Komt in de bus

Na een werkdag stapte ik in de bus. Zoals meestal zocht ik een plek waar ik mijn benen kan strekken, goed zicht heb op de weg en indien nodig niet direct in de felle zon zit. Aan de andere kant van het gangpad bevond zich een jonge man. Naast hem een tas op wieltjes, met over het hengsel heen een andere bomvolle tas en nog eentje. Vanuit een ooghoek zag ik vreemde dingen in de ene tas. Het duurde even voordat mijn oog goed signaleerde, wat er in zat en het aan mijn hersenen doorgaf. Een stapel barbecuebakjes met houtskool.
De bus reed in een lekker tempo naar mijn dorp. We volgden vandaag een alternatieve route omdat er een braderie gehouden werd in een dorp. Ik vond het allemaal prima, ik zat heerlijk en verdiepte me in een goed boek. Na een tijdje viel me op dat de jongen mij in de gaten hield. Beetje eigenaardig, maar niet verontrustend. En even later sprak hij me aan. Het bleek om mijn schoenen te gaan. Ik droeg mijn MBT schoenen, een goede schoen, die alleen in de speciaalzaak te koop is en de gezondheid ten goede komt en bovendien erg lekker draagt. Wat heel fijn is, als je voor je werk veel staat en loopt. De jonge man bleek een vervaardiger van orthopedische schoenen te zijn. In de zaak waar hij werkte, verkopen ze ook dit merk en hij informeerde of ze me bevielen. ´Ja hoor´ zei ik. `Ik wil nog meer paren van dit merk, eigenlijk geen andere meer.´ Hij vroeg of ik de dvd had bekeken. Ik ontkende dat besmuikt, de dvd laat zien, hoe je met deze schoenen moet lopen, dat is nl. iets anders dan bij gewone schoenen. De zool is wat halfrond, men dient de schoenen af te ´wikkelen´ als het ware. Maar in de winkel ging dat prima, dus had ik geen zin meer om dat nog ´s te bekijken. Overigens is de schoen ontstaan, toen in Afrika een ongetwijfeld minder bedeelde atleet een oplossing zocht voor het nog sneller en makkelijker lopen. Hij sneed banden aan stukken en bond die onder zijn voeten. Dat werd een sukses! Een tijd later hadden gespecialiseerde fysiotherapeuten zich er over gebogen en werd dat concept gemaakt. Deze jongen vertelde me, dat hij door enkel elke dag een half uurtje in zijn omgeving te joggen, een slordige 20 kilo afgevallen was...Ik schoot overeind en informeerde onmiddellijk welk type MBT hij droeg....waarop hij erg moest lachen. 
Om te laten zien, waarom hij orthopedische schoenen was gaan maken, liet hij me zijn onderbeen zien. Een been met flink verminkte huid, dus ik nam aan dat hij eenmaal ernstig verbrand was. Dat bleek niet zo. Als twaalfjarige was hij door een vrachtauto overreden. Een verminkt been, enkele gebroken vingers noodzaakte hem om 2 maanden in het ziekenhuis door te brengen en daarna heel lang te revalideren. Hij keek me aan en zei: ´Het liefst maak ik schoenen voor kinderen. Als dat goed lukt, vind ik dat erg fijn.´ Ik zei, dat ik begreep, hoe zijn ervaring als kind de basis vormde voor die drive en hij beaamde dat simpelweg. 
Het ontroerde mij. Deze jongen die in een smerige broek, onderuit gezakt, spontaan mij zijn verhaal vertelde. Met zijn tassen vol barbecue-spullen, een no nonsense type, die desondanks een zeer gedreven en ambitieus man was met een missie. Want hij bekwaamde zich na jaren bij de ene baas, nu bij een andere baas verder. Want hij wilde door, nog meer weten, nog beter en dat kon alleen in de stad. Dus stapte die elke dag op de bus en daarna op de trein om daar zich te bekwamen. De afstand en het ongemak was van geen enkel belang.
Vrolijk namen we afscheid toen hij uitstapte. Ik wenste hem een fijn weekend. Misschien ontmoeten we elkaar vaker, dat zou mooi zijn. Ik zat stil van zijn verhaal in de bus.
Een stukje verder stapte een andere man in. Of het aan de dag lag, weet ik niet. Hij vertelde me, dat ie jaren truckchauffeur was geweest. Nu kon dat niet meer, want hij leed aan narcolepsie. Een ziekte waarbij mensen ´zomaar´ in slaap kunnen vallen. Niet zo handig als je met een zoveeltonner over de snelweg suist....
Ik vroeg hem of dat genezen kon, die ziekte. Nee, was het antwoord. Door de medicijnen kon voorkomen worden, dat het te zeer verergerde. Het prijskaartje daarvan: 4000 euro per maand. Helaas moest ik toen uitstappen, ik had mijn bestemming bereikt.
Ik liep vrolijk naar huis, stevig doorstappend op mijn gezonde benen, die wel moe waren. Ik viel niet in slaap, dat kwam pas na het eten in mijn luie stoel.
Mensen vragen me vaak, waarom ik geen auto heb. En of dat niet vervelend is. Nee, dat is het niet. Want ik praat met mensen en luister naar ze. En dan deel ik dat op mijn blog. Twee opmerkelijke verhalen in één rit...
geen slechte oogst. En daarom vind het verstandig als alle schrijvers en andere kunstenaars met het openbaar vervoer reizen. Misschien wordt het tijd voor een deal met Veolia en de NS. Voor gratis reizen schrijf ik columns in hun bladen...dan heb je wat aan de crisis. Zo heb elk nadeel zijn voordeel....