Keuze

Als ik een moeder had die manager was van een enorm bedrijf en die met ijzeren discipline haar werk doet, ondanks hoge leeftijd en uiterst moeilijke familie-omstandigheden, dan zou ik waarschijnlijk een diepe zucht slagen en meteen de Nederlandse vereniging ter bevordering van de invoering der Republiek oprichten! 
Ik zou mijn gezin en al mijn spullen inpakken, een bankrekening openen in Athene en dan vliegen naar Griekenland, naar die heerlijke villa aan zee en het verder wel goedvinden. 
Want zeg nou zelf, daar is toch niet tegen op te boksen, tegen zo´n voorgangster? En dan de gedachte dat je dochters ook nog eens jarenlang met een helicopter boven de polder zweven zal om ergens te landen, in een moderne stad of in een zwarte kousenkerk, je onverwacht een Suzuki voorbij ziet knallen of gezoend worden door een knuffelmarrokkaan of Jordanees, terwijl je in je schaarse vrije tijd over het strand draaft langs de kust of zit te kleien in de serre...het zou mij niks lijken. Dus weg met de volksdansende, koekhappende, hoepelende en torenboouwende scouts! Laat de Tzatziki en Ouzo maar aanrukken, lekker wonen in Griekenland met af en toe een bezoekje aan de Republiek der verenigde Polders of naar Patagonië naar je zwager. Maar ja, ik ben niet opgegroeid op Drakenstein of Huis ten Bosch en heb ook mijn tantes niet bezocht op het Loo of in New York. Ik heb niet de afkeer van jouralisten van dichtbij meegemaakt, niet het gedoe als ik een partner uit wil zoeken om mijn leven mee te delen of kinderen te ´produceren´. Want de Oranjekalender moet gevuld! En de bordjes beschilderd, de koektrommels versierd. 
Ik roep WA niet op tot een andere keus. Ik denk dat ie mans genoeg is te kiezen. Ik zou het wel weten...dat is alles. En...ik zou het hem en zijn gezin gunnen... 

Opvoeden

Ik las een stuk over opvoeden. Heel interessant. Het schijnt dat tegenwoordig veel ouders geplaagd worden door het gevoel dat ze het geweldig moeten doen met opvoeden. Dat komt op mij over als knap vermoeiend. Je kunt het nooit goed doen dan. En dat was één van hun klachten. Doordat ze zelf ervaringen hadden met strenge ouders, ferme grenzen en soms niet al te florissante financiële bodems, namen ze al vroeg het besluit het ´straks´ anders te gaan doen, met hun eigen kroost. Een alleszins begrijpelijk iets.
Doordat de gezinnen nu veel kleiner zijn, hoeven kinderen zich minder aan te passen, te knokken voor een vrij bevredigende positie. Niks delen, ze mogen als individu zichzelf zijn. Veel ouders staan te juichen en zijn vol lof en complimenten over hun prestatie´s. Sommigen schijnen daar nogal lui van te worden. 
Aan de andere kant worden ze beschermd aan alle kanten door pa en ma. Wat tot gevolg heeft dat ze geen uitdaging meer herkennen, ze krijgen nauwelijks of niet de kans om creatief te zijn, dingen op te lossen, ze zoeken snelle bevrediging, anders wordt het saai en haken ze af. Een behoorlijk zwart-wit beeld maar wel eentje die een beeld schetst van de ontstane situatie. Ik vind het nogal treurig, zowel voor kinderen als de ouders.
De kinderen krijgen, volgens het artikel problemen zich aan te passen in groepen. Ze komen nogal arrogant en verwend over, worden om een oud woord te gebruiken, asociaal. Buiten de maatschappij staand dus, er niet bij horend. Het deed me denken over mijn eigen jeugd en mijn eigen ouders.
Natuurlijk heb ik, net als vele andere van mijn generatie-genoten, de onvolprezen babyboomers, me jarenlang afgezet tegen zowat het tegendeel van dit alles. Wij dienden vooral te delen, ons als kinderen te gedragen(dus niet voor onze beurt te praten, met twee woorden, dnnkjewel, asjeblieft, meneer, mevrouw) rustig en op de achtergrond(niet iets waar kinderen in uit blinken ncoh op zitten te wachten!), het groepsbelang voor ons eigen ik en wensen te zetten(op het vervelende af) en van individuele aandacht van pa of ma was geen sprake. Geen tijd ook. Het tere kinderzieltje was een utopie. Ze moesten enigszins gedrild worden, luisteren, een lesje geleerd en hun plek weten. Volop gelegenheid te schoppen tegen je stomme ouders, ooms en tantes(die zich ook ongevraagd en onverwacht pedagogisch bemoeiden met dingen), oma´s en opa´s etc.
Na het lezen van het artikel ben ik toch wel een beetje anders gaan kijken. De grenzen die mijn ouders tot vervelends toe aangaven. Het ´mond dicht´ als je wilde protesteren of ´omdat ik het zeg´ van mijn vader om mijn eeuwige vragen ´waarom iets zo moest of was´, de onvermurwbaarheid van mijn moeder ´ja is ja en nee is nee´. en de uiterst irritante kwaliteit om precies te weten hoe ze mij en de rest het best kon straffen, zorgden ongemerkt voor een stevige bodem. Als kind wilde ik daar niet van weten natuurlijk en als puber al helemaal niet. Pas nu, na jaren zie ik hoe we er de vruchten van hebben kunnen plukken.
De bijna verstikkende beschermende kloekvleugels stevig om haar bloedjes van mijn moeder aan de ene kant. Het avontuurlijke er op uit gaan in de wereld van mijn vader die er haaks op stond. Hupsakee, in onvermoede, vreemde, verrassende en ja, soms gevaarlijke situatie´s en kijk maar wat je er mee doet en wat het met jou doet! En zoek een oplossing!
Een aardig maf stel samen, maar wel een heel erg lief stel. Mijn aardig, maf stel, die mij hebben opgevoed.
Wortels om te groeien en vleugels om het nest te verlaten. Ik zag het lang niet. Maar daarom, for what it´s worth: man en pap, jullie hebben het fantastische gedaan! Bedankt! 

Una giornate particulare per me

Ik sta gebogen voor over. Door het kleine gaatje zie ik het wit. Ik probeer rustig af te wachten. Het duurt me eigenlijk te lang. Ondertussen hoor ik het zingen. Heel zachtjes door mijn keuken. Ik ben in haast na mijn lange werktijd naar de super gefietst, want we  hadden niet het goeie spul in huis. Nu wel.
Het zingen gaat van ruisen naar luider. Ik gluur door het gaatje. Nog niks. Opeens floep! Ik schiet overeind! Geschrokken. De knop is met een doffe klap omhoog geschoten. Nu bruist het spul omhoog. Ik draai het gas uit en pak de nieuwe aanwinst van het fornuis. Voorzichtig, het is immers de eerste keer, schenk ik de vloeistof in de wachtende koppen. Heerlijk spul floepert er uit en in de kommen. En ja, het schuimt geweldig! Ik ben geslaagd! Mijn eerste cappuccino is op een geweldige manier klaar om gedronken te worden. Trots loop ik ermee naar de kamer en serveer het aan de aanstichter van dit moois.Onder het motto ´voor zo lang we nog geen machine hebben´ heeft mijn lief een prachtige cafetiere aangeschaft. Enkele weken zijn we al bezig om na te denken over wat wijsheid was. Wat ons voor ogen stond was ´perfecte´ Italiaanse cappuccion met een lekker schuimkraag, zo eentje die een snor vormt op je bovenlip en je maag vult met een hemelse vloeistof.
Nooit gedacht dat dit zo meteen zou lukken. Ik waan me Sophia Loren in Una giornata particulare. Marcello kan me echter gestolen worden met zijn verleidingspogingen die zeer gewild maar kuis afgeweerd worden door haar. Ik zie haar opstaan, een vermoeide Italiaanse in de ´foute´ tijd. Ze wekt haar ´foute´ man die met haar kinderen gaat luisteren naar een rede, ter ere van de ontmoeting tussen de ´foute´ man uit Germania met Il Duce. Wat mij voor ogen staat is de cafetiere op het Italiaanse fornuis tussen alle ochtendgedoe in het grote gezin. Nu ik bij het kreng sta in mijn Nederlandse keuken en het geluid hoor, denk ik dat Sophia dat dat nodig had, toen haar man en kids verdwenen waren en het rumoer van de roddelende bitches in haar flatgebouw verstomd was. Ik had de vogel laten fladderen Marcello alleen gelaten met zijn sores en lekker in mijn eigen keuken een stukje mindfullnes gecreëerd met mijn eigen cafetiere. Gewoon luisteren en stil zitten. Niet bewegen. En dan na de floep, inschenken, de radio uit. Geen homofiele gefrustreerde buurman, geen Duce, geen man en schreeuwende kinderen, geen vogel. Alleen het ruisen van die pot, de floep en dan de stilte, de snor en dat heerlijke sap. Ik zou er over gedacht hebben een club op te richten met de krengen van buurvrouwen. Gewoon met zijn allen krom voor het fornuis. Luisteren en kijken. En dan uitschenken. Cappuccino voor wereldvrede. De sloten laten vervangen op je deur. En verder niks...Helaas, dat zou niet echt over komen op het witte doek. Maar in het echt! Mama mia, mi piace molto! Geluk zit in een klein potje en een vogel die wegvliegt! Vive il cappuccino!

  

Tongen

In de vroege ochtend word ik ´getracteerd´ op de lancering van de nieuwe homo-editie van het blad Linda, de L´Homo.
Het deed mijn wenkbrouwen omhoog gaan. Linda de Mol heeft het dus weer geflikt. Ze zit niet op haar lauweren in haar Gooise villa of na te denken wat ze nu eens zal botoxen. Nee, ze heeft weer een idee gevonden om haar jaarlijkse editie van haar glossy op te sieren met iets opzienbarends. Alsof dat nog niet genoeg is, meldt ze dat we hier in Nederland best tolerant zijn t.o.v. van deze soort medelanders, zolang het niet te dichtbij komt of te zichtbaar is. Iets waar ze natuurlijk volop gelijk heeft. En dus heeft twee heren gecharterd voor een foto-sessie. De acteur Tygo Gernandt en zijn evenknie Thijs Römer in dit geval. Beide doorgewinterde hetero´s, voor zover we weten. Tygo vertelt desgewenst, dat Katja, de vrouw van Thijs gebofd heeft, want ´hij heeft een zachte tong´. Het blijkt dat ie zelf ook in het bezit is van zo´n tong. Als je die twee samenvoegt voor de camera en de fotograaf de boel nog ophitst om ´door te gaan, NOU door gaan´ dan begint de heren te bekken en te tongen dat het een lieve lust heeft, als men ze mag geloven...
De dingen die mensen doen voor een zak met geld, denk ik, wantrouwend aan mijn eerste koffie...want ik geloof niet dat Thijs zijn tong bij Tygo naar binnen dringt, omdat ie dat zo´n aardig gast vindt. Noch dat Tygo zich heeft laten overtuigen door Linda, om de homo-emancipatie(whatever that is) eens stevig op de kaart te zetten op een manier die het Coc en de Gaykrant het nakijken geeft.
Of zijn we de tijd voorbij van braaf praten en discussiëren over het onderwerp? En nu toe aan beeldend materiaal? Het is een smakelijkere foto dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik moet denken aan een gesprek dat ik jaren terug had met vriendinnen. Het verschijnsel dat veel heteromannen ongelooflijk opgewonden raken van twee vrouwen die vrijen, gaf mij het idee dat het andersom ook wel eens zo kon zijn. Mijn vriendinnen schroomden antwoord te geven op die vraag of twee vozende mannen ook hun moter liet draaien. Toch gaven ze het toe...na enig aandringen.
En juist daar zit nu een stukje verwarring bij mij vandaag. Ik geloof dat Linda een heel slimme tante is. En dat ook Tygo en Thijs niet gek zijn. Ze lopen het risico dat het een hoop stof op doet waaien. Gezanik in ons   ´tolerante´ land over het beeld van twee mannen die doen wat mannen graag doen: vrijen. Vrouwen ook trouwens. En dat er weer hele discussie´s volgden, die de kabinetscrisis aardig in de schaduw zullen stellen.
Vele landen zullen weer verbaasd staan, dat dit in het polderland hier mogelijk is. Foei, en de kinderen die er mee geconfronteerd worden. God zal wel in sommige hoeken uit de kast worden gehaald. Of Allah.
Ondertussen vliegt de omzet van het blad omhoog. En uiteindelijk zijn er een hoop mensen dik tevreden.
Is dat verderfelijk? Of heel handig en slim? Hebben we er wat aan? Of is het gewoon onschuldig vermakelijk? Hoog tijd dat we eens gewoon zien, dat zulke dingen gebeuren, dag in dag uit?
Wat een vragen...ik heb er geen antwoord op. En weet u wat? Ik hoef er ook geen antwoord op te hebben. Op naar de tweede kop koffie...en de orde van de dag.

Macho van 8

Het was een prachtige dag, die grijs begon. Na het ontbijt en de koffie kwam het zonnetje door. Voor ik het wist, had ik mijn laarzen aan en liep omhoog naar het kleine bos. GB Muffin liep vrolijk mee. Hij had er zin in! We passeerden de boerderij, het houten huis en de grote woning. Onderweg werd er gesnuffeld aan struiken, bomen en wat dies meer zij, zoals het een hond betaamt. Geen fietser te zien. De weg en de wereld waren van ons alleen. We sloegen het bospad in. Over het rulle, donkere zand. Naast het pad stonden, in de laatste tuin, rhododendrons uitbundig te bloeien. Enorme pollen lelietjes-van-dalen hadden zich een weg gebaand door de tuin. En zelfs daarbuiten, richting bos, zonder zich iets aan te trekken van het keurige hekwerk. Tot mijn verbazing stonden ze al in knop. Ik verheugde me op de enorme omvang ervan. In gedachten zag ik de witte bloemen al openstaan en hoe ik enkele zou plukken om ´ergens´ in huis neer te zetten. En hoe de geur zich zou verspreiden dan. Heerlijk!
Ik haakte de hond af van zijn halsband. Ik verwachtte dat hij gekke bokkensprongen zou maken, alvorens hij als een haas door het bos zou rennen. Tenminste over het bospad min of meer. Dat gebeurde niet. GB Muffin verbaasde me door vrolijk kwispelend wat te zigzaggen voor me uit. Ook goed. Ik bedacht, terwijl we de grote open plek overstaken, dat hij niet meer tot de allerjongste meer behoorde, niet zoals zijn zusje Pippi. De dag ervoor had ik bij de dierenwinkel wat lekkers gehaald voor de twee rakkers. Tenslotte vierde Muffin al weer bijna zijn verjaardag. Een kluif en een varkensoor was dan toch wel het minste. Wat zouden ze heerlijk dat spul te lijf gaan, gretig kauwend en, in Pippi´s geval, het lustig door de benche heen smijtend, ´aanvallen´ alsof het een levende prooi betrof en dan weer observerend hoe dat ´beest´ zou reageren...
De loskomende geurtje, speciaal van het varkensoor, namen we dan maar voor lief. 
Zo mijmerde ik door het groen. GB Muffin zou, omgerekend vanaf hondenjaren, ineens een quantumsprong maken. Over 2 dagen ging hij in één klap van Freds leeftijd naar de mijne. Erg knap, van 49 naar 56 in zo´n luttele tijd. En toch zeker een vrij respectabele leeftijd. 
Ondertussen zag ik wat verderop ´iets´ bewegen tussen de struiken. Ik nam het zekere voor het onzekere en  riep hem bij me. Ik lijnde hem aan en we liepen verder. Het was maar goed ook, want een enorme St. Bernardshond naderde met baasje. Die nam keurig plaats met haar hond op een plekje naast het pad, sommeerde de hond te gaan zitten, wat die onmiddellijk deed en bleven zo ´in wachtstand´ staan. Ik hield Muffin erg kort, ik ken onze Pappenheimers, en passeerde zo onopvallend mogelijk de twee. Net een meter ervoor vloog Muffin omhoog, luid blaffend. Weer even de macho uithangend. Het baasje van de reus naast het pad zei ´Zo kan het ook he?´ en ik beantwoordde die opmerking met een glimlach en knipoog, ondertussen onze macho in bedwang houdend. Net zoals sommige mannetjemensen begon die zich ontzettend aan te stellen en herrie te schoppen. Louter uit onzekerheid en angst, zoveel was zeker. ´Kon je het weer niet laten?´ zei tegen hem een stukje verder toen ik hem losmaakte. ´Wat ben je toch een aansteller.´ Hij liep weer verder. Wat is ie toch rustig geworden, niet sloom, maar wat meer gelaten, dan vroeger, bedacht ik me. Ik had het nog niet gedacht of hij nam een spurt, vloog tussen bomen door, over takken naar de ander kant van het pad en weer terug, de cirkel die hij maakte, steeds wat verkleinend om tenslotte te eindigen bij mij met een gezicht van ´was dat nou niet leuk?´ en ´heb je het gezien?´...
Tja, net als mannetjemensen die rond midden 50 nog een fikse opleving krijgen en ineens een rode sportwagen aanschaffen, een flinke tattoo nemen of ineens gaan trekken door de Himalaya of zo, moest Muffin ook mijn gedachten overhoop gooien. Okee, hij was nog niet oud. Ik dus ook niet, gelukkig!
Al zijn het maar tijdelijke oplevingen. De meeste tijd gaat GB Muffin als ie de kans krijgt liggen zoals op de foto hierboven. In het zonnetje, lekker rustig, na het actieve gedeelte van de dagelijkse routine. Kijk en dat is dan ook weer zoiets. Het verstand komt met de jaren. Weten wanneer het tijd is voor actie, voor uitdaging, wanneer voor eten of voor een heerlijke powernap. Wijze hond! 56 is zo gek nog niet!

