Stille revolutie

Vanmorgen bereikte ons het bericht dat het nu mogelijk is geworden dat vrouwen die bevallen van een kindje wat ziek is of b.v. te vroeg geboren, ze nu eindelijk met hun kind op één kamer in het ziekenhuis kunnen verblijven. Als ik er over nadenk, verbaast me het dat dit niet eerder gerealiseerd is. Ik herinner me nog toen mijn jongste broer geboren werd en ik ook in het ziekenhuis lag met mijn moeder en hem, het de gewoonte was dat het kind het grootste deel van de dag zich ver van de moeder bevond. Een keer of twee kwam er een verpleegster met een bed vol baby´s binnen gerold. Ze lagen keurig verdeeld op dat smetteloos witte bed. Ik vond het al een wonder, dat ze die witte coconnetjes niet verwisselde en dat ze na overhandiging van de dames er niet een gillend overeind schoot, dat ze haar de verkeerde in de armen gedrukt had gekregen. 
Ik ben er van overtuigd en wetenschappelijke onderzoeken staven dat, dat het zowel voor het kindje als de moeder zeer gezond is om ze bij elkaar te laten zijn. De man die een verklaring aflegde voor de tv, namens het ziekenhuis zei letterlijk: ´We gaan uit van de mensen en niet vanuit het ziekenhuis.´ Ik viel zo wat van mijn stoel van verbazing. Ongekend! Want in de meeste ziekenhuizen, moet ik als redelijk gezond bezoekend mens even diep slikken en zuchten bij het betreden. De meeste daar werkende mensen hebben een attitude dat je wanneer je de deur door bent, gereduceerd wordt door een debiel, die absoluut niet in staat is om welke beslissingen dan ook maar te kunnen nemen. Dat wordt nl. voor je gedaan, daar zijn ze voor opgeleid en dus weten ze beter wat goed voor je is, dan jezelf. Het meest grappige daarbij vond ik het toen ik een verstandelijke gehandicapte ´afleverde´ voor behandeling en die daar moest blijven. Ineens zag ik, nadat we de Eerste hulp gepasseerd waren, alle alarmbellen rinkelen bij het verplegend personeel. Ze wisten niet wat ze met de goeie man aan moesten. Dit stond blijkbaar niet in hun handboek en ze hadden het ook nooit in hun opleiding gehad. Resultaat: ze gaven hem in heel veel dingen zijn zin. Alsof het een buitenaards wezen betrof, die maar beter naar de ogen gekeken kon worden, wilde men niet voorkomen dat er verschrikkelijke onbekende bacteriën verspreid zouden worden of hij zou ontploffen en er enkele een soort plasje vloeistof op de vloer zou overblijven. De jongeman vond dat uitermate prettig. Nauwelijks terug van dit ´avontuur´ kondigde hij aan dat ie terug wilde, voor een eenvoudige ingreep, die hij ervoor stelselmatig afwees. Ik prees hem voor zijn voortvarendheid en legde daarbij uit, dat ie poliklinisch behandeld kon worden. ´s Morgens er naar toe, behandeling en na een uurtje of zo weer terug, op tijd voor het avondeten. Het onmiddellijk zakken van zijn mondhoeken en de treurigheid van zijn ogen die intraden, verraadde dat dat niet geheel zijn bedoeling was. De zusters waren immers zo lief voor hem geweest, zoiets wil eenieder graag nog eens licht overdoen!
Terug naar de baby´s! Onderzoek bracht aan het licht dat baby´s die niet geknuffeld werden in de eerste dagen of weken na hun geboorte, direct achterstand vertonen in groei en algemeen welbehagen. Je vraagt je af hoe ze zo´n onderzoek doen. Eén kamer met een zootje borelingen, die totaal alleen liggen en niks krijgen en één met spruiten die flink geknuffeld worden? Afschuwelijk! Onmenselijk!
Op tv verklaarde een moeder dat het huid op huid contact met haar baby erg prettig was. Dankt je de koekoek. Als je even nadenkt of liever invoelt hoe dat is, zo´n klein mensje die niet de nabijheid van moeder voelt en ervaart, nadat ie de veilige warme baarmoeder verlaten heeft na een toch behoorlijk traumatisch iets als een geboorte en dan niet eens een beetje in de buurt mag blijven, het voelt voor mij in ieder geval als zeer onnatuurlijk en gewoonweg heel vervelend. Je koestert toch zo´n leventje? En al zeker als ie wat vroeg begonnen is of ziek is? Juist dan! 
Daarom, ik zeg het nog maar ´s, je kunt de mate van beschaving van een maatschappij af lezen aan hoe ze omgaan met zulke weerloze dingen als zo´n lief wurmpje. Een stille revolutie voor wat mij betreft! En iets wat gewoon enorme impact heeft. Als het begin van je leven zoveel mogelijk kansen krijgt, dan heb je een goeie basis voor de rest van je leven. Je kan en mag die stap liefst helemaal niet overslaan, gewoon cruciaal! 
Dus naast de voortreffelijke technische handelingen ook deze andere zorg! Terug naar een welkom in optima forma op deze planeet!  En het is niet alleen goed voor de nieuwe wereldburger en diens moeder, maar ook voor ons! Weten we weer waar het écht om draait in het leven! Een dubbel welkom dus!