Waar ik werk, kwam ze geregeld over de vloer. Bij de groep van autistische mensen oefende ze enige mensen met lezen. Dat deed ze consentieus en met enthousiasme en een ijzeren regelmaat. Af en toe een praatje, waarbij ze me aan keek met heldere oogjes. Ze leek alles te zien en te horen. En passent gaf ze aan dat ´het weer tijd was om het oud papier aan de straat te zetten´. Heel makkelijk, want ze woonde vlakbij in de zelfde straat. Haar jaren zou je haar niet geven. Als ze eens een lichamelijk akkefietje had, vond ze dat maar niks. ´Mijn lieve hemel´, zei ik bij zo´n gelegenheid. ´U bent geen 20 meer en ook geen 30. Velen lopen allang met een rollator of erger, komen hun dagen door in een rolstoel of scootmobiel.´ ´Dat weet ik wel, zei ze, ietwat ongeduldig. ´Maar toch...´ Ze wilde door, bezig blijven, bij de tijd en mobiel. Voor iets anders had ze geen tijd en ook een broertje dood aan.
De oorlog had een flinke impact op haar gehad. Afschuwelijke taferelen vonden er plaats, groot onrecht en de beelden zaten voor altijd op haar ogen geplakt, als het ware. De Engelsen die haar dorp ten slotte bevrijden, waren haar helden. Ze bleef contact houden met ze, met de familie als ze overleden waren en ze deed alle mogelijke moeite om het ereveld van de gesneuvelden onder de aandacht te blijven. En ook al die ervaringen uit het verleden leefden volop voort in haar en ze bracht die bij de volgende generatie en die er na. Voor haar kon er geen vrijheid zijn, als zij niet net zo wakker bleven als zij was...De verhalen die ze hen vertelden, maakten indruk, omdat ze uit de eerste hand kwamen en zich afspeelden in de bekende dorpssituatie. Ze schreef ook over die dingen en over andere onderwerpen, historische.
Ze richtte een zaak op en liet die bloeien, door de jaren heen. Vrouwen die thuis alles managede, hielp ze door cursussen op te zetten om dat nog beter te doen. Een geëmancipeerde vrouw, haar tijd vooruit...
Ook op andere vlakken deed ze zich gelden. Ze kon fel zijn. Terwijl ze ook humor had en een scherpe kijk op dingen. Onze mensen nam ze ook mee op sleeptouw naar interessante plekken en diste de verhalen op die er bij hoorden.
Kortom, ondanks haar leeftijd bleef ze doorgaan. Roddels en achterklap moest ze niks van hebben, die kapte ze af. Dat vond ze zonde van haar tijd en energie.
Ik zag haar een weekje of zo voor dat ze overleed. Haar uiterlijk was anders dan normaal. Ik was er niet gerust op. Ze meldde me dat ze zich niet helemaal lekker voelde. En dat ze naar de dokter zou gaan, die zou haar wel doorsturen naar het ziekenhuis was haar verwachting. Door wat ze niet zei, werd ik gesterkt in mijn onrustige gevoel. Het was langzaam tijd. En dat werd bevestigd. Ze mocht vertrekken, het was klaar.
Ik denk aan de kleine dingen. Aan de oorlog en al die Engelse soldaten. Aan hoe ze dingen op andere plekken aankaartte, met grote moed. En hoe ze keurig verscheen iedere week bij onze mensen. Ik grapte soms als er iets anders was, zodat ze niet hoefde te komen ´U krijgt een snipperdag volgende week´. Ze moest er om lachen...dat was dan maar zo.
Toen ik hoorde dat ze overleden was, zag ik meteen er na beelden van kinderen in Syrië waarvan de ouders vermoord waren door regeringstroepen. Meisjes die naakt op straat lagen en niet door familie weggesleept konden worden. ´Dan weet je het wel´, hoorde ik haar zeggen. En van een moeder, van wie de nog kleine kinderen en vader niet wisten, waar men haar begraven had. En ik moest denken aan haar afschuwelijke soortgelijke verhalen.
Toen realiseerde ik me weer hoe belangrijk het is, dat er mensen zijn, die dit soort ´kleine dingen´ onder de aandacht brengt. Die meteen wijzen op dingen die niet kunnen en die het lef hebben om door te gaan.
Want er zijn geen ´kleine dingen´, die kunnen in no time grote dingen worden. Afschuwelijke dingen...
En daarom ben ik blij dat ik deze vrouw met haar oogjes en haar lach en wakkere geest gekend heb. Mooi mens! Ik zou willen zeggen ´rust zacht´, maar ik ben bang dat ze ´daar´ de boel wel eens lekker op zou kunnen schudden met haar aanwezigheid. Mooi, een mens naar mijn hart...Dus ik zou liever zeggen: Zet hem op! En tot ziens!
De oorlog had een flinke impact op haar gehad. Afschuwelijke taferelen vonden er plaats, groot onrecht en de beelden zaten voor altijd op haar ogen geplakt, als het ware. De Engelsen die haar dorp ten slotte bevrijden, waren haar helden. Ze bleef contact houden met ze, met de familie als ze overleden waren en ze deed alle mogelijke moeite om het ereveld van de gesneuvelden onder de aandacht te blijven. En ook al die ervaringen uit het verleden leefden volop voort in haar en ze bracht die bij de volgende generatie en die er na. Voor haar kon er geen vrijheid zijn, als zij niet net zo wakker bleven als zij was...De verhalen die ze hen vertelden, maakten indruk, omdat ze uit de eerste hand kwamen en zich afspeelden in de bekende dorpssituatie. Ze schreef ook over die dingen en over andere onderwerpen, historische.
Ze richtte een zaak op en liet die bloeien, door de jaren heen. Vrouwen die thuis alles managede, hielp ze door cursussen op te zetten om dat nog beter te doen. Een geëmancipeerde vrouw, haar tijd vooruit...
Ook op andere vlakken deed ze zich gelden. Ze kon fel zijn. Terwijl ze ook humor had en een scherpe kijk op dingen. Onze mensen nam ze ook mee op sleeptouw naar interessante plekken en diste de verhalen op die er bij hoorden.
Kortom, ondanks haar leeftijd bleef ze doorgaan. Roddels en achterklap moest ze niks van hebben, die kapte ze af. Dat vond ze zonde van haar tijd en energie.
Ik zag haar een weekje of zo voor dat ze overleed. Haar uiterlijk was anders dan normaal. Ik was er niet gerust op. Ze meldde me dat ze zich niet helemaal lekker voelde. En dat ze naar de dokter zou gaan, die zou haar wel doorsturen naar het ziekenhuis was haar verwachting. Door wat ze niet zei, werd ik gesterkt in mijn onrustige gevoel. Het was langzaam tijd. En dat werd bevestigd. Ze mocht vertrekken, het was klaar.
Ik denk aan de kleine dingen. Aan de oorlog en al die Engelse soldaten. Aan hoe ze dingen op andere plekken aankaartte, met grote moed. En hoe ze keurig verscheen iedere week bij onze mensen. Ik grapte soms als er iets anders was, zodat ze niet hoefde te komen ´U krijgt een snipperdag volgende week´. Ze moest er om lachen...dat was dan maar zo.
Toen ik hoorde dat ze overleden was, zag ik meteen er na beelden van kinderen in Syrië waarvan de ouders vermoord waren door regeringstroepen. Meisjes die naakt op straat lagen en niet door familie weggesleept konden worden. ´Dan weet je het wel´, hoorde ik haar zeggen. En van een moeder, van wie de nog kleine kinderen en vader niet wisten, waar men haar begraven had. En ik moest denken aan haar afschuwelijke soortgelijke verhalen.
Toen realiseerde ik me weer hoe belangrijk het is, dat er mensen zijn, die dit soort ´kleine dingen´ onder de aandacht brengt. Die meteen wijzen op dingen die niet kunnen en die het lef hebben om door te gaan.
Want er zijn geen ´kleine dingen´, die kunnen in no time grote dingen worden. Afschuwelijke dingen...
En daarom ben ik blij dat ik deze vrouw met haar oogjes en haar lach en wakkere geest gekend heb. Mooi mens! Ik zou willen zeggen ´rust zacht´, maar ik ben bang dat ze ´daar´ de boel wel eens lekker op zou kunnen schudden met haar aanwezigheid. Mooi, een mens naar mijn hart...Dus ik zou liever zeggen: Zet hem op! En tot ziens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten