Roald Dahl

It does not matter who you are or what you look like, so long as somebody loves you(The witches)

Clotted cream revisited

Na mijn vorige verhaal wil ik even uitleggen wat Clotted cream is, voor sommigen misschien ten overvloede...
Als doorgewinterde anglofiel deed ik jaren geleden met de regelmaat van de klok Engeland aan. Ik had er familie wonen, twee ooms, broers van mijn moeder, dan nog de nazaten van mijn oudoom, broer van mijn oma(ook van moederskant) en om het helemaal compleet te maken een goeie vriend van mijn vader met zijn moeder en familie(mijn vader had hem leren kennen toen hij als soldaat in het leger wat ons land kwam bevrijden naar Nederland kwam)
Waar anderen verzot waren op Frankrijk, menigeen naar Duitsland of Oostenrijk toog of Spanje met bezoeken vereerden, daar nam ik elke kans te baat om naar Engeland te gaan. Ik heb het dan ook in alle seizoenen gezien. En ben naar vele Counties afgereisd. Mijn voorkeur gaat uit naar het Zuiden, vooral Dorset en Devon. 
Wanneer men naar Engeland gaat, ontkomt men er niet aan, dat de bevolking op zijn minst een tikkeltje anders is als de gemiddelde mens op het Continent. Toen ik er voor het eerst kwam, werd er nog geteld in niet-decimaal stelsel. Eén engels pond was 12 shilling en één shilling weer 20 pence. 
Men rijdt er uiteraard links, iets wat ik graag hier ook ingevoerd zou zien, want ik vind het heerlijk. Het voelt voor mij als veel natuurlijker aan, hetgeen ik toeschrijf aan mijn oorspronkelijke linkshandigheid.
In dat land worden ietwat excentrieke mensen gekoesterd i.p.v. vreemd aangekeken. Ze hebben een heel aparte humor. En, zeker toen nog, buitengewoon andere eetgewoonten. Het koken was op zijn minst raar te noemen.
Eén ding wat ik er wel prachtig vond, buiten alle andere dingen, was het extra maal, rond de klok van 4.
Op zondag nog uitgebreider. Dit werd aangeduid met High tea of Cream tea.
Hierbij gebruikte men eenvoudige doch zeer smakelijke kleine ronde baksels, die het midden hielden tussen luxe broodjes en cakejes, die men horizontaal in tweeën sneed, waarop men zelf gemaakte aardbeienpreserve deed en daarop clotted cream. Dit is een soort extra vette, half stijf geklopte room, die ´lobbig´ dient te zijn. Iets wat men weinig te vergelijken is, wat wij kennen. Geserveerd op tradioneel engels servies met zeer sterke zwarte thee met een plens melk er in(ongeveer een half kopje) Na enkele van deze scones genuttigd te hebben, slaan de amandelen als bij afspraak dicht, zodat het eerste halfjaar geen enkel voedsel nog toegang krijgt tot de slokdarm, wat helemaal niet erg is want maag en darmen zijn volop bezig om e.e.a. te verwerken en men de lust krijgt onmiddellijk zich te rusten te leggen, hetzij op een canapé, een crapaud, hangmat of parkbankje, terwijl de smaakpapillen zich nog even verlustigen aan de romige zuivelsmaak, de fruitig zoete aardbeien en de korrelige scones..kortom het is een engelse huisgemaakte delicatesse, die zijn weerga niet kent.
Ik had het genoegen om dit lekkers voorgeschoteld te krijgen, na een fikse wandeling door weiden, bossen, langweggetjes en akkers. We belandden in een piepklein dorpjes met schattige huisjes(gemetseld van stenen waar aan zaadjes van klimrozen geplakt zitten) en een honingkleurige kerkje met bijbehorend kerkhof.
In de tuin van het domineeshuis ploften we voorzichtig neer op de stoeltjes van het theehoekje, die net zo fragiel waren als het bedienend personeel. Twee oudere dametjes fungeerden als bediendes en pas toen ze de heerlijkheden voor onze neus hadden gezet met een forse pot thee, die we uitschonken in onze cups en waaraan we gretig ons laafden, kwamen we tot de ontdekking dat onze aanwezigheid daar bij zou dragen aan de reparatie van het dak van de kerk tegenover onze neus. Een reusachtige thermometer gaf aan hoe degenen die ons voorgingen en hier cream tea hadden genuttigd of door donatie´s het neerdruppelen van de traditionele engelse regen op hun gelovige hoofden wilden voorkomen door het laten aftimmeren en bedekken met leistenen.
Hoe dan ook ik ben nooit die dames vergeten en de creamtea en ook niet de honing en aardbeienpreserve die we er kochten. Die stonden in een krakkemikkerig kastje bij het tuinpoortje aan de binnenkant van de tuin opgestapeld en konden voor een luttel bedrag aangekocht worden ´voor thuis´. De thermometer leek zo nog groter en het geloof van de dominee en de dames astronomisch! 
Men begrijpt dat clotted cream sindsdien geen ingrediënt is voor een Engels recept, maar onderdeel van een religieus gebeuren en dat het bereiden van de scones zowel als het nuttigen ervan in gepaste stilte en met alle egards van een groots spiritueel gebeuren dient plaats te vinden. En dat doen we dan ook! 
Om u in de gelegenheid te stellen, volgt hier het recept! Zondags tafelkleed, blauw tradioneel serviesgoed en zilveren bestek zijn niet verplicht, maar worden hogelijk op prijs gesteld!
O ja, allerlei variatie´s, gebruikt door ignorante betweterige ´moderne´ types, zoals driehoekige, ierse of met rozijne bereide of heaven forbid...hartige scones? Begin er niet aan. Dingen die goed zijn, moet je niet veranderen...


ENGLISH SCONES
oven verwarmen op 225 graden C


nodig:
350 gram zelfrijzend bakmeel
1 theelepel zout
2 theelepels bakpoeder
30 gram suiker
75 gram roomboter of 7 1/2 eetlepel becel goud vloeibaar
1 3/4 deciliter melk


Bloem, bakpoeder, suiker, boter in stukjes in de beslagkom, melk erbij doen. 
Even kneden. Ik doe het met de kneedhaken van de mixer, kan ook in de keukenmachine. Zout als laatste toevoegen.
Uitrollen. Neem een koffiekopje en ´stans´ de scones er een voor een uit.
Bakplaat invetten, scones er op. Even met wat melk bestrijken(kwast)
ONDERIN een zeer hete oven, 225 graden C, in ongeveer 10-12 minuten goudgeel laten bakken en rijzen.
Als ze wat groter zijn, duur het ietsje langer, 15 minuten of zo.
Warm serveren met roomboter er op, aardbeienjam, slagroom óf, indien verkrijgbaar: clotted cream.


Doe uw ogen dicht en zie een Engelse countrygarden waar twee Miss Marples thee serveren en voor u een dorpskerkje met oeroude graven en rozen voor u...

Zaterdags avontuur

Na een afscheid ver weg, met Tapas, kwam mijn dierbare wederhelft op een voor ons laat tijdstip weer thuis. Hij hoefde niet eens wat te zeggen, ik zag meteen dat hij heel moe was, zijn ogen vielen al bijna dicht. Bij mij hetzelfde verhaal, al had ik de natuur een handje geholpen door nog een tweetal glazen wijn tot me te nemen. Dat valt onder het kopje ´vals spelen´, dus tel ik dat niet mee.
Niet verbazingwekkend dat we pas om kwart over 8 wakker werden. De hondjes hadden zich nog niet gemeld met decent, maar duidelijke piepgeluiden. Die schatten, ze moesten wel bijna uit hun voegen barsten van de opgehouden plasjes en hun buiken rammelen van de honger! Snel snel, er uit!
Even later waren zowel onze lievelingen als wij opgelucht en begonnen we op enigszins moeizame manier aan de nieuwe dag. Terwijl wij onze luiken probeerden permanent open te houden, sprongen en vlogen onze viervoeters door de keuken en de kamer. Ze ´joegen´ op Piep, het pseudo stukje wild in hun wereldje, maar eigenlijk een plastic speelgoedbeest met ingebouwde piep, die hen elke keer tot grote hoogte opzweept. We zagen het met lede ogen aan, maar dat gold voor alles. Er kon weinig uit hun achterkant komen, want beiden hadden hun behoeftes gedaan, dus de baasjes konden even gerust zijn...
Onderwijl maakte ik plannen voor de dag. Ik had inmiddels uitgerekend dat het wel zaterdag moest zijn, want gister was ik onderweg met Muffin naar de dierenarts en die afspraak was op vrijdag.
Op de terugweg waren we, heel gemeen, overvallen door een fikse onweersbui. De bus al vertrokken, dus toog ik met hem te voet terug naar ons dorp. Ik had de lucht bekeken, waar antracietgrijze wolken snel voorbij dreven. En aangezien we naar het enige lichte stuk toe liepen, dacht ik ten onrechte, dat we geen gevaar liepen. Hoe bezijden de waarheid, want even later veranderden de lichte regendruppels in forse douches. Ik zag Muffin naar me kijken met bakken schuldgevoel. Hij zag er uit als een verzopen kat en ik trok hem snel onder een hulstbos, waar ik kromgedoken met hem schuilde. Opeens hoorde ik een stem. Een vrouw wenkte ons en liet ons schuilen onder een enorme carport naast haar huis. Waarop we een gezellig en boeiend gesprek kregen en ik ontdekte dat ze een goeie vriendin van mijn collega is. De wereld is klein. 
Uiteindelijk rende ik met de hond naar de vlakbij gelegen bushalte, waar we net op tijd de bus haalde met daarin de zelfde christelijke chauffeur, die ons ook gebracht had(en die nog steeds sprekend lijkt op een vriendje van me uit een heel ver verleden)
Ik maakte dus plannen voor zaterdag. Eens zien, ik moest echt naar de bieb om boeken in te leveren en dan meteen naar de supermarkt om wat eten in te slaan. Die lag daar tegenover en is enorm groot en redelijk van prijs. Mooie gelegenheid om de beste pizzadeeg te bemachtigen. Bovendien had mijn vriendin Anita mij per email laten weten, dat ze er ´clotted cream´ verkopen. Zij woont in de stad die wij een aantal jaren geleden verlieten voor dit dorp en waar ze in korte tijd enkele supermarkten hebben omgetoverd in Jumbo´s(Hallo Jumpó!) Toen ik het las, maakte mijn hart een sprongetje! Clotted cream...heerlijk! 
Na veel getreuzel en kopjes koffie was ik aardig bij de pinken. Het weer nodigde niet echt uit tot fietsen en ik had zitten dubben over bus of fiets, maar nu besloot ik het er op te wagen. Even de banden opgepompt en weg. Fred liet ik achter met de hondjes en een film, die hij graag wilde bekijken.
Ik zette koers naar de stad. Nu eens niet over de geijkte weg, maar via de ´toeristische route´, meteen achter de boerderij voor in de straat rechtsaf. Daar over het slingerende weggeteje, langs nog een grote oude boerderij en kleine lieve huisjes met aan de andere kant weilanden. In de verte lag de tunnel die afgesloten was, omdat er achter nu een enorm overloopgebied is gemaakt, zodat in de wintertijd de Maas flink buiten haar oevers kan treden zonder dat half Limburg natte voeten krijgt en kromme parketplanken, want dat hebben ze al een paar keer gehad. Aan de andere kant van het dorp langs een boomgaard en nog meer oude huizen omhoog en het fietspad op. 
In de bieb vond ik al snel wat leesvoer. Zaterdag is geen ideale dag, er zijn veel mensen en die hebben ook nog de neiging om in de weg te lopen of ergens midden in een pad te blijven staan alsof ze een wassen beeld zijn in Madame Tussaud. Iets waarvan me de bedoeling ontgaat, maar ach, ik heb een vrij praktische en ongeduldige aard. Vandaag bleef ik glimlachen en slalomde om deze figuren heen, geenszins van plan om mijn goeie zin te laten bederven...
Toen ik de bibliotheek achter me liet, zag ik tot mijn verbazing dat het flink geregend had. Maar dit had al weer plaats gemaakt voor een zonnetje. Ik ging het winkelcentrum in. In de supermarkt nam ik een karretje, wat belachelijk groot was voor wat ik nodig had. Maar onder het motto ´het gemak dient de mens´ ging ik naar binnen. Eerst maar de verrukkelijke pizzabodem, want als dat niet zou lukken, hoefde ik de andere ingredienten niet mee te nemen. En jawel hoor, daar lagen ze. Een  lang dun pak met aan de ene kant opgerold kant en klaar deeg(de gedachte aan de geur alleen al...) en aan het andere uiteinde het minipotje pizzasaus. Mooi, het andere spul, de groente. Nu de onvolprezen clotted cream. Hm, hier in de koeling niet. Maar even navragen. De behulpzame bediende liep voor me uit naar de andere koeling. Ook hier niks. Toen naar de blikken(?) Zoete gecondenseerde melk...nee, meisje hier heb ik ook niks aan. Even speel ik met de gedachte om mijn vriendin te bellen, maar ik doe het maar niet. Dan maar slagroom.
Ik reken af en loop dan terug naar mijn fiets. Die staat in de schaduw van de basiliek. Ik hoor weliswaar niet meer tot de kudde van de kerk, toch verbeeld ik me dat mijn fiets bescherming geniet, zo in het aanzicht van dit mooie en indrukwekkende gebouw. Voordat ik er ben loop ik door de winkelstraten. Ik hoor en zie van allerhande mensen. Verschillende talen ook. Op het plein zitten mensen op terrasjes. Ze genieten van koffie met vlaai of andere lekkere dingen zoals een borreltje. De platanen filteren het zonlicht. In de kiosk zit een orkest zacht af te stemmen. Het lijkt op een Engels orkest dat speelt op een zondagmiddag. Alleen de bomen doen meer denken aan Zuid-Frankrijk. Ik geniet van het plaatje. 
Dan haal ik mijn fiets van het slot, hang mijn tas er aan. En welgemoed zoek ik mijn weg. Ik passeer de rondweg en dan omhoog langs de kathedraal, waar ik de brug oprijd. Over de machtige Maas, waar de zwanen dobberen op het zilveren water. Aan de overkant lopen toeristen naar de stad. En ik zie de wolken drijven in de lucht. Al gauw rijd ik langs de hoge canidassen naar huis. Ik passeer de plassen, ga over het kanaal. Daar doemt het oude kasteel op. Met links ervan het kerkje. 
Ik ben al haast bij de rotonde als mijn gsm afgaat. Dat zal Fred wel zijn, denk ik. Ik stop en neem op. Het blijkt mijn vriendin te zijn. Ze hoopt dat alles goed is. Ja dus. Omdat ik weinig gemailt heb(doen we veelvuldig) en niet geblogt, de laatste dagen, wil ze even informeren. Lief is dat! Meteen neem ik de kans te baat om het mysterie van de clotted cream op te lossen. ´Die staat bij het gebak, tenminste hier dan´ zegt ze.
Ik vertel dat ik daar zeker zal kijken, een volgend keer. Het zit dus wel degelijk in kleine plastic bakjes en in een koeling. Zo, weten we dat ook weer! Vergenoegd fiets ik verder, na een hartelijk afscheid. In een mum van tijd ben ik weer thuis, waar de hondjes vrolijk tegen mijn benen springen, alsof ik na jaren emigratie mij weer aandien. Ik ben thuis...

Sophia Loren

Ik geloof er sterk in dat we onze eigen wonderen kunnen verwezenlijken, als we maar stevig genoeg geloven in onszelf en onze missie op aarde.

Mevr. K.

Ik volg de berichten over de ontwikkelingen in het noorden van Afrika. De rebellen die in Libië bezig zijn. Het lijkt een zootje ongeregeld, die met gescheurde korte broeken en goedkope slippertjes wat wapens hebben bemachtigd en jeeps en daarmee rond scheuren. Aan de andere kant zie je mensen leuzen schreeuwen en met foto´s rondhopsen, alsof ze in een voetbalstadon staan met hun favoriete club.
De aanleiding van dit alles, Khadaffi, laat af en toe van zich horen. Hij bralt allerlei grote woorden, al dan niet door een megafoon, soms op armoedig aandoende plekken, soms in vol ornaat met beveiliging rondom hem.
Nu blijken de rebellen het hoofdkwartier te hebben bereikt in Tripoli. Een onderaards gangenstelsel. Met gangen zo lang als 32 km, zo blijkt. Zijn volk is euforisch, dat hij verdreven lijkt te zijn. Zijn voormalige volgelingen hullen zich in burgerkleding en iedereen schiet in de lucht. Een rare gewaarwording lijkt me het allemaal.
Ondertussen in Khadaffi ´kwijt´, ze weten niet waar ie uithangt en hoe zijn toestand is. Zijn zoon zit vast, dan weer niet.
Ik vraag me af wat mevrouw K. nu aan het doen is. Waar is zij in dit tumult? Wat doet ze? Is ze gevlucht naar een ander deel van het land. Zit ze in de woestijn in een tent te breien? En thee te drinken met de vrouw van een bevriend stamhoofd(een van de weinig overgeblevene), terwijl de geiten en kamelen klaaglijke geluiden om haar heen produceren? Stelt die vrouw van het stamhoofd haar gerust?
Of zie ik het verkeerd en is ze allang vertrokken naar Parijs, naar Venuzuela of naar ergens in Afrika? Daar waar een andere dictator het nog gewoon voor het zeggen heeft? En waar ze in een paleis haar intrek heeft genomen of een luxe hotel, met tassen vol juwelen en waardepapieren? Maakt ze zich zorgen om hun bankrekeningen? Zou ze bellen met mevr. H uit Bagdad, mevr. M uit Cairo, mevr. A uit Damascus? 
Of loopt ze handenwringend rond en doet ze geen oog meer dicht, vanwege haar kinderen? Hun zonen, die ergens in Tripoli, van zich doen laten horen. De ene, die nauwelijks nog beveiligd is en met wapens langs zich slaapt. De andere twee, die gevangen zijn en mogelijk naar Europa moeten afreizen, totaal vernederd en dan terecht moeten staan in Nederland? Denkt ze er aan of ze nu goed behandeld worden door de rebellen, de vijanden van haar familie? Of ze te eten krijgen en te drinken, het niet koud of te warm hebben? Vraagt ze zich af of die ene zoon dood is en waar ie dan begraven ligt? En wat er met haar dochters gebeurd? Vermoord, verkracht? Zou ze spijt hebben om ooit met haar man te zijn getrouwd? Zich voor het hoofd slaan? De haren uittrekken? Want al die kinderen heeft ze gedragen, in haar. Ze heeft hoop gehad voor hen op een mooie toekomst. Dat ze gezond zouden zijn, getrouwd en kinderen zouden krijgen, zodat ze oma zou worden...haar mooie, onschuldige kleinkinderen. Zal ze nog ooit zien? Of zullen ze nog ooit samen eten, zingen, lachen, feest vieren? 
Ik weet het niet, maar ik vraag met dat af. Hoe is het met mevrouw K? Waar is ze, wat doet ze, wat houdt haar bezig?  Waarschijnlijk ben ik de enige...

Ontmoeting met een snob

Het was weer een heerlijke dag gister. Lekker aan de wandel. Ik knabbelde lekker aan een of ander grassprietje toen ik in de verte wat zag naderen. Een lange man op de fiets met daarlangs iets onduidelijks, lang en donker. Ik sloeg er verder geen acht op, het sprietje was veel te lekker. Even verderop deed ik een plas, een hond moet toch wat en liep weer verder. De lange man kwam dichterbij. Hij had een knalblauwe korte broek aan en een wit shirt en lachte tegen mijn baasje. Die mompelde ´hallo´ en ze babbelden met elkaar. Dat gaf mij de kans om te bekijken, wat er nu langs de fiets van die meneer liep. Verhip, ook een hondje! En nog wel een kleintje, ik kon hem zo in de ogen kijken. Vrolijk kwispelde ik met mijn staart. Geen reactie...ik liep voorzichtig dichterbij. Hij was donkerbruin en onder lichtbruin. Zijn koppie stond fier rechtop en hij keek wat hooghartig met zijn zwarte kraaloogjes naar mij. Ik zette nog twee pootjes vooruit. Toen zakte ik door mijn knieën en blafte tegen hem. Zijn baasje moest lachen en die van mij maakte een opmerking. Ik kwispelde of mijn leven er van af hing en blafte vrolijk. Niks...dit hondje keek hooghartig langs me heen en straks de andere kant op...wat een snob!
Ik deed nog ´n poging om contact te maken, maar hij bleef staan, onbeweeglijk en onverbiddelijk, als een standbeeld. Nou ja....ik vond het erg onfatsoenlijk, dat kan ik je wel zeggen...men kan toch op zijn minst even snuffelen en ruiken. Dat is toch niet teveel gevraagd? 
Even later ronden de baasjes hun gesprekje af(allemaal geleuter over hoe oud we zijn, welk ras en geslacht en zo, het gaat werkelijk nergens over) en daar liepen we weer. Ik ging keurig zitten en toen staken we de weg over, nadat eerst een paar auto´s waren gepasseerd. Ik vond nog een kiezeltje om op te kauwen. Rook ´s aan een molshoop en er kwamen nog wat fietsers voorbij. Mijn god, wat hebben die een enorm achterwerk zeg, niet meer normaal. Zouden ze dat nou zelf niet weten? Ik vond ook nog een eikeltje, maar dat smaakte nergens naar, dus dat heb ik weer laten vallen. Het jongetje met de bal was er ook al niet vandaag. Nou ja, dan maar door. Snel naar huis.
Daar ging mijn baasje aan de slag in de keuken. Gerommel in het aanrecht. Er ging een deurtje open. Daar stonden ijzeren dingen in. Ik wilde er eens polshoogte gaan nemen in dat gat, maar toen ik mijn pootjes zette op de plank, hoorde ik boven mij ´Foei´ en trok het snel terug.

