Je ken niet zonder de Gamma

Tijdens de tweede dag dat Pippi in ons leven is, heb ik op de spaarzame rustige momenten nog meer foto´s gemaakt en wat film geschoten. Hoewel spaarzaam, ze slaapt geregeld! Dat moet ook, want het bevordert de broodnodige groei. Op de foto hierboven doet ze een impressie van een zeehondje, een ´huiler´. Ben dan enrom blij dat Lenie ´t Hart niet in de buurt is, want dan hadden we een enorm getouwtrek gekregen...Pippi doet die impressie erg goed vind ik. Gewoon languit op de tegels, koppie vooruit, ogen dicht, achterpoten languit naar achter en de voorpootjes naast haar lijfje.
Ze vermoeit zichzelf en haar omgeving(grote broer Muffin en moi, het ene baasje) door allerlei capriolen. Ze springt, rent, en vliegt en ziet dan wel waar ze uit komt. Ongedwongen en vrij van angst. Heerlijk lijkt me dat! Gisteravond maakte ze een koprol en vanmorgen sprong ze ietwat wild en hoog en landde half op de footstool. Dat gaat dus niet lang duren. Ook staat ze voortdurend overeind en bekijkt zo wat boven haar is: het aanrecht, de kast, het voorraam of de fauteuil. Ze mag dit niet van mij en ik hoor mezelf dan schielijk `Foei´ roepen en doe echt mijn uiterste best om boos te klinken en te kijken. Daarvoor moet ik mijn eigen acteertalent aanspreken en bedenken dat ik aan het opvoeden ben, tot nut van de dame en gerief van mij en mijn echtgenoot als wel G:B. Muffin. Anders wordt het helemaal niks...
Vanmorgen in het donker om half 5 probeerden we ons nieuwe schema uit. Dat is als volgt: Fred bed uit, Pippi mee naar buiten. Ik Muffin voeren en schoenen aan. Fred terug met Piippi, ik glip met Muffin naar buiten om hem uit te laten. Pippi krijgt ondertussen eten.
Daarna dienen de honden rustig te gaan liggen verteren, nou ja, hun brokken dan. Zodat wij enigszins rustig kunnen ontbijten. Daar kwam dus helemaal niks van terecht dus...Allereerst hoorde ik Fred de loftrompet steken. Ik lag nog half in coma, dus ving ik alleen de sfeer op van zijn opperbeste humeur. Later hoorde ik dat onze freule de HELE nacht droog was gebleven en geen enkel drolletje geproduceerd had op het karton in de bench. Tegelijk vertelde Fred opgetogen dat ze buiten haar behoeftes had gedaan, gepoept en geplast daarna.  Een dubbel wonder waar we niet over uit konden. Ik ben er zeker van dat ouders of hondenbaasjes niet meteen gaan overgeven van dit misselijkmakende achterlijk gezanik, maar meteen begrijpen hoe het voelt...
Vervolgens speelden de twee met Piep, het plastic speelgoedje, aangeschaft voor Pippi. Echter, Muffin had zich dat wat sneaky toegeëigend, toen bleek dat Pippi niet de geringste belangstelling had voor het ding. Heel zacht pakte hij Piep in zijn bekkie en droeg het naar mij. Nu is hij inmiddels zo ver dat hij het naar Pippi brengt...en, pak maar vast een kotszakje, het haar aanbiedt om mee te spelen. Draag mij maar weg...zo lief!
Bent u er nog? Of gooit u het zakje in de vuilnisbak en zoekt u naarstig naar pepermuntjes...?
Pippi heeft zich inmiddels overgegeven aan hem, zodat de rangorde in het roedel vorm begint te krijgen. Dat gaat de goeie kant op. Want hoe koddig en aandoenlijk ook, we wonen psychisch gezien in een wild wolvenroedel. Fred is de alpha-reu, ik ben de beta-reu, Muffin is de gamma-reu of hoe heet het ook weer...en laatstens komt het praxis-teefje Pippi, zoiets. Het heeft te maken met wie de baas is, de leider van dit A-team der wouden, zodat het hele spul kan overleven, iedereen weet wie er waakt ´s nachts en overdag en wie voor het vreten zorgt en voor een veilige plek waar het warm is, een nest kan groeien en gescholen wordt voor regen, sneeuwvlagen en voor vijanden. Ik weet wel dat het er anders uit ziet, maar zo is als het er op aan komt. Ik denk dat er binnenkort wel een aanbieding komt van RTL4, nu de soapserie over Pfaffs stopt. Dit wordt ook veel interessanter en de sponsoren liggen voor de hand. Maar ik laat u wel weten, wanneer de eerste uitzending op tv komt. Als u maar belooft om de Privé en Weekend niet te bellen...