Sinds enige jaren krijgen we met de regelmatigheid berichten over ons uitgestort, die het jaar 2012 betreffen. Om meer nauwkeurig te zijn, wat ons te wachten zou staan op de 21e december van dat jaar. Als ik het rechtuit mag vertalen: volgens de Maya-kalender en de berekeningen die sommigen er op losgelaten hebben en de conclusie´s die volgden in de vorm van een voorspelling zou die dag de wereld vergaan. Onze gehele planeet zou niks dan rampspoed, ellende en apocalyps-achtige taferelen kunnen verwachten.
In eerste instantie deden die voorspellingen vooral de ronde in kringen van ´spirituele mensen´. Mensen die zich verdiepen in de diepere lagen van het menselijke bestaan. Ik moet zeggen dat ik veel ervaring heb met het vertoeven in die kringen en heb ook wel een en ander meegekregen van wat zich daar afspeelt. En ik voor mij zelf het idee dat elk mens spiritueel is, simpelweg omdat die onstaat en een reisweg aflegt in dit leven, met eigen uniek ervaringen, problemen en geluksmomenten. Hetzelfde geldt voor kunst, wat mij betreft. Elke kunst voegt iets toe aan de cultuur en aan de mens die er ´gebruik´ van maakt, die wordt er door aangeraakt of misschien zelfs ontroerd door. Of het nu een boek, een beeld, schilderij of muziekstuk betreft. En door die ervaring verandert er iets in die mens, er ´verschuift´ iets en het wordt nooit meer 100 % hetzelfde meer.
De gruwelijke voorspellingen voor 2012-20-12, de engelstalige manier van datums weergeven, hebben zich nu uitgestrekt naar journalistieke en wetenschappellijke vlakken van de maatschappij en wel wereldwijd zo schijnt het. De meest vreemde boodschappen komen uit de soms potsierlijk zich presenterende mensen of verenigingen. Helaas bekruipt me dan het zelfde gevoel als de kerken die eeuwenlang mensen bestookten met onbehaaglijk aanvoelende gevoelens. Tegenwoordig kunnen we die gerust als angst bestempelen. En je hoeft geen groot psychisch inzicht te hebben om vast te stellen, dat mensen die angstig zijn, de meest vreemde beslissingen nemen. Eén daarvan is zich proberen te beschermen voor onheil, te vluchten of te vechten. Helaas is het een Don Quichotte-verhaal. Men strijdt tegen windmolens. Ook moet ik dan denken aan soortgelijke profetiën die door soms onvermoeibaar werkenden ons voorschotelden bij het bereiken van de jaarswisseling 1999-2000. De ziekenhuizen zouden niet meer kunnen werken. Patienten die onherroepelijk op dat moment het stoffelijke voor het eeuwige wisselen moesten, omdat de computergerstuurde apparaten uit zouden vallen en ook noodaggregaten niet meer werken. ´t Is jammer....Ook enorme jumbojets en boeings met honderden passagiers zouden uit het luchtruim donderen, als fruitvliegjes die een wolk van DDT in vliegen...En schepen tegen elkaar botsen, omdat hun radar waardeloos was geworden. Vulkaanactiviteit niet meer meetbaar, seismografische vibratie´s onberekenbaar, tsunami´s vrij spel. Telefoonverkeer? Onmogelijk voor maanden. Rekeningen betalen of geld pinnen? Vergeet het maar. Totale chaos zou ons deel worden, anarchie en oproer. Een festijn voor dieven, alarminstallatie´s waardeloos. Revolutionairen die hun slag zouden slaan.
Ik had die avond dienst bij ´mijn´ verstandelijk gehandicapten. Als ik dan toch de geest moest geven, dan maar bij mensen, die zich geen bal van al die depri-berichten zouden aantrekken. Go out with a blast!
Helaas, van al wat voorzegd was, bleek geen enkel ding uit te komen. Treinen reden normaal, computers deden het, telefoon naar familie om 12 uur als altijd, geen enkele chirurg en verplegende hoefden 8 patienten tegelijk te beademen of reanimeren op de IC. Ik vond het wel een afknapper. Want ergens in mijn achterhoofd hadden zich de beelden van een horror-rampenfilm uit de VS genesteld, tegen wil en dank.
De enige ramp was dat ik mijn lullige twee bewoners om half 2 nog niet naar bed kreeg, ze wilden simpelweg niet, want ze zagen nog een verwaaide vuurpijl en hoorden nog enkele gillende keukenmeiden dichtbij. En de volgende dag vloog het servet van de enig overgeblevene tegenover me aan tafel in de fik. Wat ik fiks bluste met mijn glas water. Die man lachte zich een kriek om het water dat van de tafel droop....dat was alles.
Toch wil ik mijn medemens gerust stellen, voor zover mogelijk. 2012 zou volgens de berekeningen een speciaal jaar zijn, het einde van de eeuwenoude Maya-kalender. Het mocht wat! Allereerst zijn 98 % van mijn lezers geen Maya´s, schat ik even. En na enig rekenwerk(lang leve Google!) zie ik het volgende:
De Chinezen zitten bij jaar 4707, de Tibetanen bij 2139, de Hiindoes 5114, de joden 5753, de moslims 1433, de boeddisten lopen 543 achter op onze jaartelling, de japanners 600 jaar. Al met al, we hebben allen een heel andere berekening. Het zou wel erg onrechtvaardig zijn om dat allemaal over één kam te scheren, geheel tegen de SP-principes. Ik geloof er dus allemaal geen snars van dat 2012 het einde betekent van onze planeet en alles wat er op leeft. En mocht het wel zo zijn, dan leef ik tot de laatste snik mijn leven, want ik laat me geen ene dag afpakken. De Maya´s kunnen me wat, al denk ik dat we meer onheil te verwachten hebben van de spirituele types, die zich bang laten maken en de wetenschappers, die eeuwige roem nastreven of de journalisten, die de boel graag opkloppen omdat ze dan nog heel wat artikelen kunnen schrijven. Tegen allen wil ik zeggen: bemoei je alsteblieft met je eigen zaken! Ik doe niet mee, lekker puh. Tot de volgende weer komt met een nieuwe ramp. Wie zal het deze keer worden? Mormonen, Jehova´s getuigen? U ziet: zelfs rampen beginnen te devalueren onder invloed van de crisis! Ik heb al, net als u, zoveel onheilstijdingen gehoord, dat het begint te wennen. Ik ben reeds immuun geworden. Zodat ik nu de vrijheid om er zelfs iets moois van te maken. En dat doe ik! Maar dat is niks nieuws...misschien krijgen de Maya´s wat dat betreft gelijk! Het einde van het oude en van iets prachtig nieuws! Maar daarvoor hebben we 2012 niet nodig. Dat kan elke dag en elk moment...maar even goed bedankt, ouwe indianen....
