Jesus Christ

Ik zag een clipje vandaag en boem! ik was weer een hele tijd terug. Ik zat in de muziekklas van het College, waar ik studeerde. Onze leraar was heel vooruitstrevend en behandelde naast de gebruikelijke klassiek componisten en hun muziek, diegenen die onderweg waren om klassiek te worden. Of in ieder geval muziek schreven en in sommige gevallen ook maakten die opmerkelijk was en vernieuwend. Ik herinner me Boudewijn de Groot, die zoals anderen in die tijd, protestliederen zong. We zaten midden in de flowerpower-hippietijd en alles wat establishment was en rook naar gevestigde orde diende onderuit gehaald worden. We waren het moe, die truttigheid en het slaafse burgelijk gedoe. Dus weg met de bloemetjesjurken en permanentje van ma en de pijp van pa en hup met de joint, de jeans en de afghaanse jassen, protestaktie´s, lang haar en zo meer.
En zo kwam ook Bob Dylan voorbij, de Vietnam-oorlog en toen was daar opeens, zomaar een Rock-opera. Tim Rice and Andrew Lloyd Webber hadden de koppen bij elkaar gestoken en een opera geschreven over het leven van Jezus. Waar onze ouders braaf naar de kerk gingen en hun kroost zoveel mogelijk stimuleerden om de zouteloze praatjes van de kansel in zich op te nemen en diezelfde pubers dat zoveel mogelijk probeerden te voorkomen, was daar die muziek en een verhaal over Jezus dat alles op zijn kop zette. En...een leraar die dat onder de loep nam. We veerden op, zogen het naar binnen en vonden het ruig en gaaf en vet! Onverbloemd werd het thema van Magdalena die een hoer was er in verweven en dan in de war raakt van die man, die haar aanraakt, figuurlijk, en ze weet niet wat ze er mee aanmoet. Hetzelfde geldt voor de mannen, die achter hem aanlopen en door hem geïnspireerd raken.
Het gemakkelijke aan dat alles: het ritme zweepte ons op, de teksten spraken ons aan en we zagen het zo voor ons. Want de muziek klonk uit een elpee, de voorloper van de cd. Nog geen film, geen musical en de theaterproductie was alleen in de VS te zien.
Ik weet nog dat ik de box met twee platen er in kocht. Een geel met rood en paarse box. De teksten zaten er bij in. Geweldig, we draaiden die tot vervelends toe. 
Pas nu , na jaren, realiseer ik me echt goed, wat voor inpact dat had en hoe het ons vormde. We gingen mogelijkheden zien, waar er voorheen geen in zicht kwamen. Er vond vernieuwing plaats onder onze ogen en in onze oren. En we zouden nooit meer hetzelfde zijn...Tim en Andrew deden dat voortreffelijk, want ook nu, na zo´n lange tijd, merkte ik dat het verdomd goed geschreven is en in elkaar gezet. De film werd ook een hit! 
En het is nog steeds genieten. Er zijn na die tijd nog vele films over het leven van Jezus verschenen. 
Ik zag Il vangelo secundo Matteo, het evangelie volgens Mattheus. Een obscuur vriendje dat sociologie studeerde troonde me mee naar de hogeschool, waar een hele cyclus films van Pier Paolo Pasolini vertoond werden. Ik snapte er geen zak van, maar vond ze adembenemend. In deze film had hij een zootje Sicilianen bij elkaar getrommeld die speelden, heel puur en eenvoudig, en zeer ´echt´. Het zwart-witte beeld geeft er nog een extra dimensie aan. Later verscheen er nog een serie van Zefferelli, ook een Italiaan. Die was een stuk gelikter. En daarna The last temptation of Christ van Scorcese. Een wat wonderlijke thematiek voor velen. En The Passion of the Christ door Mel Gibson gemaakt. Ik heb die laatste niet bekeken, de mate van geweld gebruikt, schrok me af. Toch denk ik dat het goed zou zijn hem te bekijken. Ten slotte is het een fikse marteling geweest, geëindigd op het toppunt van strafwerktuigen: het kruis! 
Maar bij Jesus Christ Superstar heb ik toch dat speciale gevoel. Het zal de muziek zijn en de ´vermenselijking´ van de mythische figuur, die me als puber erg aanspraken. En dat beklijft, ook na jaren. Super!
http://youtu.be/jkje4FiH9Qc