English cooking

Terwijl ik bezig ben, zie ik vanuit mijn ooghoek een Engels kookprogramma op tv. Vroeger zou dat mijn wenkbrauwen omhoog hebben laten schieten. Ik reisde al naar het prachtige eiland toen het nog een ondefineerbaar soort koken had met ´gerechten´, die ik god zij dank nog nooit had gezien noch gegeten. Sinds die tijd liet ik de gifgroene erwten, kleffe dikke frites besprenkeld met moutazijn, pies gevuld met ondefinieerbaar spul en andere rommel achter me. Ik probeerde het evenwel tussen mijn kiezen door te krijgen, met een eigenwijsheid als ware ik zelf Brits... Het meest erge wat ik aan de overkant van de Noordzee voorgeschoteld kreeg, bleek de waterachtige halfdoorzichtige troep die ze daar jelly noemen. 
Het tv programma van vandaag betrof twee harige heren die al kokend en motor rijdend hun land doorkruisten. Het koken werd afgewisseld door historische beelden. Vandaag werden we ´getrakteerd´ met beelden van ene Churchill die met smaak Fish and chips verorberde met een stalen gezicht. Een huzarenstukje, waaraan niettemin geen rechten aan ontleend mag worden.
De heren koks verzekerden dat de Engelse keuken al millenniums beroemd zou zijn. Volgens mij bedoelden ze berucht. Zelfs begonnen ze in de keuken met losse haren, allebei een baard en verschillende armbanden en ringen. Niet echt een toonbeeld van hygiëne. Ze namen een flink stuk buikspek vast met die handen, strooiden er allerlei kruiden op met zout, donderden het op een bakplaat en hup, de oven er in met het ding. Ze begonnen nog net niet te kwijlen toen die er uit kwam. Het moet gezegd worden, met een bruin korstje. Alleen het op en neer laten glijden van het vlees op de vette bakplaat door één van de ´heren´ maakte me toch wat misselijk.  Nog een filmpje er door geflikkerd van de Fish and chips en wat drankbereiding, whisky in dit geval, want ze bevonden zich in Edinburgh.
Ach, ik kan niet ontkennen dat sinds de 70er jaren daar een revolutie heeft plaatsgevonden op kookgebied. Na de ´Two fat ladies´(ook een motorrijdend paar, maar iets frisser uitziend van de oude school) kwamen Jamie Oliver voorbij met zijn sensuele lippen, Gordon Ramsy met zijn gevloek en getier en de onvolprezen Nigella Lawson. Witte bonen met tomatensaus op een snee slap witbrood is niet langer hun idee van een diner, als we het mogen geloven. Jamie heeft zijn stinkende best gedaan om schoollunches op te schroeven naar acceptabel en gezond(er) niveau. Nigella heeft het bereiden en opdienen van eten opgegeild naar een heel andere niveau. Maar om nou ineens te doen, alsof de Engelse keuken tot de top 3 in Europa behoort sinds eeuwen? Nee, dat gaat me toch iets te ver...al ben ik nog steeds op onze maffe buren overzee. 
Het is en blijft komisch om dat te horen beweren. Als toetje horen we hoe bij geroosterd schapenvlees, een ander vet soort vlees, Yorkshire pudding geserveerd werd. Pudding is een verwarrende uitdrukking. Een gummi soort platgeslagen meelbal, naast de aardappelen, jus, groente en roast en het dan als pudding betitelen...lijkt op het meesterlijk laten zien van excentriciteit. Kijk en daar zijn Engelsen écht goed in. Al zolang een mens zich kan herinneren, met een stalen gezicht. Het zij ze allemaal vergeven. Want gelachen heb ik vandaag, al is het maar stilletjes in mijn uppie, voor me heen....