Tag jij of tag ik?

Er gaat een tag rond in blogland waarbij bloggers vragen beantwoorden. Weer ´s wat anders dan de muziekstukken uitkiezen. Ik werd getagt door José, die erg leuk blogt over boeken en gedichten toevoegt met leuke foto´s en songs.
Daar gaat ie!

Waar ben je geboren?
´Gewoon´ thuis. Viel nog niet mee, want ik was een stuit. Daarna ook niet, een huilbaby, die 3 maanden dag en nacht blerde. De buren werden er gek van!
Thuis was dus in Zeilberg, een dorpje bij Deurne, aan de rand van de Peel in Noord-Brabant.

Ben je naar iemand speciaal vernoemd?
Ja, naar traditioneel gebruik. En wel naar 3 mensen: 1. mijn overleden oom(nooit gekend hij stierf een paar jaar voor mijn geboorte 2. mijn oma(moeders moeder), waar ik dol op was en elke dag kwam, al als klein ukkie en 3. Maria, de moeder van Jezus. Mooi trio toch?

Heb je kinderen en zo ja, hoeveel?
Ja, nee...We noemen ze wel kinderen, maar ze hebben 4 poten, een lekker harig vel en ze zijn dol op knuffelen en wandelen. Anderen noemen het honden, maar ze zijn gewoon horend bij ons gezin.

Heb je huisdieren?
Ja, dus. Twee of eigenlijk drie. De oudste was Brownie, onze overleden bruine Labrador. Nr. 2 is Muffin, onze bruin gevlekte, blauwogige Dalmatische hond en de benjamin is onze Pippi, de pittige, vrolijke, blonde meid van het stel. 

Wat is het ergste letsel dat je ooit hebt gehad?
Hartenpijn, heel erge. Dacht dat het nooit meer zou overgaan. Ik had het erg mis. Mijn hart was niet kapot, het was tijdelijk ´onbewoonbaar verklaard.´

Heb je speciale talenten?
Zingen, tekenen, schrijven, koken en bakken, readings geven aan mensen als medium.. Ik vind het niet speciaal maar anderen wel. 

Wat is je favoriete ding om te bakken?
Appeltaart, omdat mijn lieve schoonvader er dol op was.

Scones, omdat ik dol was/ben op Devonshire cream tea. Goudgeel, warm, clotted cream er op en dan strawberry preserve, sterke zwarte thee met een flinke plens gewone melk en suiker. Niet in zo´n lullig theekopje maar in zo´n enorme kop, die je met twee handen vasthouden en een extra potje heet water om de thee bij te vullen.. Voor mij geen gerotzooi met hartige hapjes etc. Cornish cream tea is hetzelfde alleen zij doen de strawberry preserve er eerst op en dan de clotted cream, precies andersom als de Devonshire variatie. 

Appelpannenkoeken omdat we dan weer even ongegeneerd kind kunnen zijn.
Lemper en martabak, omdat ik dan aan Indonesië denk en aan een stel lieve vrienden.
Lemper is een worstje van kleefrijst, gevuld met pittig kippenvlees, gestoomd.

Martabak is een giga omelet, gebakken, opgevouwen en in stukjes gesneden, gegeten met atjar tjampoer en eventueel verse sambal.

Frietjes omdat het leuk is ongegeneerd met vingers te eten. en het aan mijn moeder doet denken.

Wat is je favoriete fastfood?
Geloof niet dat ik die heb. Wrap met zalm, telt dat ook? Nog lekkerder? Geitost, zo uit het vuistje! Geitenkaas uit Noorwegen, karamelachtig van smaak en kleur, zeer gezond, lang houdbaar en superlekker! Kan op brood gegeten, maar ook op wafels b.v.

Jarenlang makkelijk te krijgen in elke kaaswinkel, maar nu dus niet meer. En mag helaas niet uitgevoerd worden uit Noorwegen. Besteld is ie erg duur in Nederland...helaas! 

Wat is het eerste wat je opvalt als je naar mensen kijkt?
Ligt er aan....als ze wat op afstand lopen en ik zit op een terras b.v. of perron: gekke dingen. Een wrat op een rare plek, grote oren, kromme benen, dat soort werk. Of ooit zag ik een vrouw met een enorme roos precies op haar achterste, het hart op een ´cruciale´ plek. Of een geweldig grote vrouw, die ook heel zwaar was met een miezerig klein mannetje met vetkuif en mini-hondje op de arm. Draag mij maar weg, ik hou het niet droog! Schattig, pontificaal en absurd tegelijk! Heerlijk!
Maar dichterbij mensen? De ogen, het haar(afwijking van toen ik nog kapper was) en de aura of uitstraling. Of die klopt met de rest, zeg maar. 

Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
Deze week. Ik begreep lange tijd iets niet van een situatie en toen werd me ´opeens´ het antwoord aangereikt en viel het kwartje, waardoor ik veel begreep en ik ontroerd raakte. En dan huil ik, van ontroering. En ook dat ik blij ben met de oplossing van de ´puzzel´.
Grote jongens huilen niet, echte mannen wel...

Maak je je momenteel ergens zorgen over?
Nee, eigenlijk niet. Behalve de wazige zorgen of meer angsten die ieder mens heeft...dat er iets vreselijk gebeurt met diegenen die je dierbaar zijn...

Noem 3 drankjes die je regelmatig drinkt.
Die is makkelijk! 1. Koffie 2. Cappuccino en 3. Warme chocolademelk.

Wat is je favoriete boek? 
Hm, wat moeilijker. De nieuwste van Marjan Berk? Tot ik weer een andere tegenkom, die is dan favoriet! Want boeken, daar krijg je nooit genoeg van.

Zou je een piraat willen zijn?
Ik heb de neiging om ja te zeggen, maar nee. Het romantische idee over historische piraten wordt overschaduwd door toch ietwat misdadige Somaliêrs die grote vaartuigen kapen onder bedreiging. Lijkt me niks. Ik zou liever ontdekkingsreiziger willen zijn, op reis naar onbekende gebieden vroeger, die in kaart brengen en onbekende kruiden, producten meebrengen en vertellen over hoe mensen daar leven en waarom. Vroeger verslond ik boeken van Lily Eversdijk Smulders, die ´zomaar´ naar allerlei volken ging en die tekende en praatte met vrouwen van stammen of volken. En Alexandra David-Néel, een vrouw die toen het nog absoluut verboden was om naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet te gaan, zich doodleuk als lokale pelgrim vermomde en met een lama van daar toch die reis maakte. Ze werd 101 en vroeg haar toenmalige Franse huishoudster om even haar paspoort te gaan verlengen, want ´je kon nooit weten of ze nog op reis zou gaan´. 

Wat zijn mijn favoriete geuren?
Een heleboel. Rozengeur, seringen, maar ook vers gemaaid gras, bosgeur in de herfst, onze honden, zelfs als ze in de regen gelopen hebben, kaneel, cake, appeltaart, koffiegeur, chocolade, viltstiften, verf,  terpentijn(geen idee waarom) tijm, houtgeur(mijn vader was timmerman) stoffen(in Indonesië stiekem ruiken bij een kraam), boeken(ook effe ruiken) schone lakens en slopen, pioenrozen, aardbeien, de zee! Niet elke zee ruikt hetzelfde...En last but by no means least: mijn man! Een man die niet goed ruikt? Wegwezen! En ja, zelfs transpiratiegeur kan lekker zijn!

Waarom blog je?
Waarom niet, zou ik willen zeggen...Ik vind het heel leuk, verhalen te vertellen, met taal bezig zijn en dat te delen. En om te merken dat het anderen raakt en ik er beter in word.

Wat vind je het minst favoriete aan je zelf? 
MIjn ongeduld, die soms resulteert in haast en mijn gretigheid. Ik zou het liefst 5 levens tegelijk leven en meemaken. Schijnt niet te kunnen, jammer! Dan maar één voor één...

Wat is je favoriete hobby? 
Tja, ik vind het niet makkelijk om te kiezen...Zingen zit er in ieder geval bij, me heerlijk laten gaan met de muziek en improviseren. Schrijven en mijn verbeeldingskracht ruim baan geven. Fotograferen, een andere manier om mensen iets te laten zien, de schoonheid van het ´gewone´, wat helemaal niet gewoon of vanzelfsprekend is, vind ik.

Wat vind je belangrijk bij een vriend/vriendin? 
Jezelf zijn, eerlijkheid en humor. Iemand die zich 100% van de tijd serieus neemt, wordt al snel belachelijk in mijn ogen en eenzijdig. Stuk minder boeiend. 
Onbelangrijk zijn: geslacht, leeftijd, huidskleur, burgerlijke staat, seksuele voorkeur. 

Noem iets dat je hebt gedaan, dat je nooit verwacht had ooit te zullen doen.
Met mijn kop op tv en in de krant, aan de andere kant van de wereld zeer moeilijke dingen regelen, trouwen. Als 2 mannen niet met elkaar mogen trouwen jarenlang en dan in een land wonen, waar als eerste een wet wordt aangenomen die dat mogelijk maakt, dan kun je hun geluk nauwelijks voorstellen, heel vreemd, maar wel lekker. Een beetje Rivella keer 100, zeg maar. En dat gaat na jaren niet over, het blijft speciaal! Gun ik alle gay mensen in alle landen, al zal dat nog wel even tijd in beslag nemen. Het begin is gemaakt!

Wat doe je het liefst?
Readings geven aan mensen. Hun schijnbaar grote problemen die ik bij ze waarneem en dan hun gezicht en houding compleet zien veranderen door wat ik door mag geven.. De opluchting, de twinkeling in hun ogen, de hoop, dat het toch niet zo zwaar is als het leek en dat ze helemaal niet zo ´raar´ zijn.. En het mooiste is als het kinderen betreft, die in de knoop zaten samen met hun ouders en nu weer vooruit kunnen. Of dieren waar men niet helder krijgt wat het probleem is...leuk als de dierenarts met ingewikkelde apparaten en veel tests vertelt, wat ik 3 weken ervoor al zei...
Verder verse broodjes kaas eten met mijn lief op een vrije zaterdagmorgen en iets waar geen broodje of kaas aan te pas komt...

Opwaarts!

Toen we een aantal jaren geleden toe waren aan nieuw zitmeubilair kreeg ik visioenen over hoe dat er uit diende te zien. In het verleden had ik al vaker een gerenommeerde zaak bezocht, waarvan de uitstraling en het comfort der tentoongestelde modellen me aantrok. Dus togen we naar het etablissement om serieus te gaan kijken naar enkele exemplaren. Een hele middag hadden we uit getrokken. We dienden immers niet alleen te kijken, maar ook te vergelijken, uit te proberen etc. Omdat we dikke jassen droegen, deden we die uit, zodat we ongehinderd door capuchons of dergelijke konden uitproberen. Uiteindelijk kozen we voor een model met oren, Engelse stijl. En omdat we immers goed gespaard hadden, maar het extra brede model, twee maal alstublieft. De kleur en soort bekleding werd bepaald. Bovendien zat er in het plaatje in mijn kop nog een footstool, een ruime poef op pootjes zeg maar, om de vermoeide benen op te leggen. Ik zag ons al zitten, koffie onder de tiffany-lampen bij de hand, boek naast ons in de stoel, beentjes omhoog. In het exemplaar dat ik vond, zat een vernuftig klepje, waar o wonder, een groot dienblad tevoorschijn kwam. Daarop kon de kopjes koffie gezet met of zonder lekkers en na gebruik kon het ding weer in de vrijwel onzichtbare gleuf opgeborgen en de voeten weer rusten op de comfortable kussen. 
Het proces van het bestellen kon afgehandeld onder het genot van een kop koffie en blij stonden we weer buiten. We hadden een goede keuze gedaan en binnen afzienbare tijd zou het spul verschijnen in onze woning. 
Nou, dat hebben we geweten. Allereerst was er een probleem met de aflevering. Telefonisch maakte ik de firma er op attent, dat er niet alleen twee flinke fauteuils verwacht werden, maar ook de footstool. Vervolgens kwam men doodleuk met enkel 2 stoelen aan zetten. En werd er moeilijk gedaan over de footstool, die nota bene op de bon vermeld stond. Ik merkte op, dat het niet mijn verantwoordelijkheid was om in een magazijn op de Veluwe op te letten dat de footstoel mee ging met het geheel. En dat ik niet blij werd van het vooruitzicht dat door dit gedoe, ik opnieuw zou moeten wachten op de volgende levering. En zelfs moest ik er voor zorgen dat ter plekke de firma gebeld werd. Absurd.
Het kreng kwam dus later en toen leek alles in orde. Helaas niets bleek minder waar. Binnen zes weken(!) zakte de kussens zo erg in, dat het nergens op leek en dat het comfort ver te zoeken was. We zochten contact met de firma. Die bleek niet van zins om iets uit te voeren. En wees ons er fijntjes op dat comfort een persoonlijke zaak was. Ik schreef echter als retour dat we niet verwachtten dat na de aankoop met ons zuurverdiende en bij elkaar gespaarde geld, uitgegeven in wat wij dachten een kwaliteitszaak te zijn, om te eindigen met een stoel die voelde alsof je op een stapel bakstenen zat. En dat de hooghartige opmerking van de directeur die zei ´c+est le ton qui fait la musique´ absoluut niet door ons gewaardeerd werd. We wachtten met smart op een oplossing van het knullige bedrijf. Die kwam pas na aandringen. Het moet gezegd, mijn voorstel om bij de zaak voor de deur met fauteuils het lied ´Zak ´s effe door, dat is heus niet fijn´ niet met blijdschap door de mijns inziens inadequate directie werd ontvangen...Maar hun voorstel om de stoelen op te halen om ´s te kijken naar het probleem door een tweede firma in Leiden, viel bij ons niet in goeie aarde. Pas na weer een bericht vertelde men ons dat we dan vervangende stoelen kregen for the time being. 
We hebben vriendelijk bedankt voor de eer en gezegd dat we weinig fiducie hadden omdat ze de eerste keer al rommel bezorgde voor ons goeie geld.
Ondertussen sukkelden we door. Een ramp, zo´n dingen in je huiskamer waar je met je achterwerk zowat op de vloer zit, bah!
Dezer dagen moesten we naar een groot meúbelwarenhuis. Er diende nodig een logeerbed te komen in de vorm van een bedbank. We huurden een bus, togen naar het zuiden en kwamen er veels te vroeg aan. Natuurlijk had ik vergeten dat het schoolvakantie was. Bovendien was er alweer een actie gaande: een ontbijtje voor 1 euro. Je struikelde er letterlijk over de kinderen en de senioren, die machtig zaten te geneten van hun broodjes. Alleen stonden er van die schattige karretjel waar de dienbladen in pasten overal her en der als obstructie´s in de weg. Ons humeur zakte met de minuut. Ik haalde maar taart en wachtte vervolgens in de file om cappuccino te scoren, de herrie en het leven negerend. Die dronken we mismoedig op. 
Voor we naar binnen gingen, zag ik alleraardigste fauteuiltjes. Ik nam er in plaats om ´s te proberen...voor ´later´....mijn man volgde zwijgend mijn voorbeeld. Niet slecht, alleen hield de leuning op halverwege mijn rug. Ach ja, we liepen door naar de bedbanken. Die kozen we vervolgens snel uit. En omdat we toch al bezig waren, rekenden we snel verder. En kozen, compleet onverwacht een bank uit. Ik geef de schuld aan de verhuurder van de bus, die ons een flink groot geval mee gaf...
We zochten, zonder kar, naar het goeie rek en de goeie stelling. De bedbank was snel gevonden. In de tas, die had ik wel meegenomen, zaten wat kleine dingen. Na enige navraag belanden we in een heel ander stelsel van gangen en warempel, daar stond de bank. In delen, dat wel. Mijn lief, die een tikkie minder technisch is dan ik, keek me lichtelijk in paniek aan. Hij ging een karretje zoeken. En we riepen professionele hulp in, omdat ik er zeker van wilde zijn, dat we allen stukken tegelijk meenamen. Dat bleek het geval. 
De dame aan de kasse keek erg verveeld, ze gaapte en beschouwde landerig de artikelen die klanten voor haar uitstalden op de loopband. Ik nam mezelf in acht om geen bijtende opmerkingen te gaan maken. Zo bereikten we samen het ´perron voor laden en lossen´. Ik manoevreerde de bus achteruit tot vlakbij en we plaatsen onze aankopen er in. Zo reden we langzaam terug naar huis. Ik kreeg een knallende hoofdpijn. We maakten meteen plannen om de vervloekte oude stoelen weg te werken, samen met ander spul wat ons tuinhuis vulde, al zo lang. Zo gezegd en zo gedaan. Nieuwe spul er uit, bank opgezet en in elkaar geschroefd. En daar stond onze nieuwe aanwinst te pronken. Voor een fractie van de prijs die we bij de vorige zaak hadden betaald en helemaal zelf gemonteerd. De Ikea heeft een geweldig slimme manier van werken. Handleiding, duidelijke tekening, goeie gereedschap bij geleverd. Geen wonder dat zoveel mensen er gek op zijn. Onze oude spullen werden in de bus gezet en leverden we netjes af bij de milieustraat. 
´s Avonds zaten we doodmoe met onze koffie op de nieuwe aanwinst. Geen bakstenengevoel onder de kont, maar heerlijk zacht en goed ondersteund. De rug tot aan de nek ook. Fantastisch. En ik raakte zacht de hand aan van mijn lief met een goed gevoel. De weg van Rofra naar Ikea. Het leek de weg naar beneden,  maar bleek omhoog te gaan. Met geld over. Wat zullen we daar later eens van kopen?. Maar dan buiten de schoolvakantie´s? Een beetje gemiddelde Nederlander zijn is prima. Maar er zijn grenzen. Al was het een dag vol verrassingen...

Uitdaging dag 30

Mijn favoriete liedje van precies een jaar geleden. Poeh, effe nadenken....

Ah, ik weet het weer. Hele tijd ervoor had ik geluisterd naar de cd van Adele. Ik kreeg er niet helemaal hoogte van en ik kreeg er geen hoogte van. Ik liet het maar zo. 
Maar mijn lief had wel even later een dvd gekocht en draaide die toen. Adele in the Royal Albert Hall, de creme de la creme van de Engelse muziek. En ik zag de 70er jaren lampjes achter haar, haar kapsel en hoorde haar Someone like you zingen. Als bij toverslag was ik verkocht en ging net als het publiek daar uit mijn dak. Mooi, tot op de dag van vandaag en het bleef lang in mijn kop hangen. Helaas niet om te laten zien hier, maar op Youtube of mijn Facebook wel. 
En daarmee neem ik afscheid van mijn 30 dagen uitdaging. Erg leuk om te doen! Met dank aan José, die me ´verleidde´...

Uitdaging dag 29

Een liedje uit mijn jeugd. 

Het cocktail trio(what´s in a name?) was ongekend populair en scoorde hit na hit. De teksten waren onschuldig en grappig en we lagen in een deuk om wat ze iedere keer voor nieuws hadden bedacht. 
In die tijd waren we natuurlijk niet veel gewend, dus was een kinderhand gauw gevuld. 

Ik kan me herinneren dat in de zelfde periode we werden getrakteerd op serie als Winnetou en Old shaterhand en ook The last of the Mowhicans kwam wekelijks voorbij. Iets wat wij volop naspeelden buiten. Nog geen overschot aan senioren te zien, die de boel in de gaten hielden. Die heten toen Ouden van dagen en ´trokken´ van Drees, dus die mochten niet zeuren...
Ook serie´s als Rawhide, waarin cowboys als veedrijvers dwars door de VS trokken en maar kampeerden bij houtvuren en schoten op alles wat bewoog, vooral Apaches die hoog in de berg rondscharrelden en soms huifkarren met mensen meenamen op hun tocht. Later kwam Bonanza, nog zo´n zootje rauwdouwers waar de keurige vetkuifmannen in ons kikkerlandje stiekem stinkend jaloers op waren. Want zeg nou zelf, schieten, paaardrijden en ´s nachts slapen bij een kampvuur met sterke drank en een pistool onder je kussen, zonder je dagenlang te wassen, dat wil toch iedere vent? (Wassen gebeurde wel ´automatisch´ als je op je paard met al die koeien door een rivier reed...) 

UItdaging dag 28

Een liedje waardoor je je schuldig voelt. Vreemde uitdaging toch enigszins. Schuldig voelen is al vreemd. Je laat iets uit je handen vallen, je vergeet iets(een verjaardag of een afspraak) Op het moment dat je er achter komt, is het al te laat en kun je er nauwelijks nog iets aan veranderen. Schuldgevoel is zo´n nutteloze emotie. Ik heb de vraag van vandaag wat omgebogen. 
Niks lekkerder dan op een grijze vrije middag je te nestelen in je stoel en te kijken naar een Agatha Christie-film. B.v. een zwarte-witte met de weergaloze Margareth Rutherford of de latere versie met Joan Hickson(de beste vertolkster van Miss Marple, als je het mij vraagt), maar ook de fantastische David Suchet, die Monsieur Poirot, de pedante Belgische detective neerzet met al zijn eigenaardigheden is niet te versmaden. En of ze een lijk vinden in het Midden-Oosten, op een Caribisch eiland, Zuid-Frankrijk of ergens in Engeland, je kunt er donder op zeggen dat er nog 2 volgen en de verwarring groter wordt. Net zoals de chief-inpector het maar allemaal onzin vindt als miss Marple vindt dat er een luchtje aan zit, waarop ze dapper haar eigen clues volgt en op onderzoek uitgaat. En natuurlijk de oplossing presenteert door gebruik van dorpsroddels en grote kennis van menselijke trekjes die ze combineert en waardoor the muddle als een puzzel in elkaar valt en de oplossing geboden wordt. Is er nog een trein bij, waar het allemaal op plaats vindt of een groot Victoriaans huis, dan is het helemaal smullen, wat mij betreft. Maar ja, ik ben een Anglofiel pur sang, die af en toe graag wegdroomt bij de restanten van de Engelse periode, waarvan nog maar weinig over is gebleven...of ik maar daar schuldig over moet voelen? De beginmuziek is zeer herkenbaar. 

Uitdaging dag 27

Een liedje waarvan je zou willen dat je het zou kunnen spelen.  Nog steeds mooi.

Uitdaging 26

Een liedje dat je kunt spelen op een instrument. Ja, ben meteen klaar. Ik kan geen enkel instrument bespelen.
Maar wacht, ik heb mijn eigen instrument altijd bij me.Een paar cm lang en bestaat uit twee delen, zit midden in mijn strot. Het is mijn eigen stem. Mijf lijf is de klankkast. 
Het volgende lied kan ik aan. In de jaren dat ik genoot van klassieke privé-zangles heb ik vaak in een deuk gelegen vanwege de teksten die Duitse componisten produceerden in de Romantiek. Zo pathetisch...werkt op mijn lachspieren en dan kun je het vergeten met de stembanden. Je moet er alleen van piesen en je hebt veel lol. Maar ja, daar betaalde ik mijn geld niet voor. De leraar was sowieso altijd nerveus bij mij, omdat ie me naar niet bijgebracht kreeg hoe in de hoge regionen uit te komen. Ik was een tenor, maar de hoge tonen, daarbij sloeg mjn stem dicht. Dan krijg je kikser, een soort verkouden kikker die toch probeert te kwaken...wordt je niet blij van!
Na mijn verhuizing zocht ik een nieuwe zanglerares, die onmiddellijk vaststelde, dat ik de verkeerde techniek had aangeleerd gekregen. Ze schatte dat het wel een jaar of anderhalf zou duren voor ik kwijt was. Ik bleef evengoed, ondanks haar strenge uiterlijk(ze zag er uit als een Russische balletlerares die met haar stok op de vloer zou stompen en aanwijzingingen geven), de inmens grote spiegel die niks verbloemde achter haar vleugel. Dat bleek nergens voor nodig! Ze was alleraardigst, we kletsten en lachten wat af en we zaten op veel manieren op dezelfde golflengte. Zij zowel als haar man waren klassiek geschoold(hij zong als opera-zanger) In no time had ik de goeie techniek te pakken en, o wonder, ondanks mijn slordige oefenen thuis, ging mijn stem met sprongen vooruit en kon ik opeens wel hogere noten gebruiken.
We zochten stukken die pasten bij de kleur van mijn stem en persoonlijkheid. En ik waagde me, op aanraden van haar aan aria´s. Waaronder deze. Het mooie was, dat ik daardoor mijn muzikale smaak verder verlegde, hoewel ik ook zonder meer stukken afwees. Het Italiaans in de aria´s was misschien net zo dramatisch als de Duitse Romantische stukken, maar werkte niet op mijn lachspieren. Het ontroerden me...
Net als de volgende artiest. Het lijkt een dikke boer uit midden-Italië in een apenpakkie gehesen voor de zondagse hoogmis , maar als zijn strot open ging, dan ontroert ie en vergeet je alles. Ik wel tenminste...en daar is muziek voor bedoeld, volgens mij. De ´boer´ tilde me op naar regionen die boven taal of afkomst uitstak en raakte me tot diep in mijn ziel, op een manier die niet te beschrijven is.Grandioos!

 Het grappige vind ik vaak bij Luciano, dat hij aan het einde zelf vaak verwonderd lijkt te zijn, dat het weer gelukt is, hij kijkt dan als een kind zo blij. Volgens mij is dat een gespeeld charme-offensief, want je moet je eigen spanningsboog en techniek wel degelijk goed in de smiezen hebben en zeker zijn van je zaak als je aan zo´n optreden begint. Een wereldster als hij staat immers of valt met zijn optreden...en daar is ie zich zeker van bewust. Was moet ik zeggen, hij is helaas overleden.

Uitdaging dag 25

We naderen het einde van de uitdaging, nog maar 5 dagen te gaan, na deze dag. Nu een liedje dat je waarvan je moet lachen. 

Eigenlijk vind ik het lied Dodemansrit oftwel Troika van Drs. P. gezongen door Adele Bloemendaal nog leuker, maar You tube kent het niet, zeker te oud of zo. Ik heb haar een keer of drie life gezien, waarvan een keertje met Jenny Arean samen in een show. Ik hou erg van de mix van ernstige onderwerpen die ze op sublieme wijze behandelde en de bijne kinderlijk-ondeugende nummers met zwarte humor, die ze met uitgestreken gezicht ten tonele voert. Helaas is ze nu te oud om nog op te treden. De vleselijke woning laat haar in de steek en de huisbaas steekt geen hand meer uit. Toch blijft ze steengoed, wat mij betreft. Ik kan het niet laten om te bedenken, dat artiesten als deze internationaal ook veel hadden kunnen doen...

Uitdaging dag 24

Een liedje dat je op je begrafenis wilt laten spelen. Goh, nog best moeilijk. Ik heb wel eens verteld aan mijn wederhelft dat ik een Tibetaanse mantra wilde laten horen en verder niks. Daar werd hij bij voorbaat al niet goed. Het geheel betekent een 108 maal gezongen zin in het Tibetaans en duurt zo´n slordige 45 minuten. Ik kan me voorstellen dat ie er niet blij van wordt(Ik kom dan niet zei die terecht). Aan de ene kant vind ik dat ik zelf best muziek mag uitzoeken, aan de andere kant merk ik er hoogstwaarschijnlijk niks meer van en hoort het gewoon bij het afscheid dat een stel mensen van me nemen, die van me houden.
Je hebt de neiging om mooie muziek uit te zoeken, maar ja, dat liedje blijft dan voor eeuwig en altijd geassocieerd met het gevoel dat je dan hebt en dat is jammer. Aan de andere kant wil je ook geen stom nummer hebben.
Karin Bloemen zei ooit daarom: neem maar het allerlelijkste wat je kunt vinden. Heb je dat tenminste niet....
Ik moet opeens denken aan die Engelse serie waarin een vader dood is en de dominee probeert te helpen met de muziekkeuze. Wat was vaders lievelingsnummer? vraagt ie keer op keer. Kunnen jullie dat gebruiken voor de crematie. De familie wimpelt het steeds af en uiteindelijk, dominee is vasthoudend, noemen ze het: Great balls of fire. Het mismoedige gezicht van de dominee spreekt boekdelen...nee, niet echt geschikt...
Ik heb het volgende uitgekozen(o.a.) al draagt het ook de goedkeuring van mijn lief niet...

Voorlopig ben ik er nog niet helemaal uit dus...al heb ik nog wel wat ideeën...

Uitdaging dag 23

O, dit is een leuke, een liedje dat ik op mijn bruiloft zou spelen. We zaten in een concert met Oleta Adams. Wij, Fred en ik, waren al fan allebei en het was dus logisch om samen te gaan beleven. Zingt ze opeens een lied en ik kijk hem aan en zeg: dit is het! Deze tekst moet voor op onze uitnodiging voor de bruiloft. Ze zong: 

Look what love has done to me
look what love has done
my heart is dancing through each day
my soul is running free
Look what love has done

We waren het meteen eens met elkaar. De drukker en zijn assistente deden moeilijk,die hadden 83 voorbeelden van aankondigingen van trouwen, maar we wisten wat we wilden. Ik dreigde zelfs naar een andere drukker te gaan als ie niet ging luisteren. Wie ging er nou, verdorie trouwen?

De avond dat de Babs(Ambtenaar die het huwelijk zal gaan voltrekken) bij ons kwam, had Fred opeens overal lichtjes aangestoken voor het raam. Het was net een sprookje! Verbaasd dat ik met zo´n romantische man ging trouwen! En de heel aardige ambtenaar snapte precies waar we naar toe wilden en hoe we het wilden beleven. Zij vertelde dat we drie muziekstukken mochten laten horen. De kers op de taart voor ons. Eerst denk je dat je nooit zult kunnen trouwen(en de voordelen van het huwelijk mag genieten) en dan mag dat niet alleen, maak je ´opeens´ mee dat alle vrienden en familie voor jullie speciaal komen opdraven in hun goeie goed, dan krijg je ook nog de gelegenheid om met muziek het nog mooier te maken. 
 Oleta dus in ieder geval! En tot de dag vandaag blijft het een speciale song voor ons beiden! 
http://youtu.be/7qpoLtONjBY De clip toevoegen hier lukte helaas niet, wel te zien op You Tube of op mijn Faceboekpagina. 

Uitdaging dag 22

Een liedje dat je draait als je in de put zit. Mijn hemel, vroeger zat ik veel vaker en langer in de put, dus ik moet goed nadenken. Er zijn zoveel redenen, waarom je de put in kan kukelen. Je hondje dood, je ontslag gekregen, geen woonplek, je vriendje weg of depri-ziek. In mijn jeugdjaren, ergens in het stenen tijdperk was er altijd wel een schimmig vriendje dat vertrok of ik trok zelf de stekker uit een prille liefde. Ook kon het voorkomen dat ik gek was op een leuke vent en er aan de andere kant een aardige man allerlei aandacht aan mij gaf. Geweldig voor je ego, maar toch lastig. Het op zwart zaad zitten langdurig is ook erg slecht voor je humeur. Iemand waar je van houdt die ziek wordt en langzaam dood gaat, is ook een zware aanslag. Een zeer gehorige woonplek of een heel kleine of allebei. 
Vroeger draaide ik zwartgallige liedjes, waar ik enorm van ging janken. Robert Long was favoriet met Flink zijn b.v. Maar tegenwoordig zie ik altijd nog ergens een lichtpuntje, een snippertje hoop of iets waar ik enorm om kan belachelijk, wat op mijn lachspieren werkt, terwijl de toestand eigenlijk kut met peren is.
En daar trek ik me dan aan op. Zo wordt iets heel kleins toch groots en belangrijk!
Dit lied is zoiets, eentje waarbij ik achterom kan kijken en me kan verbazen, verwonderen over dat ik er nog ben en hoe! And not taking it for granted at all! Hemeltergend mooi, Helen Sjölm speelt een mishandelde en onder de grond getrapte vrouw, die door simpelweg zingen alle ellende naar buiten kan gooien, met haar laatste kracht! In de film As it is in heaven. Volgens mij heeft zowat iedereen die gezien en anders ALS DE BLIKSEM bekijken...zou ik zeggen! 

Uitdaging dag 21

Een liedje waar je naar luistert als je gelukkig bent. Mooi, simpel, prachtige tekst.

Uitdaging 20

Een liedje waar je naar luistert als je boos bent...ai, dat is een moeilijke...over het algemeen ga ik zelf zingen of iets anders doen, ligt een beetje aan de reden waarom ik boos ben...deze helpt wel...om alles weer in een ander perspectief te zien.

Het zou kunnen zijn dat het door de componist is, Puccini, een man die constant wel verliefd was, of aan de stem van Renée Fleming, een Amerikaanse sopraan of de combi van beiden, maar het brengt me tot rust...zoveel is zeker. 

Uitdaging dag 19

Een liedje van mijn favoriete album. Niet moeilijk voor mij! Het is het onderstaande nummer van Sissel Kyrkebjo, een weergaloze Noorse zangeres in mijn boekje. Het lied geeft zo mooi de winter in haar vaderland weer en het bijpassende licht dan. Een witte wereld opgelicht door prachtig licht, een paradijs voor natuurliefhebber en fotograaf. Haar kristalheldere stem ontroert me keer op keer en het maakt niks uit dat je geen Noors verstaat. Gevoel is universeel...

Uitdaging dag 18

Een liedje dat je graag op de radio hoort. Ja, dat kan dus van alles zijn...

Deze dan maar. Omdat ik van Conny Stuart hou, hoe ze de teksten van Annie M.G. zingt en tot leven brengt en omdat ik hou van Den Haag met haar sjieke uitstraling, haar Indische mensen en het corps diplomatique, waar je nog vriendelijk met U wordt aangesproken in winkels en waar nog de sfeer van Couperius hangt onder de bomen en je de kans loopt de weduwe von A. tegen het lijf te lopen of in haar werkpaleis te zien...

Uitdaging dag 17

Een liedje dat je op de radio hoort. Ja, dat kunnen er veel zijn. Radio luisteren is en blijft iets moois, iets intiems hebben. Ik deed het vroeger meer dan nu en ook andere zenders. Ik heb een lied gekozen van een bekende crooner. Ik hou wel van crooners, kleine liedjes, intiem, meestal romantisch, over liefde die er is, er aan komt of voorbij is. Beetje sentimenteel. Dit lied is een oudje, waar ik altijd een zwak voor had. Geen idee door wie oorspronkelijk gezongen, maar nu in een nieuw jasje. Michael is een goeie crooner, maar ook hij heeft jaren gezwoegd en gedroomd, voor ie doorbrak en een grote ster werd. 

Ik blijf thuis altijd hardnekkig Me and Mr Jones zingen, hoewel ik nooit iets met een meneer Jansen gehad heb. Gelukkig maar, want het klinkt toch wat lullig en minder sexy als Mr Jones...:)

Uitdaging dag 16

Een liedje dat je eerst leuk vond en nu haat. Haat is een groot woord bij deze song, maar ik heb het ondertussen wel gehad er mee, na alle jaren. Het is een oudje, uit ongeveer 1967. Ik hoorde het eindeloos tijdens onze eerste kampeervakantie. MIsschien komt het omdat ik deep down een verschrikkelijke hekel heb aan kamperen, hoe leuk iedereen het ook vindt. Het gehannes met die stokken, welke bij elkaar horen, het op de goeie manier het tentdoek er over draperen, als het skelet eindelijk staat. En dan het gedoe met die haringen. Om over het geklooi van ´koken´ op een gasbrandertje, wankel in het gras op je hurken maar te zwijgen. Als je dat koken kan noemen, wat rommelen met je spatel in een veels te kleine pan, nadat je op schoot of op een wiebelig campingtafeltje de ingredienten hebt gesneden. Als het regende, wil je echt niet bij mij in de buurt zijn, de klamheid van je kleren en bed in een slaaptent, waarvan de rits nooit wil. En het luchtbed, als je eindelijk ligt, dat nooit genoeg gevuld is met lucht, terwijl het daar voor bedoeld is.
Tijdens onze eerste kampeerervaring vulde mijn vader een grote bus met spul en reed zo twee keer naar de Maas in Gelderland, waarbij hij vlonders van hout legde onder de tent, de complete keukentafel met bestekla er in en keukenstoelen en zijn eigen ledikant compleet met beddengerei meezeulde voor 2 weken. Ik geloof dat je kunt zeggen dat ik genetisch besmet ben met het anti-kampeergen. Alleen heb ik geen zooi kinderen, dus pak ik lekker één koffer en installeer me in heerlijke goeie hotels, waar we goed slapen, lekker badderen of douchen en een fantastisch ontbijt genieten en in restaurants aanschuiven voor het eten zonder afwas achteraf. En geen gebler van kinderen in de ragfijne tentdoeken of ruziënde verloofde stellen midden in de nacht of gekreun van verliefde stellen die....afijn, u snapt me wel. Gelukkig denkt mijn lieve wederhelft er net zo over, we gaan dus ´of goed of niet´. Liever in ons eigen huisje dan het gedoe op zo´n camping..Ach ieder zijn meug!
Dus, aan de ene kant de herinnering aan mijn vader, lachen en aan de andere kant die rottenten en wassen aan de Maas ´s avonds aan de andere kant met de lekkerste friet van de wereld bij de plaatselijke cafetaria.
En het altijd maar door zeurende goed-weer liedje...met de toepasselijke titel In the Summertime...