Een meisje dringt zich naar binnen

Sinds gisteren is er een nieuw lid van het gezin gearriveerd. Het is het eerste meisje in ons doorgewinterde mannengemeenschap. Ze heet Pippi of Pip, voluit Pippi Lotta Victualia Rolgordijna Kruizemuntina Efraimsdottir Hendrix van Lieshout. Laat je niet bedotten bij haar koddige voorkomen, want haar stamboom brengt enkele voorbeeldige bloedlijnen in beeld. Niet dat ze daar enige boodschap aan heeft.
Helaas kwam, zoals zo vaak, haar komst onverwacht. We hadden na het overlijden van onze vorige lab Brownie, maar ´s heel verstandig een afkoeltijd in acht genomen om te rouwen en langzaam te wennen aan een bestaan met maar één hond. Alle voordelen die zich in de toekomst voor zouden doen, werden zorgvuldig in kaart gebracht. We verheugden ons op een grotere bewegingsvrijheid en wat meer rust.
Toch kroop het bloed weer waar het niet gaan kon. We droomden van een nieuwe pup, van een compleet ´gezin´. Maar ook dat zouden we goed aan gaan pakken. Een goed nest vinden(nadat we lid waren geworden van de Nederlandse Labrador Vereniging), op tijd inschrijven bij een erkende kennel), langzaam er naar toe groeien en dan...pas dan, na de kennismaking met fokker en moeder gedurende 2 of 3 bezoeken, pas dan zouden we haar verwelkomen met alle toeters en bellen die daar bij horen.
En net zoals het altijd gaat, hier ten huze, kwam er van alle mooie plannen geen moer terecht. Door een vraag aan een gedegen fokker, kregen we te horen, dat daar geen pups te verwachten waren voorlopig, maar men kende wel een andere goeie, die er nog beschikbaar had. Dat bleek dus geen net zwangere teef te betreffen, maar kant en klare hondenkinderen, die zo mee konden naar een nieuw thuis.
Mijn wederhelft reisde dus af met een eveneens enthousiaste, lieve buurvrouw(ook notoire hondenfan) en eenmaal aangekomen was de keuze snel gemaakt. Er waren slecht 3 kleintjes over. Eén schattig, blond teefje en twee bruine rakker-reuen. Fred dook zowat op de blondine, tilde die op en hield haar vast.  Zij vond het best en keek rustig rond op zijn arm. ´Ik zit hier prima naar mijn zin.´ Daarop kwamen de andere geïnteresseerden binnen, die ietwat teleurgesteld naar het tafereel keken.Ze hadden moeite om te kiezen tussen de bruine jongens...Een complete toer door de kennel, kennismaking met pa Vincent en ma Bonny volgde. Een mapje met papieren, de stamboom, tips voor de opvoeding etc. mee. En toen de auto in!
Al met al kwam het gezelschap veilig en vrolijk weer terug op de thuisbasis. Ik was onderwijl aan het werk en plofte rond het middaguur van de nieuwsgierigheid en spanning, dus hield ik me niet langer in en stelde me telefonisch op de hoogte van de ontwikkelingen. 
Vrolijkheid en gepiep op de achtergrond van de nieuwe aanwinst. Het was allemaal gelukt. De busrit naar huis leek een eeuwigheid te duren. Maar even later stond ik toch voor het raam, waar Fred op de grond zat tussen een bedaarde Muffin en een kwispelende blonde minilabrador. Wat een plaatje!