Prut

Onze Dalmatische viervoeter had een afspraak bij dokter. Aangezien hij niet bij machte is om zelfstandig de bus te nemen en hij ook geen richtingsgevoel heeft, diende ik mee te gaan.
Nu waren wij al veelvuldig bij dokter. De oorzaak betrof ´prut´ en wel in zijn oren. Zijn gevoelige flappen aan weerzijden van zijn koppie.
Dokter had er naar gekeken. En zelfs een monster genomen van de prut, opgestuurd naar het midden van het land, waar er een kweek van gemaakt was. De uitslag kwam. Twee bacteriën liefst. En elk van beide diende een andere aanpak te krijgen. Hier speelde dus een dubbele prut! 
Welgemoed begon de behandeling. Prut 1 verdween vrij spoedig. Maar prut 2 plakte vervelend genoeg gewoon door. Allerlei zalven werden uit de kast van dokter getrokken.
Ik sjouwde om de haverklap naar dokter, die vakkundig de boel bekeek, moppelde achter zijn computer en ons naar huis liet gaan met alweer een lading zalfjes van een andere soort.
Dit soort dngen bevorderden niet mijn gemoedsrust. Mijn frustratielevel stijgt in no time en mijn ongeduld komt in alle hevigheid weer uit de mottenballen gekropen. Wat tot gevolg had dat ik begon te twijfelen aan de deskundigheid van dokter en meer van dat fraais. Toch gaven we hem het voordeel van de twijfel.
Een tijdje geleden zocht ik op hoe lang we nu aan het tobben waren met onze Muffins prutoren. Best al lang dus. We hadden voor onszelf al een beeld gevormd, dat het iets zou zijn, waarmee we allemaal mee dienden te leren leven.
Vandaag scheen het zonnetje. Zoals altijd had Muffin zin in het wandelingetje naar de bushalte. Vrolijk trok ie aan de lijn. Bij de halte zat ie tegen me aangeplakt, keek van onder me soms trouwhartig naar mij(ondersteboven). Na ons ritje stapten we uit. Monter onderzocht ie heggen, paaltjes en huishoeken.
Dokter was al snel aanwezig. In de spreekkamer bekeek hij met zijn apparaat de binnenkant van de oorbuizen. Goed nieuws! Deze keer kon hij iets zien. Vorige keer belemmerde het surplus aan prut het uitzicht en dan kan zelfs de beste dokter niks vertellen.
Ik maakte een opmerking over dat we de oren dus bijna zouden kunnen onderhouden van onze ´oude hond´. Dokter schoot overeind. Zijn toch al lange lijf leek nog langer en zijn ogen keken me priemend en boos aan.
´Luister´ zei hij. Ik luisterde. ´A. dit is geen oude hond. B. dit is geen oude hondenkwaal en C. we gaan dit oplossen en hij krijgt weer schone oren.´ Ik keek wat bedremmeld naar hem. ´Sorry!´ zei ik tegen de hond. ´Ik zal je nooit meer een oude hond noemen.´ Ondertussen bekeek ik dokter met heel andere ogen. Jeetje, deze man had passie, rechtvaardigheidsgevoel, ambitie en zorgvuldigheid in zijn pakket zitten. Daar hou ik wel van. Bovendien gaf hij ons hoop op genezing. Ik wilde hem ter plekker knuffelen. Maar ik heb er van afgezien. Zijn fysieke verschijning nodigt niet uit tot zulke impulsieve daden. En het kan totaal verkeerd uitgelegd worden. Immers dokter zal ook een stevige portie beroepsetiquette heb meegekregen tijdens zijn opleiding. En ten slotte ging het om Muffin, niet om mij. Maar ik kon wel merken dat hij opgelucht was zelf. 
En hij vond het goed, dat ik die opmerkingen gemaakt had, zodat een en ander rechtgezet kon worden. Bovendien was ie blij met onze motivatie om het probleem op te lossen en daaraan onze medewerking te geven.Ik maakte daar uit op dat dat niet bij iedere hondenbezitter het geval was. ´Tja, zei ik. We doen het samen he?´ Lachend beaamde hij dat. ´Schudt ie zijn hoofd niet meer?´ ´Nee, dat viel ons al op, echt is uit het verleden!´ Een koekje voor Muffin en klaar was ie weer.
We verlieten de spreekkamer, tot opluchting van onze hond. Dokter pakte de zalftubes, assistente vroeg of er een gebruiksaanwijzing bijgeleverd diende. Dokter vertelde dat die bekend was bij mij. ´Ach, zei ik tegen haar. ´Ik ben al zover dat dokter binnenkort extra vrij kan nemen, dan val ik voor hem in.´
En zo verlieten we het pand. Onderweg bedacht ik me wie er nou eigenlijk genezen was door dit hele prutverhaal? Muffin die schone oren krijgt langzaamaan? De dokter die merkt dat we op één lijn zitten? Of ik die mijn ongeduld beteugel en met een beetje vertrouwen toch de behandeling voortzet(en mijn ongeduld maar even negeer). Wat een beetje prut al niet kan doen...


Op de weg terug gedroeg Muffin zich wat wispelturig. Hij kon niet wachten om in de bus te stappen. Achterin was geen plek, dus ging ik voorin zitten. Er zat een mevrouw, die schrok. Ze leek buitenlands of in ieder geval moslima. ´O, zei ze, terwijl ze naar Muffin keek. ´Dan moet ik ergens anders gaan zitten.´ Ik stelde voor om aan de andere kant van het gangpad te gaan zitten. Maar terwijl ik dat deed, nam er een andere jongeman plaats. De mevrouw verdween naar achter. Waarschijnlijk vond ze de hond onrein, vanuit haar religie, al weet ik dat niet zeker. Toch raar, dat een God dieren schept, die dan vervolgens als onrein bestempelt en andere dus al rein en daarvoor allerlei voorschriften ´bijlevert´. Ik kan daar niet goed mee uit de voeten. Hoewel ik tegelijk wel die mevrouw wil respecteren. Voor mij is geen enkel dier onrein. En Muffin al helemaal niet. Hij keek me trouw aan en likte me nog maar ´s over mijn neus. Voor mij kan de dag niet meer kapot.
Met mijn geweldige, bijna-prutvrije vriend aan mijn zij. Thuis wachtte onze ander scheet, die hem blaffend en likkend ook begroet. God, wat mooi!