Wit licht

Ik zit te ontspannen lekker thuis. De tv staat aan. Op het scherm verschijnt een jonge vrouw. Ze komt, als bij toverslag terecht in het huis van een zus/vriendin/buurvrouw. Ik raak in de war, want het lijkt zowat op een Bijna Dood Ervaring. Ze stapt in een oase van wit licht, van het ene moment op het andere. Dan verschijnt er andere jonge vrouw. Net zo ´perfect´ als de vorige. Geen rimpeltje te zien, geen krul die verkeerd zit en een belachelijk mooi lijntje. Ze nemen beide plaats voor een open haard, die niet brandt. Verder is er geen bal te zien. Ze kijkt heel blij in het rond en krijt: Dit huis is de IDEALE plaats voor de neutrale deodorant. Ik verwacht dat ze een roller of spuitbus tevoorschijn gaat toveren, maar nee, glimlachend trekt de botox-druif een wit doosje uit haar handtas en zet die, ongevraagd, op een wit dressoir, waarvan ik abuisievelijk dacht dat het deel uitmaakte van het verblinde witte licht. Ik ben nog steeds teleurgesteld dat Jezus of Boeddha of Shiva niet opdoemt uit de Witte Reus-mist. Helaas er drijven ineens een soort microwave-geurgolven door het ´fantastische´ interieur...De beide dames kunnen er niet over uit.

Ik kan me niks verzinnen wat vreselijker is. Voor mij is een huis pas een thuis als er een geurtje hangt. Spruitjes, brood, appeltaart, soep, je kunt het zo gek niet bedenken, zelfs vis of friteslucht vind ik lekker. Want het is wel ONZE lucht die daar hangt. Ik haat het laten afzuigen van kooklucht, het wegmoffelen van persoonlijke luchtjes tot in het absurde toe. Natuurlijk betekent het niet dat ik ons bed 1x per 6 weken maar verschoon. Noch dat ik expres de afzuigkap ledig boven de kookpannen laat hangen. Of ik de afwas de hele week laat staan om de spruitjeslucht te prolongeren. Maar dit vind ik overdreven. Ik vind het gewoon enge wijven in die reclameboodschap. Ik snap ook niet dat er een doosje moet staan of, godbetert, in het stopcontact gestoken moeten worden om een chemisch goedje door onze atmosfeer te verspreiden. Laat staan drie schommelende glazen flesjes met 3 ´huisparfums´...die kloink, kloink, kloink hun werk doen.

Gelukkig gaat het na de reclame weer snel verder. In het programma dat volgt, wordt als eerste een vrouw getoond, die het gat wat er is bij de voedselbank, voor wat betreft dieren, opvangt. Ze deelt voedselpakketten uit aan mensen met huisdieren en een zeer smalle beurs. Ze is opgemaakt als Mariska Veres, draagt een aardig gevuld decolleté en haar lijntje is niet top. Haar hal is een gezellig rommeltje met een vrolijke tekening op een levensgroot bord naast de voordeur. Maar het is een vrouw met de plaats op het goeie hart en de warmte spat van het scherm af. De klanten verklaren dat het ´not done´ is om je huisdieren de deur uit te doen omdat ze even minder te besteden hebben. In hun geval na 9 jaar, ze wordt er bijna agressief van als ze het verteld. He, denk ik, weer echte mensen, heerlijk!

Vervolgens kunnen mensen hun hart luchten over wat ´het kruis is dat zij dragen´. Opvallende dingen vertellen ze. Daarna haalt een oude dame haar zoon op, een notoire junk, die door enkele lullige boetes af moet kopen in een gevangenis. Ze is het er niet mee eens met wat ie deed, maar haalt hem desondanks op en samen gaan ze koffie drinken. Ze geeft hem en passant even op zijn donder, maar het wordt toch gezellig.

Een bezoek aan een  klein dorp met mensen die ´gewoon´ zichzelf blijven en hun dialect spreken. En om het af te leren, komt er nog een stuk hondentraining, waar een aardig man aangevallen wordt door een hond die gretig hapt in zijn dikke pak.En zo zijn de dame met haar rare geurdoosje in handtas(gelukkig ken ik niet zulke mensen) gauw vergeten. Tevreden ga ik koffie zetten.