Ik kreeg een staafje om op te kauwen. En later ben ik met mijn GB Muffin op het kussen gaan liggen. Ik ben al een stuk groter nu, kan al bijna over de vensterbank kijken naar buiten. Maar ik heb geslapen, lekker warm tegen het lijf van Muffin aan. Tot dat mijn andere baasje thuis kwam en het tijd was om te eten. Kortom, een heerlijke dag.

Mijn nichtje S. te GB is geslaagd voor haar examen. U begrijpt dit ik buitengewoon blij en dankbaar ben, toen dit feit aan mij bekend werd gemaakt. Na slechts 6 weken voorbereidingstijd heeft ze het voor elkaar gekregen om een 100% score te behalen bij haar examen. Daar kan men alleen maar trots op zijn...en dat terwijl ze 40plus is. Een getal waarbij de hersencellen iets trager schijnen te gaan functioneren, volgens vele wetenschappers. Nou niet bij haar. De glorie van deze overwinning straalt nu af op de gehele familie, dat zult u niet ontkennen...ook op mij dus, al zit er een zee tussen ons en heb mijn dierbare nicht sinds 1974 niet meer gezien. Blood is thicker than water, zegt men, in Engeland. En vandaag ben ik meer dan bereid om dat te geloven.
Ze is nu een volleerd nagelstyliste. Gek eigenlijk...vroeger zag je dat nooit. Je moeder knipte je nagels, na de wekelijks wasbeurt. En verder niks. Vrouwen die hun nagels in allerlei vormen vijlden, zag ik nooit in mijn jeugd. Noch de gelakte vingertoppen. Pas later en daar werd minachtend en besmuikt over gesproken.
Nu kun je geen dorp of stad doorlopen of je struikelt over de nagelstudio´s. In ons naburige stad ligt er eentje op de hoek. De baas is een jonge chinees. Een kek kereltje, die met vaste hand het team om hem heen leidt. De business is geheel volgens de Feng Shui gecreëerd. Kuan Yin staat, met offertjes en bloemen voor haar, op een kastje tevreden te stralen. Een kralengordijn scheidt, in stijl, het geheel af van het privégedeelte. Buiten zie ik ze wel eens roken, maar verder zitten ze gebogen over de handen van hun klanten, te vijlen, te lakker, te friemelen of de klanten hebben hun vingers in een of ander goedje gedoopt in schaaltjes voor hen, ongetwijfeld om verder behandeling vlotter te laten verlopen. Ik weet nooit of ik medelijden moet hebben met hen of hen afgunstig dien te bekijken. Uit mijn eigen kappersverleden weet ik maar al te goed, dat velen het heerlijk vonden om even een hoofdmassage te krijgen, al was het maar tijdens het wassen van hun haren.
Even niks, even ontspannen en niks beter dan het ´gefriemel´ aan de uiteinden van een lijf, hoofd, handen of voeten...
Mijn nicht doet dat dus ook. Ze heeft foto´s van ingewikkelde patroontjes op enorm kleine vingers, waarvan de nagelpunten uitlopen in geweldig symetrische puntjes. Zouden het nepnagels zijn? Vast wel, scheelt meteen een hoop extra werk en het resultaat is prachtig. 
De eerste keer dat ik mijn nicht zag, was in de huiskamer van mijn oma. Mijn tante, net zo laat in het leven en net zo onverwacht zwanger geraakt als mijn moeder en in ´t zelfde jaar, had het resultaat hiervan mee gebracht. Mijn moeder ook. Mijn broertje bekeek zijn engelse nichtje en verbaasde zich over de vreemde klanken die ze uitstootte. Toch bleken ze het prima te kunnen vinden. Na enkele minuten brabbelden ze er op los en speelden gezellig. Zij had lang rood haar en dat verraadde, zoals het vooroordeel luidt, haar pittige karakter. Ze kon zoet spelen, maar haar stemming sloeg in een split second om, wanneer het haar niet beviel wat er gebeurde of van haar verwacht werd. 
Aan dat alles moest ik denken, nu ze geslaagd is en haar eigen studio heeft. Ik neem aan dat ze geleerd heeft om met die karaktertrek om te gaan en enigszins met tact haar klanten te behandelen. Enig drama is leuk, maar niet in het zakenleven...en zeker niet als je 100% wil slagen. Iets wat ik natuurlijk wel van haar verwacht! Al is het maar voor de familie...

AGATHA CHRISTIE

Een archeoloog is de beste echtgenoot die een vrouw kan hebben, hoe ouder ze wordt hoe geïnteresseerder hij in haar is.

Dag uit het leven van een kleine lab

Pippi loopt parmantig rond. Ze heeft vandaag net buiten de voordeur gepiest. Daar raak je als baasje van in de war. Beter dan in de gang, maar eigenlijk hoort het pas aan de overkant van de straat te gebeuren. Dan weet je niet meer of je haar moet prijzen of straffen of maar zo blauw-blauw laten. Ik doe het laatste, negeer het een beetje. Ze gaat gezellig zitten en kijkt naar de auto´s die aan haar neus voorbij razen. Toch wel opmerkelijk, zo´n klein ding dat helemaal niet bang is voor die enorme gevaartes...
Aan de andere kant van de weg, duikt ze met overgave het hoge gras in. Dat lijkt wel een jungle voor haar. De halmen steken hoog boven haar uit. Door hier vaker te lopen, heeft ze een soort van pad gemaakt. Ze sjokt er overheen en meteen hurkt ze voor de grote boodschap. Het stuk aan de overkant van de weg is voor dit soort dingen, vervolgens aan de andere kant lokt thuis. Een auto doet haar weinig meer, na twee weken hier, een vrachtauto ook niet. Een brommer dichtbij is nog wel interessant. Het geluid van een tractor ook. Of is het het trillen van die grote machine wat haar een ander gevoel geeft. De kiezelsteentjes schijnen hun betovering ook al een beetje kwijt te zijn. Het lijkt er op of ze die inmiddels allemaal geproefd en geprobeerd heeft. Ook speelt ze minder op het gladgeschoren gras voor het voetbalveld. Het tweede deel van de wandeling trekt ´thuis´ aan haar. Ze loopt ,terwijl haar staart kwispelt en haar buik van links naar rechts op en neer gaat, richting ons adres. Even kijkt ze door het grote hek, waar een paar dagen geleden nog een jongen stond. Nu dus niet meer. Als ze bij onze buren komt, kijkt ze met verbazing naar de ´buurmeisje´. Twee kleine honden, een Cocker Spanièl en een Vlinder-Chuahuahondje, die aardig tekeer gaan. Ze staan overeind achter het glas. Je hoort ze net, maar je ziet ze beter. Als volleerde danseressen vliegen ze over de vensterbank, die fungeert als podium. Wij zijn de verbijsterde toeschouwers, alsof het een voorstelling van Cancandanseressen betreft. Ze springen en krabbelen tegen het glas en de vitrage, dat het een lieve lust heeft. Ik geloof niet dat de directrice van dit theater blij zal zijn met de resultaten van deze show, want het vraagt nogal veel van de coulissen en het gordijn...Pippi is toch geschrokken van dit geweld en deinst terug. Ze kruipt achter mijn benen, waarbij ik moet uitkijken, want het fietspad is niet al te breed en er kunnen zomaar racende fietsers of brommers aankomen.
Later die dag treffen we de buren met hun beide ´dames´. We nemen de kans te baten en laten hen vast kennis maken met onze Pippi en andersom. Dat is heel belangrijk, want ze zal snel groeien en dan is het zaak dat ze alvast aan elkaar gewend zijn. Nu draaien de rollen om. De ene hond verdwijnt al gauw naar binnen, ondanks aanmoediging van de buurvrouw om ´s te komen kijken. `Mij niet gezien´, denkt ze.
Maar de andere wil wel, voorzichtig. Er wordt gesnuffeld. Aan de voorkant en de achterkant. Uiteindelijk is Pippi nu veel vrijpostiger en het buurhondje vindt het maar zo-zo. Er wordt voorzichtig vriendschap gesloten, maar echt van harte gaat het nog niet. Ach ja, in ieder geval is het begin gemaakt.
De tanden van Pippi zorgen ervoor dat ze er last van heeft. Ik koop dus onderweg een rubber ring en nog een ander geval. Die worden dankbaar in ontvangst genomen. Ze sjouwt er mee rond en GB Muffin kijkt naar het tafereel. En dan naar mij alsof ie wil vragen: mag ik ook meedoen? Prima, alleen...hij neemt de boel over en die kleine komt niet meer aan bod. Hoezeer ze zich ook laat gelden, hij draait weg met het speeltje in zijn bek.
´s Avonds mag ze even op schoot, nu het nog kan. Dicht tegen me aan, begint ze me te likken in mijn nek. Ook aan mijn oor, waarna ze er in bijt. Ja, hallo! Straks één groot bloedbad hier op de stoel. Het kost enige moeite om het schatje lief en vooral rustig te laten liggen..haar bioritme loopt zelden gelijk aan dat van ons.
Ik leg aan een vriendin uit, die notoir kattenliefhebster is, wat het verschil is in verzorging. De vele malen uitlaten, het toch vrij paranoìa in de gaten houden of er niet in hoeken van alles gebeurt wat de baasjes niet willen, het bepalen wanneer het speelkwartier afgelopen is en wanneer het tijd is voor even rust etc. Ze is onder de indruk. Katten zijn zoveel makkelijker, ze worden bijna compleet afgeleverd. Vrij snel zindelijk en verder zoeken ze hun eigen weg voornamelijk. Ook leuk, maar de relatie met een hondje is totaal anders.
Alleen is het goed om te beseffen, dat het niet doorlopend een Page-commercial is hier....ons rakkertje houdt ons volop bezig. Deze regisseurs zijn hard aan het werk, gelukkig houden we er van...

IN HET BOS

Laatst keek ik een film. Deze ging over een Zweeds mannen-stel, die een kind wilden adopteren. Dat lukte niet zonder slag of stoot. Alles ging eigenlijk heel anders dan gedacht. Ik dacht dat het een komische film zou zijn. Dat was het ook, maar slechts ten dele. Er kwamen heel andere emotie´s nog aan te pas.
Het zette me aan het denken. 
Hoe vaak loopt er in het leven iets heel anders dan gedacht? En hoe goed ben je dan in staat om daar mee om te gaan? Begin je te klagen? Of zie je er de lol van in? Zet je je schrap? Of maak je er het beste van?
In mijn leven heb ik van alle keren dat ik dat meemaakte, verschillende reactie´s vertoond. Ik heb geklaagd, verdriet gehad, ben boos geweest, gefrustreerd. Of soms ook depri. Soms was er diepe melancholie, die me overviel. Uiteindelijk ben ik er elke keer weer uit gekomen. Sterker, ´beter´ dan voorheen. 
En omdat ik er mee moest dealen, leerde ik mezelf goed kennen.
Ik vermoed dat kinderen, dat sowieso met je doen. Dat je vanaf het moment dat je ´n ouder wordt,  confrontatie´s kunt verwachten met jezelf. Dingen die voor jou heel gewoon zijn of die je gewoon vindt, worden in twijfel getrokken. En je krijgt heel andere visie´s en denkbeelden over die van jou gelegd. Ik stel me voor dat je dan behoorlijk in een spiegel kijkt en dat je af en toe flink schrikt. Want al met al zijn de meeste volwassenen er een kei in om dingetjes te ontkennen, net even anders te formuleren en benoemen, als ze misschien in werkelijkheid zijn. Aan de andere kant zijn kinderen precies het tegenovergestelde. Ze zeggen vaak waar het op staat, of je dat nu leuk vindt of niet. De meest voor de hand liggende dingen, meningen en gevoelens gooien ze zonder enige schaamte zo op tafel of voor je voeten. En ze zijn hogelijk verbaasd als volwassenen daarop verbaasd, boos of verdrietig reageren. Dat vinden ze hoogst ongebruikelijk.
Wanneer ze de puberteit in gaan, zet dit fenomeen nog een tandje of 3 bij en komt in de hoogste versnelling te staan. Sommige pubers lijken geschapen om het bloed onder hun ouders nagels uit te treiteren. En ze werken daarin ook nog samen met een zus of broer, waarmee ze anders altijd bakkeleien of ruzie zoeken of op zijn minst helemaal niks van willen weten, om de een of andere duistere reden. Sommigen hebben dat tot een ware kunst verheven.
Schrale troost is het dat die fase overgaat. Menig ouder rolt dan regelmatig met de ogen of krijgen zelf zin om eens heerlijk te gaan gillen of meppen. Dat ze dat meestal niet doen, strekt hen tot eer.
Bij baby´s schijnen vooral moeders hormonen aan te maken, waarbij ze vrij gelaten reageren op het ´lieflijke´ gekrijs en gehuil van hun pasgeborene. Waar een normaal mens moordneigingen zou krijgen, halen zij hun schouders op. Wat op zich mooi is(behalve voor de buren bijv.) Diezelfde hormonen laten het dan afweten bij  de puberteit. Totaal opgedroogd. Sterker nog: moeder´s hormonen zijn vaak helemaal afwezig of hollen als een op hol geslagen duitse koe door het bos. Niet meer te vinden, heel slim, maar uiterst irritant voor die mensen die van hun aanwezigheid willen genieten of willen afschieten. Hoewel genieten? Een vrouw die last heeft van ´gierende hormonen´, beter bekend als de eufemistische uitdrukking ´de overgang´ en van het eveneens raar benoemde ´empty nest syndroom´ hebben het niet gemakkelijk. Ik heb me laten vertellen dat wetenschappers hebben uitgevonden, dat bij veel voorkomende migraine in die periode de beste remedie het oeverloos genieten van lang onderdrukte spanningen middels het liefdesspel en haar lusten is. En juist daar krijgen de geteisterde zusters nog een probleen: waar tover je in hemelsnaam één of meerdere benodigde partners vandaan? Die bovendien de fitheid en het uithoudingsvermogen hebben om zich goed aan hun taak te kwijten? Wetenschappers komen vaak met ´leuke´ oplossingen, maar in de praktijk zijn die zelden makkelijk te verwezenlijken. Ach, daarom zullen de meeste vrouwen van een zekere leeftijd die duitse koe zo goed begrijpen. Ik verdenk vrouwengroepen in ons buurland er zelfs van het dier nog verder das Wald ingetrieben zu haben. Daar waar ze zelf ook zouden willen zijn, diep in het woud, zonder hormonen en zonder jagers...Maar ja, wat weet ik er nou van...? Misschien is het een verouderd, nutteloos schuldgevoel van mij, wie zal het zeggen? 

Me goeie goed...

In vroegere tijd maakte men onderscheid tussen de dagen en wat er bij hoorde aan kleding, gebruiksartikelen en gebruiken of de manier waarop men zich diende te gedragen. Lekker overzichtelijk en duidelijk, dat wel, maar toch hebben we dat allang massaal achter ons gelaten. 
Vaak moet ik er toch nog aan denken, wanneer ik mensen hoor praten over serviesgoed of zilveren bestek dat voor speciale gelegenheden wordt bewaard. Al die dagen zich dan aandienen, moet de hele boel dan tevoorschijn worden gehaald, gereinigd en met zorg gebruikt. Een beetje voorzichtig het liefst...
Ik doe daar aan niet meer mee. 
Jaren geleden zag ik in mijn moeder kast, dat de ontbijtbordjes waarvan wij als kinderen gegeten hadden, dag in dag uit, veel tekenen van verval begonnen te vertonen. Ik woonde niet meer bij mijn ouders, maar het zat me niet lekker. Toen ik een week of wat later in de stad mooie bordjes zag, die ook nog sterk en vrij neutraal van kleur waren, aarzelde ik geen moment. Ik schafte een stapel aan(gelukkig was ik met de auto), liet ze goed inpakken en nam ze mee. Bij het volgende bezoek aan mijn ouders plaatste ik de stapel pontificaal op tafel, waarop mijn moeder zei: ´Wat zullen we nou krijgen?´
´Pak maar uit, dan zie het zelf ´ vertelde ik haar. Dat deed ze met enige schroom, de generatie waartoe ze behoorde was nog van ´dat had je nou niet moeten doen´, ´het is toch veels te veel´ en ze rekenden onder het uitpakken uit, wat het hun zou gaan kosten om het genoegen te pareren met een soortgelijk geschenk. Kortom een heel gedoe...
Mijn moeder had inmiddels het papier voorzichtig verwijderd. Ik zag aan haar gezicht, dat ze de achtkantige porseleinen bordjes mooi vond. Ik had voldoende aangeschaft, omdat ze vaker visite kreeg met aanhang, die allemaal van eten voorzien dienden te worden. Ze bedankte me op een halfslachtige manier met bovengenoemde commentaar. En plaatste de hele stapel in de kast in de kamer. Op mijn ´wat doe je nou?´, keek ze me aan. ´Dan kan ik ze later gebruiken...als de oude bordjes versleten zijn.´
´Ja, zei mijn vader droog. ´Je moet ze vooral in de kast zetten en daar houden, dan komt er niks aan.´
Ik liep naar de keukenkast en pakte er een oud ontbijtbord uit. ´Mens, deze zijn stokoud. Die ZIJN al versleten.´ Nou, dat zag ik toch verkeerd, ze konden nog best een tijd mee, tot ze echt kapot gingen.
Inmiddels was mijn adrealinepeil gestegen en sloeg de stoom uit mijn oren. Ik nam de hele stapel uit de keukenkast en liep naar buiten. Daar op de stoep hield ik ze in de lucht. En met één vloeiend gebaar liet ik ze los. Ze kwam naar buiten, waar ik voldaan naar de berg scherven keek. ´Zo, zei ik. ´Het is zover...zet ze maar in de keukenkast.´ Mijn moeder was verbijsterd, vooral toen ik haar herinnerde aan de zuinigheid van haar eigen moeder, waar we toch altijd wel wat besmuikt om lachten...mijn vader lag in een deuk, hij had het niet meer! Hij stikte van het lachen. Er kam alleen nog een ´Dat jong heeft gelijk!´ uit.
Vanaf dat moment ben ik gaan leven alsof elke dag mijn laatste kan zijn. Ik ben alle dagen gaan behandelen als een hoogtij-dag, een heilige dag, een feestdag of een zondag! Ik gebruik mijn beste spullen, mooiste tafellaken(zodat het niet ergens tussen de mottenballen blijft liggen), zet er ons mooiste servies op, met het kleurig bestek er naast of het zilveren naar gelang. Ik vier het leven en zal niet nalaten om te genieten van alles wat er maar te genieten valt: eten en alles wat er bij hoort, ons huis, noem maar op. Want wat voor zin heeft het om alles uit te stellen en te bewaren voor ´later´. We leven nu, we weten niet of later nog wel komt. Waarom zou je jarenlang je inhouden om ergens aan het einde nog even feestelijk te doen...wat een onzin!
Ik las laatst ´I don´t want to tiptoe through life, only to arrive safely to death´...dat is ons op het lijf geschreven. Niet de gordijntjes dichtdoen, voordat je dood bent. Leven, niet overleven...Niet je beste spullen overlaten aan de ´erven´, die het niks vinden en voor een habbekrats verpatsen...
Lang leve het goeie goed! 

MAAN-DAG

Door de honden die momenteel alle aandacht opeisen, zit ik meer thuis dan eerst. Gezeten aan onze tafel, in de hoek die we gecreëerd hebben, voor het bij het grote raam is het goed toeven. Tot mijn verbazing liggen beide honden spontaan op het grote kussen. 
Ik heb de laptop opgestart en besluit om eens muziek aan te zetten onder het werken. Ik kies een klassieke zender, lekker ontspannen. Het geluid valt me niet tegen.
Opeens hoor ik ´iets bekends´. En mijn geest dwaalt af naar jaren geleden. Ik zat als prille puber(dat heette toen nog tiener, wat weer was afgeleid van het ´hippe´ teenager uit het engels) op de middelbare school. We kregen muziekles. De leraar was absoluut degene van de hele school, die het slechts van allemaal orde kon houden. Hij deed wel ´s pogingen daartoe, maar dat werkte alleen maar op onze lachspieren. Goed bedoelend probeerde hij ons van  alles bij te brengen op het gebied van componisten, stijlen en periodes, zodat we die konden onderscheiden. Aan het einde van een semester gaf hij daar dan proefwerken over. Ik stond of zat liever altijd in tweestrijd tijdens zijn lessen. Ongelukkigerwijs zaten die meestal aan het einde of het begin van een dagdeel. In beide gevallen was de klas meestal net een troep ongeordende honden, die helemaal klaar waren om naar buiten te gaan en dan brallend, blaffend en buitelend door en over elkaar te stoeien. Niet de meest ideale omstandigheden voor een muziekles. Ik zelf hield en houd van muziek. Maar de tegendraadse sfeer maakte het bijna onmogelijk om er iets van op te steken. Het hele klaslokaal was doordrenkt van de weerstand tegen de toch wel ouderwetse sfeer en de vormelijkheid waarmee de leraar zijn les gaf en probeerde iets over te brengen. Onbegonnen werk. 
Eén keer ging het allemaal heel anders. De leraar had besloten om ons iets voor te spelen. Hij nam plechtig plaats achter het instrument, alsof het een dure vleugel betrof en hij aanstonds een solo zou spelen in het Concertgebouw o.l.v. Bernard Haitink en het van hem af zou hangen of het orkest goed in zou vallen en het publiek tot grote vervoering zou brengen. Deze houding diende hoogstwaarschijnlijk om een soort van achting op te wekken bij het zootje ongeregeld in zijn klas. Ik stoorde me enigszins aan het rumoer. Mijn diepste droom om ooit een piano te bespelen of leren bespelen speelde hierin een rol.
Dus maande in de klas tot stilte. Dat lukte een beetje. De leraar plaatste zijn handen op de toetsen. En zette aan. Onmiddellijk was ik verkocht. Hij speelde met verve. Het nam me mee en ontroerde me. Aan het einde sloot hij de piano en vertelde ons, dat het stuk de Mondscheinsonate heette en gecomponeerd was door von Beethoven. Ik ben dat moment nooit vergeten.
En nu, na pak hem beet 40 jaar later, kwam het terug. Deze man, die nota bene ook op een andere school nog les gaf(waar ik hem later nog ´s tegenkwam) en daar ook geen enkele orde kon houden, had toch iets kunnen bewerkstelligen. Ik herinner me, dat ik toen al dacht: deze man moet helemaal geen les geven. Hij moet spelen...
En vandaar, een dag na de volle maan, op Maandag, bied ik namens de gehele klas van de ene zowel als de andere school, mijn excuus aan. Aan hem en aan von Beethoven. Misschien is het respect en de ontroering die ik nog steeds voel voldoende en kan het als goedmaker fungeren voor toen, en biedt het alsnog iets van soelaas. Dat er toch nog iets van terecht is gekomen, dat het stuk nog steeds ontroert en dat ik nog steeds de maan zie boven het meer, als ik de muziek hoor, ook op een gewone maandag. . En die rotjongens vergeten we maar...

