Una giornate particulare per me

Ik sta gebogen voor over. Door het kleine gaatje zie ik het wit. Ik probeer rustig af te wachten. Het duurt me eigenlijk te lang. Ondertussen hoor ik het zingen. Heel zachtjes door mijn keuken. Ik ben in haast na mijn lange werktijd naar de super gefietst, want we  hadden niet het goeie spul in huis. Nu wel.
Het zingen gaat van ruisen naar luider. Ik gluur door het gaatje. Nog niks. Opeens floep! Ik schiet overeind! Geschrokken. De knop is met een doffe klap omhoog geschoten. Nu bruist het spul omhoog. Ik draai het gas uit en pak de nieuwe aanwinst van het fornuis. Voorzichtig, het is immers de eerste keer, schenk ik de vloeistof in de wachtende koppen. Heerlijk spul floepert er uit en in de kommen. En ja, het schuimt geweldig! Ik ben geslaagd! Mijn eerste cappuccino is op een geweldige manier klaar om gedronken te worden. Trots loop ik ermee naar de kamer en serveer het aan de aanstichter van dit moois.Onder het motto ´voor zo lang we nog geen machine hebben´ heeft mijn lief een prachtige cafetiere aangeschaft. Enkele weken zijn we al bezig om na te denken over wat wijsheid was. Wat ons voor ogen stond was ´perfecte´ Italiaanse cappuccion met een lekker schuimkraag, zo eentje die een snor vormt op je bovenlip en je maag vult met een hemelse vloeistof.
Nooit gedacht dat dit zo meteen zou lukken. Ik waan me Sophia Loren in Una giornata particulare. Marcello kan me echter gestolen worden met zijn verleidingspogingen die zeer gewild maar kuis afgeweerd worden door haar. Ik zie haar opstaan, een vermoeide Italiaanse in de ´foute´ tijd. Ze wekt haar ´foute´ man die met haar kinderen gaat luisteren naar een rede, ter ere van de ontmoeting tussen de ´foute´ man uit Germania met Il Duce. Wat mij voor ogen staat is de cafetiere op het Italiaanse fornuis tussen alle ochtendgedoe in het grote gezin. Nu ik bij het kreng sta in mijn Nederlandse keuken en het geluid hoor, denk ik dat Sophia dat dat nodig had, toen haar man en kids verdwenen waren en het rumoer van de roddelende bitches in haar flatgebouw verstomd was. Ik had de vogel laten fladderen Marcello alleen gelaten met zijn sores en lekker in mijn eigen keuken een stukje mindfullnes gecreëerd met mijn eigen cafetiere. Gewoon luisteren en stil zitten. Niet bewegen. En dan na de floep, inschenken, de radio uit. Geen homofiele gefrustreerde buurman, geen Duce, geen man en schreeuwende kinderen, geen vogel. Alleen het ruisen van die pot, de floep en dan de stilte, de snor en dat heerlijke sap. Ik zou er over gedacht hebben een club op te richten met de krengen van buurvrouwen. Gewoon met zijn allen krom voor het fornuis. Luisteren en kijken. En dan uitschenken. Cappuccino voor wereldvrede. De sloten laten vervangen op je deur. En verder niks...Helaas, dat zou niet echt over komen op het witte doek. Maar in het echt! Mama mia, mi piace molto! Geluk zit in een klein potje en een vogel die wegvliegt! Vive il cappuccino!