Dag uit het leven van een kleine lab

Pippi loopt parmantig rond. Ze heeft vandaag net buiten de voordeur gepiest. Daar raak je als baasje van in de war. Beter dan in de gang, maar eigenlijk hoort het pas aan de overkant van de straat te gebeuren. Dan weet je niet meer of je haar moet prijzen of straffen of maar zo blauw-blauw laten. Ik doe het laatste, negeer het een beetje. Ze gaat gezellig zitten en kijkt naar de auto´s die aan haar neus voorbij razen. Toch wel opmerkelijk, zo´n klein ding dat helemaal niet bang is voor die enorme gevaartes...
Aan de andere kant van de weg, duikt ze met overgave het hoge gras in. Dat lijkt wel een jungle voor haar. De halmen steken hoog boven haar uit. Door hier vaker te lopen, heeft ze een soort van pad gemaakt. Ze sjokt er overheen en meteen hurkt ze voor de grote boodschap. Het stuk aan de overkant van de weg is voor dit soort dingen, vervolgens aan de andere kant lokt thuis. Een auto doet haar weinig meer, na twee weken hier, een vrachtauto ook niet. Een brommer dichtbij is nog wel interessant. Het geluid van een tractor ook. Of is het het trillen van die grote machine wat haar een ander gevoel geeft. De kiezelsteentjes schijnen hun betovering ook al een beetje kwijt te zijn. Het lijkt er op of ze die inmiddels allemaal geproefd en geprobeerd heeft. Ook speelt ze minder op het gladgeschoren gras voor het voetbalveld. Het tweede deel van de wandeling trekt ´thuis´ aan haar. Ze loopt ,terwijl haar staart kwispelt en haar buik van links naar rechts op en neer gaat, richting ons adres. Even kijkt ze door het grote hek, waar een paar dagen geleden nog een jongen stond. Nu dus niet meer. Als ze bij onze buren komt, kijkt ze met verbazing naar de ´buurmeisje´. Twee kleine honden, een Cocker Spanièl en een Vlinder-Chuahuahondje, die aardig tekeer gaan. Ze staan overeind achter het glas. Je hoort ze net, maar je ziet ze beter. Als volleerde danseressen vliegen ze over de vensterbank, die fungeert als podium. Wij zijn de verbijsterde toeschouwers, alsof het een voorstelling van Cancandanseressen betreft. Ze springen en krabbelen tegen het glas en de vitrage, dat het een lieve lust heeft. Ik geloof niet dat de directrice van dit theater blij zal zijn met de resultaten van deze show, want het vraagt nogal veel van de coulissen en het gordijn...Pippi is toch geschrokken van dit geweld en deinst terug. Ze kruipt achter mijn benen, waarbij ik moet uitkijken, want het fietspad is niet al te breed en er kunnen zomaar racende fietsers of brommers aankomen.
Later die dag treffen we de buren met hun beide ´dames´. We nemen de kans te baten en laten hen vast kennis maken met onze Pippi en andersom. Dat is heel belangrijk, want ze zal snel groeien en dan is het zaak dat ze alvast aan elkaar gewend zijn. Nu draaien de rollen om. De ene hond verdwijnt al gauw naar binnen, ondanks aanmoediging van de buurvrouw om ´s te komen kijken. `Mij niet gezien´, denkt ze.
Maar de andere wil wel, voorzichtig. Er wordt gesnuffeld. Aan de voorkant en de achterkant. Uiteindelijk is Pippi nu veel vrijpostiger en het buurhondje vindt het maar zo-zo. Er wordt voorzichtig vriendschap gesloten, maar echt van harte gaat het nog niet. Ach ja, in ieder geval is het begin gemaakt.
De tanden van Pippi zorgen ervoor dat ze er last van heeft. Ik koop dus onderweg een rubber ring en nog een ander geval. Die worden dankbaar in ontvangst genomen. Ze sjouwt er mee rond en GB Muffin kijkt naar het tafereel. En dan naar mij alsof ie wil vragen: mag ik ook meedoen? Prima, alleen...hij neemt de boel over en die kleine komt niet meer aan bod. Hoezeer ze zich ook laat gelden, hij draait weg met het speeltje in zijn bek.
´s Avonds mag ze even op schoot, nu het nog kan. Dicht tegen me aan, begint ze me te likken in mijn nek. Ook aan mijn oor, waarna ze er in bijt. Ja, hallo! Straks één groot bloedbad hier op de stoel. Het kost enige moeite om het schatje lief en vooral rustig te laten liggen..haar bioritme loopt zelden gelijk aan dat van ons.
Ik leg aan een vriendin uit, die notoir kattenliefhebster is, wat het verschil is in verzorging. De vele malen uitlaten, het toch vrij paranoìa in de gaten houden of er niet in hoeken van alles gebeurt wat de baasjes niet willen, het bepalen wanneer het speelkwartier afgelopen is en wanneer het tijd is voor even rust etc. Ze is onder de indruk. Katten zijn zoveel makkelijker, ze worden bijna compleet afgeleverd. Vrij snel zindelijk en verder zoeken ze hun eigen weg voornamelijk. Ook leuk, maar de relatie met een hondje is totaal anders.
Alleen is het goed om te beseffen, dat het niet doorlopend een Page-commercial is hier....ons rakkertje houdt ons volop bezig. Deze regisseurs zijn hard aan het werk, gelukkig houden we er van...