1966- Het is kermis in het dorp. Ik sta bij de rups. Als die stopt, spring ik in het karretje. Ik vind het heerlijk, dat ronddraaien, hard en de kap die over mijn hoofd gaat. Voor mijn neus hangt een foto. Wat blauwig staan er vier mannen op. Ze dragen lichtblauwe pakken met langs de nauwe pantalons dunne donkere strepen. Wauw, dat zijn de Beatles. Zoef, daar gaan we. Later vergelijken we onze plekken. ´Waar zat jij?´ ´Bij de Beatles!´ ´Niet waar...´ Jawel, tot twee keer toe! Dat moet wel iets betekenen. Ik loop heel trots over de kermis...

2011- Ik zit achterover. Het is regenachtig. Ik bekijk een Blueray. Een film over John Lennon, die opgroeit in het Liverpool van de 60er jaren. Zijn leven vlot niet echt. Maar hij  ontdekt de muziek. In zijn taal herken ik het vette accent van Lancashire(ik kan dat nadoen, want ik bezocht mijn familie die daar woonde) Mooie film, mooi verhaal.  

Vergeef altijd je vijanden, er is niet wat hen meer ergert...Oscar Wilde

Een tijdje geleden zocht ik naar ´nieuwe´ schrijvers om te lezen. Ik liep tegen dit boek aan. Het komt uit Noorwegen en beschrijft op verrassende wijze het verhaal van een familie, die wat vreemd in elkaar zit, tenminste de leden van de familie. Hun lot is echter aan elkaar verbonden. Er door heen loopt de liefde voor varkens van de schrijfster. Haar humor en de verrassende wendingen maken het erg leesbaar. 

deel 1

deel 2

deel 3

Botvangen

Rond de klok van half 5 ben ik wakker. Ik lig vergenoegd in bed. Naast mij ligt mijn wederhelft vredig te slapen. Beneden is het stil. Ik maak mijn gang naar onder zo stil mogelijk en door de keuken. Muffin staat in de startblokken, zijn zusje zit in de bench. Haar donkere ogen staat op standje ´klaarwakker´ en ze zit lekker met haar voorpootjes op de grond. In een oogwenk, zonder te stoppen, zie ik dat ze niks heeft gedaan. Mooi zo! Ik negeer beiden op mijn terugweg naar bed. Daar nestel ik me. Geen piepje van die twee te horen. Ik twijfel of ik nog even door suffen zal of opstaan.
Na een kwartier besluit ik om me zachtjes aan te kleden en de honden te verzorgen, zodat Fred nog kan genieten van welverdiende rust na zijn werkweek. Ik sluip naar onder, haal het rolluik omhoog in de kamer. Pippi heeft onder het karton, dat op de bodem ligt van de bench, op wat krantjes, snipper gescheurd. Tja, behoorlijk wakker en geen videoclips, dan moet je wat. Snel geef ik Muffin brokjes in de keuken en til Pippi op. Hij eet echter niet. Ik moedig hem aan, maar niks. Ik loop met Pippi naar de voordeur en sluit de keukendeur. Hij zal wel beginnen, als we weg zijn...Pippi krijgt de riem om en we begeven ons naar buiten. Ze huppelt meteen en draai en doet. De hele omgeving is voor haar één Puppyspeelpaleis. En binnen is het trouwens niet anders. Zoveel te ontdekken, zoveel te zien, proeven, ruiken, horen. Ik laat haar wat capriolen uithalen, maar allengs maak ik de lijn wat korter. Ze dient ook haar behoefte te doen. Bij de oversteekplek gaat ze uit zichzelf zitten. Op haar gemak bekijkt ze de auto´s die aan haar oog voorbij zoeven. Heel vertederend zoals ze daar zit. Dan lopen we naar de overkant.
In de verte zie ik mijn man ineens lopen met GB Muffin. Hij ligt dus niet verzaligd te snurken, maar is ook teruggekeerd naar het land van de ´levenden´. Tja, waar doe ik dan zo´n moeite voor?
In huis doe ik haar tuigje af en hang die aan de kapstok. Ik haast me naar de keuken met de kleine guit in mijn kielzog. En daal af naar het halletje achter om de brokjes te pakken. Die weeg ik zorgvuldig af. Het duurt haar allemaal te lang en ze piept naast mijn been. Ik kwak de handel in een grote bak, zet de standaard van die bak wat lager en zet de bak op de ring. Onze lieveling vliegt met haar snuit in de bak en als een stofzuiger gaan de brokken naar binnen, in rap tempo. Ik moet dit filmen, denk ik. In Amerika zou dat clipje goud waard zijn. In no time zouden we in de studio zitten en in de top drie belanden met andere maffe filmpjes voor een prijs van 10.000 dollar of een all inclusive tripje naar Hawaii, mét de honden. Maar hier met familie lachen om hoe ze haar ontbijt verorbert in recordtijd is ook fantastisch! 
Die grote bak werkt fantastisch. Ze kan rustig schrokken, zonder dat er brokken over de vloer vliegen, die ze dan naderhand weer opsnort, in hetzelfde tempo. 
Intussen is GB Muffin gearriveerd in het ´Indoor Puppyspeelpaleis´. Tijd om te keten. We zien er wel op toe dat haar maagninhoud redelijk binnen blijft en ze ook aan de achterkant van haar niks ´verliest´. Allengs wordt het rustiger. Dan is het zaak om als ze wegkruipt en het stil is, op te letten. Het kan betekenen dat ze haar behoefte doet...
Wij ontbijten en zitten genoeglijk in de kamer. Buiten loopt een mannetje met een schop. Wat doet die daar? Hij zoekt tussen het gras. ´O, die is van de waterleiding of zo.´ zeg ik tegen Fred. De honden krijgen iets lekkers. Pippi een kauwstaafje, die ik in tweeën heb geknipt. Anders is het wat veel. Ik lok haar naar de bench, gooi het ding er in. In no time ligt ze op de bodem en klemt het staafje tussen haar voorpoten. Ze begint met verve te kluiven en vindt het heerlijk! GB Muffin krijgt een ´botje´, ook een ding van buffelhuid. Die neemt ie mee naar zijn kussen in de huiskamer. Begint er niet aan echter. Terwijl hij suffig naar het ding staart, komt Pippi om de stoel heen gevlogen. We laten hen eens uitknokken. Ze rukt het ding onder de neus van haar broer weg en sleept het naar haar veilige privéplek, de bench. Tenminste dat wil ze. Helaas stuift GB Muffin op, blaft en grauwt en pakt het ding zonder veel omhaal terug. Ze doet nog een poging, maar hij valt tegen haar uit. Dat is voldoende. Wij prijzen hem! Ondanks zijn castratie een jaar of 6 geleden, heeft ie ballen! En voor het eerst laat ie dat zien! Dat is nog niet vertoond in dit circus! Het leven zit vol verrassingen...
Hierna loopt Pippi naar de keuken. Even later komt ze terug. Ze kijkt heel guitig om de stoel heen naar het kussen, waar Muffin nu genoeglijk en smakelijk kluift. Je ziet dat ze graag dichterbij wil komen, maar dat doet ze niet meer. Respect voor haar GB! Op gepaste afstand ploft ze daarom neer. Ze strekt haar voorpootjes en slaat het tafereel gade. Rust! Voor even dan...Wij komen nog bij van de ontdekking, dat Muffin zo onvervalst op kan spelen, indien nodig! In een split second briest ie en bijt van zich af...dat kenden we nog niet zo van hem. We zijn dus ook diep onder de indruk!
Buiten heeft de met een spiraalvormig ding gelopen. Ook hij heeft het putje gevonden.En geopend. Hij frutselt daar in een gat en doet van alles wat hij moet doen. Dan sluit hij het gat weer en sjokt met zijn ding terug naar de auto. Soms zijn de dingen precies zo, zoals ze horen te zijn. Mooi zo, alles komt goed, op de een of andere manier! Daar hoeven we, als mens, helemaal niks aan te doen. Een geruststellende gedachte... Tijd om koffie te zetten.

Goodbye Bama Bear!

