Bed

Een van de grootste genoegens sinds ik bij de volwassenen behoor is het gebruik van mijn bed. Gek genoeg ben je als kind geneigd om het tijdstip van naar boven gaan steeds maar uit te stellen. Het is erg vermakelijk om kinderen gade te slaan en te merken, hoe ontzettend creatief ze zijn in het verzinnen van smoesjes, excuses en trucs om maar niet te hoeven gaan slapen.
Hoe anders is het in deze fase van het leven, die ik nu bereikt heb. Moe van het werk of andere bezigheden, moe van het doornemen van post, rekeningen, soms gesprekken met gezinsleden en dan nog het laatste rondje met de hond en dan na het tandenpoetsen...hup het bed in.
Het mooiste vind ik, wanneer het bed verschoond is en de koele slopen en dekbedovertrek je begroeten! In de zomer met een frisse omarming. In de winter om snel warm te worden.
Het bed is ook de meest intieme plek in huis. Je vertoeft er enkel en alleen met mensen waar je van houdt(of waarvan je aanneemt dat je er van houdt) Je slaapt er, je beleeft er je dromen, je snurkt er, draait, en zucht. En je vrijt er! Je praat er, je knuffelt er, je masseer er. Je stoeit er, hebt er kussengevechten en lacht er. Je huilt er soms. Geen fijnere plek om de tranen de vrije loop te laten(behalve een bad dan misschien) Je kunt er jezelf zijn met of zonder licht aan. Of met een klein lampje, een leeslampje, een zaklantaarn of een kaarsje. Je eet er soms, je kijkt er tv of hebt je laptop bij je, sommigen hun gsm of smartphone. Je kinderen kruipen er tegen je aan totdat ze niet meer willen en hun lijven te groot zijn geworden en ze ook niet meer geknuffeld en gekust willen worden. Je ligt er als je geluk hebt nog met je geliefde als je oud en wat minder strak bent, grijs of kaal. Soms met je tanden op het tafeltje er naast, die je dan aangrijnzen bij het ochtendgloren. Je hebt er je badjas of peignoir bij de hand of sommigen niks. 
Kortom, je bent er kwetsbaar, het meest authentiek je zelf. En degene met wie je dat niet wil delen, die dienen er niet bij te zijn óf maar heel kort. Het maantje schijnt door een kier in de gordijnen en lijkt je toe te fluisteren dat het goed is, samen met de sterren. En 's ochtends gluurt het zonnetje naar binnen...tijd om wakker te worden en op te staan. Als je de nacht goed bent doorgekomen, dan kun je de dag weer aan en het leven...
In het bed wil je veilig zijn. Het is sinds mensenheugenis zo, al in de tijd dat mensen nog op aangestampte aarde  sliepen, op stenen of zakken gevuld met stro of hooi. En later toen de vulling dons werd van vogels. Hoe het er ook uitziet, hoe de geur ook is of de kleur, zacht of hard of er tussen in, met verstelbare bodem of van rubber, gevuld met enorme hoeveelheden water, het maakt niet uit. Het is ons hoekje, onze grot, ons nest, ons schip. Hier zijn we heer en meester, hier zijn we veilig, hier kan niks ons deren, maar kunnen wij bij komen van de waan van de dag. Hier laden we ons op als een leeggezogen accu. Hier worden we weer mens. Hier zeggen we weltrusten, goeie nacht of slaap wel tegen onze liefsten en goeiemorgen of hallo of haai als we de ogen open maken. Geen wonder dat de slaap vroeger de kleine dood werd genoemd. We sluiten af en we beginnen weer, herbeginnen weer zoals onze vlaamse buren zo mooi zeggen. 
Ik zou zeggen: bed, bed-dankt!