Na gedane arbeid was ik huiswaarts gekeerd. Via een omweg had ik mijn doel bereikt. Omdat ik het wachten in de kou, gedurende 40 minuten, me niet lokte, besloot ik naar de naburige stad te gaan, daar het wachten te doden in de kiosk en vervolgens met een andere bus naar huis te gaan. Ik genoot van het uitzicht over de brug. De zon scheen, dat het een lieve aard had en onder mij graasden vijf zwarte zwanen aan de oevers van de Maas.  Het wachten op de mijn tweede bus viel me niet zwaar. 
Thuis begroette mij het geblaf van onze vrolijke huisgenoten op het moment dat ik de voordeur opende. Altijd weer blij dat het baasje veilig retour is in de roedel.
Na een heerlijke lunch zakte ik in een fantastische soort van half-trance. Mijn voldaan gevoel en enige moeheid vertaalde zich in een matheid die mijn psyche het sein gaf om in stand ´zalige overgave´ te staan. 
Zo begaf ik me andermaal naar de bushalte. In de stad kuierde ik naar de bieb toe. 
Na het inleveren begaf ik me naar de geijkte plekken. Ik zocht nieuwe verhalenbundels. En ik klom naar de volgende verdieping. Een stuk van de collectie die ik meestal oversla. Deze keer werd mijn aandacht getrokken door de aanwezige medewerker. Ik besloot nog ´s te browsen in de kast. Een mens moet niet altijd hetzelfde willen...en zo trok ik wat boeken van de plank. De kunst kon me niet bekoren en ik liep door. Aha, woninginrichting. Siso-nummer 770 en verder. Binnenhuis-architektuur, antiek, klokken, keramiek, porselein. Als je eenmaal in de bieb hebt gewerkt, zit dat voor eeuwig in je hersencellen. Grappig.
Ik bekeek met mijn boek scheef de titels. En af en toe bladerde ik door de fotoboeken. Een kleiner ding trok mijn aandacht. Hm, ´Nieuw landelijk´ stond er op de rug. Ik waaiderde wat door de pagina´s. En legde het op de stapel die ik al uitgezocht had.  De fotootjes vond ik wel leuk. Een kijkboek in miniformaat, want ik had niet zo´n zin om zo ´koffietafelboek´ mee te zeulen. Zwaar en vierkant en lomp. Gek eigenlijk dat een mens in een split second een besluit neemt. Een boek, een bosje bloemen, een foto maken. Maar ook met andere dingen: verhuizen, emigreren, een ander beroep, een andere partner, een kind maken. Het is iets wat in een opwelling begint. Niet dat het geen gevolgen heeft. Maar op de een of andere manier ´doen we het opeens gewoon´...Dat de man waarmee dat kind gemaakt is, de laan uitgaat..later, nemen we op de koop toe. Of dat het huis een dak heeft dat lekt. Of dat de nieuwe landgenoten helemaal geen moeite doen om jou te verstaan, terwijl zo je best doet hun taal te spreken of hun gewoontes te omhelzen. 
Maar dat kind is wel fantastisch lief, je bent elke dag blij als je het huis binnengaat en die buitenlandse buurvrouw is een engel. Dat gevoel sleept je er door heen en je weet gewoon dat je toch een goed besluit hebt genomen.
Nu was ik er vanmorgen aan toe, aan dat Nieuw landelijk boekje. In mijn lekkere stoel, zonnetje op de honden en de gele muur. Koffie binnen handbereik. 
Gekke titel eigenlijk, Nieuw landelijk. Waar is het oude dan gebleven? bedenk ik. En waarom moest het verdwijnen.
Ik sla het boek open. Mooie kleuren. Rood, blauw, geel en precies de tinten waar wij van houden. Geen kersenrood maar terra cotta. Geen knal-blauw maar zacht grijsblauw en warm geel i.p.v. kanariegeel. Ook botergeel, wat overal bij past. En roomwit.
De interieurs zijn ruimschoots voorzien van hout. Panelen, kraaldelen tegen de muur als lambrizering. Prachtige deuren met profielrandjes. Ramen met ronde hoeken aan de ruitjes. Luiken, trapjes, nissen, ingebouwde kasten. Voor kleding, voor etenswaren in de keuken, voor onbestemde dingen op onbestemde plekken. 
En dan als vloer. Allemaal ingesleten en weer opgefrist en opgedoft. Mooie lampen met warm licht.
Het boek is mooi overzichtelijk ingedeeld. De hoofdstukken volgen elkaar logisch op.