Vanmorgen keer ik snel naar huis terug, na een avond, nacht en ochtend werken. Dat klinkt erger dan het is, want we mogen slapen, mits er niemand hulp nodig heeft. Ik wil mijn kleine hondje en mijn grote hond weer zien, even relaxen, wat pogingen doen om het huis toonbaar te maken, want vanmiddag krijgen we visite.
Maar na de begroeting en het uitlaten van Pippi, zet ik het water op voor Nescafé en de laptop aan om even berichten te checken. Niet al teveel emails, dus ga ik naar Hyves om te zien hoe het met mijn schoonzusje gaat, waarvan ze het autootje hebben bewerkt en even ´gezellig´ de autoruiten ingeslagen. Daardoor was zij natuurlijk aangeslagen. Het blauwe Fiatje was haar lust en haar leven. Bovendien stond het voor een fase in haar leven, waarin van alles gebeurde. Gelukkig alweer wat beter, ze nam de draad weer op om een alternatief te gaan gebruiken. Mooi, dat gaat de goeie kant op! Verder naar Facebook. Ik tik een berichtje aan. Tot mijn grote verbazing lees ik allemaal steunbetuigingen. Wat is dit? Ik ga naar de site van een Amerikaanse vriend. Tot mijn stomme verbazing lees ik daar dat hij overleden is. Gewoon harstikke dood. Dat kan niet, denk ik. Maar de woorden ´funeral´, ´home´ en ´eulogy´ komen voorbij. 
Een paar jaar geleden voegde ik David, zo heet hij, toe aan mijn vrienden. We kletsen wat op FB. Soms stuurt hij grapjes op, erg leuk. Soms leuke belevenissen. Soms praten we over onszelf. Wie we zijn, wat ons bezig houdt. Zelfs over twijfels, angsten, donkere periodes in ons leven en lichtere. Altijd eindigen we met veel lol. Af en toe teasen we elkaar. Later kan ik hem van dienst zijn, omdat hij zich zorgen maakt over een goeie vriend, die zijn zoon heeft verloren. Een paar maanden later verliest ie ook zijn vrouw en kan ik hulp bieden, gelukkig. David is daar blij mee. Hij werkt als directielid van een logostiek bedrijf. Woont samen met Paul, die prof is aan de universiteit. In het zuiden van de VS is het nog niet zo gewoon als hier om als gay stel te leven. Bovendien is de grootste hoop van de bevolking daar niet alleen traditioneel, maar ook flink christelijk, waarbij de ene familie op de andere let. Ze wonen eerst nog uit elkaar, ieder in een eigen huis. Net in het afgelopen jaar komt er de strijd voor het homohuwelijk flink opzetten. De mensen daar willen de kans hebben om hun relatie legaal te maken. Veel religieuze mensen en groepen komen daartegen in het geweer. Paul en David zijn erg goed geworden in het spitsroeden lopen tussen respectvol omgaan met die mensen, maar toch het gevoel van civil right om te mogen trouwen als mannenkoppel naar voren te schuiven. Ze zijn heel tactisch, respectvol, ook als anderen dat niet zijn naar hen. En nooit verliezen ze de humor uit het oog. Al zeven jaar vormen ze een paar. Bovendien zijn ze dol op dieren, vooral honden. Een hele stoet aan viervoeters maken deel uit van hun gezin. En allerlei neefjes en nichtjes komen graag op bezoek, want er wordt lekker gegeten, gebakken en gekookt en ook voor een goed gesprek ben je bij hen aan het goeie adres.
David is een forse man, nogal corpulent. Maar hij krijgt het voor elkaar om flink af te vallen. Paul is ook niet de slankste. David vertelt me over hoe hij een aantal jaren geleden kanker kreeg. Hoe hij daar mee omging en ook met de confrontatie met de dood. In die tijd schreef hij ook veel. Hij genas hiervan. En daarna werd ie heel gelukkig met Paul. Nog gelukkiger alle twee, toen ze ein-de-lijk konden gaan trouwen. Een daverend feest met alle lieve mensen, familie, vrienden, collega´s vierden ze. Foto´s getuigden er van.
Nu is David dood. Zomaar een paar dagen geleden met de auto. Een enorme klap, onderweg naar zijn werk. Stomme pech. Pas twee maanden geleden was de bruiloft. En Paul is nu ineens een weduwnaar.
Hij presteert het om anderen allemaal te schrijven en te woord te staan. Die eindeloze rij mensen, die meeleven, verdriet om hen hebben en verbijsterd zijn. Bang dat ie iemand vergeet. Zo is hij. Zo was David, zijn man. Twee warme, knuffelige, lieve beren van mannen.
Ik zit hier aan de andere kant van de Atlantische oceaan. En schrijf iets aan Paul, om mijn gevoel en medeleven te delen met hem. Over onze gesprekken, ons lachen, onze melancholie, ons geloof in wat er hierna gebeurt, als je naar de overkant gaat.
Pas daarna lees ik zijn eulogie. David heeft die 6 jaar geleden zelf geschreven. Het is alsof ie met mensen samen op een veranda zit in Alabama en praat met ze. Met humor(vertelt over een afscheid waarbij de dominee met zoveel lof over de dode spreekt, dat de weduwe zegt tegen haar kind: ga eens effe kijken in de kist...of het wel  je vader is die daar in ligt...) en met wijsheid en vooral veel warmte en liefde. Hij eindigt met de mensen aan te sporen op zijn uitvaart vooral niet te vergeten om gebakken aardappelen en chocolade cake te eten die ´hier ergens moet staan voor jullie´, daar was ie zelf ook dol op... 
Ik heb hem nooit écht ontmoet, een arm om elkaar geslagen. Toch zit ik te huilen, want het is zo´n mooi mens. En ik voel me zo bevoorrecht, dat we in korte tijd zoveel hebben gedeeld. En als laatste stuur ik een zoen en een omarming de hemel in. Zo groot, maar ik ben er zeker van dat ie bij hem terecht komt! David zegt zelf in zijn afscheid, dat ie bij mensen zal aankomen, sommigen zullen daar blij mee zijn, sommigen helemaal niet. Mijn zegen heeft ie! En dat ie ons weer zal zien, als we die kant op gaan. Ik kan bijna niet wachten...Tot later, goeie vriend! Knuffelige engel met ondeugende pretoogjes! Groetjes aan Ricky en Robin, maak het niet te bont daar...

Delen van geluk

Het is vreemd hoe snel een mens went aan dingen die zich herhalen. Voor je het weet, ontstaat er een verwachtingspatroon. De kans bestaat dat dit niet door de werkelijkheid bevestigd wordt. Gisteravond hebben we een ´grote ronde´ gemaakt. Ik neem GB Muffin voor mijn rekening, Fred de kleine guit Pippi. We steken de weg over en lopen omhoog. Muffin trekt als een bezetene aan de lijn, reden waarom ik hem terug fluit, belachelijk om zo de macho uit te gaan hangen met zo´n klein meisje in je kielzog. Zeker als je geen ballen meer hebt, letterlijk! Bovendien erg slecht voor mijn schouder en rug. Pippi dribbelt, huppelt en springt haar weg vooruit. Dat betekent dus regelmatig even stoppen en stilstaan, omdat ze ineens een grasspriet ziet, een eikel in haar bek steekt of een kiezelsteentje uit het gras plukt, waar nodig op gekauwd moet worden. Na verwijdering van dat ding kan het gezelschap dan weer vooruit. Halverwege zagen we een groepje kinderen ons tegemoet komen, met begeleiding. Ze droegen leuke lampionnetjes en wandelden zo het bos in. Bij het bospad aangekomen zagen we wat dansende lichtjes ergens  tussen de bomen, een mooi gezicht. Even verder de volgende groep. Fred met Pippi inmidels op de arm,  want de afstand is wat groot om zelfstandig af te leggen helemaal. ´Wat een schatje´. Kinderen zeggen gewoon waar het op staat en wel meteen. 
Voorzichtig de grote weg weer over en het fietspad volgen tot we weer thuis komen. Het gras is inmiddels hoog en ´versierd´ met allerlei wilde bloemen. Pippi gooit zich vol overgave tussen die hoge halmen en rolt, draait en vliegt alle kanten op. Ze maakt spontaan een koprol en komt verderop in het gras weer terecht. We lachen om haar capriolen, wat een acrobate! 
Eenmaal thuis sturen we ons kroost naar achter. `We gaan slapen!´ Pippi kijkt ons aan met een blik van ´Geloof je het zelf?´, terwijl Muffin naar zijn stoel sjokt. Hij staat dommig met zijn voorpoten op het kussen, al weet hij donders goed dat hij dient te gaan liggen. Eén van ons stopt hem dan onder met een dekentje, waarna hij zoet gaat liggen. Zijn zus is nog een ander verhaal. Ze wenst de uitnodigende open deur van de bench te negeren. Haar energielevel is nog hoog genoeg, vindt ze zelf, om wat verder te keten. Helaas, wij als verstandige ouders dirigeren haar naar het karton onder in de bench en sluiten rigoreus het deurtje.
Ze gaat zitten, dat wil ze nog wel, maar kijkt met haar mooi donkere ogen in het rond. Zolang er licht is en stemmen spreken is er hoop voor een pup die nog niet wil slapen. Ze neemt maar vast een voorschotje op het piepen..
Op het moment dat we het licht hebben gedoofd, de deur gesloten en in bed zijn geïnstalleerd, houdt ook het gepiep beneden op. Als ik om3 uur door de keuken loop, om naar het toilet te gaan, kijken twee paar ogen mij na. Die van Muffin die nog lekker in zijn stoel ligt. En die van de parmantig zittende, heel wakkere Pippi, door de tralies van haar bench. Als ik weer terug loop, piept ze niet eens. Wat een wonderlijke hond is dit toch, bedenk ik me. Ook op de trap verwacht ik nog wat klaaglijk geluid, maar niks. Tevreden val ik weer in slaap. We beleven een goeie nachtrust allemaal.  Vanochtend is de slaapplek van de freule weer droog en schoon. Ik krijg sterke neigingen om de fokker te bellen en vragen of ze nog een pup hebben. Maar die neiging heb ik toch maar onderdrukt...laten we eerst maar volop genieten van ons meisje en die langzaam op laten groeien. 
Intussen verandert ons hele leven. We hebben weinig tijd meer voor de laptop. De sociale sites op het internet hebben hun glans verloren. Al die onzin met maffe spelletjes, eindeloos herhaald. Prietpraat en gesnoef. 
We vullen onze avonden met lezen, spelen met de honden, koffie en goeie gesprekken. En met wandelen, nog meer foto´s maken en filmpjes. We kijken na wanneer we de wisseling van de tanden kunnen verwachten en de eerste loopsheid ongeveer. Uit ervaring weten we, dat pup snel groot worden. En veranderen in bijna onhandelbare pubers met nukken en zo. 
Voorlopig zitten we op onze roze wolk en genieten. Ik denk dat mensen doodmoe van ons worden. Maar dat interesseert ons geen bal. Gister heeft Fred zijn collega´s bij wijze van grap getrakteerd op beschuit met roze muisjes. Eentje is daar dol op en dolgelukkig dat enkele andere collega´s er niet waren. Fred schoof al de beschuiten die daarom over waren naar haar toe. Ze zei geen ´nee´. Het lijkt onze Pippi wel, die vliegt ook zo gretig op haar voer af, dat die aan alle kanten over de rand van de etensbak donderen. Waarna ze ze allemaal opspoort en alsnog verorbert, helemaal verlekkerd. Met de drinkbak is het niet anders. Ze duikt er op als een   kameel na een karavaantocht, die bij de oase arriveert. Hetgeen resulteert in een waterballet. Gelukkig maar, dat ik niet al te precies ben, anders zou ik helemaal gek worden. Niet dat ik dat nu niet ben. Maar dan van geluk...

Another busy day in paradise

                                           big brother is watching me...

Het is pas halverweg de dag! Eens kijken wat er al allemal gebeurd is..

Diverse keren uit geweest én met sukses! Gespeeld met GB Muffin en de Piep.

Ontmoeting met diverse kinderen en een mevrooi. Een klein kindje van dezelfde aantal weken als ik. Het kon alleen nog lang niet zo goed springen als ik en ook niet kwispelen, dat was wel jammer. Ervoor zat, in een soort horizontale dubbeldeks-buggy een ander kind. Dat had een aantal dennenappels verzameld, ze hadden zeker in het bos gewandeld.Het was ook een meisje net als ik. Alleen had zij krulhaar. Ik wil niet veel zeggen, maar zeker geen stamboom.. Ik sprong flink hoog ter begroeting maar ze trok haar handjes terug en liet bijna de dennenappels vallen. Haar moeder sprak haar sussend toe en toen keek ze niet meer zo zuur...ik probeerde haar zusje te likken, maar mijn baasje trok aan de halsband. De mevrooi die de buggy bestuurde, vond mij nogal leuk en glimlachte. Niet gek, want ik bén ook erg leuk, dat kan een blinde nog zien.

