IN HET BOS

Laatst keek ik een film. Deze ging over een Zweeds mannen-stel, die een kind wilden adopteren. Dat lukte niet zonder slag of stoot. Alles ging eigenlijk heel anders dan gedacht. Ik dacht dat het een komische film zou zijn. Dat was het ook, maar slechts ten dele. Er kwamen heel andere emotie´s nog aan te pas.
Het zette me aan het denken. 
Hoe vaak loopt er in het leven iets heel anders dan gedacht? En hoe goed ben je dan in staat om daar mee om te gaan? Begin je te klagen? Of zie je er de lol van in? Zet je je schrap? Of maak je er het beste van?
In mijn leven heb ik van alle keren dat ik dat meemaakte, verschillende reactie´s vertoond. Ik heb geklaagd, verdriet gehad, ben boos geweest, gefrustreerd. Of soms ook depri. Soms was er diepe melancholie, die me overviel. Uiteindelijk ben ik er elke keer weer uit gekomen. Sterker, ´beter´ dan voorheen. 
En omdat ik er mee moest dealen, leerde ik mezelf goed kennen.
Ik vermoed dat kinderen, dat sowieso met je doen. Dat je vanaf het moment dat je ´n ouder wordt,  confrontatie´s kunt verwachten met jezelf. Dingen die voor jou heel gewoon zijn of die je gewoon vindt, worden in twijfel getrokken. En je krijgt heel andere visie´s en denkbeelden over die van jou gelegd. Ik stel me voor dat je dan behoorlijk in een spiegel kijkt en dat je af en toe flink schrikt. Want al met al zijn de meeste volwassenen er een kei in om dingetjes te ontkennen, net even anders te formuleren en benoemen, als ze misschien in werkelijkheid zijn. Aan de andere kant zijn kinderen precies het tegenovergestelde. Ze zeggen vaak waar het op staat, of je dat nu leuk vindt of niet. De meest voor de hand liggende dingen, meningen en gevoelens gooien ze zonder enige schaamte zo op tafel of voor je voeten. En ze zijn hogelijk verbaasd als volwassenen daarop verbaasd, boos of verdrietig reageren. Dat vinden ze hoogst ongebruikelijk.
Wanneer ze de puberteit in gaan, zet dit fenomeen nog een tandje of 3 bij en komt in de hoogste versnelling te staan. Sommige pubers lijken geschapen om het bloed onder hun ouders nagels uit te treiteren. En ze werken daarin ook nog samen met een zus of broer, waarmee ze anders altijd bakkeleien of ruzie zoeken of op zijn minst helemaal niks van willen weten, om de een of andere duistere reden. Sommigen hebben dat tot een ware kunst verheven.
Schrale troost is het dat die fase overgaat. Menig ouder rolt dan regelmatig met de ogen of krijgen zelf zin om eens heerlijk te gaan gillen of meppen. Dat ze dat meestal niet doen, strekt hen tot eer.
Bij baby´s schijnen vooral moeders hormonen aan te maken, waarbij ze vrij gelaten reageren op het ´lieflijke´ gekrijs en gehuil van hun pasgeborene. Waar een normaal mens moordneigingen zou krijgen, halen zij hun schouders op. Wat op zich mooi is(behalve voor de buren bijv.) Diezelfde hormonen laten het dan afweten bij  de puberteit. Totaal opgedroogd. Sterker nog: moeder´s hormonen zijn vaak helemaal afwezig of hollen als een op hol geslagen duitse koe door het bos. Niet meer te vinden, heel slim, maar uiterst irritant voor die mensen die van hun aanwezigheid willen genieten of willen afschieten. Hoewel genieten? Een vrouw die last heeft van ´gierende hormonen´, beter bekend als de eufemistische uitdrukking ´de overgang´ en van het eveneens raar benoemde ´empty nest syndroom´ hebben het niet gemakkelijk. Ik heb me laten vertellen dat wetenschappers hebben uitgevonden, dat bij veel voorkomende migraine in die periode de beste remedie het oeverloos genieten van lang onderdrukte spanningen middels het liefdesspel en haar lusten is. En juist daar krijgen de geteisterde zusters nog een probleen: waar tover je in hemelsnaam één of meerdere benodigde partners vandaan? Die bovendien de fitheid en het uithoudingsvermogen hebben om zich goed aan hun taak te kwijten? Wetenschappers komen vaak met ´leuke´ oplossingen, maar in de praktijk zijn die zelden makkelijk te verwezenlijken. Ach, daarom zullen de meeste vrouwen van een zekere leeftijd die duitse koe zo goed begrijpen. Ik verdenk vrouwengroepen in ons buurland er zelfs van het dier nog verder das Wald ingetrieben zu haben. Daar waar ze zelf ook zouden willen zijn, diep in het woud, zonder hormonen en zonder jagers...Maar ja, wat weet ik er nou van...? Misschien is het een verouderd, nutteloos schuldgevoel van mij, wie zal het zeggen?