Uitdaging(vervolg)

Ik had niet kunnen bevroeden, dat ik het zo leuk zo vinden, die stukjes muziek te bedenken en verzamelen, vanwege de uitdaging! Erg leuk!

Dag 6. Nu een liedje dat me aan een bepaalde plek doet denken.
Niet moeilijk. Het is een lied van een zanger uit Mexico. Ik was een tijd erg ongelukkig in de liefde. In een gessprek met een collega krgen we het over Mexico. Ze vertelde dat ze er heen gestuurd was als jonge meid door haar ouders, omdat ze ietsje te veel uit de band sprong. Bij haar oom en tante daar een tijdje zou haar goed doen, dachten pa en ma. Helaas, het verhaal ging gewoon verder, zodat ze weer linea recta terug ging. Maar ze was er nooit meer geweest...Nou, zei ik, wat vrijmoedig. Dan gaan we er toch een keer naar toen? Ze wilde niet alleen(lees: ze durfde niet goed alleen) We boekten en we gingen. Een krankzinnige onderneming. Zij moeder van twee kinderen en ik single. Zij kon één week blijven, ik twee. Haar man zette ons af op vliegveld Eindhoven. De kids waren ziek, dus vroeg ze hem of hij even wilde kijken of ze niet dood op bed lagen...voor ie ging werken. Ik vond het sjiek, dat we eerst naar Amsterdam vlogen en daarna naar Mexico. Het kleine vliegtuigje taxide naar de startbaan en begon op te warmen. De kont van het ding wiebelde als een kip, die wormen zoekt. En daar gingen we. Ik heb nog nooit zo´n slecht vlucht gehad. De kip wilde vliegen als een adelaar, maar door regen en wind, duurde het wel lang voor we hoogte kregen. Het schudde en rammelde van alle kanten. 
In Mexico verbleven we bij tante, oom was al overleden. Een Canadese met roodachtig haar, een soort kruising tussen Miss Marple en Katerine Hepburn. Ik vond haar geweldig en we hadden instant contact. Een slome Indiaanse poetste daar het huis, ze slofte achter een veger aan, dat was het. Tante dacht dat ze geld stal, want ´ze deed geld in allerlei boeken en het was steeds weg...´. Maar tante was een beetje in de war. Ze had twee honden, die dezelfde kwalen had als zij. De ene was blind en de ander had kanker. Verder gingen we met bussen naar Taxco, een prachtig zilverstadje en naar Acapulco, waar ik niet veel aan vond. Daar kreeg ik diarree en zij werd ziek van het sabbelen op een ijsklontje. Terug naar Mexico-stad, waar ik afscheid van haar nam. En ik nog een weekje doorging met de toerist uit hangen. Ik had er een erg comfortabel hotel, midden in de stad. ´s Ochtend ontbijt in het Casa des Azulejos(tegelhuis), het oudste koloniale huis in de stad, tussen de advokaten en zo meer. Ik kon al ontbijt bestellen in het Spaans. Ik bezocht Teotihuacan, de oude Aztekentempels. Nadat we eerst tequilla hadden gedronken, een 6o meter hoge piramide opklimmen. In de bus zat een Amerikaanse met twee dochters. Ze durfde niet de piramide op, maar ik dwong haar. (Je bent Amerikaanse, dus hup, omhoog) Ze deed het nog ook, haar dochters lagen in een deuk. Eenmaal boven, durfde het goeie mens niet meer naar beneden. Ik vond het ook nogal eng...maar kreeg de ingeving om achterstevoren naar beneden te gaan, dan zag je de diepte niet zo. En zo kwamen we weer veilig op de grond. Ook zag ik er de kathedraal, een foeilelijk gebouw. Achterin, achter het altijd hing het mythische schilderij van La Senora de Guadaloupe, die beschermheilige is van Mexico en in vrijwel alle Zuid-Amerikaanse landen bekend. Je moest er met een rolband langs, nog nooit zoiets idioots gezien...Achter in de kerk namen priesters gewoon tussen anderen op een bank de biecht af. 
In Mexico-stad had ik veel sjans. Ik kon mijn kop niet buiten de deur steken of ik had alweer een Mexicaan achter mijn kont aan hangen, het leek wel of er honing op zat. En zelfs in het hotel knipoogden er nogal wat. Wel een enorme boost voor mijn ego en zelfvertrouwen. Aan het einde van de reis had ik nog veel te veel pesos over, dus ik moest iets. Ik kocht een paar boeken. En in die dure winkel, zag ik ook cd´s liggen. Ik luisterde ze en was verkocht. De zanger? Ene Luis Miguel. Geen hond die hem hier kent, maar daar is ie ´wereldberoemd´. Een enorme ster, al van heel jong en hij had nogal wat problemen vanwege het over het paard getild zijn, verzekerde men mij. Maar iedereen was gek van zijn muziek. Ik draaide hem daar al grijs, terwijl ik naar de lichtjes van de stad keek. Dat en de dansende indianen op het grote plein met hun geuroffers en enorme verentooi en trommels, de kever-taxi´s en de schilderingen van Diego Rivera, het zit vast verankerd in mijn grijze cellen. Wat een land! En o ja, de Mariachi-muzikanten die met hun instrumenten achter de auto´s aanrennen en spelen...en dan heb ik het nog niet over het geweldige eten...ach, Mexico...
Daarom Luis met Solamente una vez...slechts één keer!

Dag 7 een lied dat denken aan een evenement.
Ik heb gekozen voor een lied, dat voor mij hoort bij een apart evenement: ons huwelijk. Als je je leven lang hoort, dat trouwen niet voor je weg gelegd is, omdat 2 mannen simpelweg niet kunnen trouwen met elkaar en je ziet je zus en je broers trouwen en iets heel speciaals beleven met hun lief, dan doet dat pijn. Je verbijt dat en je maakt het kleiner. Als je dan jaren later toch de mogelijkheid krijgt, omdat jouw land als eerst een wet aanneemt, die dat regelt, dan is dat geweldig. En voor ons huwelijk mochten we drie stukjes muziek uitzoeken. Ik luisterde wat en vond dit lied. Ik verstond er geen bal van, toch moest het er bij. En toen bleek dat de tekst ging over dat de liefde eeuwig is...dan staat je verstand even stil. Nog steeds een heel speciaal nummer voor ons, ook omdat het van Bettan is, een Noorse zangeres...