Dag 28 Vehicle

Vehicle oftwel het ouderwetse woord voertuig. De zooi waarmee je je verplaatst. Dat kan van alles zijn. Aangezien ik het het liefst dicht bij huis hou, valt er van alles af. Vliegtuig(absoluut geen favoriet van me), boot(die wel, lekker slow travel), trein(absoluut in mijn top 3, vanwege dezelfde reden), bus(dagelijkse kost voor mij), auto(soms), scooter(vroeger, echte Vespa nog, de ouderwetse zoals in Roman Holiday), brommer(o hemel, nog langer geleden, stomme Berini), fiets(nog een favoriet van me). Wat overblijft is....

 

Ik wil graag orginele foto's gebruiken, maar hier diende zich opeens praktische bezwaren aan. Eentje was dat ik geen enorme spiegel in huis heb, die bovendien ruimte genoeg zou overlaten om schuinweg een foto te nemen. En er zit op mijn huidige camera ook geen zelfontspanner, vroeger wel, erg handig. Gewoon op een richel of kast, knop indrukken en snel op je plek en flats, flits, hopla. Toen bedacht ik dat mijn uiterlijke verschijning zonder opsmuk of kleding, dus in mijn niksie zich niet meer leent voor een onverbloemd tonen aan den volke. Kijk, ik heb toch behoorlijk moeite gedaan om een lezerspubliek op te bouwen, zelfs internationaal. En dan is het niet handig om door het showen van een toch wat tobberig uitziend lijf de boel in één klap op te blazen en alle interesse het raam uit te laten vliegen. Of dat nu in Tietjerkstradeel, Gent of op de Maladiven of Buenos Aires is. Daar mag je best zuinig mee omgaan, al staat de Bezige Bij nog steeds niet op de stoep om mijn schrijfsel te drukken, promoten, zodat ik volgend jaar uitdrukkelijk uitgenodigd wordt voor het Boekenbal. Ach, Leonardo da Vinci maakte een prachtige tekening van de man onverbloemd.

Een lijf is toch een vreemd iets. Met de grootste moeite door moeders naar buiten gedreven, enigszins geholpen door de verse boreling, met een beetje geluk. Dan moet het opgroeien door de juiste voeding en zorg. Het verduurt allerlei 'aanvallen' van de omgeving. Koude, warmte, vocht, droogte, schimmels, bacteriën, verwondingen, van binnen en van buiten. En onderwijl verwacht men over het algemeen, dat alles functioneert, erger nog, dat alles ook blijft functioneren. Buiten de snottebellen en een nies af en toe, een paar puistjes of mee-eters, de gebruikelijke haaruitval tijdens het kammen en borstelen vinden we het nogal normaal dat we kunnen lopen, zitten, bukken, dingen dragen, zien, horen, ruiken en proeven. Ook dat we van tijd tot tijd zonder problemen poepen en ook als we opgewonden raken van een ander type met leuk lichaam, dat we gaan transpireren, dingen opzwellen of zich openen, zodat we kunnen genieten, hopelijk van een opwindend samenzijn. We verzorgen ondertussen de boel door het schoon te houden, te verwarmen, af te koelen, te oefenen zodat de spieren soepel blijven, de buik plat. We laten oren die uitsteken corrigeren, wallen verwijderen of opspuiten, voeten bijwerken, tenminste de nagel. We verven, lakken, laten haar knippen en frutten er met allerlei vloeistoffen aan, net als aan onze huid. Spul tegen het zweten, tegen ultraviolette stralen, uitdrogen, piekend haar, winterse neusvliezen, sabbelen op dingen om onze keel te smeren etc. etc. En dan het zwaardere werk: we krikken hangende borsten en billen soms op in de strijd tegen de zwaartekracht. Onwillige piemels daar weten we ook raad op, slikke Viagra of bezoeken de seksuoloog of psychiaters. Vlekjes worden weggehaald, onderzocht. We zijn er maar bezig mee. En dan....aan het einde liggen we toch, ondanks al die zorg, met stijve kuiten en de neus omhoog. Met de laatste lik verf en soms wat spul in je aders om het verval nog enigszins een halt toe te roepen en de temperatuur te houden zoals het altijd was. De mensen die van je houden(en soms wat nieuwsgierigen) komen kijken 'hoe je er bij ligt', roepen ach en wee en janken wat. En dan wordt dat lijf, waar zoveel geld en moeite in gestopt is in jaren of onder de grond gestopt of verdwijnt in de oven om verpulverd te worden tot een toch treurig hoopje as. Het is niet allemaal wat of wie we zijn. We zijn meer als dat lichaam. Lic-haam. Lic betekent vlees, haam is hemd. Dat u het effe weet. Gelukkig maar. En voor mij staat vast, dat we na een tijd het helemaal nog eens 'gezellig' over doen. We zoeken een moeder en een vader, een familie en zo meer, duiken weer 's zo'n lijf in en floepen het leven weer in, hier op aarde. En..gek genoeg, leren we er toch van. Laat dat een troost zijn. En ondertussen dat lijf maar even wat vergeten, want ik word er anders maar wat treurig van. Het tuigje waar ik me mee vervoer. Soms huppelend, soms slepend. En soms helemaal niet...haha. Zoals alle anderen om me heen...