André moet

Vandaag is het zover. Onze nationale trots gaat de ruimte in. Weer in, moet ik zeggen. André Kuipers herhaalt wat ie al eerder deed. Na twee jaar van trainen, waarvoor hij de hele wereld over gevlogen is, zal hij een raket binnengaan. In die capsule verblijft hij dan de komende 6 maanden. Net op tijd om de top 2000 te ´lanceren´ vanuit de ruimte. In zijn kontzak zit ergens een USB-stick met de uitgezochte nummers. Zoals te zien op de foto draagt hij een omgekeerde vissenkom, zonder goudvissen gelukkig. Ik denk nl dat die het niet zouden overleven. Alsof dat nog niet genoeg is, kruipt hij in een ruimte van ongeveer een dikke vierkante meter bij twee meter, schat ik. Glimlachend toonde hij die aan de goegemeente. Iets waarvan ik natuurlijk gruw, als doorgewinterde claustrofoob. Hij dient zich staande vast te gespen in een soort van speciale slaapzak om niet rond te zweven. Iets wat ik dan weer jammer vind. Wat is mooier om rond te draaien als een vrije embryo in een baarmoeder? Als dat nog niet genoeg is, poetst hij zo zijn tanden, wast zich zo en kleedt zich aan en weer uit. Al die dingen in zo´n beperkte ruimte, hetgeen genoeg aanleiding zou moeten zijn om een lintje aan te vragen bij H.M. 
Heel veel oefenen in diverse landen ging er aan vooraf. André sjeesde van de ene kant van onze planeet naar de andere. Peanuts waarschijnlijk, vergeleken bij wat hem nog te wachten staat. Ik stel me voor dat ze in allerlei hangarachtige gebouwen de boel zo goed mogelijk nagebootst hebben. Zijn onverwoestbare glimlach behoudt hij ten alle tijde. Gek, dat maakt hem veel sympathieker dan Wubbo Okkels, in mijn ogen. Het slaat nergens op, but there it is...
Momenteel zit ie al in Kazachtstan, vlakbij de basis. Zijn overall met het kleine Nederlandse vlaggetje op zijn mouw hangt er ook.
Niets kan er nog fout gaan. Wind, sneeuwstorm, het kan hen niet deren. Of ja, toch nog iets. Jaren terug schijnt er een groep astronauten naar het lanceerplatform te zijn gelopen. Vanaf hun bus naar die geweldige raket. Toen hebben ze even moeten stoppen met hun zorgvuldig program. Eén van de ruimtevaarder moest plassen. En daarom moesten ze wachten, totdat hij zijn blaas geleegd had. Sinds die dag is het traditie geworden. Elke astronaut opent zijn gulp en gezamenlijk piesen tegen het grote wiel van de truck die hen zover gebracht heeft. Pas daarna zijn ze er klaar voor. Ik vind het een glorieus moment. Boys will be boys. En daarna kan het beginnen. Niets verbroedert mannen meer dan dit ritueel...Misschien moesten we dit maar struktureel invoeren, voor mannen iets belangrijks mogen beslissen of doen....effe plassen bij de bus.