MAAN-DAG

Door de honden die momenteel alle aandacht opeisen, zit ik meer thuis dan eerst. Gezeten aan onze tafel, in de hoek die we gecreëerd hebben, voor het bij het grote raam is het goed toeven. Tot mijn verbazing liggen beide honden spontaan op het grote kussen. 
Ik heb de laptop opgestart en besluit om eens muziek aan te zetten onder het werken. Ik kies een klassieke zender, lekker ontspannen. Het geluid valt me niet tegen.
Opeens hoor ik ´iets bekends´. En mijn geest dwaalt af naar jaren geleden. Ik zat als prille puber(dat heette toen nog tiener, wat weer was afgeleid van het ´hippe´ teenager uit het engels) op de middelbare school. We kregen muziekles. De leraar was absoluut degene van de hele school, die het slechts van allemaal orde kon houden. Hij deed wel ´s pogingen daartoe, maar dat werkte alleen maar op onze lachspieren. Goed bedoelend probeerde hij ons van  alles bij te brengen op het gebied van componisten, stijlen en periodes, zodat we die konden onderscheiden. Aan het einde van een semester gaf hij daar dan proefwerken over. Ik stond of zat liever altijd in tweestrijd tijdens zijn lessen. Ongelukkigerwijs zaten die meestal aan het einde of het begin van een dagdeel. In beide gevallen was de klas meestal net een troep ongeordende honden, die helemaal klaar waren om naar buiten te gaan en dan brallend, blaffend en buitelend door en over elkaar te stoeien. Niet de meest ideale omstandigheden voor een muziekles. Ik zelf hield en houd van muziek. Maar de tegendraadse sfeer maakte het bijna onmogelijk om er iets van op te steken. Het hele klaslokaal was doordrenkt van de weerstand tegen de toch wel ouderwetse sfeer en de vormelijkheid waarmee de leraar zijn les gaf en probeerde iets over te brengen. Onbegonnen werk. 
Eén keer ging het allemaal heel anders. De leraar had besloten om ons iets voor te spelen. Hij nam plechtig plaats achter het instrument, alsof het een dure vleugel betrof en hij aanstonds een solo zou spelen in het Concertgebouw o.l.v. Bernard Haitink en het van hem af zou hangen of het orkest goed in zou vallen en het publiek tot grote vervoering zou brengen. Deze houding diende hoogstwaarschijnlijk om een soort van achting op te wekken bij het zootje ongeregeld in zijn klas. Ik stoorde me enigszins aan het rumoer. Mijn diepste droom om ooit een piano te bespelen of leren bespelen speelde hierin een rol.
Dus maande in de klas tot stilte. Dat lukte een beetje. De leraar plaatste zijn handen op de toetsen. En zette aan. Onmiddellijk was ik verkocht. Hij speelde met verve. Het nam me mee en ontroerde me. Aan het einde sloot hij de piano en vertelde ons, dat het stuk de Mondscheinsonate heette en gecomponeerd was door von Beethoven. Ik ben dat moment nooit vergeten.
En nu, na pak hem beet 40 jaar later, kwam het terug. Deze man, die nota bene ook op een andere school nog les gaf(waar ik hem later nog ´s tegenkwam) en daar ook geen enkele orde kon houden, had toch iets kunnen bewerkstelligen. Ik herinner me, dat ik toen al dacht: deze man moet helemaal geen les geven. Hij moet spelen...
En vandaar, een dag na de volle maan, op Maandag, bied ik namens de gehele klas van de ene zowel als de andere school, mijn excuus aan. Aan hem en aan von Beethoven. Misschien is het respect en de ontroering die ik nog steeds voel voldoende en kan het als goedmaker fungeren voor toen, en biedt het alsnog iets van soelaas. Dat er toch nog iets van terecht is gekomen, dat het stuk nog steeds ontroert en dat ik nog steeds de maan zie boven het meer, als ik de muziek hoor, ook op een gewone maandag. . En die rotjongens vergeten we maar...