Onmiddellijk begon ik te dromen. Mijn gsm lag te roken in de kamer. Verbaasd keek ik er naar. Een pluimpje steeg omhoog. En uit dat wolkje ontstond langzaam ´iets´. Wonderlijk...en een beetje raar.
Voor mijn ogen verscheen een vrouw. ´Wie ben jij?´ vroeg ik onwillekeurig. ´Om te beginnen is het ´u´, jongeman. Wil je daar even rekening mee houden?´
´Eh, ja...´zei ik. ´Neem me niet kwalijk! Maar U hoeft niet zo chagrijnig te reageren. Ten slotte staat er niet zomaar elke dag een vreemde dame in mijn huiskamer. Ongevraagd, zal ik maar zeggen.´
´Bek dicht en opletten, jongeheer. Dan kan je nog ´s wat leren!´ Verbluft zweeg ik. Hier viel niet mee te spotten, zoveel was duidelijk! ´Ik ben de geest van de huidige Kerst. En daar gaan we...´ Ze tikte even met haar vinger op mijn hand. ´Moet ik uw hand niet vasthouden of zoiets?´
´Bah nee, dat hebben nu wel gehad. In het kader van de hygiëne is die regel al lang afgeschaft. Ouwerwets gedoe...en opschieten. I haven´t got all day! Hup, in de benen...´
En daar suisden we al door de lucht. Het was behoorlijk hoog, maar ik had nauwelijks tijd om daar over na te denken. ´Waar gaan we eigenlijk heen?´ Geen antwoord. Alleen een blijk van ´mondje dicht en wacht maar af´....Ik zag ons land onder me kleiner worden. En we gingen richting de zee, dat kon ik ruiken.
Ik kreeg nog een tikje en daar gingen we in turbo-tempo.
De landing was wat minder zachtaardig. Met een plof kwam ik neer. Ik zag een vrouw druk bezig. Ze roerde in een pan op haar fornuis. ´Verrek, dat is mijn tante´ merkte ik op. ´Ja, dat weet ik ook wel, goochemerd...´
Mijn tante schoof met de andere pannen en opende de oven. Ze schreeuwde naar een andere kamer. Een jonge vrouw kwam binnen. Ze werd geacht te kijken naar de potten en pannen. Met ´n ´ben zo terug´ vloog mijn tante naar de aangrenzende kamer. Daar stond een enorme boom, vol met ballen en verlichting. De lampjes gingen aan en uit en hadden allerlei kleuren. Ernaast bevond zich een reusachtige tafel, waarop zich allerlei kadootjes bevonden. Keurig ingepakt in kleurrijk papier. Sommige pakjes schitterden of liever ´schreeuwden´. Wat een ordinair papier, dacht ik. Andere waren wat matter en allemaal hadden ze grote strikken om, waaraan kaartjes hingen met namen er op. Kevin, Chris, Robby, Ivy, Sue, Mary, enz.
Mijn tante riep nog wat tegen een stel mensen in de kamer ernaast. Ze leek wat geagiteerd. Een viertal kinderen renden door de kamer. Er blerde kerstmuziek door de boxen van een geluidsinstallatie. En er werd stevig gerookt. Een man kwam in de keuken voor bier en wijn.
Tante was weer terug bij het fornuis. Ze vloekte binnensmonds. Waar was die verdomde meid gebleven. O nee, de saus was aangebrand. Ze dook de pantry in om te kijken wat er nog stond. Nog een vloek.
Haar dochter vroeg of ze kon helpen. Nee, snauwde ze, alles was onder controle. Dat was natuurlijk verre van waar. Maar het laatste wat ze kon gebruiken waren pottenkijkers en bemoeials. Haar dochter diende te letten op de kinderen. En stuur je dochter hier heen, zei tante. Die verrekte meid moest naar de winkel voor saus. Dit jaar maar uit een pakje, het was niet anders. En nog wat wijn extra. ´Zet die muziek zachter!´ riep ze naar voren...geen reactie.
Een andere vrouw kwam de kamer binnen. O, mijn oudste nicht, dacht ik. Zij stond nu met een verveeld gezicht te kijken bij de pannen en in de oven. Een sigaret hing aan haar mondhoek.
Tante vloog de trap op. Het rumoer werd steeds groter. Er renden nu 8 kinderen van hot naar her. Ze zaten met hun vingers in de bowl. Een van de ooms had hen op de vingers getikt en nu was de hele schaal omgedonderd. ´Sue...SUE...!´ Hun zuster had duidelijk geen zin om de boel op te ruimen. Ze had haar beste jurk aan, haren netjes en bovendien had ze haar nagels zorgvuldig gelakt. De tijd, dat haar broers haar konden commanderen lag nu toch wel echt achter haar. Dat had ze met haar ex al gehad. Maar die had er van gelust, een fikse alimentatie had ze bedongen. De arrogante zak!
Tante stommelde naar beneden. ´Nou ben ik het zat! Zet die rotmuziek uit!´ De jongens kenden die blik. Nu was de boot aan. Eentje zette het geluid uit, maar niet nadat hij nog even het volume open had gezet. `Klats´ een draai om zijn oren. ´Stop messing about!´ Hij mocht onderhand een middelbare man zijn, hier was ie nog steeds een zoon. Hij wreef over zijn rode oor, waar het nog na-zinderde. Moeder had het nog niet verleerd.
Een krachtterm klonk uit de aangrenzende kamer. Ah, ze had de bowl gevonden, die zich al een weg had gebaand door de vloerbedekking. Haar schoondochter was nu de klos. ´Kan de emmer niet vinden, mam´
Jezus, hoe kon ze zo nou een feestmaal bereiden?´
Een half uur later was iedereen verzameld in de eetkamer. De vlek van de bowl, daar moesten ze maar mee leven dit jaar. De kaarsen brandden. Tante had zich in haar nieuwe jurk gewurmd. Mijn god, wat was dat kreng warm. Prachtige kleur, maar de stof was toch net even te syntetisch. Een enorm rood hoofd stak er boven de witte kraag uit. Ik keek naar haar voeten, die opgezwollen waren. Geen enkels meer te zien boven de witte schoenen.
Ze tilde de enorme schaal op. Dit was het moment, leuker nog dan het uitpakken van alle pakjes in de andere kamer. 150 had ze er dit jaar. Voor alle kinderen, 7 in getal, de schoonkinderen en kleinkinderen. Bovendien waren er nog een paar exen en vrienden. Zo meteen zou ze de kamer in komen, er zou gefilmd worden en foto´s gemaakt, zoals elk jaar. Er ging niks boven een Engelse Kerst. Het was even werk, maar dan had je ook wat. Toch genieten.
Ze liep voorzichtig de kamer in. Alle ogen waren op haar gericht. Stralend lachte ze, ze vergat haar rode kleur, haar dikke enkels en moeheid. Nog één stap, dan was ze bij de tafel. Net toen ze dat dacht en hoe ze de enorme kalkoen zou neerzetten, voelde ze ´iets´. Daarna volgde een klap. Vervolgens lag ze languit gevloerd, een kind begon te huilen, geschreeuw, gelach en ze voelde een enorme pijnscheut in haar linkerbeen. Er lagen kerstomaatjes in haar haar, een kaars voor haar neus met een zilveren vork en terwijl ze voelde hoe twee armen haar omhoog probeerde te hijsen, wist ze dat ze in haar broek had gepiest en wenste ze dat ze haar hier zouden laten liggen, gewoon zonder muziek, allemaal stilletjes weggaan, hun kadootjes meenemend en niet meer terug zouden komen voor een héél lange tijd, alleen nog een kussentje voor onder haar hoofd, een dekentje over haar rug en de schoenen, achteloos uitgetrokken voor de open haard, die knetterde alsof er niks gebeurd was en dit elke kerst gebeurde. Op dat moment kwam haar kleinkind eindelijk met de saus, ze vroeg waar ze die neer moest leggen. Haar dochter sloeg d´r broer omdat ie het vertikte de camera uit te zetten en haar schoondochter zei nuchter: ´Ah well, at least I know where to look for the bucket´
`Ik haat Kerst´ zei tante, terwijl ze de trap op strompelde. ´Ík hou er mee op.´
´Zo, dit was een kijkje in de keuken van de ´ideale Kerst´. Geen wonder dat mensen Kerststress hebben en ze Grumpy Old women genoemd worden. Je tante maakt voor 150 man een kerstdiner, maakt eigenhandig het huis schoon en gezellig en iedereen vindt het doodnormaal. Geen van allen wil breken met die prachtige traditie, maar het is teveel moeite om fatsoenlijk de pannen 2 minuten in de gaten te houden of door de saus te roeren. Ook blijkt het niet mogelijk om de kinderen in de smiezen te houden, zodat ze geen kattekwaad uithalen. Het is triest.´
Ik neem je weer mee....En voor ik iets kon zeggen, tikte ze me weer op de schouder. En vlogen we naar het Westen.
Plof, we stonden in New York. Rond om me heen stonden allemaal vrouwen, die me vijandig aankeken. Ze waren gewapend met gardes, pannen, deegrollers, stofzuigerslangen en meer van die dingen. Tussen hen allemaal tentjes en borden met opruiende teksten. ´Wat is dit?´ vroeg ik zachtjes aan de geest. ´Ze houen er mee op´ zei ze. ´Ze zijn het zat...´
´De Kerst?´ ´Nee, veel meer, de mannen die geen flikker uitvoeren, de kinderen die alles maar normaal vinden. Het totale gebrek aan respect, aan dankbaarheid. Ze willen eindelijk eens gezien worden en gewaardeerd.´
`Ja zeg, maar vlak voor kerst de brui er aan geven..is dat niet wat heel hard?´
Vernietigend keek ze me aan. ´Als vakbonden willen onderhandelen of ¨politieke partijen, dan doen ze dat, als de nood het hoogst is, dat is met deze vrouwen niet anders! Dan zit je nl. in de beste onderhandelingspositie. En aangezein vrouwen overal ter wereld het zelfde meemaken, is dit ontstaan. Er wordt niet meer gekookt, niet meer schoongemaakt, gewassen, opgeruimd. O ja, en ook geen seks meer!´
We gingen weer verder. Ze liet me Buenos Aires, Sydney, Kuala Lumpur, Lhasa, Johannesburg, Rabat, Wenen, Kiev, Osaka, Shanghai en Lissabon zien. Overal hetzelfde verhaal.
Mannen zaten mismoedig thuis. Met hun kinderen. Vrouwen hadden alles overgenomen. En deden niks. Nou ja, ze hadden ook alles uitgeschakeld. Alleen nog internetsites die zij goedkeurden. Geen erotische meer, wel met tips over schoonmaken, opvoeding, koken en zo meer. De beurzen waren lang zo bedrijvig niet meer. De wapenindustrie lag op zijn gat. Europa was afgeschaft. De Farc weg. Geld was verdwenen en niemand had het nog over wereldeconomie. Mannen waren bezig met windenergie, zonne-energie. Ze bespraken hoe ze de panelen het best konden bevestigen op hun daken en hielpen elkaar er mee. Ze werkten samen in hun groentetuinen en deelden de opbrengst. ´s Avonds gingen ze bij elkaar op bezoek, maakten wat muziek. Het journaal werd niet meer uitgezonden. Het klokhuis en Sesamstraat had dubbele zendtijd. De wereld zag er heel anders uit.
Ik kon er wel mee leven....Het rookpluimpje verscheen. De geest verdween weer in mijn gsm. Toen werd ik wakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten