Moe

Ik zit in de kamer. Slecht geslapen vannacht. Of niet dus. Zwijgend kijk ik naar mijn wederhelft. Zwijgend drinken we koffie en wurmen ons ontbijt naar binnen. Hij staat op. Zet zijn bordje en mok op het aanrecht. We nemen afscheid. Neemt zijn tas en doet zijn jas aan. Buiten pakt hij zijn fiets. Weg is tie. Ik laat de honden uit. Daarna maak ik nog meer koffie. Ik zet de tv aan. Bah, wat slist die nieuwslezeres zeg. Ik kan niet eens haar naam verstaan. Wie neemt zo´n mens eigenlijk aan. En wat een stomme achtergrond, hoe is het mogelijk? Ja, dit was het nieuws. Ga maar gauw, je bent allang teveel voor mijn ogen. Volgende programma. O nee, eerst de reclame. Wat een stom muziekje zeg. En wat een zeur, dat mens die bang is dat ze teveel betaalt. O, hier het programma weer. De anchorwoman had haar haar wel eens mogen wassen.Wat een vette kop.  Mijn hemel, wat ziet die presentator er anders uit vandaag. Vroeger was ie toch altijd wild aantrekkelijk met schitterend lange benen. Nu lijken het wel bonenstaken, moet je kijken! Ze eindigen zowat bij zijn oksels. En hij heeft ineens heel brede heupen, wat raar. In zijn gezicht zitten opeens rimpels. O liever, diepe vouwen, die zwarte schaduwen trekken over zijn gezicht. O nee, hij fronst ook nog...nee, dat zal helpen. En zijn ´leuke piekharen´ zijn helemaal niet leuk. Het is een amechtige poging om er 20 jaar jonger uit te zien. Niet dat een 20jarige er zo uit wil zien. I.p.v. het gewenste effect is het nu meer een uitgerangeerde pensionado, waar geen huisvrouw in de overgang nog voor zou vallen. Wat een rotberichten toch allemaal, het is 3 x niks. Tv maar uit trouwens. Geen zin in. Ik kijk rond. Radio aan. Klassiek. Altijd goed. Terug in mijn stoel hoor ik knerpende violen. Om koppijn van te krijgen. En eindeloos gepingel op een vleugel. Wie zit daar nou op te wachten op dit uur? Wat een rotkeuze, hoe verzin je het? Uit, met dat ding. Rust. Zalige stilte. Ik zucht eens diep. En kijk rond. Streng dirigeer ik de honden terug de keuken in. Ik sluit de rolluiken en gordijnen. En ga naar boven. Daar doe ik die andere gordijnen dicht, die voor mijn ogen. Ik ben niet te genieten. Niet eens voor mezelf. Dus laat ik de wereld een lol doen. Mijn honden. En mezelf. Ik zucht nog eens diep als ik het matras onder me voel. Nog even niet. Dan slaap ik in....Straks zal alles anders zijn...Zzzzz...