Vanmorgen in alle vroegte las ik het bericht dat de bekende zangeres Whitney Houston blut zou zijn. Ze schijnt niks meer te hebben. Geen dollar, geen dime. Nou, dat is dan lekker , bedacht ik, terwijl ik tevreden aan mijn koffie nipte. Ik kreeg het beeld voor me, dat het arme mens uit haar huis was gezet of...erger nog, uit haar modale appartementje. Ergens in New York of LA schuimde ze de straten af, op zoek naar iets eetbaars wat door meer fortuinlijke burgers gedumpt was. OP een bankje trok ze haar vale bontjas maar eens strakker om haar iele lijf. Botox zat er niet meer aan. Make up? Vandaag even niet. Ze overwoog om wat te eten te jatten. Of bij Starbucks haar getaande beroemdheid in de strijd te gooien voor een lekker beker cappucino.
Maar zonder haar make up bag kon ze dat wel vergeten. De gaten zaten in haar kleren en het rook allemaal naar mottenballen en naar verganie glorie.
Het bericht vermeldde fijntjes, dat haar fortuin er door heen gejaard zou zijn door het overmatig en langdurig gebruik van drugs. Wat had ze allemaal gekocht van haar zuurverdiende centen. Wat gezellige snoepjes, poeier voor haar bevallige neusgaten, had ze gesnoven?
Ik ben niet direct een fan van haar, maar dit vond ik wel gortig. Zoiets gun je geen mens. Want ik heb wel genoten van haar mooie stem en ze was in haar glorietijd een prachtige vrouw. Ik heb bij het plaatje van haar ook nog iets van een foute man zitten. Of dat strookt met haar waarheid weet ik niet. Gek genoeg zocht ik verklaringen waarom het in haar leven fout was gegaan en de bodem van haar schatkist schrijnend zichtbaar was.
Enige uren later, ik bevond me allang thuis, besloot ik naar de stad te gaan. Tijd om de bieb te bezoeken, de oude boeken in te leveren en nieuw leesmateriaal in te slaan. Om er te komen nam ik de bus. De lucht was me te grijs en te koud, ikzelf toch wat moe. Voor in de stad stapte ik uit. Ik ging naar beneden en nam de roltrap weer naar boven. Tot mijn stomme verbazing klonk boven die trap die de stad en de Outlet verbindt, de stem van Whitney. Helder als water, warm als een lentezonnetje zong ze het hoogste lied. Goh, daar is ze weer! Dat kan ze dus nog wel. Ik kwam uit mijn lethargie, het duffe mijmeren, naar de werkelijkheid. En realiseerde me dat het niet ´live´ gezongen was. Natuurlijk niet. Ergens in de goeie tijd had zij het opgenomen in een of andere studio en werden er enorm veel cd´s van geperst en verkocht in de hele wereld.
Nadat ik mijn dingen had gedaan, keerde ik terug naar ons dorp. Ik zette thuis koffie, klikte mijn laptop aan en zocht het internet. Daar prijkte als eerste het bericht dat er een nieuwe film uitkwam, waarin Whitney Houston de hoofdrol speelde. Erbij stond een foto met het opschrift ´Blut? Hoezo, ik begin pas. Straks loopt de film en er is dus helemaal niks aan de hand dus.,,´ Een marketingstunt? Een soort van grap? Of een poging van de bankroete bekendheid om haar sores binnenskamers of tenminste onder haar enigszins ruikende vale bontjas te houden. We zullen het wel nooit weten.
Ach, ik hoef het allemaal niet te weten. Ik luister wel naar haar liedjes, die me vrolijk maken, instant. Hoeveel mensen zouden wel niet op enig moment goeie zin hebben gekregen, omdat één of andere dj een plaatje van haar draaide. Hoeveel mensen zouden niet met haar meegezongen hebben? Meiden met föhnborstels voor hun spiegel, jongens op fietsen fluitend, volwassenen op hun werk of kleuters voor de tv. Hoezo niks meer? Noem dat maar niks...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten