vandaan kwam, waar je bij hoord en dat ´dat goed was´. Je hele wereld en leefomgeving was zo, je ouders, de buren, de pastoor, de onderwijzers op school, je ooms en tantes, de werkgever van mijn vader.
Je hoefde er niet aan te tornen. Geen vragen te stellen. Geen gedoe. En dat zou eeuwig zo blijven.
De boeken die je las, de films die je (sporadisch) zag, de tijdschriften of kranten die je las, alles was als het ware door een onzichtbare ballotage-commissie beoordeeld. En die had er ook een stempel ´goed´ op gedrukt. 
De hele wereld was zwart-wit. Geen greintje grijs te bespeuren. Iemand was goed of slecht. Iets was gevaarlijk of veilig. En ten gevolge van die instelling, die geest die door alles heen waardde, kon je heerlijk afmeten. Zelfs de vrij jonge geschiedenis, die van de Tweede Wereldoorlog. 
De Duitsers waren fout, dus mocht je die gerust als rotmoffen bestempelen. De Japanners ook, akelige mannetjes die heel vervelend bezig waren in ons Indië. De Italianen hoorden ook in dezelfde categorie.
Joden waren zielig. NSBers waren fout, misselijke landverraders. Verzetsmensen waren helemaal goed. Engelandvaarders ook, net als het koningshuis en Willemien die stiekem voor Radio Oranje sprak en briefkaarten met haar familie liet verspreiden met hart onder de riem spreuken. 
Nu komt dus, na jaren, de aap uit de mouw. Keurige, plicht-bewuste politiemensen, die de boel verlinkten. Om er zelf beter van te worden, omdat ze joden sowieso niks vonden(hadden Jezus vernaggeld) En ze staken dus a. een premie in hun zak, b. sieraden en ander waardevol spul, c. ze vernederden gepakte joden.
Velen van hen werden na de oorlog veroordeeld, enkelen opgehangen. Nederland was nog niet tegen de doodstraf. 
En ondertussen zit ik met mijn Arendsoog- en Swiebertjesmentaliteit en de oorlogsverhalen van mijn ouders in mijn achterhoofd dit te lezen. Het gooit de hele boel overhoop. Ik moet erg nadenken, hoe het nu zit, wat ik er van vind. En bovendien ook nog waar mijn ouders en grootouders blijven in het verhaal.
Het enige wat ik kan doen, is bij mezelf te rade gaan. Hoe zou het zijn geweest in die tijd? Om als kerkelijk iemand keuzes te moeten maken? Terwijl je gewend bent, de autoriteit boven je te volgen? En je hebt een gezin om te voeden en door de moeilijke tijd te loodsen. Wat hebben die mensen gehoord, toen ze twee keer per zondag de dominee bezig hoorden? Of de priester? 
Waren ze net zo bang voor joden toen, als mensen nu voor moslims? Dachten ze ook in ´zij´ en ´wij´?
Voelden ze ook de grond onder hun voeten wegzakken, toen het laarzenvolk hier binnen marcheerde, onze havens en steden plat gooiden met bommen. Of zagen ze hun kans schoon om ook ´s een rol van betekenis te spelen? Wat macht te gebruiken? Iemand de les te lezen en schoon schip te maken?
Achteraf bekijken is altijd makkelijker, omdat je stomweg meer informatie en overzicht hebt...
Ik zie soms griezelig veel parallellen met nu. En ik weet niet, wat ik er bij voel, wat ik er van denken moet.
Mijn zwart-wit is grijzer geworden. 65 jaar is weggevallen. We staan voor dezelfde vragen, dezelfde keuzes als onze ouders en grootouders. Er is niet zoveel veranderd. Wat een rotboek! Wat een prachtboek! Terug met het neus op de feiten. Weg zwart-wit, hallo grijs.