Verder ben ik meermaals op de foto gezet, binnen op actie-foto´s met mijn broer. En later buiten op een veldje. Ik hou wel van werken op locatie, je komt nog eens ergens...Daar likte ik lekker aan de grassprieten waar nog druppels water op zitten. Ben ik nl. gek op! Zoals vanmorgen met de regen, water overal om je heen!

Even heb ik in de bench gezeten. Ik zette een flinke keel op, maar ik kreeg een vinger voor mijn gezicht en alweer ´Foei!´ te horen! Het baasje ging weg en we waren alleen . Toen ben ik maar gaan liggen, want dan is er niks meer aan...ik sliep nog toen die terug kwam. 

Ik heb de boel ook onderzocht. De grote stoel van Muffin, daar kun je lekker onder kruipen, alleen mijn achterste past er niet meer onder. Dat komt, omdat ik al een grote meid ben(zegt het baasje tenminste) Er zat wel wat stof onder, ze zaten op mijn kop. Mijn baasje moest er van lachen... Na de onderkant kwam de bovenkant aan de beurt. Ik moest even uitproberen, maar na drie pogingen was het de 4e sprong raak! En zat ik pontificaal op het kussen van GB Muffin. Ik rook wat, graafde naar wat er onder lag, maar verder viel er niet zoveel te beleven. Ik werd gesommeerd er af te gaan. O ja, we zijn ook nog de andere kant op gelopen buiten. Ik had aar geen zin in en ging prompt met mijn achterwerk op het asfalt zitten. Maar die baas van mij is zo eigenwijs. Ik moest en zou...nou toen heb ik maar toegegeven. Langs een groot bos met bomen, waar het hard waaide. Alle bomen wiegden in de wind en ook de struiken en het gras gingen op en neer. Na het bos liep ik op een randje met een hek er op. Ik keek door het hek en werd meteen duizelig.Erreg diep daar, ik zat me toch hoog!  Heel raar ook, allemaal blikken met wielen er onder. Ze reden onder mijn poten en buik door! En ik hoorde ze gaan...brrrm, brrrm. Aan de achterkant van mij ook van die dingen. Ik weet niet wat het waren, maar bij ons op de boerderij waar ik met pap en mam woonde en mijn broertjes en zusjes, had je die niet. We liepen nog even over het asfalt. Daar was weer zo´n hek. Maar toen ik daar doorheen keek zag ik die dingen onder mijn buik uit komen en dan weg gaan, heel ver en heel snel. Eentje maakte een gek geluid ´toehoet, toehoet´, ik schrok er van.  Ik ging zitten en piepte zachtjes. Mijn baasje pakte me op en ik piepte nog effe door. Hij liep gelukkig naar huis.

Tenminste dat dácht ik! Die domoor liep ons huis voorbij! ik liet het niet op me zitten en trok aan de lijn, zo hard ik maar kon. Hij liep terug en toen huppelde ik blij naar de deur. Je moet zo opletten met die mensen! Ze gaan zo mijn huis voorbij...maar goed dat ik zo slim ben. 

Heerlijke brokjes hebben wij wel! Ik eet ze meteen allemaal op. Stel je toch voor dat mijn GB Muffin komt en ze wegvreet voor mijn ogen. Dat kunnen we niet hebben! Nee, dat zal mij niet gauw gebeuren...

Ik doe nu even een tukje, ik kan wel aan de gang blijven met die mensen. Daarom zoek ik af en toe mijn eigen plekje op...hij kan me wat, die baas! Een pup heeft ook haar rust nodig...dan gaat ie maar wat anders doen hoor...Ben wel benieuwd wat we dadelijk gaan doen! Ik kan bijna niet wachten....het lijkt wel een droom....

Another busy day in paradise

big brother is watching me!

Het is niet moeilijk!

Ik zat dus rustig te kijken naar het Journaal vanochtend. Ondertussen stormde Pippi richting GB Muffin. Die deinsde wat achteruit, waardoor ze doorvloog. Verder dan ze ingeschat had, een komisch gezicht. Ze stond onmiddellijk weer op en herhaalde het tafereel gewoon nog ´s, maar dan richtig de keuken. GB Muffin stond verbaasd te kijken naar het gedonderjaag. Deze aflevering van ´Nederland komt in beweging´ kende hij nog niet. Mijn koffie had ik stevig en veilig geposteerd op de vensterbank en zelf strategisch plaats genomen in het kleine stoeltje, zodat ik beide rakkers goed in de gaten kon houden zonder mijn nek te verrekken.
Er kwam van alles over me heen vanaf het scherm, maar de honden leidden me af. Pippi maakte vrolijke sprongen en omsloot met haar pootjes de snuit van GB Muffin. Die vond dat ergerlijk, de nageltjes waren scherp, geen lekker gevoel. Ze ging, ondanks de waarschuwende grom, gewoon door. Geen last van ochtendhumeur. De huppelende sprongen zijn erg komisch. Al overschat ze haar kunnen schromelijk, hier en daar. Ze onderzocht nieuwe hoeken van de kamer en de keuken, waar ze nog niet was geweest. Eerst ruikt ze aan alles, vervolgens likt ze hier en daar een beetje.
Onderwijl hoor ik in de verte berichten van de nieuwslezer. Jan de Hoop oreert over de triple A-status van de VS en kelderende beurskoersen. In China zijn ze boos blijkbaar. En in Londen zijn jongeren gaan plunderen, steken winkels en huizen in brand. Het kamermeisje dat Strauss Kahn aanklaagt, weer die kop van  hem met tweedagenbaard en lodderige ogen...het gaat allemaal wat langs me heen. Angela Merkel wil niet van vakantie terugkomen, terwijl het slecht gaat in Europa. Het is niet echt aan me besteed. Ik kijk glazig voor me uit en lurk wat aan mijn heerlijke koffie. Het leven is goed! De honden spelen. ´Dit is het échte leven´, denk ik. Een journalist vraagt aan een beurshandelaar ´hoe het gaat´. Die wil geen antwoord geven. Een andere man op die beurs zeg, dat dit niet zo blijft, deze toestand. ´Een waarheid als een koe.´
Ik geniet van het tafereel voor me. Gek, vorige week maakte ik me nog druk over van alles en nog wat. Nu zit ik hier, innig tevreden, met koffie en twee hondjes. Ik moet de krant schrijven, denk ik suffig. Als alle wereldleiders nu een pup nemen en alle beurshandelaren en alle kansarme jongeren in Londen en Merkel, dan hebben we morgen wereldvrede. Laat die koersen het rambam krijgen, schaf het geld af, geen gedoe met vakantie of zo. Gewoon een hondje allemaal, af en toe naar buiten voor een boodschapje en dan weer terug naar je eigen roze zeepbel. Als ze niet weten hoe dat moet, hoeven ze alleen maar mijn webblog te lezen....Dogs for worldpeace!

Het is niet moeilijk!

Ik zat dus rustig te kijken naar het Journaal vanochtend. Ondertussen stormde Pippi richting GB Muffin. Die deinsde wat achteruit, waardoor ze doorvloog. Verder dan ze ingeschat had, een komisch gezicht. Ze stond onmiddellijk weer op en herhaalde het tafereel gewoon nog ´s, maar dan richtig de keuken. GB Muffin stond verbaasd te kijken naar het gedonderjaag. Deze aflevering van Nederland komt in beweging kende hij nog niet.
Mijn koffie had ik stevig en veilig geposteerd op de vensterbank en zelf strategisch plaats genomen in het kleine
stoeltje, zodat ik beide rakkers goed in de gaten kon houden zonder mijn nek te verrekken.
Er kwam van alles over me heen vanaf het scherm, maar de honden leidden me af. Pippi maakte vrolijke sprongen en omsloot met haar pootjes de snuit van GB Muffin. Die vond dat ergerlijk, de nageltjes waren scherp, geen lekker gevoel. Ze ging, ondanks de waarschuwende grom, gewoon door. Geen last van ochtendhumeur. De huppelende sprongen zijn erg komisch. Al overschat ze haar kunnen schromelijk, hier en daar. Ze onderzocht nieuwe hoeken van de kamer en de keuken, waar ze nog niet was geweest. Eerst ruikt ze aan alles, vervolgens likt ze hier en daar een beetje.
Onderwijl hoor ik in de verte berichten van de nieuwslezer. Jan de Hoop oreert over de triple Astatus van de VS en kelderende beurskoersen. In China zijn ze boos blijkbaar. En in Londen zijn jongeren gaan plunderen, steken winkels en huizen in brand. Het kamermeisje dat Strauss Kahn aanklaagt, weer die kop van  hem met tweedagenbaard en lodderige ogen...het gaat allemaal wat langs me heen. Angela Merkel wil niet van vakantie terugkomen, terwijl het slecht gaat in Europa. Het is niet echt aan me besteed. Ik kijk glazig voor me uit en lurk wat aan mijn heerlijke koffie. Het leven is goed! De honden spelen. ´Dit is het échte leven´, denk ik. Een journalist vraagt aan een beurshandelaar ´hoe het gaat´. Die wil geen antwoord geven. Een andere man op die beurs zeg, dat dit niet zo blijft, deze toestand. ´Een waarheid als een koe.´
Ik geniet van het tafereel voor me. Gek, vorige week maakte ik me nog druk over van alles en nog wat. Nu zit ik hier, innig tevreden, met koffie en twee hondjes. Ik moet de krant schrijven, denk ik suffig. Als alle wereldleiders nu een pup nemen en alle beurshandelaren en alle kansarme jongeren in Londen en Merkel, dan hebben we morgen wereldvrede. Laat die koersen het rambam krijgen, schaf het geld af, geen gedoe met vakantie of zo. Gewoon een hondje allemaal, af en toe naar buiten voor een boodschapje en dan weer terug naar je eigen roze zeepbel. Als ze niet weten hoe dat moet, hoeven ze alleen maar mijn webblog te lezen....Dogs for worldpeace!

