Zorg

Man was ziek. Iets wat bij mij iets in werking zet, waar ik nog steeds de vinger niet op kan leggen. Iets begint te kriebelen en zoekt een uitweg naar buiten.
De meeste mannen gedragen zich als een debiele tweejarige. Dat is prima, wat mij betreft. Dat kan ik handlen.  Mijn eerste serieuze relatie(waar ik mee samenwoonde) deed dat tenminste. Ik begon dan te zorgen, wat er in bestond dat hij in bed gedirigeerd werd, eventueel vergezeld van een warme kruik. Verder diende er asperientjes toegediend te worden, tissues verschijnen, het menu aangepast, alle licht gedempt, alle geluid ook en iedereen geweerd, vooral schoonmoeder.
Als man lag, zoals ik voor de geest had, verdween in fluks naar de winkel. Thee, hoestbonbons, drop, vla en/of yoghurt. O ja, beschuitjes. En Dampo of Vicks om de boel in te smeren(en te verdragen, want een giga anti-afrodisicum, die lucht).
Omdat ik nog niet erg ervaren was, kwam ik met één of hooguit twee van de benodigdheden thuis. Vrolijk stelde ik lief op de hoogte van mijn goedbedoelde aankopen. Na ongeveer 5 minuten, begon die, ondanks mijn aanvankelijke vraag vóór ik naar de winkel ging, te zeuren om andere dingen.
Ik ging dus weer terug en bracht het benodigde naar mijn amechtig hoestende of in coma liggende partner.
Na amper een half uur gaf die aan, dat ....wel heel lekker of fijn zou wezen. Terug dus naar de verbaasd kijkende winkelbediende.
Dit spel brengt, mits herhaald, de meest gedienstige verzorger tot wanhoop. Mijn geduld raakte dan op en we kregen ruzie. Wat volgens mij ook de bedoeling was, want daarna had mijn geliefde rust en kon hij slapen naar hartelust. Zelfs de zin om af en toe te gaan kijken was me vergaan...
Waar kwam dit toch vandaan? In mijn jeugd heb ik meermaals meegemaakt dat mijn huisgenoten voor pampus lagen. Ziekten en epidemieën kwamen en gingen. Mazelen, de bof, roodvond, rode hond, waterpokken, beri-beri, etc. You name it, they got it. Allerlei kinderziektes, waardoor mijn broers en zus uit hun gewone doen werden gehaald. Mijn vader en ik waren dan de enigen die overeind bleven. Hij ging ´gewoon´ werken en ik bewaakte het ford thuis. Terwijl ik sleepte met thermometers, bakken kots, koppen slappe thee en beschuitjes en mijn koele hand op hun warme voorhoofd legde. Ook maakte ik ondertussen bouillon, want een ieder weet, dat dat enorm aansterkt! En liet de hond uit.
Ik ontving hiervoor geweldig veel lof. Allereerst werd met fantastische verbazing gesproken over het feit, dat ik niet ontvankelijk bleek voor de ziekte-bacillen. Geen enkele ziekte kreeg mij plat, ik lachte ze in het gezicht uit. Bovendien kon ik iedereen zo goed verzorgen. Zonder klagen liep ik me uit de naad. Florence Nightingale kon nog een voorbeeld aan me nemen. Het kwam niet op in me toen, dat mijn dierbaren enigszins egocentrische beweegredenen hadden om mij zo enthousiast de hemel in te prijzen...
Nu ben ik dus ´gezegend´ met een lieven man, die a. niet zeurt, b. in 1x alle benodigde boodschappen besteld en c. kan het nog erger...geen enkele behoefte heeft aan mijn verkoelende hand of vragen om de 3 minuten ´of ik nog iets kan doen´. Hij ligt ´gewoon´ uit te zieken, slaapt veel en verlaat zijn bed ongeveer 3 x per etmaal om zijn blaas te ledigen. Daar is geen eer aan te behalen. Ik vind het dan ook niet normaal.
Ik heb troost gezocht bij Florence Nightingale. Het blijkt dat ik dus het Florence Nightingale-syndroom heb. Zonder dat ik het wist. Kort en wel houdt dat in, dat ik ongevraagd en ongewild zorg en verpleging geef aan ´een ieder´. Daar ben ik mooi klaar mee. Ik weet niet wat ik er mee moet. Ik denk dat ik maar effe ga liggen. Weinig kans dat er iemand komt kijken. Want er zijn er niet zoveel van, mensen met het Florence Nightingale-syndroom. Daar word je toch ziek van....