Ik lig op de bank. Naast mij het kussen van de honden. De bench heb ik er pontificaal op geplaatst. Met Oskar er in. Tussen hem en de bank ligt Pippi. Fred is er vandoor. Hij moest met Muffin naar de dierenarts. Niks bijzonders. Sinds enige jaren heeft ie last van zijn oren. Krijgt ie zalf voor, maar dan moet ie wel regelmatig gecheckt worden. Is mee te leven. Vanaf het moment dat ze de deur uit zijn, laat Pippi een zielig geklaag hoor. Langgerekt gepiep. Ik maan haar tot stilte. Broertje Oskar is de rust zelve. Hij heeft zich zalig uitgestrekt op de bodem van de bench en slaapt. Zijn nog kale buikje met zijn minipiemeltje. En waar de achterpootjes beginnen vouwen zich de huidplooien. Ik weet dat dat buikje warm is. Net als ik word, als ik naar hem kijk. Wat een weelde. Vanmorgen werd ie pas om 5 uur wakker. Terwijl we toch al om 11 uur gingen slapen. Helemaal murw. Geen boe of bah meer. We zijn erg trots op hem, dat ie zo lang geslapen heeft. Eerder dan verwacht. Natuurlijk hopen we op meer van die nachten. Een mens heeft wat nodig om naar uit te kijken. En dit smaakt naar meer. De schat ligt nu met gestrekt pootje tegen de tralies. Zijn ademhaling is regelmatig. Hij is senang. Pippi doet nog een poging tot piepen. Ik straf dat meteen af. Achter mij is de dag begonnen. Hij gloort naar binnen en het bleke zonnetje straalt door het raam. De verlichting in de kerstboom is onnodig geworden daardoor. Maar ik ben veel te loom en gelukkig om op te staan en hem uit te doen. De Noorse Nissen(kerstkabouters) kijken me aan. Ze hangen naast de gebreide kerstballen. Eentje zit op een kruk. De ander houdt een ski vast(Noorse uitvinding, skiën) En dan zijn er nog die zich te goed doen aan een bordje Jule-pap(kerstpap) ongetwijfeld met de traditionele kont boter er in. En een andere is bezig met de post. Ik voel me volmaakt happy. De vloer ligt vol haren. De salontafel is één rommeltje. Het kan me niks schelen. Ik laat dit gevoel niet verstoren. Glimlachend pak ik een stukje modder van de bank. Modder? Hoe komt dat nou hier? Opeens realiseer ik me dat het geen modder is. Op het veldje waar ik kleine Oskar uit laat, heb ik nog zo uitgekeken. Helaas, het is en blijft poep. Gadverdamme! Zuchtend haal ik het spul weg met een tissue. Ik frommel de grand foulard bij elkaar en loop naar de wasmachine. Onderweg zie ik nog een bloeddruppel op de eiken vloer. Verdorie, ondanks haar broekje en schoonhouden heeft ook Pippi haar ongelukjes. Ik zet de wasmachine aan. En veeg de druppel weg. Ik wist dat het niet blijvend zou zijn dit gevoel. Maar even goed geniet ik er van na. Het is nog een zootje ongeregeld hier. Toch is alles okee. De kerstboom staat. De lampjes branden. Koffie op, ik hoef niks. Er is even rust. En de boel is aardig onder controle. Wat wil een mens nog meer? Nou opletten, dat ik niet in slaap sukkel. Er is nog werk aan de winkel vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten