Uitdaging dag 15

Op de helft nu! Maar ik vind het een taaie deze vandaag, een stukje muziek uitzoeken die JOU weergeeft...
Ik kom meer uit op mijn werk als medium en mjn ervaringen in contact met mjn gidsen en overledenen aan de overkant en hun geliefden aan deze kant. Wel heel erg mooi! Net als dit lied van Josh Groban. Mooie stem, mooie lyrics, mooie vent. Ik heb hem life gezien en ken geen wereldberoemde artiest die zo echt het zelfde klinkt in het echt als hij en bovendien geen artiest die zo dicht bij zijn publiek staat, zo goed kan improviseren alsof het lijkt dat ie maar wat zit te klooien aan een vleugel ergens in een huiskamer met een stuk verderop wat mensen die dat ´toevallig´ horen. Nou, niks is minder waar..fantastisch mooi! En heel erg echt!

Deze is met Lara Fabian, hoewel ik de solo-versie prefereer, maar die kon niet hier geplaatst...helaas!

Uitdaging dag 14

Kijkend naar de prachtige serie Sensitive skin, met Joanne Lumley in de hoofdrol werd deze afgesloten met een prachtig lied. Gezongen door een Canadese counter-tenor bleek later. In vroeger eeuwen werden jongens-sopranen die goed waren, ´apart´ gehouden en zelfs gecastreerd om hun mooie stem niet verloren te laten gaan....het resultaat was dat ze een afschuwelijk raar lijf kregen maar hun hoge stem behielden. Ze werden heel beroemd en erg rijk en iedereen wilde hen horen. Ik geloof niet dat het tegenwoordig nog gebeurd. Wel vind ik het bijna irritant dat ik niet weet welke techniek deze zangers gebruiken, want het is en blijft uiterst boeiend...en erg mooi wat mij betreft...

Het lied is geschreven door John Dowland in het Engeland van de Renaissance, al is heel lang aangenomen dat de tekst van Shakespeare af komt.

Uitdaging dag 13

My guilty pleasure. Tja, effe nadenken. Deze is het! 

Ik heb het effe opgezocht, blijkt deze smartlap uit mijn geboortejaar te zijn. Zwarte Riek blijkt nog steeds te leven.
Tip: zing dit lied luidkeels in de metro van Parijs. Al verstaan de Fransen en andere mensen er geen bal van, het galmt lekker en ze waarderen het toch. Gegarandeerd leuk als je erg melig bent, zoals ik indertijd in 1986! Later deed ik hetzelfde met een Zwitser in de metro van Milaan maar dan met de hit van Tuto Cotugno. Soms moet je gewoon niet nadenken, maar zingen en er van genieten, ongeacht wat anderen er van denken. Héérlijk!

Uitdaging dag 12

Tja, ik heb niet aan veel bands een hekel of erger, dat ik ze haat. Ik ben niet echt crazy van Rowwen Heze, maar met Nynke is het te hebben in deze ballad. Ik geloof dat het met taal te maken heeft en het is niet up tempo. Niet mijn meest favoriete uitdaging, vooruit dan!

Uitdaging dag 11

Deze is heel makkelijk! Ik kocht hem van mijn zakgeld en ben geloof ik 3x terug gegaan, omdat ´ie het niet deed´. Ik baalde als een stekker, want de single sloeg telkens stukjes over en dat vond ik niks. De prachtige muziek en uithalen in de zang en dan stukjes missen, terwijl ik mijn zakgeld er aan spendeerde? Dacht het niet. De man van de platenzaak vertelde me op een gegeven moment dat het niet lag aan het plaatje, maar aan de lengte van de song, die was iets te veel gevraagd, waardoor de groeven van het ding te dicht bij elkaar lagen en de naald het niet kon bijbenen en zomaar een paar groeven opschoof automatisch. Een nieuwe naald zou de uitkomst brengen. Nou mooi niet, dacht ik. Lekker commercieel, bovendien was mijn zakgeld op. Later had ik hem op een lp, dus loste zich alles op. Maar wat een prachtige song, een mooie clip, ook iets was we nog nooit hadden beleefd, die schitterende beelden op tv bij een hit. Queen was daar erg goed in trouwens. En nu na al die jaren nog steeds een klassieker, helemaal terecht wat mij betreft. Ik krijg hetzelfde gevoel bij Barcelona, het lied dat Freddy Mercury schreef voor zichzelf en Montserrat Caballé, waarin ze samen uithalen...de rockzanger en de opera-diva, die normaal Puccini zingt etc. Net moeder en zoon...

Uitdaging dag 10

Moeilijk een lied te vinden waarbij je in slaap valt. Ik ken er wel waar ik heel rustig van wordt. Maar dan nog vind ik het niet saai of vervelend, eerder boeiend en ontroerend. Zoals dit liedje...

Het lied heet Bambina en is gezongen door Lara Fabian. Geboren in België uit een Vlaamse vader en een Siciliaanse moeder. Ze heeft in Canada furore gemaakt en is nu Canadese. Dit lied is er ook met piano-begeleiding, maar ik vind persoonlijk de gitaarversie wat intiemer en kleiner. Lara kan ook geweldig uithalen met haar stem. Maar dit ontroert me telkens weer. 

Uitdaging dag 9

Lekker dansnummer om te swingen...

Van kleine dingen

Waar ik werk, kwam ze geregeld over de vloer. Bij de groep van autistische mensen oefende ze enige mensen met lezen. Dat deed ze consentieus en met enthousiasme en een ijzeren regelmaat. Af en toe een praatje, waarbij ze me aan keek met heldere oogjes. Ze leek alles te zien en te horen. En passent gaf ze aan dat ´het weer tijd was om het oud papier aan de straat te zetten´. Heel makkelijk, want ze woonde vlakbij in de zelfde straat. Haar jaren zou je haar niet geven. Als ze eens een lichamelijk akkefietje had, vond ze dat maar niks. ´Mijn lieve hemel´, zei ik bij zo´n gelegenheid. ´U bent geen 20 meer en ook geen 30. Velen lopen allang met een rollator of erger, komen hun dagen door in een rolstoel of scootmobiel.´ ´Dat weet ik wel, zei ze, ietwat ongeduldig. ´Maar toch...´ Ze wilde door, bezig blijven, bij de tijd en mobiel. Voor iets anders had ze geen tijd en ook een broertje dood aan. 
De oorlog had een flinke impact op haar gehad. Afschuwelijke taferelen vonden er plaats, groot onrecht en de beelden zaten voor altijd op haar ogen geplakt, als het ware. De Engelsen die haar dorp ten slotte bevrijden, waren haar helden. Ze bleef contact houden met ze, met de familie als ze overleden waren en ze deed alle mogelijke moeite om het ereveld van de gesneuvelden onder de aandacht te blijven. En ook al die ervaringen uit het verleden leefden volop voort in haar en ze bracht die bij de volgende generatie en die er na. Voor haar kon er geen vrijheid zijn, als zij niet net zo wakker bleven als zij was...De verhalen die ze hen vertelden, maakten indruk, omdat ze uit de eerste hand kwamen en zich afspeelden in de bekende dorpssituatie. Ze schreef ook over die dingen en over andere onderwerpen, historische.
Ze richtte een zaak op en liet die bloeien, door de jaren heen. Vrouwen die thuis alles managede, hielp ze door cursussen op te zetten om dat nog beter te doen. Een geëmancipeerde vrouw, haar tijd vooruit...
Ook op andere vlakken deed ze zich gelden. Ze kon fel zijn. Terwijl ze ook humor had en een scherpe kijk op dingen. Onze mensen nam ze ook mee op sleeptouw naar interessante plekken en diste de verhalen op die er bij hoorden. 
Kortom, ondanks haar leeftijd bleef ze doorgaan. Roddels en achterklap moest ze niks van hebben, die kapte ze af. Dat vond ze zonde van haar tijd en energie. 

Ik zag haar een weekje of zo voor dat ze overleed. Haar uiterlijk was anders dan normaal. Ik was er niet gerust op. Ze meldde me dat ze zich niet helemaal lekker voelde. En dat ze naar de dokter zou gaan, die zou haar wel doorsturen naar het ziekenhuis was haar verwachting. Door wat ze niet zei, werd ik gesterkt in mijn onrustige gevoel. Het was langzaam tijd. En dat werd bevestigd. Ze mocht vertrekken, het was klaar.

Ik denk aan de kleine dingen. Aan de oorlog en al die Engelse soldaten. Aan hoe ze dingen op andere plekken aankaartte, met grote moed. En hoe ze keurig verscheen iedere week bij onze mensen. Ik grapte soms als er iets anders was, zodat ze niet hoefde te komen ´U krijgt een snipperdag volgende week´. Ze moest er om lachen...dat was dan maar zo. 
Toen ik hoorde dat ze overleden was, zag ik meteen er na beelden van kinderen in Syrië waarvan de ouders vermoord waren door regeringstroepen. Meisjes die naakt op straat lagen en niet door familie weggesleept konden worden. ´Dan weet je het wel´, hoorde ik haar zeggen. En van een moeder, van wie de nog kleine kinderen en vader niet wisten, waar men haar begraven had. En ik moest denken aan haar afschuwelijke soortgelijke verhalen. 
Toen realiseerde ik me weer hoe belangrijk het is, dat er mensen zijn, die dit soort ´kleine dingen´ onder de aandacht brengt. Die meteen wijzen op dingen die niet kunnen en die het lef hebben om door te gaan.
Want er zijn geen ´kleine dingen´, die kunnen in no time grote dingen worden. Afschuwelijke dingen...
En daarom ben ik blij dat ik deze vrouw met haar oogjes en haar lach en wakkere geest gekend heb. Mooi mens! Ik zou willen zeggen ´rust zacht´, maar ik ben bang dat ze ´daar´ de boel wel eens lekker op zou kunnen schudden met haar aanwezigheid. Mooi, een mens naar mijn hart...Dus ik zou liever zeggen: Zet hem op! En tot ziens!

Uitdaging dag 8

Een liedje waarvan ik alle woorden ken. Dat is niet moeilijk voor mij. Een klassieker ondertussen.

Gezongen door één van onze beste artiesten ooit, wat mij betreft, geschreven door zijn vriend, die uit hetzelfde dorp komt als ik, een vertaling van een Frans lied. Ik kom van een dorp, ik woon in een dorp en ik hou van dorpen. Ik vind het mooi hoe Wim Sonneveld dit zingt, zonder overdreven senitmenteel te worden. In mijn hoofd heb ik de tekst al een aantal keren ´aangepast aan deze tijd´...Hij heeft meer van dit soort liedjes gezongen, o.a. Burgemeester Beekmanlaan en het nostaligische Isabel en de Zomertrein van Scheveningen. 

Uitdaging(vervolg)

Ik had niet kunnen bevroeden, dat ik het zo leuk zo vinden, die stukjes muziek te bedenken en verzamelen, vanwege de uitdaging! Erg leuk!

Dag 6. Nu een liedje dat me aan een bepaalde plek doet denken.
Niet moeilijk. Het is een lied van een zanger uit Mexico. Ik was een tijd erg ongelukkig in de liefde. In een gessprek met een collega krgen we het over Mexico. Ze vertelde dat ze er heen gestuurd was als jonge meid door haar ouders, omdat ze ietsje te veel uit de band sprong. Bij haar oom en tante daar een tijdje zou haar goed doen, dachten pa en ma. Helaas, het verhaal ging gewoon verder, zodat ze weer linea recta terug ging. Maar ze was er nooit meer geweest...Nou, zei ik, wat vrijmoedig. Dan gaan we er toch een keer naar toen? Ze wilde niet alleen(lees: ze durfde niet goed alleen) We boekten en we gingen. Een krankzinnige onderneming. Zij moeder van twee kinderen en ik single. Zij kon één week blijven, ik twee. Haar man zette ons af op vliegveld Eindhoven. De kids waren ziek, dus vroeg ze hem of hij even wilde kijken of ze niet dood op bed lagen...voor ie ging werken. Ik vond het sjiek, dat we eerst naar Amsterdam vlogen en daarna naar Mexico. Het kleine vliegtuigje taxide naar de startbaan en begon op te warmen. De kont van het ding wiebelde als een kip, die wormen zoekt. En daar gingen we. Ik heb nog nooit zo´n slecht vlucht gehad. De kip wilde vliegen als een adelaar, maar door regen en wind, duurde het wel lang voor we hoogte kregen. Het schudde en rammelde van alle kanten. 
In Mexico verbleven we bij tante, oom was al overleden. Een Canadese met roodachtig haar, een soort kruising tussen Miss Marple en Katerine Hepburn. Ik vond haar geweldig en we hadden instant contact. Een slome Indiaanse poetste daar het huis, ze slofte achter een veger aan, dat was het. Tante dacht dat ze geld stal, want ´ze deed geld in allerlei boeken en het was steeds weg...´. Maar tante was een beetje in de war. Ze had twee honden, die dezelfde kwalen had als zij. De ene was blind en de ander had kanker. Verder gingen we met bussen naar Taxco, een prachtig zilverstadje en naar Acapulco, waar ik niet veel aan vond. Daar kreeg ik diarree en zij werd ziek van het sabbelen op een ijsklontje. Terug naar Mexico-stad, waar ik afscheid van haar nam. En ik nog een weekje doorging met de toerist uit hangen. Ik had er een erg comfortabel hotel, midden in de stad. ´s Ochtend ontbijt in het Casa des Azulejos(tegelhuis), het oudste koloniale huis in de stad, tussen de advokaten en zo meer. Ik kon al ontbijt bestellen in het Spaans. Ik bezocht Teotihuacan, de oude Aztekentempels. Nadat we eerst tequilla hadden gedronken, een 6o meter hoge piramide opklimmen. In de bus zat een Amerikaanse met twee dochters. Ze durfde niet de piramide op, maar ik dwong haar. (Je bent Amerikaanse, dus hup, omhoog) Ze deed het nog ook, haar dochters lagen in een deuk. Eenmaal boven, durfde het goeie mens niet meer naar beneden. Ik vond het ook nogal eng...maar kreeg de ingeving om achterstevoren naar beneden te gaan, dan zag je de diepte niet zo. En zo kwamen we weer veilig op de grond. Ook zag ik er de kathedraal, een foeilelijk gebouw. Achterin, achter het altijd hing het mythische schilderij van La Senora de Guadaloupe, die beschermheilige is van Mexico en in vrijwel alle Zuid-Amerikaanse landen bekend. Je moest er met een rolband langs, nog nooit zoiets idioots gezien...Achter in de kerk namen priesters gewoon tussen anderen op een bank de biecht af. 
In Mexico-stad had ik veel sjans. Ik kon mijn kop niet buiten de deur steken of ik had alweer een Mexicaan achter mijn kont aan hangen, het leek wel of er honing op zat. En zelfs in het hotel knipoogden er nogal wat. Wel een enorme boost voor mijn ego en zelfvertrouwen. Aan het einde van de reis had ik nog veel te veel pesos over, dus ik moest iets. Ik kocht een paar boeken. En in die dure winkel, zag ik ook cd´s liggen. Ik luisterde ze en was verkocht. De zanger? Ene Luis Miguel. Geen hond die hem hier kent, maar daar is ie ´wereldberoemd´. Een enorme ster, al van heel jong en hij had nogal wat problemen vanwege het over het paard getild zijn, verzekerde men mij. Maar iedereen was gek van zijn muziek. Ik draaide hem daar al grijs, terwijl ik naar de lichtjes van de stad keek. Dat en de dansende indianen op het grote plein met hun geuroffers en enorme verentooi en trommels, de kever-taxi´s en de schilderingen van Diego Rivera, het zit vast verankerd in mijn grijze cellen. Wat een land! En o ja, de Mariachi-muzikanten die met hun instrumenten achter de auto´s aanrennen en spelen...en dan heb ik het nog niet over het geweldige eten...ach, Mexico...
Daarom Luis met Solamente una vez...slechts één keer!

