Dag 8 Something you do everyday

Iets wat ik elke dag doe. Goh, ff denken. Ah...ik heb hem!

 

Ja, hehe, wat flauw. Douchen. Nou, dat is orgineel. Nee, dat niet, ik moet het toegeven. Maar afgezien van het saaie ervan, is het niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Er zijn mensen die, om allerlei uiteenlopende redenen, niet toekomen aan een dagelijkse douche of andere 'wasbeurt'. Met alle gevolgen van dien. En dan bedoel ik in onze directe omgeving. Wat te denken van daklozen, die slapen onder een paar struiken in een park of een gammel, lekkend tentje? Of b.v. een alcoholverslaafde zwerver, die niet het geluk heeft om elke dag voor een paar centen een slaapplek binnen te bemachtigen ergens. Heus, ze bestaan hoor. En we lopen er achteloos aan voorbij in de stad, zonder ze te herkennen. Ook de junks, die alleen maar bezig zijn met het scoren van hun verslavende middelen en daarvoor eerst wat geld moeten scoren. Ik heb in het verleden een tijdlang als bijbaan gepoetst in het politiebureau. Alvorens ik begon moest ik eerst mijn poetsspul op gaan halen. Die stonden in een kast tussen de politiecellen. Ik kon na een tijdje precies vertellen hoeveel mensen er in de cel zaten, die op straat leefden. Hoe? Nou de penetrante geur van verzuring die ze bij zich droegen, was onmiskenbaar aanwezig. En het was diezelfde lucht toen ik op een keer thuis kwam en de deur van mijn flat geforceerd was. Gewoon met een koevoet, rats, opengereten. Ik had het niet eens in de gaten. Pas toen ik in de kamer stond en het achterraam zag klapperen tegen mijn jukebox, daagde er iets. Ik zag mijn omgekiepte tas en de deuren in de gang open staan, iets wat ik nooit deed. Maar de geur die er hing, verraadde dat er een junk of zwerver in huis was geweest en zijn of haar slag had geslagen. Buiten dat zijn er natuurlijke hele volksstammen die niet eens kunnen douchen. Mensen in arme landen, zoals we vroeger zeiden, die niet eens een badkamer tot hun beschikking hebben of iets van stromend water. Soms alleen een bron of put. En soms heel ver weg. Ik las gister in de Libelle een verhaal over mensen in een Afrikaans dorp. De columnise en een man waren er naar toe gereden over een hobbelweg, gewapend met een tang en wat smeersel. Toen bleek dat ze een moer of zo nodig hadden, moesten ze terug en opnieuw die hobbelweg over. 30 km. En even later met wat gedraai, was er opeens water. De vrouwen huilden, want nu hoefden ze niet ellenlang te zeulen met water op hun hoofd. Je denkt toch echt niet, dat ze dat kostbare goedje voor het wassen verspilden, de hele tijd. Ik stel me voor dat ze dat toch voornamelijk voor het koken gebruikten. Nou ja, misschien hier en daar een kattewasje, neus poetsen, de edele delen wat deppen en hupsakee. Tja, nog niet eens zo heel lang geleden moest mijn moeder de teil die in de keuken gezet werd vullen met warm water. Wij werden in het zinken gevallen verordonneerd, ze schobde en poetste of hield supervisie over het gebeuren en maande haar opgroeiende knapen tot haast. Immers, daarna kon er nog eentje in. Scheelde een hoop gesjouw en geklieder. Die paar zeepvlokken? Zo nauw moesten we niet kijken, kom op. Kijk, dan is een dagelijkse douche een grote luxe. Je gaat naar je eigen badkamer, die van top tot teen is betegeld. Je draait aan de kraan, laat het water tot een aangename temperatuur stijgen, terwijl je je ontkleedt. En dan stap je er onder. Je zeept je in, je wast je haar en je spoelt je af. De mengkraan zorgt er voor dat je je niet verbrandt of bevriest, mits goed ingesteld. De spaarkop regelt de hoeveelheid stralen en hoe ze over je hoofd en huid denderen. Pure luxe. En helemaal schoon en verfrist stap je op je badmatje, waar de warme badhanddoek op je wacht om je af te drogen. Daarna ziet de wereld er heel anders uit. Ik doe mijn best om een beetje op te schieten. Het is voor mijn onbegrijpelijk om te zien, hoe mijn korte douche iemand helpt in de Andes of Sahara of Maagdeneilanden om er meer water te hebben om te baden of douchen, maar ik wil graag mijn steentje bijdragen aan het geluk van een ander, ergens op de wereldbol. En tevens aan de lieve mensen die na ons gaan komen, onze kinderen. Ik heb ze wel niet in elkaar geflanst, maar evengoed zijn het mijn kinderen, want ik voel me verantwoordelijk voor hen en voor hoe ik deze plek na laat aan hen, als ik de benen neem en mijn ogen voorgoed sluit.