Je ken niet zonder de Gamma

Tijdens de tweede dag dat Pippi in ons leven is, heb ik op de spaarzame rustige momenten nog meer foto´s gemaakt en wat film geschoten. Hoewel spaarzaam, ze slaapt geregeld! Dat moet ook, want het bevordert de broodnodige groei. Op de foto hierboven doet ze een impressie van een zeehondje, een ´huiler´. Ben dan enrom blij dat Lenie ´t Hart niet in de buurt is, want dan hadden we een enorm getouwtrek gekregen...Pippi doet die impressie erg goed vind ik. Gewoon languit op de tegels, koppie vooruit, ogen dicht, achterpoten languit naar achter en de voorpootjes naast haar lijfje.
Ze vermoeit zichzelf en haar omgeving(grote broer Muffin en moi, het ene baasje) door allerlei capriolen. Ze springt, rent, en vliegt en ziet dan wel waar ze uit komt. Ongedwongen en vrij van angst. Heerlijk lijkt me dat! Gisteravond maakte ze een koprol en vanmorgen sprong ze ietwat wild en hoog en landde half op de footstool. Dat gaat dus niet lang duren. Ook staat ze voortdurend overeind en bekijkt zo wat boven haar is: het aanrecht, de kast, het voorraam of de fauteuil. Ze mag dit niet van mij en ik hoor mezelf dan schielijk `Foei´ roepen en doe echt mijn uiterste best om boos te klinken en te kijken. Daarvoor moet ik mijn eigen acteertalent aanspreken en bedenken dat ik aan het opvoeden ben, tot nut van de dame en gerief van mij en mijn echtgenoot als wel G:B. Muffin. Anders wordt het helemaal niks...
Vanmorgen in het donker om half 5 probeerden we ons nieuwe schema uit. Dat is als volgt: Fred bed uit, Pippi mee naar buiten. Ik Muffin voeren en schoenen aan. Fred terug met Piippi, ik glip met Muffin naar buiten om hem uit te laten. Pippi krijgt ondertussen eten.
Daarna dienen de honden rustig te gaan liggen verteren, nou ja, hun brokken dan. Zodat wij enigszins rustig kunnen ontbijten. Daar kwam dus helemaal niks van terecht dus...Allereerst hoorde ik Fred de loftrompet steken. Ik lag nog half in coma, dus ving ik alleen de sfeer op van zijn opperbeste humeur. Later hoorde ik dat onze freule de HELE nacht droog was gebleven en geen enkel drolletje geproduceerd had op het karton in de bench. Tegelijk vertelde Fred opgetogen dat ze buiten haar behoeftes had gedaan, gepoept en geplast daarna.  Een dubbel wonder waar we niet over uit konden. Ik ben er zeker van dat ouders of hondenbaasjes niet meteen gaan overgeven van dit misselijkmakende achterlijk gezanik, maar meteen begrijpen hoe het voelt...
Vervolgens speelden de twee met Piep, het plastic speelgoedje, aangeschaft voor Pippi. Echter, Muffin had zich dat wat sneaky toegeëigend, toen bleek dat Pippi niet de geringste belangstelling had voor het ding. Heel zacht pakte hij Piep in zijn bekkie en droeg het naar mij. Nu is hij inmiddels zo ver dat hij het naar Pippi brengt...en, pak maar vast een kotszakje, het haar aanbiedt om mee te spelen. Draag mij maar weg...zo lief!
Bent u er nog? Of gooit u het zakje in de vuilnisbak en zoekt u naarstig naar pepermuntjes...?
Pippi heeft zich inmiddels overgegeven aan hem, zodat de rangorde in het roedel vorm begint te krijgen. Dat gaat de goeie kant op. Want hoe koddig en aandoenlijk ook, we wonen psychisch gezien in een wild wolvenroedel. Fred is de alpha-reu, ik ben de beta-reu, Muffin is de gamma-reu of hoe heet het ook weer...en laatstens komt het praxis-teefje Pippi, zoiets. Het heeft te maken met wie de baas is, de leider van dit A-team der wouden, zodat het hele spul kan overleven, iedereen weet wie er waakt ´s nachts en overdag en wie voor het vreten zorgt en voor een veilige plek waar het warm is, een nest kan groeien en gescholen wordt voor regen, sneeuwvlagen en voor vijanden. Ik weet wel dat het er anders uit ziet, maar zo is als het er op aan komt. Ik denk dat er binnenkort wel een aanbieding komt van RTL4, nu de soapserie over Pfaffs stopt. Dit wordt ook veel interessanter en de sponsoren liggen voor de hand. Maar ik laat u wel weten, wanneer de eerste uitzending op tv komt. Als u maar belooft om de Privé en Weekend niet te bellen...

Buikschuiver, lip en zeemleer

Piippi drentelt over het fietspad, haar buikje net boven het asfalt. Af en toe staat ze stil. Een plasje water is voldoend om haar te doen stoppen. En die zijn er plenty. Het is pas half 5, donker nog en het regent. Ik loop in mijn korte broek en t-shirt en op slippers. Je moet snel zijn met zo´n kleintje, anders heb je al een ongelukje in huis. Mijn maag zit verdraaid, ik heb knallende hoofdpijn. `Kom, loop eens door...´ zeg ik tegen ons schatje. Het is veel te fris voor een korte broek en het regenwater spat tegen mijn onderbenen en voeten en ook van boven laten de dikke druppels zich genadeloos van de bomen vallen. Het interesseert totaal niet.
Zo moet het ongeveer zijn als een vrouw bevalt, stel ik me voor. Doodmoe, in de war, maar totaal blij, een uitputtende vreemde toestand. Alleen hebben zij er nog rond razende hormonen bij later, begrijp ik.
Maar het boeit voor geen meter. Ze zijn zo dicht bij de essentie van het leven, dat al die dingen niet tellen.
Voor Pippi telt ook niet veel. Een zeldzame auto in deze vakantie-tijd komt aanrijden. Ze vindt het heel mooi, spitst de oren, steek één achterpoot naar achter, de staart tussen de poten in. Zo staart ze, gebiologeerd door het onbekende geluid en beeld, de auto na. Als jongetjes in de 60/er jaren in een dorp, al heeft zij geen potlood en papier bij zich om de nummerborden te noteren, ten einde die later met vriendjes te vergelijken. Soms laat ze achterwerk zakken en kijkt ze meewarig hoe de auto´s voorbijrazen. Ze heeft totaal geen haast, maar zit pontificaal, alsof ze op een prima plek de races op Zandvoort zit te volgen...
De kennel waar haar moeder de jongen wierp ligt ver buiten de bebouwde kom, echt buiten. Dus nu hoort en ziet ze dingen in haar jonge leven, die ze totaal niet kent. Machtig interessant natuurlijk! En allemaal nieuw!
Op het grasveldje voor het voetbalveld laat ze zich helemaal gaan. Ze schuift met haar kin naar voren op haar buik verzaligd over het natte gras en blijft dan zo liggen, de achterpoten gestrekt achter zich. Dit is een bekend iets, dat kun je zien. Vervolgens staat ze weer op en loopt, al lekkend door. Van elk grassprietje likt ze begerig de druppels op. Maffe hond! Zonder iets te doen, komt ze retour. Ze weet al feilloos waar we wonen.
Op de oude drempel van het huis posteert ze zich  door haar achterwerk er neer te laten. Ik open de voordeur en ga naar binnen. Zij volgt me. Net binnen blijft ze zo staan, dat het onmogelijk is voor mij om de deur te sluiten, want dan zou die tegen haar achterwerk aan komen. ´Allez´, zeg ik. ´Beetje doorlopen Pippi.´
Ze blijft echter stokstijf staan, zodat ik genoodzaakt ben om haar een aanmoedigend zetje te geven. ´Hup, naar binnen jij. We kunnen hier niet tegen eeuwige dage blijven staan...´Dan  doe ik haar riem af, til haar op en loop naar de keuken. Ik sluit de deur en open de koker, haal het speciale Eukanuba-doekje er uit(een soort honden-zeemlap, die ideaal werkt om honden droog te wrijven) en maak haar buik weer enigszins droog. Dan zet ik haar weer op de grond en open de keukendeur, waar ze huppelend haar grote vriend tegemoet gaat. Pardoes springt ze tegen zijn snuit op. Hij trekt zijn lip niet meer op, maar kijkt naar mij voor begrip. Het wordt nog een lange dag voor hem. En voor mij ook. Zo meteen maar beschuit met muisjes gaan halen. Want het is toch feest! 

Help, wat gebeurt er met ons leven?

Als je zelf al wat bedaarder door het leven stapt(ik zei dus beDaarder), dan wordt je al gauw overrompelt door een pup, die speels, ondeugend en nieuwsgierig door je huis dartelt.
Gelukkig lag de digitale camera al klaar en de filmcamera stond op scherp, voordat onze Pippi een pootje over de drempel had gezet. De eerste kennismaking met Muffin, onze 7 jaar oude Dalmatische Hond verliep net geheel vlekkeloos. Hij werd verward door de plotse aanwezigheid van zo´n dartel blond meisje. Erg boeiend, maar ze bleek zo onvoorspelbaar en onbeholpen, spontaan en nog totaal zonder manieren. Dat zagen we door zijn voortdurend achteruitbewegen en de wat onwennige blikken die hij ons gaf, die soms zelf verwijtend leken.
´Waar komen jullie nu mee aan?´
Pippi bewoog zich frank en vrij, sprong gegen haar ´broer´ op. Verder onderzocht ze elk hoekje en gaatje van de kamer, rook aan allerlei voorwerpen. Ze presteerde het zelfs om haar tanden in de pas verworven stoelpoot te zetten, wat haar een eerste ´foei´ opleverde van het baasje. Ze keek hem engiszins verstoord aan. ´Ach, wat een raar geluid van die man die me in de auto hierheen bracht.´ Niks te verontrustends echter.
Het drinken vormde geen probleem, al wilde ´madam´ dat het liefste uit de bak van Muffin. Die bevond zich op ongeveer 40 cm hoogte, maar dat was geen probleem. Als ze zich oprichtte, dan keer ze vanzelf over het randje en met de poot erin, kon ze prima vissen naar druppels vocht. Muffin, de rechtmatige eigenaar en gebruiker keek zuinig toe. ´Wat een aso puberkind´,  dacht ie. ´Komt hier zomaar binnen stormen en zit ongevraagd met haar poot in MIJN bakkie. Nou ja, nou krijgen we het helemaal.´ Al gauw begon hij zijn lip op te trekken, om die tante eens mores te leren. Mocht weer niet van het baasje...Wat een veranderingen!
Blondje was inmiddels op haar buikje neergeploft. Met het hoofd in een hoekje en de poten lang uit gestrekt lag ze ongegeneerd op de parketvloer. 
Wij begonnen weer wat verontrustende beelden te zien uit een ver verleden, dngen die taboe zijn voor een pup of gevaarlijk. Losse dingen op een hoog iets. Alles van hout, wat in een puppybek past om op te knagen, elektrische snoeren, vooral die in donkere hoeken, zodat ze niet direct zichtbaar zijn. 
We dienden weer zeer wakker en alert te zijn, want de kleine lieveling was zeer bijdehand en vliegensvlug. O ja, open deuren, die naar keldertrappen leiden of trappen omhoog b.v. Vuilnisbakken waar stukjes plastic uitsteekt, gewoon vragen om moeilijkheden dat...
Ondertussen maakte Fred de ene mooie foto na de andere. En stukjes film, want we willen jaren na dato nog kunnen zien wat voor capriolen ze uithaalde en hoe leuk ze zat, lag, stond en sliep. Nou, haar mooie velletje, de oortjes, die flapperen als ze aan komt rennen en de donkere ogen en neus staan garant voor prachtige beelden! Een heerlijk model...