Eerst de verschillende stijlen. English country cottage, Shaker, Mediterraan, Zweeds, vroeg-amerikaans, modern landelijk. Dan komt de sectie ´kleuren, vloeren en wanden.´ Gevolgd door Inrichting en Woonvertrekken. Aan het begin staat de indeling en aan het einde woonadressen, register en dankbetuigingen. Niks mis mee.. 
Precies de sfeer die wij in huis ook hebben, vind ik hier terug. Ik verlekker me aan de eethoeken, het schattige gangetje met de houten vloer, de open haard met stoelen en houtblokkenmand, de slaapkamer met dat verdomde scandinavische bed, dat ik nergens kon vinden...
Langzaamaan bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Ik kan het niet goed duiden. Het begint met een bed met quilt, gaat verder in die mediterrane badkamer met verrassende kleurcombinatie en eindigt met de keuken. 
Ik lurk aan mijn koffie. En dan weet ik het. Het is te mooi! Om waar te zijn. In ons huis, dat we met zorg en liefde hebben ingericht, is nooit de keuken zo als in dat boek. Er liggen geen vijf tomaten, achteloos op het aanrechtblad en verder niks. Nooit valt het licht precies op de gedekte tafel zoals bij hen. Ik kan de tafel pas vlak voor het opdienen dekken, omdat ik bang ben dat een van de honden langs het bord likt of ze tegen de poten stoten, zodat er een glas afvalt of ik rot schrik van een lepel die op de tegelvloer klettert...
En waar zijn verdorie de waterkoker, de mixer en de broodplanken?
Hetzelfde verhaal bij de kleedkamer. Wij hebben een aparte kamer in huis, waar onze klerenkast zich bevindt. Die heeft geen 87 laadjes in vanillegeel, die perfekt allemaal dichtzitten. Maar twee. En die zitten soms halfdicht omdat ik erg mijn best heb gedaan en dan passen alle onderbroeken en sokken er niet meer in, dus duw ik of de liefde van mijn leven die dingen maar zo ver mogelijk dicht.
En op mijn stoel ligt dan nog een vest, een trui die gewassen moet worden, een handdoek(geen idee meer waarom) en een paar sokken of ja, een grijszwarte en een pikzwarte. Die wachten op een andere grijszwarte en pikzwarte. Dan kunnen ze verenigd worden en in de overvolle la er bij gefrut worden...of  het moet zijn dat er zoveel sokken in de was beneden zitten, dat de la warempel wel dicht kan.
En dan begint het me te dagen. Dit boek is in elkaar gezet door een redactie. Katrin Cargill, de schrijfster en Simon Lipton de fotograaf hebben een superidee gekregen en hebben van een uitgever, Terra, groen licht gekregen om dat idee te maken! Ze zijn stad en land afgereisd, gesubsidieerd door Terra, om foto´s te maken. In Midden-Zweden hebben ze in een houten huis, alle antiek wat niet de goeie kleur had in de schuur gezet. Hun ploeg heeft paraplu´s, camera´s en lichtsport geïnstalleerd. Ze namen 389 opnames. Datzelfde foefje hebben ze uitgehaald bij een cottage in Zuid-Engeland, in een huis in Marrokko, een Amerikaanse kamer in het Shakermuseum enz. Dat hebben ze bewerkt, uitgelicht en in een aantrekkelijke volgorde geplaatst. En is het na alweer een groen licht(wel na uren vergadering) van Terra gedrukt.
En zo vond ik het op een schap in de Openbare Bibliotheek te Roermond. Niks vreemd, dit gebeurt met mode, kookboeken en vele andere dingen.
Intussen verlekker ik me op sfeerhoekjes met het juiste licht, kleur, stof en hout als een junkie op zijn cocaïne.
Maar het is dus allemaal nep. Goedbedoelde mooie nep. Een illusie dus. Er bestaat helemaal geen hoekje in Zweden of Cornwall  of Tanger. Die hebben ook rommelmanden, lades die niet werken enz. Maar dat is tijdelijk verdoezeld geworden...

Toch geniet ik er van. Ons huis hoeft niet zo te zijn of te worden. Ik heb geen Nieuw landelijk stulpje. Ook geen oude. Maar wel een warm nest, een heerlijk woonhol, waar wij regelmatig complimenten over krijgen van mensen die zich er ook erg senang in voelen. En dat zonder extra belichting en eigens uitgezochte kleuren en spullen. Het is net als met de soep. Een beetje inspiratie van de illusie´s van Terra en een hele hoop echtheid van onszelf. Toch goed om dat even te beseffen. En handig zo´n klein licht boekje van Terra...