Lekker shoppen

Het kerstreces had vroeg ingezet voor ons dit jaar. Dus mochten we uitslapen van onszelf. De honden hadden dat niet echt begrepen en werden dus even tot de orde geroepen, zodat ik en mijn gade nog konden nasudderen en zo langzaam het ons gaan voegen bij het reeds wakkere gedeelte van de Nederlandse bevolking. De zaligheid om op je gemak te ontbijten. Daarna zette ik de fietsen klaar. We stapten op en reden  ontspannen naar de stad. Fred diende iets op te halen en ik wilde ergens een broodje eten en nog naar wat tijdschriften kijken. 
Het verliep voorspoedig. De meeste mensen lagen blijkbaar nog op één oor. Het winkelpersoneel kon nog even genieten van de rust, voordat de storm los zou barsten. 
We kwamen nog terecht bij een zaak die uitverkoop had, om even te snuffelen. En verder naar de boekhandel toe. Lekkere kookboeken, kalenders, nieuwe uitgaven. Allerlei bladen lonkten naar me, als waren het vrouwen die met wulpse gebaren hun handel etaleerden aan de grachten met de rode lampen in onze hoofdstad. Maar net zo min als bij de vrouwen liet ik me verleiden. Het spel en het grote aanbod was leuk, maar niets van mijn gading.
Terug naar een warenhuis, waar ik me bedacht dat ik een vraag wilde stellen bij de klantenservice. Fred liep rond bij de kerstafdeling zoals een jongetje in de speelgoedwinkel. Daarna naar de boekenafdeling, Fred zocht ondertussen naar cd´s en blue rays. Een stel van mijn leeftijd liep er ook rond. De vrouw schreeuwde echt naar de man, als in wanhoop: ´We gaan er op B-E-Z-O-E-K, verder niks.´ De man keek mij aan met een blik van ´Hellup´, terwijl hij zich achteruitmanoevrerend van zijn lieve echtgenote verwijderde. Ik vond het een boeiend schouwspel, maar voelde me onmachtig om hem bij te staan, zonder de kans te lopen door haar te worden gescalpeerd met een oorlogsyell. De kans om met een kale kanis onder de kerstboom te zitten of erger op de IC van het hospitaal door te brengen, lokte mij geenszins. De man had inmiddels zijn gsm stevig vast voor een gesprek. Zijn vrouw zweeg nu. De man had zichzelf gedegradeerd tot onhandige kluns, goed voor niks in de ogen van zijn partner. Ik stond in dubio, waar mijn sympathie lag. Bij mezelf dan maar, besloot ik. Niet mijn vrouw, niet mijn man, niet mijn bezoek of gsm. God zij dank!
De kerststress woedde in alle hevigheid, zoveel was duidelijk. En het was pas half 10 ´s ochtends.
We bewogen ons naar het lunchgedeelte van het etablissement. Een groepje mensen kluitte bij elkaar voor de soepterrine. Rond 10 uur, half 11 aan de soep leek me niks. De rand in de grote soepkom die ingedroogd was. De droge soepstengels...nee. Mijn lief twijfelde tussen gebak of een broodje. Ik nam een italiaans broodje kip. Hij toch een cranberriegebakjes. Tussen de bedrijven door, sloop achter mij een middelbaar vrouwtje. En daarachter het vergrijsde, afgesleten oudere exemplaar. Met rollator. Ze fluisterde haar dochter iets toe. Die gaf haar baarster een grauw: ´Mam, nou hou op met zeiveren, ik ben het he-le-maal zat!´ Senior zei niks meer, maar de bewegingen die ze met haar rollator maakte, spraken boekdelen. Achter junior verscheen een man, duidelijk een vermoeid type. De vrouw vleidde zich tegen hem aan. ´Ik wil zoooo graag gaan zitten..´ jammerde ze. ´Ga dan zitten´, de man vatte het geheel compact samen. Oma stond buiten het gevechtsdeel treurig te kijken. Ik stond inmiddels bij de koffie, klaar om te bestellen. Fred achter me. Opeens verscheen de vrouw met de rollator schuin achter me. Met haar schoonzoon en zijn depri-tronie. Zijn vrouw, nog steeds niet op zoek naar een stoel, posteerde zich ervoor, zodat alle drie buiten de rij een soort puist vormde. Ze stak een aantal bonnen omhoog, geknipt uit een krantje voor de nodige kortingen uit de kassa.
De jongeman die ons hielp, had het druk. Hij rekende af, zette de koffiemachine aan en legde onderwijl servetjes op de dienbladen en hield de rij in de gaten. Zo iemand verdient de Nobelprijs voor de vrede, want hij bleef rustig en charmant en beleefd, ondanks zijn nog jonge leeftijd. Petje af.
Mevrouw ´ik wil zooo graag gaan zitten´ stond inmiddels achter een andere man te dringen bij de kassa. Even later was ze toch eindelijk gaan zitten. Oma bleef veilig bij de treurwilg die haar dochter had getrouwd.
Helaas zag ik iets te laat, dat ik het tafeltje had gekozen naast het gezelschap. Dus werden we getracteerd op nog meer Kerststress. Het trio had plaatsgenomen, Dochter verdeelde de voordelige buit, maar meende enige ongeregeldheden in de toekenning van de gewenste kortingen te ontwaren. Pa hield zijn mond(mannen kunnen weinig goeds doen in zulke situatie´s) en oma zat te kluiven aan haar broodje. Misschien iets te oud voor haar valse tanden...maar alla. De opkomende boosheid bij haar dochter werd gek genoeg in de kiem gesmoord door haar man. Rust...
Ik voelde me zeer gelukkig. We wandelen terug naar onze fietsen. Er schoten overal gehaaste mensen voorbij. De drukte al in de zak en tas zitten. Hun geplaagde innerlijk toonde zich door gespannen gezichten en afgemeten loopjes. Wij hadden het slot van onze rijwielen en draaiden die huiswaarts. Waar het dorp vredig achter de Maas lag, waar de verwarming hoog stond, de honden kwispelden en we weg mochten zakken in de vredige wetenschap, dat alles in huis was, we boeken hadden om te lezen en blue rays om te kijken..
Ik heb engeltjes gevraagd om al die mensen bij te staan, wanneer ze op het laatste moment nog dingen moeten gaan halen of regelen.