Dag 7 een lied dat denken aan een evenement.
Ik heb gekozen voor een lied, dat voor mij hoort bij een apart evenement: ons huwelijk. Als je je leven lang hoort, dat trouwen niet voor je weg gelegd is, omdat 2 mannen simpelweg niet kunnen trouwen met elkaar en je ziet je zus en je broers trouwen en iets heel speciaals beleven met hun lief, dan doet dat pijn. Je verbijt dat en je maakt het kleiner. Als je dan jaren later toch de mogelijkheid krijgt, omdat jouw land als eerst een wet aanneemt, die dat regelt, dan is dat geweldig. En voor ons huwelijk mochten we drie stukjes muziek uitzoeken. Ik luisterde wat en vond dit lied. Ik verstond er geen bal van, toch moest het er bij. En toen bleek dat de tekst ging over dat de liefde eeuwig is...dan staat je verstand even stil. Nog steeds een heel speciaal nummer voor ons, ook omdat het van Bettan is, een Noorse zangeres...

Uitdaging

Ik stuitte op een leuke uitdaging via José, een andere enthousiaste blogger. Dertig dagen lag allerlei stukjes muziek delen, die een betekenis voor je hebben.

Dag 1. Een favoriet liedje

Bette Midler is een favoriete zangeres, actrice en performer van me. Dit liedje is van de Beatles, geschreven door MacCartney en Lennon. 

Dag 2 Minst favoriete liedje

Ik heb gekozen voor dit nummer.

Ik kan me herinneren dat Céline op kwam en begon te zingen. Geen mens had nog van haar gehoord hier in Europa zo ongeveer. Een lange lijs met fout permanent. Daar is overheen te komen. Maar toen ze begon te zingen haakte ik af. Vooral het refrein deed zeer aan mijn oren. Het klonk niet meer als zingen maar als schreeuwen voor mij. Daar zit toch verschil in. En dan die ´vitrage´ die onder aan d´r heupen hing. Een dikke vette no no, wat mij betrof. En helaas, dat is nooit meer over gegaan, hoe zeer haar man en manager ons haar ook door de strot probeerde te duwen, het wilde er niet in. Gekke is, dat het een heel leuk mens lijkt te zijn in interviews, vol humor en zo. Prima, zo lang ze maar niet zingt...wat mij betreft...

Dag 3 Een liedje waar ik vrolijk van word.

Dit deuntje zit al sinds mijn jeugd in mijn kop, zo´n kleine 50 jaar heb ik uitgerekend. En nog elke keer word ik er erg vrolijk van. Een leuke sound uit de 60er jaren. En ongekend populair toen....

En zo komen we bij dag 4, een liedje waar je verdrietig van wordt...

Dat is voor mij dit lied. Van de weergaloze Dalida, die in giga veel talen heeft gezongen, zeer suksesvol was in haar carriere, maar niet in de liefde en privé en een einde aan haar leven maakte...

Dag 5  Een liedje wat je aan iemand doet denken.

Van de Engelse jazz-zangeres en actrice Dame Cleo Laine. Iemand met een fabuleuze stem, een bereik van 4 octaven wat uitzonderlijk is(ken in Nederland alleen Marie-Cécile Moerdijk die dat ook kan) een mooi lied. Het herinnert me aan mijn eerste liefde. Op mijn toenmalige werk kon ik het schaamteloos zingen, geen mens aanwezig(meestal) en in de hal bij de trappen galmde het zo lekker of in de grote ruimte...Er zijn wel eens mensen blijven staan op straat, hoorde ik van collega´s, om te kijken waar die stem vandaan kwam en om te luisteren...ach, mooie herinneringen. 

Brief

Geachte mevrouw van de V.,

Het valt mij op dat, geheel buiten uw schuld om, naar ik aan neem, er berichten verschijnen over u en uw situatie. Je kunt geen krant openvouwen, geen radio aan zetten of tv of we worden overspoeld met nieuws over u.
Deze week zat ik argeloos te kijken op de vroege morgen naar een toch alom gerespecteerde tv-show. Een wat enge nicht zat achter de desk met geverfde haren en gesoigneerde nagels. Naast hem zat de hostess met blonde lokken besmuikt te lachen. Ik slurpte zachtjes aan mijn eerste koffie. De honden soesden op hun kussen. Kortom, het leven was goed ´s ochtends om kwart over 7. De nicht begon te oreren. U zou, op het punt van scheiden een uurtje met uw aanstaande ex geconverseerd hebben. Dat meldde uw en zijn advocaat vertelde hij verlekkerd. Ook zou een bevriende dame zich er bij gevoegd hebben. Helemaal kon ik het niet volgen, maar uiteindelijk kwam het er op neer, zo meldde hij, dat u en hij ´het´weer gingen proberen. 
Nou laat mij dat stoïcijns, met alle respect. Ik heb om kwart over 7 wel andere zaken aan mijn hoofd. Of ik dien te gaan strijken b.v. en wat we die avond zullen eten. Enfin, u begrijpt me wel, grote mensenzaken, zal ik maar zeggen.
Ongevraagd getrakteerd te worden met een ´dame´ die zelf net haar lover verlaten heeft en met een ijselijk gezicht die man zit te ´voeden´ met vragen, waarop hij van alles verlekker insinueert, dat schiet me in het verkeerde keelsgat. Ik snap met de beste wil van de wereld niet, waarom we dit allemaal zouden moeten weten. Begrijp me goed: ik gun u het allerbeste. Tv.-shows door heel het land, ondergoed-modellenwerk(zag ik u onlangs in een Noordelijk land hangen in een leuke bra bij een lingeriezaak), op de rode loper met wie u maar wilt. Ik ken u niet persoonlijk, dat hoeft ook niet. Maar ik betreur dit soort incidenten ten hoogste. Geen zinnig mens, wat ie ook uitspookt in zijn of haar werk, zijn of haar privéleven hoort dit soort bagger over zich heen te krijgen, hoeveel die ook verdient of beroemd is of  a wannabe bekendheid nastreeft.
Ik begrijp werkelijk niet dat zo´n overspannen vent of zo´n ijskonijn het nodig vinden om u door het slijk te halen en dan op zo´n manier, dat het niet door de ex-lover van zo iemand juriidisch aan te pakken is. Misschien bent u er inmiddels aan gewend en veegt u er op zijn hollands gezegd uw derriere aan af. Maar het gebrek aan fatsoen zit me dwars. Ga toch lekker naar je volkstuintje schoffelen, of breien voor Somalië of een klompendans instuderen, denk ik dan. Doe iets nuttig! 
Afijn, u begrijpt waar ik naar toe wil. Dus wil u, mede namens alle fatsoenlijke medelanders het allerbeste toewensen, waar en met wie u maar wilt, alle gezondheid en geluk, Gods zegen(indien gewenst) en zo meer.
Hoogachend en met vriendelijke Gruesse, Robert

Traces in the snow 2

It was tiny and it moved about. I soon got what and once again my camera came into action. Hopping about, not an easy target. Patience, Robert, I told myself. Just concentrate and wait for the right moment...

Wonderful, I did feel happy after this. I went on, down the path. There was another shrub waiting if I was not mistaken. The sun came out and changed everything. The wall of the castle turned a kind of orange, exposing all kinds of different stages of building. Some bricks had decayed, leaving holes, the colour was almost the same as the red of the robin in the snow.  

Before I went on, I glanced at the pond. The surface was frozen. The big trees on the other side casted a long shadow on the ice beneath. I loved the subtile shades.  

Some more steps took me to the next subject. The sun emphasized the flowers. I felt excited. But I had to stay calm to get it right. Just take my time to focus, after chosing one or two. I was afraid the sunlight would disappear before I got a chance to press the button, but it didn´t. Of course not...

Next came the round wall of the castle. The park was a bit lower there in comparisson. Opposite the yew trees with their dark green branches and the wall of the church. 

A bit further I saw beechtrees. Their leaves dangling about. The sun made them look lighter.as the ligth came from the other side. 

Over the brigde I went. I had to be careful there. The view on the pond was great. White and grey and the castle from afar.

No ducks to be seen now. God knows where they went, for the time being...I came to the East side now. Big old trees, holly and cornfields behind it. Empty now of course. The sun was still shining..

Birds were hiding in between the leaves. I heared them, but other than some faint movement no sign. Such a pity! I would have loved to have another or try to get another on a picture...never mind...

A bit further I saw an old trunk. The colour matched beautifully with the snow. 

I saw the castle from this point. The windows looked tiny in the vast wall. The view should be great from there on the pond too. In summer with the ducks or spring with the frogs ´singing´ or in winter now...

Just in front of my feet I noticed daffodils popping up. Due to the warm weather before the cold set in, they had managed to grow and even produce some flowers, ready to at the first sign of more warmth get in bloom...new life, while everything seemed dead...

Another bend in the path. Nearly there, back to the gate. I could hear my stomach. Ah, it must be late by now. No idea how long I had been wandering about...completely lost track of time. But I did begin feeling a bit peckish...haha. 

Then I noticed the ducks house in the pond. Another picture, go on Robert...

The hedge also had wonderful colours and texture. Nicely trimmed too. Some job...

On the small bridge the snow was glistening on a wooden rim. I did not expect much of it as I tried to catch it in another pic. But I thing I did come out fine...

I took my bike up, went through the red gate in the old brick wall. I noticed the green moss on it. Just slung my leg as I sat down. I felt all inspired. By nature, by beauty, by the history of the castle. I imagined the nobele inhabitants of the castle feeling cold, suffering of mold, of bad plumbing of insects and mice, moaning about the dogs droppings, the costs of the place and their ever troubling rheumatism...I sincerely hoped I was very wrong about it. If only the man would not have worn his wax coat, his hat and no beagle. It just emphasized the prejudices of the ´Lord of the Manor´ and all that came with it. For all I know they were happy. Just as I was, cycling home with my warm cap and gloves on my simple bike. Looking forward to a good lunch in our cosy warm home and Fred returning with his pics and a content smile...knowing  ´Life is good´. And beautiful and inspiring, no matter how long you are in it. As long as you open your eyes...

Traces in the snow

It took a while for me to open my eyes. My dream last night was long and complicated. It involved a lot of people, well-known to me. But it left me feeling well. Now all I had to do was to get my eyes open, jump out of bed. I did not hear the dogs. But that changed quickly as I had my feet on the floor. Their barking sounded like someone had been beating them with a stick and I was about to set them free. Which of course was utter nonsense. Just overslept a bit, that was all.

After tending to the dogs, I enjoyed my breakfast. Fred still in bed, enjoying the warm bed on his own. But he did join us sooner than I thought. He announced he wanted to go and make photo´s in the snow. ´Good´, I said. ´I will let you go off on your own. No use to go with you as I already went there two days ago. You do your thing, I will be off to the other side.´

Once I had taken my bicycle I slowly started riding to the other side of the village. Our village is small, just around 4,000 people lve there. I passed the two windmills and went left, Then, at the end of the street I turned right. It was quite cold and I was happy I took my special cap and my shawl. I saw the road at the back was still covered in snow. I have to go slowly, it could well be slippery. At this end the castle of our village stands, clearly viewable as the shrubs had no leaves to cover it anymore in winter. I put my bike there and took some pictures. The back of the castle has the form of a quatre circle, with openings to the side. That way you have a view of the courtyard, but only a little. The castle is on a kind of artificial hill. I took my bike and went on foot. Left of me the farm with its typical colors on the windowblind, indicating it belonged to the farm since heaven knows when. I saw four container with shrubs in it.  They seemed like nowadays guards minding the gate and all who entered..

 

A man approached from the other side. As I came closer I saw him observing me. He wore a hat and a long wax coat. A beagle dog on the leash accompanied him. The dog was sniffling about the snow. The man was still watching me, but I noticed he wanted to walk towards the bridge and the big enterance. ´You must be living here´ I said to him, pointing at the door. ´Yes, I do.´ ´It must be very special´, I said. ´Or maybe it is quite normal to you...´ ´Well, we have lived there for a long time.´ 

´Still´, I insisted.´With this snow it is amazing, very inspiring.´ He did not seem to agree, I watched his shoulders go up in a disagreeing manner. Then he turned and went in. It made me wonder. In summer we had visited the inside of the castle. Quite rare, as it was being lived in by a family.