MAGIE VINDEN

Grijs met een beetje rood

Er schijnt kritiek te zijn geweest op de Paus. Niet opzienbarend, hoge bomen vangen veel wind. Ik hoorde het via een Amerikaanse kennis die zeer politiek geëngageerd is, christelijk en gay. Hij heeft zelf een bewogen leven achter de rug en dat zet ie om in daden die diep respect afdwingen, zoals het combineren van dieren verzorgen met de opvang van drugs- en alcoholverslaafden. Hij vertelde dat hij het er niet mee eens was dat de Paus op zo´n hoge positie geplaatst was, omdat hij simpelweg in vroegere tijden lid was geweest van de Hitlerjugend.
En voor ik het wist, begon ik de Paus te verdedigen. Een opmerkelijk gegeven, ik ben geen katholiek en ik heb niet zoveel op met de kerk als instituut. Het zou me dus aardig koud kunnen laten, maar dat deed het niet.
Wat ik moeilijk vond was het zwart-wit denken van deze goeie man. Ik kon het evenwel wel plaatsen. De tweede Wereld Oorlog heeft voor een Amerikaan van mijn leeftijd een heel andere betekenis en ´kleur´ dan voor mij. En het maakte me bewust dat ik een tweede generatie-oorlogskind ben. Mijn ouders hebben beiden de gevolgen van de oorlog aan den lijve ondervonden en ook hun ouders, broers en zussen alsmede vrienden uit het buitenland, voornamelijk Engelsen. Ik ben me pas laatst bewust geworden, dat het mij ook beïnvloed heeft in mijn manier van denken en beleven van een aantal dingen.
Heroïsche verhalen over verzet, over schuilkelders, ontploffende granaten, over vluchten en je schuil houden vanwege de Arbeitseinsatz en stiekem je ouders bezoeken ´s nachts, over gevaar en meer.
Al die verhalen waren doordrenkt van de onveiligheid, het afschuwelijke van niemand kunnen vertrouwen, altijd op je hoede zijn en uitkijken. En de euforie toen daar een einde aan ging komen. Datzelfde zag je ook terug in de jaren die er op volgden. Het vaak bejubelen van de helden en het verguizen van diegenen die fout waren geweest, de verraders en collaborateurs. Pas nu begint zich enige nuance af te tekenen daarin. Tussen het zeer duidelijke zwart en wit komen er wat grijstinten. Dat is moeilijk, want wat te denken van mensen die in uitzonderlijke omstandigheden hun weg zochten. Makkelijker is het wanneer het overduidelijk is en er een scheiding gemaakt kan worden tussen fout en goed. Helaas zo werkt het niet in het leven.
Niet in Nederland, niet in de geallieerde landen noch in Duitsland zelf. Een land waar heel lang de bevolking gebukt ging onder een collectief schuldgevoel. Lange tijd is er ook weinig bekend geweest over weerstand en verzet in dat land zelf tegen het Nazi-regime. Ik heb gepraat met Duitse mensen, die de moed hadden om voor de oorlog, zeg maar in de aanlooptijd er naar toe, zich verzet hebben, met hand en tand en vol idealisme, maar door duidelijke actie´s tegen wat er zich begon af te tekenen. Dat werd hen niet in dank afgenomen  in veel gevallen. In een land waar steeds meer infiltratie van de Nazi´s zorgde voor onrust, voor polarisatie en voor doodgewone angst, houden velen zich gedekt en veilig. Een schijnveiligheid, maar toch...
Heel gewoon in die dagen daar, dat men de kinderen liet toetreden tot de Hitlerjugend. Een jeugdbeweging die gestoeld op paramilitaire leest, hen klaarstoomde om goede volwassen konrads te worden en het land(lees Hitler en co) van dienst te zijn. Kleine kinderen werden via het onderwijs ook geïntrueerd om hun eigen familie of ouders aan te geven als ze maar iets durfden te ondernemen wat het land(lees de partij) kon ondermijnen en werden zeer geprezen om hun vaderlandsliefde als het geschiedde. Ook al betekende dat afvoeren van ouders of een van hen...
Ik weet dat bij mijn moeders ouderlijk huis Engelse soldaten over de vloer kwamen die hen bevrijdden. Ze deden smalend over hoe erg het zou zijn in Duitsland. Dat zou wel meevallen....Een paar dagen later kwamen ze terug uit Berlijn, heel stil en in zichzelf gekeerd. Deze jongen knullen vertelden dat ze Duitse moeders hadden meegemaakt, die hun baby´s en kinderen voor hun tanks gooiden om de opmars van geallieerde troepen tegen te houden. Dat komt wel hard aan, stel ik me voor, als je als overmoedige soldaat je familie en vriendinnetje vaarwel kust en vol branie over de heldendaden die je gaat uitvoeren de zee oversteekt...Natuurlijk waren de Engelse vrouwen in fabrieken en op het land gaan werken om hun mannen en zonen te vervangen en natuurlijk waren er air raids en vluchtte men in schuilkelders, maar ze hadden niet de dagelijkse onveiligheid ondervonden. Niet het stiekeme luisteren via een illegale radio naar de oude koningin die hen moed insprak. Niet opgepakt, omdat men een paar lucifers boven het borstzakje van een colbert uit liet steken op koninginnedag. Of omdat men stiekem een varken hield, wat niet mocht.
Ik vrees dat ook Amerikaanse soldaten geronseld waren om op ´avontuur´ te gaan naar het verre Europa, waar die vijand een lesje geleerd diende te worden. Met dezelfde bravour en dapperheid en dezelfde onwetendheid en zin in wat anders als elke jongeman, een willig slachtoffer van de generaals die ´kanonnenvlees´ nodig hebben, in om het even welke oorlog. Zoals ook later de jonge mannen die ´ons Indië´ dienden te heroveren op de euvele Soekarno die zomaar dacht een einde te maken van eeuwen overheersing door simpelweg een onafhankelijkheidsdeclaratie voor te lezen en de roodwitte vlag te hijsen.
De Amerikaanse kennis van mij bedoelt het goed, maar ik vrees dat ie nog verstrikt zit in het zwartwitte denken. De Paus heeft misschien fout gehandeld toen als kind, of zijn ouders, ingegeven door angst of door vermeende vaderlandsliefde. Hij is nu een 85-jarige man, die het leuk vind om rode schoenen bij Prada te bestellen, handgemaakte, dure schoenen. En daarmee verschijnt ie morgen weer op zijn balkon, hoog boven het voetvolk op het St. Pietersplein om zijn zegen te geven aan de stad en de wereld. Ik heb mijn uiterste best gedaan om dingen iets te nuanceren. Niet voor de Paus, niet voor mezelf, maar om duidelijk te maken, dat het misschien goed is om wat meer grijs te zien,  wat meer lagen dan dat oppervlakkige bovenste laagje...Ik ben het niet eens met een hele hoop dingen en er zijn groepen waar ik geen deel van uit wil maken. Maar om met het badwater het kind weg te gooien, dat gaat me ook wat ver.
Hoe zei Ghandi het ook al weer? Er is maar één plek waar oorlog gevoerd dient te worden. In je eigen hart. Ik strijd met mezelf voor het recht van de grijsheid te mogen bestaan...

Aandelen of aan het delen

In een bericht las ik dat een stel mensen bijeen kwamen om te zoeken naar ´de zin van het leven´. Dat trok mijn aandacht. Er stond een foto bij van een groep mensen, die in een zaal zaten en toegesproken werden. Het bleek te gaan om bankiers. Door de week waren ze bezig met het sluiten van deals, waarbij het om duizelingwekkende bedragen ging. De termen die gebezigd werde, deden aan als een buitenaardse taal voor mij. Ze werkten zich allemaal een slag in de rondte. Echte communicatie van betekenis met hun partner of kinderen bestond niet. Gezinnen leefden langs elkaar heen in hetzelfde grote, dure huis. Dat voelde blijkbaar niet goed. Heel hard werken binnen vier muren en thuis ook niet echt contact. Men vond het normaal dat als het middelste kind begon te puberen, er een scheiding kwam. Dat was blijkbaar het teken, dat de relatie echt over was. Wat een armoede bedacht ik me, al lezende. Een nieuwe stroming kwam op gang. Men ging massaal naar bijeenkomsten toe, waar men werd toegesproken over hoe het ook kon en de wereld buiten de kantoren van de bank, de vliegtuigen en de dure auto´s met chauffeur. Dat bleek een verademing. Nu ging men niet alleen om te luisteren, er werden ook dingen georganiseerd. In achterbuurtjes voetballen met kansarme jongeren, die anders rondhingen. Zo sneed het mes aan twee kanten. Hijgend achter een bal, spelend, praatte men met deze mensen, die ze anders nooit te zien kregen en waarvan ze in het beste geval we wisten dat ze bestonden, maar die desondanks geen deel uit maakten van hun kennissenkring of werkgebied.
Ik vond het fascinerend. Bijstandsmoeders, voedselbanken, allemaal totaal andere aspecten van het leven. Even geen miljoenendeals, geen torenhoge leningen of hypotheken, geen obligatie´s of aandelen. Gewoon tegen een bal trappen, lullen met mensen, gevoelens, frustratie´s, mens onder de mensen.
Het geheel werd georganiseerd vanuit een religieuze groep, al mocht het niet in de naam terugkomen. Want dat schrok af. Ik ben voorzichtig met religieuze groepen, omdat ze vaak een dubbele agenda hebben. Daar hou ik niet van. 
Ik vond dit initiatief een gouden greep. De behoefte van de zogenaamd heel rijken, die nauwelijks in touch zijn, zeg maar helemaal niet(volgens eigen zeggen) met wat hun gezinsleven zou kunnen zijn. En aan de andere kant de mensen die strugglen om te overleven, maar ondertussen wel kletsen met elkaar, elkaar steunen, spelen(voetballen, basketbal) en delen met elkaar. Als je arm bent, kun je het je niet veroorloven om niet te delen. Wie is er dan arm en wie is er rijk? Degene met een dikke bankrekening, dure auto, enorm huis die niet met vrouw/man en eigen kinderen kan praten en totaal niet weet wat er in hen omgaat? Of de mensen die totaal niet meer weten hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen, zichzelf verliezen in gebrek aan geld, maar wel bezig zijn met de anderen in hun buurt en oog hebben voor die ander? 
Als de zgn. onaantastbare bankiers, die veel van de economie sturen en bepalen in contact komen met diegenen die het ergst lijden onder de gevolgen van dat zelfde geld en stagnerende economie en ze gaan iets begrijpen van de andere kant van het verhaal, gewoon omdat ze een balletje trappen op straat, of elkaar tegenkomen in de voedselbank, hoe zou dat dan uitpakken? Het is in ieder geval een begin. En het zou aan twee kanten iets kunnen opleveren. Heel veel zelfs. Misschien dat er aan twee kanten iets van zingeving ontstaat. En dat leidt onherroepelijk naar ´zin in het leven´. Een verrijking. Met aandelen aan twee kanten...

Wit licht

Ik zit te ontspannen lekker thuis. De tv staat aan. Op het scherm verschijnt een jonge vrouw. Ze komt, als bij toverslag terecht in het huis van een zus/vriendin/buurvrouw. Ik raak in de war, want het lijkt zowat op een Bijna Dood Ervaring. Ze stapt in een oase van wit licht, van het ene moment op het andere. Dan verschijnt er andere jonge vrouw. Net zo ´perfect´ als de vorige. Geen rimpeltje te zien, geen krul die verkeerd zit en een belachelijk mooi lijntje. Ze nemen beide plaats voor een open haard, die niet brandt. Verder is er geen bal te zien. Ze kijkt heel blij in het rond en krijt: Dit huis is de IDEALE plaats voor de neutrale deodorant. Ik verwacht dat ze een roller of spuitbus tevoorschijn gaat toveren, maar nee, glimlachend trekt de botox-druif een wit doosje uit haar handtas en zet die, ongevraagd, op een wit dressoir, waarvan ik abuisievelijk dacht dat het deel uitmaakte van het verblinde witte licht. Ik ben nog steeds teleurgesteld dat Jezus of Boeddha of Shiva niet opdoemt uit de Witte Reus-mist. Helaas er drijven ineens een soort microwave-geurgolven door het ´fantastische´ interieur...De beide dames kunnen er niet over uit.

Ik kan me niks verzinnen wat vreselijker is. Voor mij is een huis pas een thuis als er een geurtje hangt. Spruitjes, brood, appeltaart, soep, je kunt het zo gek niet bedenken, zelfs vis of friteslucht vind ik lekker. Want het is wel ONZE lucht die daar hangt. Ik haat het laten afzuigen van kooklucht, het wegmoffelen van persoonlijke luchtjes tot in het absurde toe. Natuurlijk betekent het niet dat ik ons bed 1x per 6 weken maar verschoon. Noch dat ik expres de afzuigkap ledig boven de kookpannen laat hangen. Of ik de afwas de hele week laat staan om de spruitjeslucht te prolongeren. Maar dit vind ik overdreven. Ik vind het gewoon enge wijven in die reclameboodschap. Ik snap ook niet dat er een doosje moet staan of, godbetert, in het stopcontact gestoken moeten worden om een chemisch goedje door onze atmosfeer te verspreiden. Laat staan drie schommelende glazen flesjes met 3 ´huisparfums´...die kloink, kloink, kloink hun werk doen.

Gelukkig gaat het na de reclame weer snel verder. In het programma dat volgt, wordt als eerste een vrouw getoond, die het gat wat er is bij de voedselbank, voor wat betreft dieren, opvangt. Ze deelt voedselpakketten uit aan mensen met huisdieren en een zeer smalle beurs. Ze is opgemaakt als Mariska Veres, draagt een aardig gevuld decolleté en haar lijntje is niet top. Haar hal is een gezellig rommeltje met een vrolijke tekening op een levensgroot bord naast de voordeur. Maar het is een vrouw met de plaats op het goeie hart en de warmte spat van het scherm af. De klanten verklaren dat het ´not done´ is om je huisdieren de deur uit te doen omdat ze even minder te besteden hebben. In hun geval na 9 jaar, ze wordt er bijna agressief van als ze het verteld. He, denk ik, weer echte mensen, heerlijk!

