Delen van geluk

Het is vreemd hoe snel een mens went aan dingen die zich herhalen. Voor je het weet, ontstaat er een verwachtingspatroon. De kans bestaat dat dit niet door de werkelijkheid bevestigd wordt. Gisteravond hebben we een ´grote ronde´ gemaakt. Ik neem GB Muffin voor mijn rekening, Fred de kleine guit Pippi. We steken de weg over en lopen omhoog. Muffin trekt als een bezetene aan de lijn, reden waarom ik hem terug fluit, belachelijk om zo de macho uit te gaan hangen met zo´n klein meisje in je kielzog. Zeker als je geen ballen meer hebt, letterlijk! Bovendien erg slecht voor mijn schouder en rug. Pippi dribbelt, huppelt en springt haar weg vooruit. Dat betekent dus regelmatig even stoppen en stilstaan, omdat ze ineens een grasspriet ziet, een eikel in haar bek steekt of een kiezelsteentje uit het gras plukt, waar nodig op gekauwd moet worden. Na verwijdering van dat ding kan het gezelschap dan weer vooruit. Halverwege zagen we een groepje kinderen ons tegemoet komen, met begeleiding. Ze droegen leuke lampionnetjes en wandelden zo het bos in. Bij het bospad aangekomen zagen we wat dansende lichtjes ergens  tussen de bomen, een mooi gezicht. Even verder de volgende groep. Fred met Pippi inmidels op de arm,  want de afstand is wat groot om zelfstandig af te leggen helemaal. ´Wat een schatje´. Kinderen zeggen gewoon waar het op staat en wel meteen. 
Voorzichtig de grote weg weer over en het fietspad volgen tot we weer thuis komen. Het gras is inmiddels hoog en ´versierd´ met allerlei wilde bloemen. Pippi gooit zich vol overgave tussen die hoge halmen en rolt, draait en vliegt alle kanten op. Ze maakt spontaan een koprol en komt verderop in het gras weer terecht. We lachen om haar capriolen, wat een acrobate! 
Eenmaal thuis sturen we ons kroost naar achter. `We gaan slapen!´ Pippi kijkt ons aan met een blik van ´Geloof je het zelf?´, terwijl Muffin naar zijn stoel sjokt. Hij staat dommig met zijn voorpoten op het kussen, al weet hij donders goed dat hij dient te gaan liggen. Eén van ons stopt hem dan onder met een dekentje, waarna hij zoet gaat liggen. Zijn zus is nog een ander verhaal. Ze wenst de uitnodigende open deur van de bench te negeren. Haar energielevel is nog hoog genoeg, vindt ze zelf, om wat verder te keten. Helaas, wij als verstandige ouders dirigeren haar naar het karton onder in de bench en sluiten rigoreus het deurtje.
Ze gaat zitten, dat wil ze nog wel, maar kijkt met haar mooi donkere ogen in het rond. Zolang er licht is en stemmen spreken is er hoop voor een pup die nog niet wil slapen. Ze neemt maar vast een voorschotje op het piepen..
Op het moment dat we het licht hebben gedoofd, de deur gesloten en in bed zijn geïnstalleerd, houdt ook het gepiep beneden op. Als ik om3 uur door de keuken loop, om naar het toilet te gaan, kijken twee paar ogen mij na. Die van Muffin die nog lekker in zijn stoel ligt. En die van de parmantig zittende, heel wakkere Pippi, door de tralies van haar bench. Als ik weer terug loop, piept ze niet eens. Wat een wonderlijke hond is dit toch, bedenk ik me. Ook op de trap verwacht ik nog wat klaaglijk geluid, maar niks. Tevreden val ik weer in slaap. We beleven een goeie nachtrust allemaal.  Vanochtend is de slaapplek van de freule weer droog en schoon. Ik krijg sterke neigingen om de fokker te bellen en vragen of ze nog een pup hebben. Maar die neiging heb ik toch maar onderdrukt...laten we eerst maar volop genieten van ons meisje en die langzaam op laten groeien. 
Intussen verandert ons hele leven. We hebben weinig tijd meer voor de laptop. De sociale sites op het internet hebben hun glans verloren. Al die onzin met maffe spelletjes, eindeloos herhaald. Prietpraat en gesnoef. 
We vullen onze avonden met lezen, spelen met de honden, koffie en goeie gesprekken. En met wandelen, nog meer foto´s maken en filmpjes. We kijken na wanneer we de wisseling van de tanden kunnen verwachten en de eerste loopsheid ongeveer. Uit ervaring weten we, dat pup snel groot worden. En veranderen in bijna onhandelbare pubers met nukken en zo. 
Voorlopig zitten we op onze roze wolk en genieten. Ik denk dat mensen doodmoe van ons worden. Maar dat interesseert ons geen bal. Gister heeft Fred zijn collega´s bij wijze van grap getrakteerd op beschuit met roze muisjes. Eentje is daar dol op en dolgelukkig dat enkele andere collega´s er niet waren. Fred schoof al de beschuiten die daarom over waren naar haar toe. Ze zei geen ´nee´. Het lijkt onze Pippi wel, die vliegt ook zo gretig op haar voer af, dat die aan alle kanten over de rand van de etensbak donderen. Waarna ze ze allemaal opspoort en alsnog verorbert, helemaal verlekkerd. Met de drinkbak is het niet anders. Ze duikt er op als een   kameel na een karavaantocht, die bij de oase arriveert. Hetgeen resulteert in een waterballet. Gelukkig maar, dat ik niet al te precies ben, anders zou ik helemaal gek worden. Niet dat ik dat nu niet ben. Maar dan van geluk...