Meestal ben ik dus blij met mijn douche. Afgezien van het gepruts om hem schoon te krijgen en te houden, het gepruts met kalkaanslag, haren in het afvoerputje(gelukkig alleen van mij), randen in het bad etc. is het een aanwinst in huis. Na een vermoeiende werkdag is het een oase van rust en intimiteit, een opfrisser van jewelste. Schoon en fris er uit, dan voel ik me een heel ander mens. En daarom ben ik nog steeds heel blij en dankbaar voor die plek. Wat korter er onder voor de mensen in Afrika, Zuid- en Midden-Amerika, Azië en de koters die na ons hier zullen vertoeven is dan een kleine moeite. In de hoop dat hun moeder niet met emmers water hoeven te zeulen en dat ze nooit in de vlokken van een ander hoeven te badderen...

Als toegift nog iets. In een ver verleden vertoefde ik op de kapperschool. Gestoken in een belachelijk verplichte schort, een wit soort jasje, waarin ik me meer een Italiaanse ober waande, dan een aankomend kapper zoog ik alle informatie op die de leraar met ons deelde. We vertoefden 's morgens in de ene locatie en dienden dan tussen de middag snel naar de andere kant van Eindhoven te gaan voor de andere, waar we praktijklessen kregen. In die ruimte geurde het naar haarlak en versteviger. De leraar stond losjes geleund tegen een kaptafel, terwijl hij uitleg gaf over borstels en kammen. De ene borstel gemaakt van geitenhaar, de andere van varkenshaar etc. Kammen van plastic, backeliet of van hoorn of schildpad. De laatste waren de beste en ja, ook de duurste. Wat ons ook ingepeperd werd, was dat we elke dag onze voeten omhoog dienden te leggen. Pedant werd ons medegedeeld dat we een staand beroep hadden gekozen(goh) en dat onze benen en voeten veel te leiden hadden door die keuze. Zaak om er goed voor te zorgen en we dienden ons niet druk te maken over de vooroordelen van goedbedoelende, maar uiterst domme familieleden of andere randdebielen, die dat niet snapten, maar onze benen omhoog te leggen, elke avond na het eten. Daarmee voorkwamen we dat de bloedcirculatie niet optimaal zou zijn, de spieren het zouden begeven en we spataderen zouden ontwikkelen of andere complicaties zouden krijgen. Terwijl hij oreerde, keek in rond. Ik zag de lusteloos kauwende meiden, ik was één van de 2 jongens(de andere was in no time omgetoverd in een meisje, bleek later) De meiden leken zich drukker te maken om jongens, make up, kauwgum en andere zaken en al helemaal niet geïnteresseerd in spataders. De ver van mijn bed-show, tenminste dat stond op hun gezichten te lezen. Ik knoopt me dit goed in de oren en vertelde mijn inderdaad niet bijster slimme gezinsleden, waarom ik een plek op de salontafel confiskeerde om mjn moeie voeten te rusten te leggen. Iets wat ik heden ten dage nog steeds doe. En de leraar had gelijk! Na 40 jaar staand werk heb ik nog steeds geen statader in mijn kuiten, mijn enkels doen het nog en mijn tenen staan nog recht. Al koop ik nooit geen geitenharen scheerkwast, uit principe geen hoornen kammen(die snel breken bij temperatuurswisselingen en tevens de dood van arme schildpadden betekenen) Ja ja, ik draag Spaanse sloffen. Al jaren. Maar ik wist niet, wat we nu wel weten, dat die giftig zijn. Ik weet niet hoe, ik stel me voor dat gemeen lachende Spaanse boeren eerst onschuldige lammetjes villen en dan na het drogen, hun vrouwen er sloffen van naaien, die dan door oma in een bad met kleurstof en cyanide gedoopt worden tot ze verkleuren om vervolgens verscheept te worden naar Rotterdam. Je zou willen dat mensen zich daar drukker over maakten, dan over de huidskleur van zwarte Piet! En ik was al niet dol op Spanje, joost mag weten waarom. In ieder geval: geniet van je dagelijkse douche en leg in hemelsnaam die voeten omhoog als je de hele dag staat te werken!