Vervolgens kunnen mensen hun hart luchten over wat ´het kruis is dat zij dragen´. Opvallende dingen vertellen ze. Daarna haalt een oude dame haar zoon op, een notoire junk, die door enkele lullige boetes af moet kopen in een gevangenis. Ze is het er niet mee eens met wat ie deed, maar haalt hem desondanks op en samen gaan ze koffie drinken. Ze geeft hem en passant even op zijn donder, maar het wordt toch gezellig.

Een bezoek aan een  klein dorp met mensen die ´gewoon´ zichzelf blijven en hun dialect spreken. En om het af te leren, komt er nog een stuk hondentraining, waar een aardig man aangevallen wordt door een hond die gretig hapt in zijn dikke pak.En zo zijn de dame met haar rare geurdoosje in handtas(gelukkig ken ik niet zulke mensen) gauw vergeten. Tevreden ga ik koffie zetten. 

Jesus Christ

Ik zag een clipje vandaag en boem! ik was weer een hele tijd terug. Ik zat in de muziekklas van het College, waar ik studeerde. Onze leraar was heel vooruitstrevend en behandelde naast de gebruikelijke klassiek componisten en hun muziek, diegenen die onderweg waren om klassiek te worden. Of in ieder geval muziek schreven en in sommige gevallen ook maakten die opmerkelijk was en vernieuwend. Ik herinner me Boudewijn de Groot, die zoals anderen in die tijd, protestliederen zong. We zaten midden in de flowerpower-hippietijd en alles wat establishment was en rook naar gevestigde orde diende onderuit gehaald worden. We waren het moe, die truttigheid en het slaafse burgelijk gedoe. Dus weg met de bloemetjesjurken en permanentje van ma en de pijp van pa en hup met de joint, de jeans en de afghaanse jassen, protestaktie´s, lang haar en zo meer.
En zo kwam ook Bob Dylan voorbij, de Vietnam-oorlog en toen was daar opeens, zomaar een Rock-opera. Tim Rice and Andrew Lloyd Webber hadden de koppen bij elkaar gestoken en een opera geschreven over het leven van Jezus. Waar onze ouders braaf naar de kerk gingen en hun kroost zoveel mogelijk stimuleerden om de zouteloze praatjes van de kansel in zich op te nemen en diezelfde pubers dat zoveel mogelijk probeerden te voorkomen, was daar die muziek en een verhaal over Jezus dat alles op zijn kop zette. En...een leraar die dat onder de loep nam. We veerden op, zogen het naar binnen en vonden het ruig en gaaf en vet! Onverbloemd werd het thema van Magdalena die een hoer was er in verweven en dan in de war raakt van die man, die haar aanraakt, figuurlijk, en ze weet niet wat ze er mee aanmoet. Hetzelfde geldt voor de mannen, die achter hem aanlopen en door hem geïnspireerd raken.
Het gemakkelijke aan dat alles: het ritme zweepte ons op, de teksten spraken ons aan en we zagen het zo voor ons. Want de muziek klonk uit een elpee, de voorloper van de cd. Nog geen film, geen musical en de theaterproductie was alleen in de VS te zien.
Ik weet nog dat ik de box met twee platen er in kocht. Een geel met rood en paarse box. De teksten zaten er bij in. Geweldig, we draaiden die tot vervelends toe. 
Pas nu , na jaren, realiseer ik me echt goed, wat voor inpact dat had en hoe het ons vormde. We gingen mogelijkheden zien, waar er voorheen geen in zicht kwamen. Er vond vernieuwing plaats onder onze ogen en in onze oren. En we zouden nooit meer hetzelfde zijn...Tim en Andrew deden dat voortreffelijk, want ook nu, na zo´n lange tijd, merkte ik dat het verdomd goed geschreven is en in elkaar gezet. De film werd ook een hit! 
En het is nog steeds genieten. Er zijn na die tijd nog vele films over het leven van Jezus verschenen. 
Ik zag Il vangelo secundo Matteo, het evangelie volgens Mattheus. Een obscuur vriendje dat sociologie studeerde troonde me mee naar de hogeschool, waar een hele cyclus films van Pier Paolo Pasolini vertoond werden. Ik snapte er geen zak van, maar vond ze adembenemend. In deze film had hij een zootje Sicilianen bij elkaar getrommeld die speelden, heel puur en eenvoudig, en zeer ´echt´. Het zwart-witte beeld geeft er nog een extra dimensie aan. Later verscheen er nog een serie van Zefferelli, ook een Italiaan. Die was een stuk gelikter. En daarna The last temptation of Christ van Scorcese. Een wat wonderlijke thematiek voor velen. En The Passion of the Christ door Mel Gibson gemaakt. Ik heb die laatste niet bekeken, de mate van geweld gebruikt, schrok me af. Toch denk ik dat het goed zou zijn hem te bekijken. Ten slotte is het een fikse marteling geweest, geëindigd op het toppunt van strafwerktuigen: het kruis! 
Maar bij Jesus Christ Superstar heb ik toch dat speciale gevoel. Het zal de muziek zijn en de ´vermenselijking´ van de mythische figuur, die me als puber erg aanspraken. En dat beklijft, ook na jaren. Super!
http://youtu.be/jkje4FiH9Qc

Stille revolutie

Vanmorgen bereikte ons het bericht dat het nu mogelijk is geworden dat vrouwen die bevallen van een kindje wat ziek is of b.v. te vroeg geboren, ze nu eindelijk met hun kind op één kamer in het ziekenhuis kunnen verblijven. Als ik er over nadenk, verbaast me het dat dit niet eerder gerealiseerd is. Ik herinner me nog toen mijn jongste broer geboren werd en ik ook in het ziekenhuis lag met mijn moeder en hem, het de gewoonte was dat het kind het grootste deel van de dag zich ver van de moeder bevond. Een keer of twee kwam er een verpleegster met een bed vol baby´s binnen gerold. Ze lagen keurig verdeeld op dat smetteloos witte bed. Ik vond het al een wonder, dat ze die witte coconnetjes niet verwisselde en dat ze na overhandiging van de dames er niet een gillend overeind schoot, dat ze haar de verkeerde in de armen gedrukt had gekregen. 
Ik ben er van overtuigd en wetenschappelijke onderzoeken staven dat, dat het zowel voor het kindje als de moeder zeer gezond is om ze bij elkaar te laten zijn. De man die een verklaring aflegde voor de tv, namens het ziekenhuis zei letterlijk: ´We gaan uit van de mensen en niet vanuit het ziekenhuis.´ Ik viel zo wat van mijn stoel van verbazing. Ongekend! Want in de meeste ziekenhuizen, moet ik als redelijk gezond bezoekend mens even diep slikken en zuchten bij het betreden. De meeste daar werkende mensen hebben een attitude dat je wanneer je de deur door bent, gereduceerd wordt door een debiel, die absoluut niet in staat is om welke beslissingen dan ook maar te kunnen nemen. Dat wordt nl. voor je gedaan, daar zijn ze voor opgeleid en dus weten ze beter wat goed voor je is, dan jezelf. Het meest grappige daarbij vond ik het toen ik een verstandelijke gehandicapte ´afleverde´ voor behandeling en die daar moest blijven. Ineens zag ik, nadat we de Eerste hulp gepasseerd waren, alle alarmbellen rinkelen bij het verplegend personeel. Ze wisten niet wat ze met de goeie man aan moesten. Dit stond blijkbaar niet in hun handboek en ze hadden het ook nooit in hun opleiding gehad. Resultaat: ze gaven hem in heel veel dingen zijn zin. Alsof het een buitenaards wezen betrof, die maar beter naar de ogen gekeken kon worden, wilde men niet voorkomen dat er verschrikkelijke onbekende bacteriën verspreid zouden worden of hij zou ontploffen en er enkele een soort plasje vloeistof op de vloer zou overblijven. De jongeman vond dat uitermate prettig. Nauwelijks terug van dit ´avontuur´ kondigde hij aan dat ie terug wilde, voor een eenvoudige ingreep, die hij ervoor stelselmatig afwees. Ik prees hem voor zijn voortvarendheid en legde daarbij uit, dat ie poliklinisch behandeld kon worden. ´s Morgens er naar toe, behandeling en na een uurtje of zo weer terug, op tijd voor het avondeten. Het onmiddellijk zakken van zijn mondhoeken en de treurigheid van zijn ogen die intraden, verraadde dat dat niet geheel zijn bedoeling was. De zusters waren immers zo lief voor hem geweest, zoiets wil eenieder graag nog eens licht overdoen!
Terug naar de baby´s! Onderzoek bracht aan het licht dat baby´s die niet geknuffeld werden in de eerste dagen of weken na hun geboorte, direct achterstand vertonen in groei en algemeen welbehagen. Je vraagt je af hoe ze zo´n onderzoek doen. Eén kamer met een zootje borelingen, die totaal alleen liggen en niks krijgen en één met spruiten die flink geknuffeld worden? Afschuwelijk! Onmenselijk!
Op tv verklaarde een moeder dat het huid op huid contact met haar baby erg prettig was. Dankt je de koekoek. Als je even nadenkt of liever invoelt hoe dat is, zo´n klein mensje die niet de nabijheid van moeder voelt en ervaart, nadat ie de veilige warme baarmoeder verlaten heeft na een toch behoorlijk traumatisch iets als een geboorte en dan niet eens een beetje in de buurt mag blijven, het voelt voor mij in ieder geval als zeer onnatuurlijk en gewoonweg heel vervelend. Je koestert toch zo´n leventje? En al zeker als ie wat vroeg begonnen is of ziek is? Juist dan! 
Daarom, ik zeg het nog maar ´s, je kunt de mate van beschaving van een maatschappij af lezen aan hoe ze omgaan met zulke weerloze dingen als zo´n lief wurmpje. Een stille revolutie voor wat mij betreft! En iets wat gewoon enorme impact heeft. Als het begin van je leven zoveel mogelijk kansen krijgt, dan heb je een goeie basis voor de rest van je leven. Je kan en mag die stap liefst helemaal niet overslaan, gewoon cruciaal! 
Dus naast de voortreffelijke technische handelingen ook deze andere zorg! Terug naar een welkom in optima forma op deze planeet!  En het is niet alleen goed voor de nieuwe wereldburger en diens moeder, maar ook voor ons! Weten we weer waar het écht om draait in het leven! Een dubbel welkom dus!