Crisisje

Om half 6 opgestaan. Manlief moest extra werken en ik wilde laten zien dat ik solidair was. Even gezellig ontbeten. En opeens viel de stroom uit. Op de tast naar de stoppenkast en met een lucifer staren in het halfduister. Alles leek normaal daar. Lucifer uit, was wel een lange, maar toch. Beverwijk ligt altijd op de loer! Gelukkig, mijn echtgenoot, heel wakker, keek door de voordeur naar buiten. Verdikkeme, alles was uit daar. Geen lantaarn brandde en opeens bevonden we ons echt buiten het dorp. In de verte zagen we wel lichten, ongeveer waar de echte bebouwing begon. We sloten de voordeur. Rustig stak ik kaarsen aan en zocht nog wat extra waxinelichtjes. De hele sfeer in huis veranderde. Mijn lief mopperde voor de vorm nog wat door. Ik zat meteen weer in de Kerstsfeer. Wat op zich niet gek was, want de drie koningen arriveerden vandaag pas in Bethlehem.In de keuken gezellig twee nieuwe rode kaarsen.Even later ging Fred naar buiten. Op de tast zocht hij het sleutelgat van de schuur, zette zijn fiets buiten en vertrok. Gewoontegewijs keek ik door het achterraam, al viel er niks bij te lichten vandaag. Vaag zag ik zijn contouren en hoorde de klink van de poort. Voor zag ik hem vertrekken en het achterlicht van de fiets zich van mij verwijderen. Ik was, samen met de honden, weer alleen met de crisis. He, gezellig! dacht ik. Kaarsen aan, koffie er bij. De ontsteking van het gasfornuis verdomde het natuurlijk ook, want ook die vonk is elektrisch aangedreven. Tja, zoveel dingen lijken natuurlijk, maar zijn het niet! De oude lucifer bracht ook hier uitkomst. De mok tussen mijn handen verwamde enigszins. Want ook de cv zou spoedig de verwarming van ons stulpje op moeten geven. En hoe zat het met de koelkast, tja geen lichtje. Maar snel weer sluiten na er koffiemelk uit gehaald te hebben. Bleef de kou tenminste binnen. O jee, de diepvries keek me ondertussen aan. Die stond naast de koelkast te zieltogen, als een verongelijkte vrouw in de overgang. Ai, straks zouden de coteletten smelten en het deeg en de spinazie bederven. Hopenlijk zou het niet zo ver komen. Mijn lief belde onderwijl op. Ik schoof met mijn vinger over mijn android en plaatste het toestel aan mijn oor. Niks, zo dood als een pier. Eigenzinnig vroeg ik om contact. Toen dat niks opleverde, riep ik wat harder. Alsof dat hielp. Niet dus...ik drukte het ding uit. Dit herhaalde zich nog een paar keer. En ik probeerde van mijn kant hem te bereiken. Het liep op niks uit. Vervolgens rinkelde mijn Samsung vrolijk. Een wat misplaatst geluid onder deze omstandigheden. Ha, een smsje. Dat werkte tenminste nog...zo hielden we nog enigszins contact in deze barre uren.

Ik maakte een berichtje en stuurde het op. Vervolgens nam ik een teug van mijn koffie en zette mijn laptop aan. Als ik dan mijn teletekst met het nieuws niet kon bekijken, dan maar de computer. Verrek, ik kon natuurlijk alleen maar spelletjes spelen. Geen verbinding mogelijk meldde het ding keihard. Nou ja...

De kaarsen brandden gezellig door. Voor in de huiskamer de grote kandelaar. In het midden en bij mij de waxinelichtjes en in de keuken de kaarsen. Ik bekeek nog ´s de stoppenkast, waar niks veranderd was. En ook buiten lagen we ruimschoots van de functionerende wereld afgesneden. De buurvrouw en haar dochter stonden gezellig buiten te roken. Buurman had zijn teen al gestoten in het donker, waarbij zijn vrouw zich afvroeg waarom hij zich zo stuntelig gedroeg. Het verbaasde me al, dat het gezin op tijd uit de veren was. De meeste mensen worden toch elektronisch uit bed gedreven des ochtends. Gelukkig maar...even gebabbeld. Toen zei ik, dat ik me weer naar binnen ging begeven. Ik hoorde onze honden blaffen en ik wilde niet het risico lopen dat onze Muffin tegen een tafel zou stoten en de boel zou afbranden. Vandaar.

Binnengekomen prees de alertheid van onze trouwe viervoeters om bij enig teken van onraad, hoe vaag ook, aan te slaan en te waken over huis en haard, alsof hun leven er van af hing en het mijne ook. De genen van onze gedomesticeerde vrienden stammen duidelijk af van de wolven die de roedel willen beschermen, koste wat kost en ik speelde opnieuw de alphareu die zijn minderen in de troep complimenteerde en gerust stelde. Dat was voldoende. Ik riep Muffin op weer in zijn stoel plaats te nemen en drapeerde zijn fleece dekentje weer over hem heen. Tenslotte begon de temperatuur aardig te dalen. Ik begon nog maar ´s aan een ander spelletje op de pc. Nu kon het nog, want het icoontje in de rechter onderhoek daalde tegelijk met de temperatuur in huis. Ik weigerde echter ook mijn humeur er aan te koppelen. 

Ik stelde de liefde van mijn leven maar even op de hoogte, dat de gevolgen van deze crisis ook de inwonders van vele andere dorpen trof. Niet dat het veel uitmaakte, maar dan wist ie het maar. Hij beloofde vanuit zijn werk in de lichtstad in Brabant voor mij te duimen, per ommegaande. Tot mijn stomme verbazing werkte dat onmiddellijk! Want toen ik zijn smsje las, zei het ´floep´ en brandde er weer lampen, de tv deed het weer. En warempel ook in het gebruik van de straatlantaarns werd weer tot onze hoogte doorgetrokken! We hoorden er weer bij. Opgelucht bedacht ik me dat de coteletten, frites en soepgroenten in onze diepvries het zouden halen, de koffiemelk weer veilig was en ik hoorde het regelstation van de cv een geruststellende klik maken. Meteen verscheen er een vlammetje op het display, ook met de opwaardering van de kamertemperatuur werd een begin gemaakt. Spoedig zouden mijn verkleumde ledematen weer tot leven komen en zich vrijelijk en zonder veel problemen weer bewegen. Het was een wonder!

Enigszins weemoedig blies ik de kaarsjes uit. Mijn enthousiasme bleek iets teveel van het goede, hoe zeer ik ook mijn best deed om me in te houden. Er verscheen gelukkig maar op één plek een vlek door druppend kaarsvet. Die verwijderde ik later met mijn oude aardappelschilmesje. Helaas ontstond er een kras en een schram, hetgeen met doet vermoeden dat de waarde van dit toch wat antiek aandoend meubelstuk omhoog zal schieten. Het verhoogt het karakter van het kreng, zal ik maar zeggen. Al gauw werd de verwarming gloeiend heet, het lampje brandde in de koelkast, het groene lampje van de diepvries, de teletekst stond te wachten om gelezen te worden en de ontsteking van het gasfornuis knetterde desgevraagd weer als vanouds. En ik kon met de lamp aan weer gebruik maken van het toilet, ook niet geheel onbelangrijk. Kortom, de crisis was weer overwonnen en we waren zonder veel kleerscheuren uit de strijd tevoorschijn gekomen...

Hulde aan de monteurs van de stroomvoorziening, die toch in twee luttele uren het euvel opgespoord en opgelost hadden in het ochtendkrieken. Hulde aan onze honden die wakker en alert waren. Hulde aan het bestaan van de android en aan de kaarsenmakers van dit land. Hulde aan de aloude lucifers en de fabrieksmensen van `Säkerhets Tandstickor´, het Zweedse zwaluwmerk! En niet in de laatste plaats: Hulde aan de duimen van mijn onvolprezen Fred, die nauwelijks in werking gezet, de boel tot een snelle oplossing gebracht hebben. Ik verwacht aanbieding van de dijkgraven in Groningen en Friesland, vragen van de Verenigde Naties in kwestie van Syrië en de falende commissie van de Arabische broeders, Afghanistan, Iran en de Somalische piraten om op te lossen.  Helaas, aanstonds begint ons weekend en ik zal als een Ceberus voor de duimen van mijn man gaan liggen. Het is jammer...maar sommige dingen zullen ze zelf op moeten lossen. O ja, en het is maar dat ze het weten. Fred heeft geen broers...zoals ik al zei. Het is jammer...