Meisje

Na een lange dag werken en een heerlijk maal zak ik even weg in mijn gerieflijke stoel. Op tijd zet ik de tv aan. Het is tijd om de wereld binnen te laten en kennis te nemen van wat er zich zoal afspeelt op onze planeet.
Snel maak ik koffie voor erbij. Als ik terugslof naar mijn stoel zie ik vanuit mijn ooghoek wat mensen op het scherm. Een man met een handdoek over zijn hoofd met een paraplu in zijn hand. Een aantal vrouwen met rare hoofddeksels op. Met zijn allen sjokken ze door een dorpje ergens in Afrika. ´Goh, wat een gezellig tafereel´, denk ik, terwijl ik de koffie op het tafeltje plant. Maar daar vergis ik me schromelijk. Het hele gezelschap is geschaard rond een kind. De paraplu wordt boven haar gehouden als bescherming tegen de felle zonnestralen. Iedereen is verkleed. Iedereen danst op het ritme van de muziek. Iedereen raakt er bijna van in een trance zo lijkt het. Ik hoor de stem van de nieuwslezer. Die vertelt ons dat het zich handelt om een besnijdenis van een meisje. Ze is acht jaar. Ik voel me misselijk worden. Dit kind, dat tussen dat rumoer angstig om zich heen kijkt, is zojuist verminkt. De mensen die een paraplu boven haar houden, hebben haar waarschijnlijk vastgehouden. Haar moeder, tantes, buurvrouwen of oudere zusjes. En ´iemand´ heeft haar edele deeltjes besneden. Of liever verminkt. Wat hebben ze gedaan? Haar schaamlippen ´alleen´ maar bijgesneden? Of haar clittoris weggehaald? Hoe groot is de clittoris van een achtjarig meisje eigenlijk? Hoe voelt het als je wordt vastgehouden door je familie en er ´daar onder´ in je gekrast en gesneden wordt, zonder verdoving waarschijnlijk. Hoe zeer doet dat, hoe bang ben je, omdat je bloed voelt wegstromen ´daar onder´. Hoe verward raak je? En hoe eenzaam, dat de mensen die van je zeggen te houden, waarbij je je veilig waant, dit toelaten. Ik stel me voor dat je niet alleen ´daar onder´, maar ook ´daar boven´ verminkt wordt. Je moeder en je tantes vertellen je waarschijnlijk dat het over gaat, dat je nu een grote meid bent. Dat zij dat ook allemaal hebben meegemaakt. En dat het niet erg is. Misschien laat ze hun eigen verminking aan je zien. Het maakt allemaal geen donder uit. Het is kapot. 
Ik weet niet wat ze gebruikt hebben. Een goedkoop scheermesje? Een glasscherf? Een oud mes? Was het schoon? Steriel? Zat er roest op? Etensresten?  
Ik weet wel dat ik me boos maak. Ik denk aan alle kleine meisjes. In Afrika. In Azié. In Arabische landen.
Die nooit meer normaal naar daar onder kunnen kijken, zonder te denken aan dat afschuwelijke moment. Die nooit meer hun eigen familie kunnen vertrouwen. En die zelf straks kinderen zullen krijgen. Meisjes. En ik hoop en dat ze zich verzetten zullen. Uit alle macht. Wanneer het hun dochters tijd is. Meisjes. Mesjes. Punt.


Want dochters van deze wereld worden moeders. En geen enkele dochter en geen enkele moeder verdient dit. Hoe kun je anders opvoeden in veiligheid, in gezondheid en in de wetenschap dat je er mag zijn. Precies zoals je bent. 
Ik weet niet welke gek dit ooit bedacht heeft, besnijdenis van een klein meisje. Bestaat er eigenlijk iets als besnijdenis van hersenen?