Macho van 8

Het was een prachtige dag, die grijs begon. Na het ontbijt en de koffie kwam het zonnetje door. Voor ik het wist, had ik mijn laarzen aan en liep omhoog naar het kleine bos. GB Muffin liep vrolijk mee. Hij had er zin in! We passeerden de boerderij, het houten huis en de grote woning. Onderweg werd er gesnuffeld aan struiken, bomen en wat dies meer zij, zoals het een hond betaamt. Geen fietser te zien. De weg en de wereld waren van ons alleen. We sloegen het bospad in. Over het rulle, donkere zand. Naast het pad stonden, in de laatste tuin, rhododendrons uitbundig te bloeien. Enorme pollen lelietjes-van-dalen hadden zich een weg gebaand door de tuin. En zelfs daarbuiten, richting bos, zonder zich iets aan te trekken van het keurige hekwerk. Tot mijn verbazing stonden ze al in knop. Ik verheugde me op de enorme omvang ervan. In gedachten zag ik de witte bloemen al openstaan en hoe ik enkele zou plukken om ´ergens´ in huis neer te zetten. En hoe de geur zich zou verspreiden dan. Heerlijk!
Ik haakte de hond af van zijn halsband. Ik verwachtte dat hij gekke bokkensprongen zou maken, alvorens hij als een haas door het bos zou rennen. Tenminste over het bospad min of meer. Dat gebeurde niet. GB Muffin verbaasde me door vrolijk kwispelend wat te zigzaggen voor me uit. Ook goed. Ik bedacht, terwijl we de grote open plek overstaken, dat hij niet meer tot de allerjongste meer behoorde, niet zoals zijn zusje Pippi. De dag ervoor had ik bij de dierenwinkel wat lekkers gehaald voor de twee rakkers. Tenslotte vierde Muffin al weer bijna zijn verjaardag. Een kluif en een varkensoor was dan toch wel het minste. Wat zouden ze heerlijk dat spul te lijf gaan, gretig kauwend en, in Pippi´s geval, het lustig door de benche heen smijtend, ´aanvallen´ alsof het een levende prooi betrof en dan weer observerend hoe dat ´beest´ zou reageren...
De loskomende geurtje, speciaal van het varkensoor, namen we dan maar voor lief. 
Zo mijmerde ik door het groen. GB Muffin zou, omgerekend vanaf hondenjaren, ineens een quantumsprong maken. Over 2 dagen ging hij in één klap van Freds leeftijd naar de mijne. Erg knap, van 49 naar 56 in zo´n luttele tijd. En toch zeker een vrij respectabele leeftijd. 
Ondertussen zag ik wat verderop ´iets´ bewegen tussen de struiken. Ik nam het zekere voor het onzekere en  riep hem bij me. Ik lijnde hem aan en we liepen verder. Het was maar goed ook, want een enorme St. Bernardshond naderde met baasje. Die nam keurig plaats met haar hond op een plekje naast het pad, sommeerde de hond te gaan zitten, wat die onmiddellijk deed en bleven zo ´in wachtstand´ staan. Ik hield Muffin erg kort, ik ken onze Pappenheimers, en passeerde zo onopvallend mogelijk de twee. Net een meter ervoor vloog Muffin omhoog, luid blaffend. Weer even de macho uithangend. Het baasje van de reus naast het pad zei ´Zo kan het ook he?´ en ik beantwoordde die opmerking met een glimlach en knipoog, ondertussen onze macho in bedwang houdend. Net zoals sommige mannetjemensen begon die zich ontzettend aan te stellen en herrie te schoppen. Louter uit onzekerheid en angst, zoveel was zeker. ´Kon je het weer niet laten?´ zei tegen hem een stukje verder toen ik hem losmaakte. ´Wat ben je toch een aansteller.´ Hij liep weer verder. Wat is ie toch rustig geworden, niet sloom, maar wat meer gelaten, dan vroeger, bedacht ik me. Ik had het nog niet gedacht of hij nam een spurt, vloog tussen bomen door, over takken naar de ander kant van het pad en weer terug, de cirkel die hij maakte, steeds wat verkleinend om tenslotte te eindigen bij mij met een gezicht van ´was dat nou niet leuk?´ en ´heb je het gezien?´...
Tja, net als mannetjemensen die rond midden 50 nog een fikse opleving krijgen en ineens een rode sportwagen aanschaffen, een flinke tattoo nemen of ineens gaan trekken door de Himalaya of zo, moest Muffin ook mijn gedachten overhoop gooien. Okee, hij was nog niet oud. Ik dus ook niet, gelukkig!
Al zijn het maar tijdelijke oplevingen. De meeste tijd gaat GB Muffin als ie de kans krijgt liggen zoals op de foto hierboven. In het zonnetje, lekker rustig, na het actieve gedeelte van de dagelijkse routine. Kijk en dat is dan ook weer zoiets. Het verstand komt met de jaren. Weten wanneer het tijd is voor actie, voor uitdaging, wanneer voor eten of voor een heerlijke powernap. Wijze hond! 56 is zo gek nog niet!