We hadden er naar uitgekeken. Maar toen het zover was, kostte het enige moeite ons op te tutten, ons warme huisje te verlaten en richting trein te begeven. Eenmaal in Eindhoven liepen we tussen het design straatmeubilair richting Heuvelgalerie. Tegenover de ingang van het Muziekcentrum zat het binnenterras van de Italiaan vol. We gingen naar binnen, gaven onze jassen af. Even die vage bekende die in 5 seconden langs kwam en snel verdween in de massa. In de zaal zaten we helemaal vooraan. Het optreden niet uitverkocht. Een verrassend intermezzo, omdat iemand ons aansprak en we verder kletsten achterstevoren. Daar bevond zich een gay koppel wat helemaal uit Zwitserland per auto hier heen kwam. Het onderwerp van die reis diende zich aan toen het licht dimde.Rap draaide ik me om, strekte de benen en luisterde, net als Fred.
Om te zeggen dat ze een Fado-zangeres is, klopt, maar dat dekt bij lange na niet de lading. Deze Portugese heeft een stem die dwars door je heen kan snerpen, je hart laten tintelen, je huid streelt, je innerljk sussen of troost schenken. Dulce Pontes, want die bedoel ik, is een wereldster die na Amalia Rodriguez de Fado nieuw élan gaf, maar het uitbreidde. Haar ongebreidelde fantasie, haar creatieve muzikaliteit strekt veel verder nog. Alsof we een reis maakte door verschillende werelddelen. We zagen India voorbij komen, Arabiê, maar ook Spanje, Argentina en Braziliê. Ze zingt met evenveel gemak en passie de Fado, als oude gedichten, Latijns-Amerikaans genre. Daarbij gaat haar lijf mee en ook haar prachtige jurk met lange omslagdoek gebruikt ze in de bewegingen. Af en toe waan je je op een Middeleeuws plein in Zuid-Frnakrijk, dan danst ze in een oplopend ritme terwijl ze zingt, vervolgens volgt een pavane op een 15e eeuws hof in Europa, buikdansen of rinkelen de bellen aan haar enkels zodat het lijkt dat we in een Paleis in Rajachstan ons bevinden. De muziek lijkt haar te doordringen van kop tot teen, bezit van haar te nemen en te temmen met een eigen wil, waarbij die één wordt met haar, wat ze vervolgens deelt met haar publiek. Van een zoete golfslag aan de kust worden we overspoeld, via ratelslangen in de woestijn naar een mysterieus oerwoud in de tropen, waar vogels krijsen, insecten zoemen en andere bijna enge geluiden ons verrukken, alert maken of diepe angsten blootleggen. Het maakt niet uit welke taal ze bezigt bij haar zang, dit gaat voorbij en vervaagt in klanken, die als een mist opkomen en langzaam binnentrekken tot in de verste uithoeken van onze ziel. Dulce is een heks, ze bedrijft magie, we komen in een trance, waaruit we veel te vroeg ontwaken.
En opeens is ze mens. Zoals ze ons kushandjes toewerpt, stelt ze met enthousiasme haar bandleden voor, omarmt ons allemaal tegelijk en sluit ons in haar hart met één beweging. Ze is niet lekker, verkouden, haar keel is niet 100 %, maar bij deze vakvrouw merk je niks. Ze boet niks in aan stemkracht, niet aan zeggingskracht, de hoogte, de laagte, het portiamente, de klankkleur noch aan passie. Ze geeft alles....en ze krijgt alles. Eén simpel bedankje naar de hemel. Of toch? Ja, zichtbare ontroering na de toegift richting ons, haar publiek. Dulce is echt, ze deelt haar ziel via de muziek en ik hoop nu al dat ze gauw weer terug komt. Dit is geen optreden, het is een beleving!
Na zo´n 20 minuten komt ze aan een tafeltje in de foyer cd´s signeren. Ze neemt de tijd voor elke fan, natuurlijk gaat ze op de foto. En ze maakt een tekeningetje op elke cd met haar viltstift. Het is onmogelijk om niet van haar te houden, want ze is puur en echt, in alles. Waar vind je dat nog...?
Dagen er na klinken de melodiën nog door me heen, die ik mee neurie. Deze vrouw moet wel een ramp zijn voor elke regisseur, ze beweegt zo snel, de danst of wiegt op blote voeten. De foto´s die we maken, laten de bewegingen zien. Maar wat een kracht, ondanks dat ze een mok nodig heeft om haar keel te ontlasten tussendoor. De spanning is van haar gezicht te zien, omdat ze zo vlakbij staat voor ons. De bandleden lijken tijdens het spelen met onzichtbare draden aan haar vast te ziten en terwijl ze beweegt over het toneel, van de ene naar de andere kant, spelen zij zonder naar elkaar te kijken. Dat is niet nodig, ze voelen van elkaar precies waar ze zitten. En ze worden meegenomen, naar voren, en maken samen één buiging, waarna ze applaudiseren naar ons, het publiek. We gaan uit ons dak, dansen mee bij de toegift. Er zijn Portugezen en Spanjaarden, die roepen, aangedaan, geraakt. Een topavond. Genieten met de grote G. En..ze groeit nog steeds. Hopelijk zien en beleven over een jaar of 2 weer zo´n avond, geweldig. Obrigado en een buiging. Bedankt Dulce voor dit samenzijn en deze belevenis!
Om te zeggen dat ze een Fado-zangeres is, klopt, maar dat dekt bij lange na niet de lading. Deze Portugese heeft een stem die dwars door je heen kan snerpen, je hart laten tintelen, je huid streelt, je innerljk sussen of troost schenken. Dulce Pontes, want die bedoel ik, is een wereldster die na Amalia Rodriguez de Fado nieuw élan gaf, maar het uitbreidde. Haar ongebreidelde fantasie, haar creatieve muzikaliteit strekt veel verder nog. Alsof we een reis maakte door verschillende werelddelen. We zagen India voorbij komen, Arabiê, maar ook Spanje, Argentina en Braziliê. Ze zingt met evenveel gemak en passie de Fado, als oude gedichten, Latijns-Amerikaans genre. Daarbij gaat haar lijf mee en ook haar prachtige jurk met lange omslagdoek gebruikt ze in de bewegingen. Af en toe waan je je op een Middeleeuws plein in Zuid-Frnakrijk, dan danst ze in een oplopend ritme terwijl ze zingt, vervolgens volgt een pavane op een 15e eeuws hof in Europa, buikdansen of rinkelen de bellen aan haar enkels zodat het lijkt dat we in een Paleis in Rajachstan ons bevinden. De muziek lijkt haar te doordringen van kop tot teen, bezit van haar te nemen en te temmen met een eigen wil, waarbij die één wordt met haar, wat ze vervolgens deelt met haar publiek. Van een zoete golfslag aan de kust worden we overspoeld, via ratelslangen in de woestijn naar een mysterieus oerwoud in de tropen, waar vogels krijsen, insecten zoemen en andere bijna enge geluiden ons verrukken, alert maken of diepe angsten blootleggen. Het maakt niet uit welke taal ze bezigt bij haar zang, dit gaat voorbij en vervaagt in klanken, die als een mist opkomen en langzaam binnentrekken tot in de verste uithoeken van onze ziel. Dulce is een heks, ze bedrijft magie, we komen in een trance, waaruit we veel te vroeg ontwaken.
En opeens is ze mens. Zoals ze ons kushandjes toewerpt, stelt ze met enthousiasme haar bandleden voor, omarmt ons allemaal tegelijk en sluit ons in haar hart met één beweging. Ze is niet lekker, verkouden, haar keel is niet 100 %, maar bij deze vakvrouw merk je niks. Ze boet niks in aan stemkracht, niet aan zeggingskracht, de hoogte, de laagte, het portiamente, de klankkleur noch aan passie. Ze geeft alles....en ze krijgt alles. Eén simpel bedankje naar de hemel. Of toch? Ja, zichtbare ontroering na de toegift richting ons, haar publiek. Dulce is echt, ze deelt haar ziel via de muziek en ik hoop nu al dat ze gauw weer terug komt. Dit is geen optreden, het is een beleving!
Na zo´n 20 minuten komt ze aan een tafeltje in de foyer cd´s signeren. Ze neemt de tijd voor elke fan, natuurlijk gaat ze op de foto. En ze maakt een tekeningetje op elke cd met haar viltstift. Het is onmogelijk om niet van haar te houden, want ze is puur en echt, in alles. Waar vind je dat nog...?
