Anita zonder en met

De tv aangezet. Voor op de achtergrond. Wat gezapt. Daar verscheen een oud programma van de Tros. Bij elkaar geraapte stukjes muziek. Nochtans een verademing in deze ´snelle´ tijd.
Eerst werd ik getrakteerd op twee klassieke zangers. In twee kleuren zogezegd. In de ene jonge blanke man herkende ik de onvolprezen Marco Bakker, maar dan van voor Willeke van Ammelrooy. Hij zong, ik zweer het je, met een zeer jonge Desmond Tutu. Die ook een heel aardige riedel te beste ging. Hij ging nog niet in het paars gekleed, dus ik denk dat hij nog niet tot bisschop was gewijd. De aftiteling zou dat later loochen straffen. 
Vervolgens kwam een jonge Marjan Berk ten tonele. O nee, het bleek ene Dominique Dussault te wezen. Nooit vnn gehoord. Ze zong over een of andere vakantiereis. In het Frans. Avec un bateau. In een boot de wereld rond. Erg aanstekelijk, nu dan. 
Net toen ik net dacht: Dit wordt niks meer...kwam een rossige dame in zicht. Gezeten achter een vleugel, gekleed in donkergroene fluwelen japon zong ze met zoetgevooisd geluid, zoals Willem Duys altijd zei voor de radio. Het was de geweldige Antia Kerr. Zonder de Singers. Erg mooi, tijdloos. Het publiek klapte dan ook enthousiast met achterovergekamd haar of getoupeerd kapsel. 

En daar waren haar Singers ineens. Close harmony, fantastissch. Ze zongen de Sound of Silence. Singers in donkerrode fluwelen pakken. Ik genoot. Maar....ze waren nog niet klaar! Er volgden nog een lied. Daarvoor
namen ze plaats op de onvermijdelijke barkrukken(zonder bar) Ze zongen en speelden met het forte en pianissimo, balsem voor de oren. En de ziel!
Ik hoorde ze al toen ik een jaar of tien was. Dus al bijna een halve eeuw geleden. En  nog altijd vind ik ze subliem klinken! Ik heb hun oude muziek opgesnord op cd, want mijn platen waren compleet grijsgedraaid. En ook de cassette-bandjes tot op de draad versleten. Ze heeft ook muziek geschreven zonder woorden en gedirigeerd voor Zwitserland op het Songfestival.
Ondertussen voorzag presentator Jos Brink mijn helden van giga bossen bloemen, ze konden er nauwelijks overheen kijken. En liepen ze gewoon tijdens de aftiteling door het beeld weg.

Willy Dobbe maakte het af. Ze kondigde af en vertelde dat ´volgende week Frida Boccara en Udo Jurgens te gast zouden zijn´. Jammer dacht ik dat mis ik dan. En dat we konden reageren op het volgende adres...beetje laat om dat nog te doen, bedacht ik me. Maar toen, hoe modern, kwam er een stukje van Frida met haar fabuleuze Cent mille chansons. Erg mooi, nog steeds, na al die jaren. 
Helaas kwam Udo ook nog, dat was voor mij een afknapper van jewelste. Ik vond het van de eerste minuut een draak. En de liedjes lenen zich voor het dapper klatschen, maar dat vind ik iets te Trosserig. Ach, een mens kan niet alles hebben. Ik heb de tv uitgezet(er zit een knop op, zou mijn moeder zeggen) en ben even gaan liggen. 
Niet op de divan, zoals mijn moeder vroeger deed, wat een vast item was in de 60jaren inrichting, maar in mijn makkelijke fauteuil. Het overvalt zo opeens en dan wordt het wat veel. Maar mooi was het! Toen en nu.