Uitdaging 26

Een liedje dat je kunt spelen op een instrument. Ja, ben meteen klaar. Ik kan geen enkel instrument bespelen.
Maar wacht, ik heb mijn eigen instrument altijd bij me.Een paar cm lang en bestaat uit twee delen, zit midden in mijn strot. Het is mijn eigen stem. Mijf lijf is de klankkast. 
Het volgende lied kan ik aan. In de jaren dat ik genoot van klassieke privé-zangles heb ik vaak in een deuk gelegen vanwege de teksten die Duitse componisten produceerden in de Romantiek. Zo pathetisch...werkt op mijn lachspieren en dan kun je het vergeten met de stembanden. Je moet er alleen van piesen en je hebt veel lol. Maar ja, daar betaalde ik mijn geld niet voor. De leraar was sowieso altijd nerveus bij mij, omdat ie me naar niet bijgebracht kreeg hoe in de hoge regionen uit te komen. Ik was een tenor, maar de hoge tonen, daarbij sloeg mjn stem dicht. Dan krijg je kikser, een soort verkouden kikker die toch probeert te kwaken...wordt je niet blij van!
Na mijn verhuizing zocht ik een nieuwe zanglerares, die onmiddellijk vaststelde, dat ik de verkeerde techniek had aangeleerd gekregen. Ze schatte dat het wel een jaar of anderhalf zou duren voor ik kwijt was. Ik bleef evengoed, ondanks haar strenge uiterlijk(ze zag er uit als een Russische balletlerares die met haar stok op de vloer zou stompen en aanwijzingingen geven), de inmens grote spiegel die niks verbloemde achter haar vleugel. Dat bleek nergens voor nodig! Ze was alleraardigst, we kletsten en lachten wat af en we zaten op veel manieren op dezelfde golflengte. Zij zowel als haar man waren klassiek geschoold(hij zong als opera-zanger) In no time had ik de goeie techniek te pakken en, o wonder, ondanks mijn slordige oefenen thuis, ging mijn stem met sprongen vooruit en kon ik opeens wel hogere noten gebruiken.
We zochten stukken die pasten bij de kleur van mijn stem en persoonlijkheid. En ik waagde me, op aanraden van haar aan aria´s. Waaronder deze. Het mooie was, dat ik daardoor mijn muzikale smaak verder verlegde, hoewel ik ook zonder meer stukken afwees. Het Italiaans in de aria´s was misschien net zo dramatisch als de Duitse Romantische stukken, maar werkte niet op mijn lachspieren. Het ontroerden me...
Net als de volgende artiest. Het lijkt een dikke boer uit midden-Italië in een apenpakkie gehesen voor de zondagse hoogmis , maar als zijn strot open ging, dan ontroert ie en vergeet je alles. Ik wel tenminste...en daar is muziek voor bedoeld, volgens mij. De ´boer´ tilde me op naar regionen die boven taal of afkomst uitstak en raakte me tot diep in mijn ziel, op een manier die niet te beschrijven is.Grandioos!

 Het grappige vind ik vaak bij Luciano, dat hij aan het einde zelf vaak verwonderd lijkt te zijn, dat het weer gelukt is, hij kijkt dan als een kind zo blij. Volgens mij is dat een gespeeld charme-offensief, want je moet je eigen spanningsboog en techniek wel degelijk goed in de smiezen hebben en zeker zijn van je zaak als je aan zo´n optreden begint. Een wereldster als hij staat immers of valt met zijn optreden...en daar is ie zich zeker van bewust. Was moet ik zeggen, hij is helaas overleden.