And of course they were not that keen on having strangers about the place. We did get a chance to see the Great Hall, which was obviously huge and high. A big fireplace and an enormous table. I rather liked the courtyard. They did have a lot of roses against the walls and the towers were vast and the walls were thick. The castle was build to last and able to defend the people living there and some more against the enemie, even acrosse the river close by. It used to belong to a distinguished nobleman and his family. During a period  in which the Spanish King Philop was still in charge noblemen of our country rose against his government, claiming that the people of the Netherlands, half of them protestants and half catholic wanted to be free. The king did not like that at all and as a result two of them were executed in Brussels to frighten off others who had simular ideas. It did not help as it was the start of the change that freed our country from the foreign ruler. One of the executed noblemen was the Earl of Horn, who resided in our castle. Sadly his widow was deprived of all her husbands belonging, including his castle, the farms and windmills. Meaning she had a lot less income and no place to stay, basicly. 

The nobleman I met today was not of the same family. I am afraid his influence is no longer the same as of the notorious previous inhabitant of the castle. But he did look the part in his coat, hat and with just the right kind of dog...His reaction to my question made my mind drift off. For me it was easy to get inspired by the medieval building and the bridge, the big farm with it gardens, the lane and the park-like garden surrounding everything. Maybe it was not that inspiring to him anymore....

I looked at the windows, above the entrance to the left. What would it feel like to live there. Espacially in the wintertime? The walls could be thick, but unlike a modern home no isolation installed, I assumed. And these were the more convenient parts, the one that had been modernised to live in. What about the Great Hall. Well, they told us, this was no area to be seated cosy and have a nice family evening. Too big, to cold...

Heating it would not be an option. And then...all these people in the garden. Which in fact was like a park, open to the public. Meanwhile it had to be maintained. Old tress chopped or taken care of. The lawn mowed. The paths tended to. And the pond with its ducks. All these people walking their dogs. They left ´stuff´ everywhere. I had to be careful to put my bike and watch my step...

And then there would be mice or even rats maybe, in the cellars. Or insects in the wood of the ceilings or attic..I walked on, taking more pics of the farmgardens, the lane and the trees. 

I heared a bunch of other dogs approaching. Two women came walking with three dogs. One ran ahead of the others, while one of the ladies shouted at him. ´Hello´ I said, greeting the dog, stretching my hand out. ´Don´t worry, I got one just as jolly at home, I am used to it.´ ´I just don´t want him bothering people who dislike that...´ the women replied. ´I understand, but it is no problem. ´Your dog is a mix, ain´t it? Beautiful eyes...so blue!´ It turned out to be a Labrador-Border Collie dog. ´Ours is a  Dalmation, he should not have such eyes really. But we love it. Normally he would have been put down...´ The women gasped...´Oh no...´they said. ´I am not that scared of something unusual. Working with mentally handicapped I am used to that kind of thing. If all the ´strange things or persons´ would be eliminated, what world would we end up with?´ They both agreed and had to move on. The dogs were impatient. As I entered the red gate of the park, an elderly couple came out. They smiled at me. I returned the favor.

I decided to take the path closest to the side of the castle. There were some special shrubs and trees I wanted to check out first. I was drawn to a colour at first. This special  one was in bloom in full winter. Just hoped I could catch the flowers. They were magical...

Just next to it another...bearing shiny red berries. Ah, this would be problematic. Berries are a nightmere to photograph. They never came out right...I decided to try anyway...Just the right background and angle. I did take several to make sure. It did seem all right. Loved their colour against the white everywhere...

As I turned around checking the photos I saw the snow at the other side of the path.

JUBILEE OR DOUBLE TREAT

Today, instead writing in Dutch, I wanted to try something new. It is like a kind of treat to myself and to you my readers as well. First off I had been thinking of doing this, just a thrill, and secondly I wanted to celebrate. It has now been about 18 months since I first started writing on this blog. Around Midsummer and I had been very doubtful wether or not someone ´out there´ would be interested enough to read, let alone enjoy the ´fruits of my hand´. Well, as it turns out, they do and they did. I am happy to announce that recently I had the 10,000st hit on my blog. To me it is amazing. It humbles me, feeling a lot of gratitude. And looking back at who my readers are, they are not only from the Netherlands, but also from other parts of Europe and the world. I want to thank you all, amazing. So this next story now I wrote in English. I do apologize to all readers who are not that familiar with reading in English, the next one will be in Dutch again.

Now, as I am very curious about my readers I want to ask you something. No no, no money or anything. I just have some questions for you, which I hope you can react to anonimously, that would be very nice.

It concerns espacially those who live outside the Netherlands. Here are my questions to you...

1. Are you Dutch and living abroad?

2. If so, permanently or temporarely?

3. If you are not Dutch, is it possible to have my writings translated in your own language?

4. Do you read other blogs as well?

5. If you could make a choice would you prefer to read it in Dutch or English or don´t you care either way?

6..Suppose I would write a book, would you buy it, you think?

Thank you so much for answering! Robert

Het spijt me geweldig voor diegenen die geen Engels lezen. Ik leg in het bovenstaande stukje uit, dat ik zin had in wat nieuws én dat ik wat te vieren heb. Na amper anderhalf jaar dat mijn blog bestaat, hebben mensen 10.000 keer ingelogd en gelezen. Ik vind dat verbazingwekkend, kon dat van te voren niet bevroeden. En daar onder veel Nederlanders en Vlamingen, maar ook mensen uit andere delen van Europa en zelfs de wereld.  Ik wil een ieder hartelijk bedanken, het maakt me nederig en een klein beetje trots!  Om het te vieren, wil ik voor één keer een stukje te schrijven in het Engels. Maak je niet dik, de volgende zal zeker weer in het Nederlands zijn. 

SNEEUWDAG

Ik was in het rijk

van de Sneeuwkoningin

Ik stopte met denken

zo kwam ik er in

Het was er zo mooi

zo wit en zo stil

Ik vergat wat ik moest

wat ik zou en nog wil

Stap ook in het rijk

en kom er maar in

Wordt ook zo mooi 

zo wit en zo stil

Hier is er geen euro

of crisis te zien

geen auto te horen

en geen vliegmachien

alleen het geluid

van engelenmuziek

niks te zeggen

geen enkel repliek

Hier is slechts nog sneeuw

onder voeten te kraken

een dag lijkt een eeuw

geen haast om te maken

Alleen nog wat vlokken

die zie je dan stuiven

en wit-lange takken

die zacht naar je wuiven

Stap ook in het rijk

en kom er maar in 

in het rijk, in het rijk

van de Sneeuwkoningin

Gewoon een zondag

Ik had het niet zien aankomen. Gewoon ´n zondag Op weg naar oma.
In de keuken liep iedereen rond. Mijn oma zat voor het raam. Opa aan de andere kant van de tafel.
Ik stond bij het aanrecht en bewonderde de vreemde groene kleur op de deuren.
Tante roerde door de soep. De jongste zus van mijn moeder droeg een bloemenrok met een wit bloesje erboven. Haar blonde haar viel in lange lokken over haar nek. Wat hield ik van haar. Dat wist ook iedereen in de familie. Hoe vaak had ik al niet gezegd? Als ik groot zou zijn, ging ik met haar trouwen. Dan kon ik voor altijd bij haar zijn. Ze rook ook heel lekker, maar dat had ik nog nooit aan iemand verteld. Ik wist ook zeker dat ze van mij hield, want ze knuffelde me altijd. En soms knipoogde ze naar me van een afstandje. Of ze nam me op schoot met haar armen om me heen. Dat kon nog net, want ik was al bijna 4 jaar...
Er ontstond onrust in de keuken. Tante streek haar lokken achter de oren. Opa lachte. De koekoeksklok kondigde aan dat het twee uur was. Het vogeltje floepte twee keer naar buiten, voor het weer verdween in zijn huisje. ´Daar komt ie aan´, zei oma en ze keek zo normaal mogelijk. ´Zet de kopjes maar klaar.´ 
Een kakofonie van stemmen. De deur ging open. Een man met blonde krulletjes verscheen. Zijn haar was kort en hij keek streng uit zijn ogen.Ik vroeg me af of de koekjestrommel nog uit de kast zou komen vandaag. Oma had altijd zulke lekkere koekjes maar soms vergat ze dat. Vooral als er veel mensen rond liepen.Ik was er niet zeker van, die dag. Zou wel niks worden en ik mocht er niet naar vragen van mijn moeder. 
En toen hoorde ik wat ik nooit wilde horen. ´Verloofd´. Wat een raar woord! Iemand zei dat die krulletjesman ging trouwen. Met MIJN tante! 
Ik weet niet waar het vandaan kwam. Het was er gewoon, onder in mijn buik ergens...Het bloed vloog omhoog. Mijn hoofd suisde er van. En zo stond ik ineens voor hem, die rare reus, die gemene indringer.
Mijn voeten schopten tegen zijn benen. Ik brulde en gilde. Mijn vuisten sloegen hem. Ik beukte tegen zijn lijf. Ik wist niet wat ik deed, maar ik was razend. 
´Nee, nee!¨krijste ik van boven uit mijn longen. ´Ze hoort bij mij! IK ga met haar trouwen. En niemand anders. Weg, weg.´ Mijn keel deed zeer. Ik sjorde aan zijn broek. 
Om mij heen begon iedereen te lachen. Ze schaterden voluit. Dat maakte me wild en met hernieuwde kracht klapte ik opnieuw tegen de benen van die stomme vent. 
Het was mijn tante zelf die me beet pakte en me mee naar buiten nam. Daar huilde ik hartverscheurend. Ze droogde mijn tranen. Ze troostte me. Maar het was zinloos. Ik voelde me verraden. Nooit zou het meer worden zoals het was. Niemand die het snapte. Ik was alleen. En zelfs tante...niet langer vertrouwd. Voor altijd een vreemde...ik kon niemand vertrouwen...zoveel was duidelijk. Geen zoete geur meer, geen zachte armen. En ook de koekjestrommel kreeg ik niet te zien, die dag. Dat had al een teken moeten zijn.