Voordat ik vertrok, liet ik de hondjes nog even uit. Het was toch minder koud, dan ik verwachtte. Met als gevolg, dat ik op de valreep toch wat anders aantrok. Met een zonnetje erbij verdween ik richting stad.
Wachtend op de bus gooide ik nog wat foto´s van mijn gsm. Veel te vroeg arriveerde ik bij het station, maar dat gaf me de gelegenheid om nog wat tijdschriften te bekijken in de kiosk. Wat ik zag, kon me niet echt bekoren, maar het doodde de tijd wat. Vergenoegd nam ik nog even plaats op een bankje op het perron.
De trein liet niet lang op zich wachten. We begroeten elkaar en liepen vrolijk het centrum in.
Eerst maar even lunchen. We zochten wat lekkers en liepen naar buiten. We praatten en aten en genoten.
We zijn al lang bevriend en wisselden nieuwtjes uit.
Tussen de winkels door. Vriendin zag leuke dingetjes en voor ik het wist, stonden we in een kledingzaak, waar ze wat dingen uit de rekken trok en monsterde. Nee, niks. Soms was het materiaal niks, een andere keer de goeie maat niet te krijgen of toch niet te combineren.
Een paar winkels verder vond ze wel wat. Leuk, want ze heeft een behoorlijk aantal kilo´s verloren en heeft als het ware een ´nieuw´ figuur. In haar hoofd bedacht ze wat ze kon met het rokje wat ze vasthield. Ik zocht ondertussen mee en keek naar topjes.
Ze paste het kledingstuk en dat werd goedgekeurd. Ondertussen bedacht ik me dat we net een stel waren. Ik verbaasde me over de verschillende kledingstijlen in de zaak. Wijzend op een ´streng´ pakje, zei ik: ´Kijk Neelie Smit-Kroes kan ook vooruit of Haya van Someren.´ Vriendin vond het afschuwelijk, voor parelkettingenmevrouwen, iets wat zij nooit zou aantrekken. Nee, had ik ook niet verwacht.
Andere dingen waren wat ´flodderig´ of een combi van stijlen, zoals een topje met plooien, wat klokte.
Of een heel wijd dingetje met enorme opgenwerkte stukken rond de mouwinzetten. Kon merken, dat ik nooit in damesmodezaken kom.
Vriendin was erg tevreden, het rokje paste en bovendien erg goed te dragen met veel verschillende dingen.
Blij rekende ze af. We liepen richting de uitgang. Toen hoorde ik achter mij een jonge vrouw tegen haar moeder zeggen: ´Ja, ik vind dat het erreg goed gaat. Je doet het goed...´ Het konk niet erg overtuigend. ´Tot dusver tenminste´ hoorden we achter ons. Ik kon me niet bedwingen. Ik draaide me om en terwijl ik de vrouwen aankeek, zei ik baldadig: ´Ga door, je kunt het!´ Met gebaren zette ik mijn geloof bij...
Het duo barstte in lachen uit en wij giechelden ook onze weg naar buiten. Daar moest ik even kijken, waar we ook weer zaten. Vervolgens liepen we even naar de bieb. Ik leverde mijn boeken in en ik zocht even naar andere. Vriendin, ook een liefhebber van boeken, vond het geen bezwaar. Ze vond het wel leuk om even een andere bieb te bekijken. Ik vond al snel wat leesvoer.
We gingen naar buiten en slenterden rond. De boekhandel was aan de beurt. Ik hoopte leuke kersttijdschriften te vinden. Nou mooi niet. Niks kon aan mijn verwachtingen voldoen. Vriendin bekeek nog wat tijdschriften en ik liep door naar de boeken. Vond een leuk kookboek, van een favoriete schrijfster van mijn man. Na even dubben, nam ik het mee. Ik rekende af en we vervolgden onze weg.
De zon was al wat aan het zakken. We gingen de Xenos binnen. Daar bekeken we allerlei dingetjes. Vriendin vond wat leuke dingetjes voor de kleinkinderen. Ik zocht naar een blik mango, want dat had ik nodig voor een leuk recept wat ik gelezen had. Helaas, niet meer in de collectie. Wel zag ik lekkere italiaanse dingen en ook indische. Ik nam een fles rozensiroop mee. Vroeger vaak gebruikt in allerlei indische recepten, maar ook als heerlijke limonade. Het zette de herinneringen-machine in beweging.
Zo wandelden we voldaan verder richting station. Om de dag af te sluiten, verdwenen we nog in een lunchroom. Natuurlijk zochten we iets lekkers voor bij de koffie. De ouderwetse sfeer en bediening bracht weer allerlei verhalen naar boven over soortgelijke ervaringen uit het verleden. We zwelgden kortom daarin en de gebakjes. Omdat we veel gezamenlijke kennissen hebben en dingen die op elkaar lijken in ons verleden, hebben we altijd gespreksstof zat. Zonder dat we roddelen.
Zo zette ik haar af, na een hartelijk afscheid en verdween ze onder het perron, naar de trein. Ik zette koers naar de bus. Nog even wachten op een bankje. Daarna stond ik op, toen de chauffeur plaatsnam in zijn bus verderop. Hij stopte precies voor mijn neus. Sommige dagen zijn perfekt. Ik ging weer terug naar huis, waar de honden wachtten, mijn zieke man en de zuurkool met worst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten