Toen we een aantal jaren geleden toe waren aan nieuw zitmeubilair kreeg ik visioenen over hoe dat er uit diende te zien. In het verleden had ik al vaker een gerenommeerde zaak bezocht, waarvan de uitstraling en het comfort der tentoongestelde modellen me aantrok. Dus togen we naar het etablissement om serieus te gaan kijken naar enkele exemplaren. Een hele middag hadden we uit getrokken. We dienden immers niet alleen te kijken, maar ook te vergelijken, uit te proberen etc. Omdat we dikke jassen droegen, deden we die uit, zodat we ongehinderd door capuchons of dergelijke konden uitproberen. Uiteindelijk kozen we voor een model met oren, Engelse stijl. En omdat we immers goed gespaard hadden, maar het extra brede model, twee maal alstublieft. De kleur en soort bekleding werd bepaald. Bovendien zat er in het plaatje in mijn kop nog een footstool, een ruime poef op pootjes zeg maar, om de vermoeide benen op te leggen. Ik zag ons al zitten, koffie onder de tiffany-lampen bij de hand, boek naast ons in de stoel, beentjes omhoog. In het exemplaar dat ik vond, zat een vernuftig klepje, waar o wonder, een groot dienblad tevoorschijn kwam. Daarop kon de kopjes koffie gezet met of zonder lekkers en na gebruik kon het ding weer in de vrijwel onzichtbare gleuf opgeborgen en de voeten weer rusten op de comfortable kussen.
Het proces van het bestellen kon afgehandeld onder het genot van een kop koffie en blij stonden we weer buiten. We hadden een goede keuze gedaan en binnen afzienbare tijd zou het spul verschijnen in onze woning.
Nou, dat hebben we geweten. Allereerst was er een probleem met de aflevering. Telefonisch maakte ik de firma er op attent, dat er niet alleen twee flinke fauteuils verwacht werden, maar ook de footstool. Vervolgens kwam men doodleuk met enkel 2 stoelen aan zetten. En werd er moeilijk gedaan over de footstool, die nota bene op de bon vermeld stond. Ik merkte op, dat het niet mijn verantwoordelijkheid was om in een magazijn op de Veluwe op te letten dat de footstoel mee ging met het geheel. En dat ik niet blij werd van het vooruitzicht dat door dit gedoe, ik opnieuw zou moeten wachten op de volgende levering. En zelfs moest ik er voor zorgen dat ter plekke de firma gebeld werd. Absurd.
Het kreng kwam dus later en toen leek alles in orde. Helaas niets bleek minder waar. Binnen zes weken(!) zakte de kussens zo erg in, dat het nergens op leek en dat het comfort ver te zoeken was. We zochten contact met de firma. Die bleek niet van zins om iets uit te voeren. En wees ons er fijntjes op dat comfort een persoonlijke zaak was. Ik schreef echter als retour dat we niet verwachtten dat na de aankoop met ons zuurverdiende en bij elkaar gespaarde geld, uitgegeven in wat wij dachten een kwaliteitszaak te zijn, om te eindigen met een stoel die voelde alsof je op een stapel bakstenen zat. En dat de hooghartige opmerking van de directeur die zei ´c+est le ton qui fait la musique´ absoluut niet door ons gewaardeerd werd. We wachtten met smart op een oplossing van het knullige bedrijf. Die kwam pas na aandringen. Het moet gezegd, mijn voorstel om bij de zaak voor de deur met fauteuils het lied ´Zak ´s effe door, dat is heus niet fijn´ niet met blijdschap door de mijns inziens inadequate directie werd ontvangen...Maar hun voorstel om de stoelen op te halen om ´s te kijken naar het probleem door een tweede firma in Leiden, viel bij ons niet in goeie aarde. Pas na weer een bericht vertelde men ons dat we dan vervangende stoelen kregen for the time being.
We hebben vriendelijk bedankt voor de eer en gezegd dat we weinig fiducie hadden omdat ze de eerste keer al rommel bezorgde voor ons goeie geld.
Ondertussen sukkelden we door. Een ramp, zo´n dingen in je huiskamer waar je met je achterwerk zowat op de vloer zit, bah!
Dezer dagen moesten we naar een groot meúbelwarenhuis. Er diende nodig een logeerbed te komen in de vorm van een bedbank. We huurden een bus, togen naar het zuiden en kwamen er veels te vroeg aan. Natuurlijk had ik vergeten dat het schoolvakantie was. Bovendien was er alweer een actie gaande: een ontbijtje voor 1 euro. Je struikelde er letterlijk over de kinderen en de senioren, die machtig zaten te geneten van hun broodjes. Alleen stonden er van die schattige karretjel waar de dienbladen in pasten overal her en der als obstructie´s in de weg. Ons humeur zakte met de minuut. Ik haalde maar taart en wachtte vervolgens in de file om cappuccino te scoren, de herrie en het leven negerend. Die dronken we mismoedig op.
Voor we naar binnen gingen, zag ik alleraardigste fauteuiltjes. Ik nam er in plaats om ´s te proberen...voor ´later´....mijn man volgde zwijgend mijn voorbeeld. Niet slecht, alleen hield de leuning op halverwege mijn rug. Ach ja, we liepen door naar de bedbanken. Die kozen we vervolgens snel uit. En omdat we toch al bezig waren, rekenden we snel verder. En kozen, compleet onverwacht een bank uit. Ik geef de schuld aan de verhuurder van de bus, die ons een flink groot geval mee gaf...
We zochten, zonder kar, naar het goeie rek en de goeie stelling. De bedbank was snel gevonden. In de tas, die had ik wel meegenomen, zaten wat kleine dingen. Na enige navraag belanden we in een heel ander stelsel van gangen en warempel, daar stond de bank. In delen, dat wel. Mijn lief, die een tikkie minder technisch is dan ik, keek me lichtelijk in paniek aan. Hij ging een karretje zoeken. En we riepen professionele hulp in, omdat ik er zeker van wilde zijn, dat we allen stukken tegelijk meenamen. Dat bleek het geval.
De dame aan de kasse keek erg verveeld, ze gaapte en beschouwde landerig de artikelen die klanten voor haar uitstalden op de loopband. Ik nam mezelf in acht om geen bijtende opmerkingen te gaan maken. Zo bereikten we samen het ´perron voor laden en lossen´. Ik manoevreerde de bus achteruit tot vlakbij en we plaatsen onze aankopen er in. Zo reden we langzaam terug naar huis. Ik kreeg een knallende hoofdpijn. We maakten meteen plannen om de vervloekte oude stoelen weg te werken, samen met ander spul wat ons tuinhuis vulde, al zo lang. Zo gezegd en zo gedaan. Nieuwe spul er uit, bank opgezet en in elkaar geschroefd. En daar stond onze nieuwe aanwinst te pronken. Voor een fractie van de prijs die we bij de vorige zaak hadden betaald en helemaal zelf gemonteerd. De Ikea heeft een geweldig slimme manier van werken. Handleiding, duidelijke tekening, goeie gereedschap bij geleverd. Geen wonder dat zoveel mensen er gek op zijn. Onze oude spullen werden in de bus gezet en leverden we netjes af bij de milieustraat.
´s Avonds zaten we doodmoe met onze koffie op de nieuwe aanwinst. Geen bakstenengevoel onder de kont, maar heerlijk zacht en goed ondersteund. De rug tot aan de nek ook. Fantastisch. En ik raakte zacht de hand aan van mijn lief met een goed gevoel. De weg van Rofra naar Ikea. Het leek de weg naar beneden, maar bleek omhoog te gaan. Met geld over. Wat zullen we daar later eens van kopen?. Maar dan buiten de schoolvakantie´s? Een beetje gemiddelde Nederlander zijn is prima. Maar er zijn grenzen. Al was het een dag vol verrassingen...
Het proces van het bestellen kon afgehandeld onder het genot van een kop koffie en blij stonden we weer buiten. We hadden een goede keuze gedaan en binnen afzienbare tijd zou het spul verschijnen in onze woning.
Nou, dat hebben we geweten. Allereerst was er een probleem met de aflevering. Telefonisch maakte ik de firma er op attent, dat er niet alleen twee flinke fauteuils verwacht werden, maar ook de footstool. Vervolgens kwam men doodleuk met enkel 2 stoelen aan zetten. En werd er moeilijk gedaan over de footstool, die nota bene op de bon vermeld stond. Ik merkte op, dat het niet mijn verantwoordelijkheid was om in een magazijn op de Veluwe op te letten dat de footstoel mee ging met het geheel. En dat ik niet blij werd van het vooruitzicht dat door dit gedoe, ik opnieuw zou moeten wachten op de volgende levering. En zelfs moest ik er voor zorgen dat ter plekke de firma gebeld werd. Absurd.
Het kreng kwam dus later en toen leek alles in orde. Helaas niets bleek minder waar. Binnen zes weken(!) zakte de kussens zo erg in, dat het nergens op leek en dat het comfort ver te zoeken was. We zochten contact met de firma. Die bleek niet van zins om iets uit te voeren. En wees ons er fijntjes op dat comfort een persoonlijke zaak was. Ik schreef echter als retour dat we niet verwachtten dat na de aankoop met ons zuurverdiende en bij elkaar gespaarde geld, uitgegeven in wat wij dachten een kwaliteitszaak te zijn, om te eindigen met een stoel die voelde alsof je op een stapel bakstenen zat. En dat de hooghartige opmerking van de directeur die zei ´c+est le ton qui fait la musique´ absoluut niet door ons gewaardeerd werd. We wachtten met smart op een oplossing van het knullige bedrijf. Die kwam pas na aandringen. Het moet gezegd, mijn voorstel om bij de zaak voor de deur met fauteuils het lied ´Zak ´s effe door, dat is heus niet fijn´ niet met blijdschap door de mijns inziens inadequate directie werd ontvangen...Maar hun voorstel om de stoelen op te halen om ´s te kijken naar het probleem door een tweede firma in Leiden, viel bij ons niet in goeie aarde. Pas na weer een bericht vertelde men ons dat we dan vervangende stoelen kregen for the time being.
We hebben vriendelijk bedankt voor de eer en gezegd dat we weinig fiducie hadden omdat ze de eerste keer al rommel bezorgde voor ons goeie geld.
Ondertussen sukkelden we door. Een ramp, zo´n dingen in je huiskamer waar je met je achterwerk zowat op de vloer zit, bah!
Dezer dagen moesten we naar een groot meúbelwarenhuis. Er diende nodig een logeerbed te komen in de vorm van een bedbank. We huurden een bus, togen naar het zuiden en kwamen er veels te vroeg aan. Natuurlijk had ik vergeten dat het schoolvakantie was. Bovendien was er alweer een actie gaande: een ontbijtje voor 1 euro. Je struikelde er letterlijk over de kinderen en de senioren, die machtig zaten te geneten van hun broodjes. Alleen stonden er van die schattige karretjel waar de dienbladen in pasten overal her en der als obstructie´s in de weg. Ons humeur zakte met de minuut. Ik haalde maar taart en wachtte vervolgens in de file om cappuccino te scoren, de herrie en het leven negerend. Die dronken we mismoedig op.
Voor we naar binnen gingen, zag ik alleraardigste fauteuiltjes. Ik nam er in plaats om ´s te proberen...voor ´later´....mijn man volgde zwijgend mijn voorbeeld. Niet slecht, alleen hield de leuning op halverwege mijn rug. Ach ja, we liepen door naar de bedbanken. Die kozen we vervolgens snel uit. En omdat we toch al bezig waren, rekenden we snel verder. En kozen, compleet onverwacht een bank uit. Ik geef de schuld aan de verhuurder van de bus, die ons een flink groot geval mee gaf...
We zochten, zonder kar, naar het goeie rek en de goeie stelling. De bedbank was snel gevonden. In de tas, die had ik wel meegenomen, zaten wat kleine dingen. Na enige navraag belanden we in een heel ander stelsel van gangen en warempel, daar stond de bank. In delen, dat wel. Mijn lief, die een tikkie minder technisch is dan ik, keek me lichtelijk in paniek aan. Hij ging een karretje zoeken. En we riepen professionele hulp in, omdat ik er zeker van wilde zijn, dat we allen stukken tegelijk meenamen. Dat bleek het geval.
De dame aan de kasse keek erg verveeld, ze gaapte en beschouwde landerig de artikelen die klanten voor haar uitstalden op de loopband. Ik nam mezelf in acht om geen bijtende opmerkingen te gaan maken. Zo bereikten we samen het ´perron voor laden en lossen´. Ik manoevreerde de bus achteruit tot vlakbij en we plaatsen onze aankopen er in. Zo reden we langzaam terug naar huis. Ik kreeg een knallende hoofdpijn. We maakten meteen plannen om de vervloekte oude stoelen weg te werken, samen met ander spul wat ons tuinhuis vulde, al zo lang. Zo gezegd en zo gedaan. Nieuwe spul er uit, bank opgezet en in elkaar geschroefd. En daar stond onze nieuwe aanwinst te pronken. Voor een fractie van de prijs die we bij de vorige zaak hadden betaald en helemaal zelf gemonteerd. De Ikea heeft een geweldig slimme manier van werken. Handleiding, duidelijke tekening, goeie gereedschap bij geleverd. Geen wonder dat zoveel mensen er gek op zijn. Onze oude spullen werden in de bus gezet en leverden we netjes af bij de milieustraat.
´s Avonds zaten we doodmoe met onze koffie op de nieuwe aanwinst. Geen bakstenengevoel onder de kont, maar heerlijk zacht en goed ondersteund. De rug tot aan de nek ook. Fantastisch. En ik raakte zacht de hand aan van mijn lief met een goed gevoel. De weg van Rofra naar Ikea. Het leek de weg naar beneden, maar bleek omhoog te gaan. Met geld over. Wat zullen we daar later eens van kopen?. Maar dan buiten de schoolvakantie´s? Een beetje gemiddelde Nederlander zijn is prima. Maar er zijn grenzen. Al was het een dag vol verrassingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten