Wie schrijft, die blijft!

Alweer een schrijfster overleden. Ik ben het daarmee volstrekt niet eens, dat kan ik u wel vertellen! In deze tijden van crises en economische malaise dienen we alle zeilen bij te zetten, zodat het regime van dit land, pardon, de regering van dit land zo weinig mogelijk gronden kan vinden om verder te bezuinigen op cultuur, op kunst en alle aanverwante zaken, zoals ik gister nog opmerkte tegen mijn collega K. Het is toch van de gekke, dat het volk de kans wordt ontnomen om, na gedane arbeid een fatsoenlijk stuk drama tot zich te nemen in de schouwburg, een mooie film of een lekkere maatschappij-kritische caberetier of zoals dat nu heet stand up comedian tekeer kan zien gaan op het podium. En dan heb ik het nog niet over muziek. Men dondert maar orkesten op één hoop(straks is alleen de Jostiband nog over om in het Concertgebouw te spelen), zodat muzikanten niet meer weten of ze in Twente of Groningen thuishoren en balletdansers idem dito. Ze werken zich het laplazerus om de Notenkrakersuite voor het voetlicht te brengen, onderwijl een hypotheek op te hoesten met hun onzekere professie, die tevens een hoop dagelijks trainen eist en een reisschema waar de honden geen brood van lusten. Kunstenaars die met moeite een beeld produceren, wat gewoon van de sokkel gehaald wordt met een slijptol in de nacht, enkel omdat de NS bijna hele trajecten niet meer kon gebruiken en dus nu camera´s inzet bij de koperleidingen.
Wat dat betreft hebben schrijvers het nog aardig gemakkelijk. Maar de rotten daar worden aardig uitgedund. De een na de ander legt het loodje. En dat moet maar ´s afgelopen zijn. Ik weet wel, dat eerdaags de bibliotheken opgeheven zijn. Mensen moeten een wereldreis ondernemen om nog een boek te kunnen lenen en weer te retourneren. En je kunt niet eens je nood klagen bij de bibliothecaresse, want alles is geautomatiseerd. Je legt je boeken op de balie en je pas ernaast en het fucking ding geeft nog aan, dat je je plastic kaartje niet moet vergeten. 
De pinnige dame achter de balie, die wantrouwig keek naar hoe je het geleende behandelde of de aantrekkelijke jongeman die over de ruggen(van boeken) wat flirterig het karretje over de afdeling reed, de oudere vriendelijke vrouw,  ze zijn verleden tijd. Ze zijn gereduceerd tot een zeer gering aantal, de meesten  weggesaneerd, omdat het bestuur niet langer voor aftands wilde doorgaan en dus het vergaande automatiseren van de boel in gang heeft gezet. Al die aardige mensen zitten nu zonder baan en wij communiceren met een stukje high tec apparaten.
De schrijver gaat ondertussen door. Geen typemachine meer, maar een laptop met printer. Hij of zij ploetert door, zoekt de juiste woorden en zinnen om de inspiratie in hapklare brokken te verwerken. De uitgever maakt er vervolgens boeken van, in papiervorm, in cdvorm of digitaal voor de e-reader. 
En dat moet behouden blijven voor het nageslacht. Mijn voorstel is om te komen tot een belangenvereniging tot behoud van de schrijvers. Binnenkort zullen wij verschijnen op het Binnenhof om ons gedachtegoed onder de aandacht te brengen.
Okee, het betreft nu Karin Peters, een schrijfster van streekromans. 93 heeft ze er op haar naam staan. Weet u wel, wat er allemaal nodig is om het zover te krijgen? Dat al die verwikkelingen op papier komen, die uiteindelijk leiden tot de climax. En het tevreden gevoel van de lezer, die het boek uit heeft. ´Het is volbracht´, op naar de volgende!  Het maakt ook geen bal uit, wat er geschreven wordt, er dient gelezen te worden. Want wie niet leest, droomt niet. En wie niet droomt, ontspant niet en heeft ook geen inspiratie meer. En wie geen inspiratie heeft, heeft geen hoop. En zeg nou zelf, wat een mens zonder hoop? U weet het niet? Ik zal het u zeggen. Een mens zonder hoop, is een hoopje mens. Zo, daar kunt u het mee doen. Ik wens u een prettige dinsdag.