Operatie Neus

Albert zucht eens diep. Hij moet weer vroeg op. In dit vervloekte kasteel waar het tocht, is dat geen pretje. Hij zit hier alleen, zijn vrouw had geen goesting. Ik zie u wel als alles weer werkt, Berke, dat had ze gezegd. Met een glimlach, dat wel. En ze zwaaide hem glimlachend uit.
De heren en dames maken er wel een potje van. Hij wordt er moe van. Al anderhalf jaar zitten ze te bakkeleien.
Hij denkt terug aan de tijd dat zijn broer de honneurs waarnam. Heerlijk was dat. Geen gedoe, tenminste niet teveel. Sinds hij met zijn vrouw naar zijn 2e huis in Spanje op vakantie ging en dat verdomde telefoontje kwam. Zijn vrouw zei: ´Nee, nee, Fab, spreek nou Frans of desnoods Vlaams, geen Spaans! En blijf kalm. Heb je je gebit in?´
Mis, helemaal mis. Zijn broer had onverwacht het loodje gelegd. Nu zat hij hier met twee koninginnen. Zijn schoonzus genoot van haar vrijheid en rust. Elke avond zette ze haar kapsel af, dat op een gewei van steenbokken leek. Ze plaatste het op de zilveren standaard, die al zo lang in de familie was. Een zilveren  geval, gemaakt voor de infante in 1283. Het vakwerk liet aan de voorkant de kruisvaarders zien, die optrokken met hun waarden boven hun hoofd geheven, op naar Jeruzalem. Zij kon ´s avonds haar voeten op tafel leggen en met een schaal truffels genieten van tv, van klassieke muziek en een lekker boek. Meestal de avonturen van Suske en Wiske, daar was ze dol op.
Hij ontving nu al zo lang alle leiders van politieke partijen. Eindelijk waren ze nu zo ver dat de kwestie rond Brussel tot een goed einde gebracht was. Tenminste iets.
Zijn vrouw, schoonzus en hij waren de enige Belgen in dit land, de rest Vlaming of Waal. Hij wilde dat zijn voorvaderen nooit Duitsland verlaten hadden.
Ach, hij was te soft voor dit ambt. Nooit gewild ook. Allemaal gedonder. Zijn broer, die was de onkreukbaarheid in persoon. Zijn verlegenheid had ie maar vergeten, gedrild aan het hof. En Fab had hem er door gesleept. Als het moeilijk werd, bad hij tot ie zijn knieën rood waren en zijn hoofd duizelig. Of hij trad even af, slimme zet was dat.
En nu zat hij hier. Hoe graag was hij niet een een soort herenboer geweest in Duitsland, zoals zijn voorouders.
Zelfs voor een minnares ontbrak de tijd.
Een lakei kwam binnen. ´Allez, on va commencer, Gérard?´ De man knikte.
Hij zuchtte nog eens diep. ´Monsieur di Rupo, voila, on se rencontre encore une fois. Asseyez-vous, je vous enpris...´ Met een wijds gebaar wees hij op de stoel. Een grappig strikje vandaag...met die bolletjes.
Was het een wonder dat de koning een neus-operatie ondergaan had? Maak het maar flink open, mon ami, dat zei hij tegen de chirurg. Het zal er ergens uit moeten...Hij hoorde hem schaterlachen voor hij wegzonk in een zalige slaap, een overweldigend niks, waarbij hij niet zeker was of hij nog wel wilde wakker worden...