In een bericht las ik dat een stel mensen bijeen kwamen om te zoeken naar ´de zin van het leven´. Dat trok mijn aandacht. Er stond een foto bij van een groep mensen, die in een zaal zaten en toegesproken werden. Het bleek te gaan om bankiers. Door de week waren ze bezig met het sluiten van deals, waarbij het om duizelingwekkende bedragen ging. De termen die gebezigd werde, deden aan als een buitenaardse taal voor mij. Ze werkten zich allemaal een slag in de rondte. Echte communicatie van betekenis met hun partner of kinderen bestond niet. Gezinnen leefden langs elkaar heen in hetzelfde grote, dure huis. Dat voelde blijkbaar niet goed. Heel hard werken binnen vier muren en thuis ook niet echt contact. Men vond het normaal dat als het middelste kind begon te puberen, er een scheiding kwam. Dat was blijkbaar het teken, dat de relatie echt over was. Wat een armoede bedacht ik me, al lezende. Een nieuwe stroming kwam op gang. Men ging massaal naar bijeenkomsten toe, waar men werd toegesproken over hoe het ook kon en de wereld buiten de kantoren van de bank, de vliegtuigen en de dure auto´s met chauffeur. Dat bleek een verademing. Nu ging men niet alleen om te luisteren, er werden ook dingen georganiseerd. In achterbuurtjes voetballen met kansarme jongeren, die anders rondhingen. Zo sneed het mes aan twee kanten. Hijgend achter een bal, spelend, praatte men met deze mensen, die ze anders nooit te zien kregen en waarvan ze in het beste geval we wisten dat ze bestonden, maar die desondanks geen deel uit maakten van hun kennissenkring of werkgebied.
Ik vond het fascinerend. Bijstandsmoeders, voedselbanken, allemaal totaal andere aspecten van het leven. Even geen miljoenendeals, geen torenhoge leningen of hypotheken, geen obligatie´s of aandelen. Gewoon tegen een bal trappen, lullen met mensen, gevoelens, frustratie´s, mens onder de mensen.
Het geheel werd georganiseerd vanuit een religieuze groep, al mocht het niet in de naam terugkomen. Want dat schrok af. Ik ben voorzichtig met religieuze groepen, omdat ze vaak een dubbele agenda hebben. Daar hou ik niet van.
Ik vond dit initiatief een gouden greep. De behoefte van de zogenaamd heel rijken, die nauwelijks in touch zijn, zeg maar helemaal niet(volgens eigen zeggen) met wat hun gezinsleven zou kunnen zijn. En aan de andere kant de mensen die strugglen om te overleven, maar ondertussen wel kletsen met elkaar, elkaar steunen, spelen(voetballen, basketbal) en delen met elkaar. Als je arm bent, kun je het je niet veroorloven om niet te delen. Wie is er dan arm en wie is er rijk? Degene met een dikke bankrekening, dure auto, enorm huis die niet met vrouw/man en eigen kinderen kan praten en totaal niet weet wat er in hen omgaat? Of de mensen die totaal niet meer weten hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen, zichzelf verliezen in gebrek aan geld, maar wel bezig zijn met de anderen in hun buurt en oog hebben voor die ander?
Als de zgn. onaantastbare bankiers, die veel van de economie sturen en bepalen in contact komen met diegenen die het ergst lijden onder de gevolgen van dat zelfde geld en stagnerende economie en ze gaan iets begrijpen van de andere kant van het verhaal, gewoon omdat ze een balletje trappen op straat, of elkaar tegenkomen in de voedselbank, hoe zou dat dan uitpakken? Het is in ieder geval een begin. En het zou aan twee kanten iets kunnen opleveren. Heel veel zelfs. Misschien dat er aan twee kanten iets van zingeving ontstaat. En dat leidt onherroepelijk naar ´zin in het leven´. Een verrijking. Met aandelen aan twee kanten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten