Kepler 22 b

Onlangs kwam het bericht dat er door wetenschappers van de Nasa een ´nieuwe´ planeet ontdekt is. Ze werd Kepler 22b gedoopt. Ze heeft een massa van 2,4 x die van onze eigen aarde. Het duurt ongeveer een maand of 9 en een half voordat ze haar rondje om de moederplaneet gemaakt heeft, waarbij ze ver genoeg er vanaf blijft om niet te botsen en dicht genoeg om er bij te horen. Er om heen bevindt zich een atmosfeer. Ze weten alleen nog niet of er ook een oppervlakte op de planeet is. Het kan dat er zich alleen een waterachtig milieu te vinden is. De temperatuur schommelt van - 11 graden tot 22 graden. Alle voorwaarden voor leven zijn aanwezig en er heerst waarschijnlijk een heerlijk klimaat, niet te koud en niet te warm. Ik vind haar ook erg mooi van kleur. Lijkt een beetje op onze eigen blauwe planeet. 
Het schijnt dat ze al eerder gesignaleerd was, o.a. in 2010. Blijkbaar dient ze vaker te verschijnen voor de telescopen, vooraleer ze ´erkent´ wordt als een planeet. En dat gebeurt in haar geval in bijna 600 lichtjaren van ons af. Nou vind ik dat persoonlijk nogal een moeilijk en abstract begrip, lichtjaren. Ik kan me er bijna niks bij voorstellen. Kilometers, meters, centimeters, dat is nog te behappen voor mijn beperkte brein en dito voorstellingsvermogen. Mijlen, voeten lukt ook nog. Maar lichtjaren...het is teveel van het goeie. In ieder geval is het héél ver.
In mijn jeugd lukte dat ook nauwelijks. In de hype voor de Amerikanen stuurden de Russen, die ijverig wedijverden met hen, raketten de ruimte in. Ik herinner me vaag dat ze in eentje een hond stopten. Toen die gezond en wel, tenminste ogenschijnlijk, terug kwam, kreeg ze onmiddellijk een heldenstatus. Pas daarna gingen mensen mee in metalen capsule. Ze droegen dikke pakken met een soort stofzuigerslangen er aan, flinke, een soort omgekeerde vissenkommen op hun hoofd en konden alleen maar zonder geluid en half met gebaren zoals duim opsteken ietwat communiceren. Ik heb me vaak afgevraagd of die hond ooit moest kotsen omdat ze vergeten waren uit te testen of ze misschien reisziek was. Of ze überhaupt begreep dat ze lange tijd van huis ging, er van uit gaande dat ze een huis had en niet als puppy in een lab was opgegroeid. En voor wat de stoere Rus in zijn dikke pak wegging of hij permissie had van zijn vrouw, zijn moeder niet stiekem bad voor een clandestien bewaarde icoon van de heilige moeder voor zijn behouden terugkeer. 
Ik heb het over de communistische tijd. Europa had nog een IJzeren Gordijn, dat West-Europa scheidde van Rusland en de landen ervoor, die satelietstaten werden genoemd en al even dogmatisch communistisch bestuur hadden met enge voortgedreven olympische sporters, geheime diensten en een bevolking die basisbehoeften hadden, maar voor sommige dingen urenlang in een rij stonden voor een winkel met 3 schappen vol of soms nog minder.
Een paar jaar later hadden de Amerikanen hun Oost-Europese evenknieëm ingehaald. De PR draaide op volle toeren. Ze ontwikkelden een hele reeks van raketvluchten naar de Maan. De maan! Die wij vanaf ons plek op de aarde allemaal konden zien, bijna aanraken voor ons gevoel, maar tegelijk vele mijlen van ons verwijderd was in een donker heelal. 
Ik las er over in een wetenschappelijk Jeugdblad, net als over vele dingen die ons zo goed als zeker te wachten stonden. Bovendien bezochten we klassikaal het Evoluon, dat wonder van technische snufjes uit de toekomst, ondergebracht in een futuristisch UFO-achtig gebouw te Eindhoven.
En voor we goed en wel adem konden halen, verscheen het life verslag van de maanvluchten, allemaal Apollo genaamd naar de wonderschone Goddelijke Griekse Godenzoon. Het was alsof de erg enthousiaste Amerikanen toch voor de zekerheid de gunst van de Goden wilden afsmeken door dat gebaar.
We zagen life de astronaut een tarpje afdalen en wat hoppen op het maanoppervlak, als een kind dat voor het eerst hinkelt in wat rul zand. Onwennig en onhandig. Hij sprak de beroemde woorden. Waarschijnlijk geschreven door een goeie schrijver van te voren. 
Ik was zo overdonderd, dat ik totaal niet bedacht dat men evengoed een ouwe hangar vol woestijnzand had kunnen gooien en daar de scene spelen. Dan had Henk Terlingen mooi voor joker gezeten in zijn grijze studio, zonder dat ie het wist. 
Er kwamen boeken uit, bladen en er werden munten geslagen, die van goud leken met de desbetreffende Apollo met de nrs. En de astronauten aan de andere kant.
Dit komt allemaal naar boven nu ik over de nieuwe planeet heb gehoord. De naam is niks, die moet nog veranderd. Maar misschien is dat iets waar men het hoofd niet over breekt. Net zoals ik me meer voor kan stellen over het heelal en wat er zich in bevindt, is de romantiek wat verdwenen, zo lijkt het. En toch, toch...ik zie die prachtige planeet. De temperatuur is geweldig. Ze is nog leeg, denk ik. Op wat begroeiing na. En nog maagdelijk, geen vervuiling, geen gifstoffen in de lucht, in het water, in de grond. Er overvalt me een gevoel, dat ik er op vakantie wil. Gewoon sparen. Boeken en in een capsule plaatsnemen. Met duizenlingwekkende snelheid de ruimte in. De weidsheid van het heelal zelf zien en ervaren. De diepblauwe achtergrond. Het onmetelijke van de ruimte met allemaal zwevende bollen in allerlei kleuren. 
En dan aankomen bij die turqoise planeet, die dampkring in en neerploffen op het oppervlak. Ik vrees dat mijn gsm er niet werkt, foto´s maken onmogelijk is en er niks te eten valt en een slaapplek onvindbaar is. Of misschien een soort noten of bessen, fruit. En met wat bladeren een soort van bed maken...Helaas moet de capsule weer terug. Maar stel dat ik het er heerlijk vind...en de keuze moet maken om te blijven. Illegaal...niet meer in dat ruimteschip terug. Gewoon de belasting vergeten, Wilders en Rutten, de NS, Hema-rookworsten, het asielbeleid. Mijn wasmachine, hypotheek, sneeuwschuiver, ledlampjes en mijn mooie dekbedovertrekken .De crisis, mijn kreditkaart. Mijn sportschool en het abonnement, appeltaart, de Libelle.Facebook, kerstkaarten. Het Prinsengrachtconcert. Koninginnnedag, het strand.Het gekibbel bij Ajax.  Zou ik het missen? Kijk, daar hoorde ik mijn wetenschappelijk blad niet over. 
In de astrologie betekent de ontdekking van een nieuwe planeet iets. We kunnen weer iets verder kijken, er is meer te zien. In psychologische zin betekent dat dan, dat die nieuwe planeet de verpersoonlijking is het oprekken van dat wat kunnen bevatten. Een nieuw aspect wordt belicht, in de spotlights gezet als het ware. In de kleurenleer betekent turquoise androgyn. Het heeft ook te maken met weerstand in de gezondheid bijvoorbeeld. En een cyclus van 9, 5 maand, tja, dat komt aardig overeen met de zwangerschap hier op aarde. In vroeger eeuwen waren astronomie en astrologie ook niet gescheiden. De wetenschapper die uitrekende hoe de stand van de planeten waren t.o.v. elkaar, wisten ook wat dat betekende voor mensen. En legden dat uit. Gekroonde hoofden, regeringsleiders, rijken, ze raadpleegden deze mensen, de sterrenwichelaars. Die stonden in hoog aanzien en waren vaak zelf niet onbemiddeld. De drie koningen of wijzen uit het Oosten waren zulke mensen. Ze zagen die nieuwe ster boven Bethlehem. En lieten de hele zooi achter om hem te volgen. En zo zie je: er is niks nieuws onder de zon. Ik pak mijn koffer nog niet. Maar ik ben net zo benieuwd als zij, wat we gaan vinden...